Morgunblaðið - 19.10.1962, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
r
Fostudagur 19. október 1962.
----HOWARD SPRING:_60 _
| RAKEL R0SIN6
Julian tók hönd hennar og
strauk henni. Mér kemur þetta
á óvart, sagði hann. Og um leið
fann hann sér til gleði, að hjart-
að sló örar í brjósti hans. Hann
greip þetta á lofti sem réttlæt-
ingu á því, að hafa tekið eigin-
konu gests, sem dvaldi í húsi
föður hans.
Svo að þú ert ekki kona Maur
ice? sagði hann hugsandi og
fann til huggunar af þessum orð
um. En, góða mín, hve lengi hef
urðu vitað þetta?
Næstum frá fyrstu tíð, sagði
hún. Ég er hér um bil viss um,
að ég hefði aldrei vitað það, ef
ekki þetta slys hefði komið fyrir
hann Maurice. Auðvitað fór það
svo, að þegar ég var ein míns
liðs í húsinu og hafði ekkert um
að hugsa, litaðist ég þar um og
rakst á hitt og þetta. Ég fann
skjöl — bréf í skrifborðinu
hans. — Lygin kom eins og af
sjálfu sér, þegar hún var á ann-
að borð byrjuð. Hún þurfti næst
um ekki að hugsa þær upp.
Bréf — í skrifborðinu hans..
Upphafið á „Veikum ís“ kom
upp í huga Julian. Hann hugs-
aði sér snöru, fimu fingurna á
henni og skjótu augnagoturnar.
Hann fann, að hrifning hans af
henni fór ekki vaxandi.
Getur maðurinn þinn....?
Hann er ekki maðurinn minn.
Getur Maurice ekki vitað, að
þú hafir komizt að þessu?
með sanni sagt, að hann hefði
aldrei tapað á leikriti. Og hann
þóttist vita, að svo yrði heldur
ekki í þetta sinn.
Þetta var einnig gleðidagur
hjá Maurice. Hann var farinn
að ganga og honum fannst eins
og hann væri farinn að fljúga.
Næsta dag gekk hann dálítið
líka og þar næsta dag fór hann
heim, og lét fara vel um sig í
fína bílnum. Enn mundi hann
þurfa á hjólakörfunni að halda,
en hinsvegar mundi hann geta
gengið lengur og lengur á fót-
unum, eftir því sem stundir liðu
fram.
Mike Hartigan sat frammi í
hjá Oxtoby, en Rakel aftur í
hjá Maurice. Julian lofaði að
aka bílnum hennar til borgarinn
ar, þegar hann kæmi, en það
yrði eftir tvo daga. Þetta var
dýrlegur dagur, undir maílok, og
Maurice var innilega ánægður.
Hann fann, að nú gátu þau Rak-
el verið saman í sínu eigin húsi,
og allt benti til þess, að það
gæti allt farið vel. Hann var
tekinn að láta ýmislegt smáveg-
is eftir sér, t. d. það að reykja
nokkra vindla á dag. Einmitt
núna var hann að reykja einn,
liggjandi aftur á bak í hæg-
indinu, dálítið utan við sig og
klappaði höndina á Rakel, en
sagði fátt, eins og vandi hans
var þegar hann var eitthvað að
hugsa.
Rakel var allt annað en á-
nægð. Hún var gripin einhverj-
um ólýsanlegum ónotum þegar
bíllinn lagði af stað frá Mark-
hams. Julian stóð fyrir dyrum
úti, brosandi og vingjarnlegur,
og veifaði hendi með svip eins
og heimurinn gæti hreint ekki
verið betri og sólríkari en hann
nú var — og raunverulega voru
tilfinningar hans þessar. En hjá
Rakel var eins og eitthvert hat-
ur blandaðist ástinni í honum
— hatur fyrir það, að hann
skyldi geta verið svona bros-
leitur einmitt þegar hún var að
fara frá honum. Hún hræddist
það, sem framundan var. Ham-
ingjan mátti vita, til hvers Maur
ice mundi ætlast af henni, nú
er hann færi aftur að hafa not
fóta sinna.
Hún þaut upp i herbergið sitt,
jafnskjótt sem hún var komin
heim, og~hringdi bjöllunni ofsa-
lega á Rose Chamberlain, sem
hafði verið send á undan þeim
deginum áður. Þarna stóð hún
enn í ferðafötunum, við kaldan
arininn, gul af vonzku. Þessi
köttur, Chamberlain, sagði hún
Og benti löngum, skjálfandi
fingri á Omar sem 'hringaði sig
á ábreiðunni. Hef ég ekki sagt
þér nægilega oft, að ég vil ekki
hafa þetta kvikindi inni hjá
mér!
Hún hafði verið að teygja
hanzkana sína milli fingranna,
en nú laut hún niður að kett-
inum og sló hann eins fast Og
hún gat með hönzkunum. Snáf-
aðu burt! æpti hún.
Það var eins og kötturinn lifn-
aði snögglega við, er hann fékk
höggið. Hann beygði kenginn,
sperrti upp rófuna, opnaði munn-
inn Og sýndi hvítar tennurnar
og horfði með athygli á hús-
móður sína. Út með þig! hvæsti
Rakel aftur, og reiddi aftur til
höggs ,én Omar varð fljótari til
að slá frá sér. Loppan kom eins
og elding á löft og Rakel hörf-
aði til baka, hvít af reiði, en
blóðið seitlaði úr handarbakinu
á henni. Omar skirpti einu sinni,
en stökk síðan ofan af legubekkn
um lagði Rakel smyrsl við sárið
og fór síðan niður til hádegis-
verðar í illu skapi. Þessi illska
í kettinum, og það, hvernig hann
breyttist á svipstundu úr frið-
samlegum, gulum hnoðra í glefs-
andi varg, sem saerði hana meir
en hún hafði nokkurntíma verið
særð áður. Þetta kom illa við
hana og gerði hana hrædda. Hún
hafði aldrei látið sér detta f
hug, að maður þyrfti að hræðast
kött, og nú varð kötturinn f
huga hennar, að einhverjum ó-
heillaiboða. Þessu getur maður
átt von á í þessu húsi, sagði hún
við sjálfa sig. Og um leið varð
henni hugsað til Markhams, þar
sem hún naut allra forréttinda
og þæginda gestsins — og félags-
skapar Julians.
Nei. Og skilurðu það ekki,
elska mín, að það er þessvegna,
sem ég forðast hann, og það er
þessvegna sem ég get elskað
þig. Þú hlýtur að skilja, að ein-
hver ástaéða muni liggja að
þessu. Þú getur ekki látið þér
detta í hug, að ég gæti farið að
elska þig, ef við Maurice uefð-
um verið búin að vera gift í
nokkrar vikur? Þú gætir ekki
látið þér detta slíkt í hug um
mig, eða hvað, elskan? Nei, þú
skilur, að ég er frí og frjáls. Hún
lagði armana um háls hans og
dró höfuðið niður á öxl sér. Svo
hvíslaði hún í eyra hans: Maur-
ice hefur aldrei átt mig, elskan
nrín. Ég verð alltaf þín. Enginn
nema þú kemst þai að. Þin verð
ég alltaf. Þú trúir því, er það
ekki?
Ó, ég elska þig! sagði Julian
og kyssti hana af miklum ákafa.
Þú þarft ekkert að vera hrædd
við Minu. Hún er engin kjafta-
kind.
Nei þá skal ég ekki vera
hrædd við hana.
Og nú verðum við að halda
áfram. Við megum hvorugt okk
»r láta Hansford ganga okkur úr
greipum. Gott og vel, elskan,
svaraði hún. Viltu aka — ég er
orðin alveg uppgefin. Svo þagði
hún og braut heilan um hvað
næst skyldi gera. En þegar þau
nálguðust hús Hansfords, sagði
hún þó: Þú nefnir þetta ekkert
við Maurice — eða neinn annan?
Ekki aldeilis, svaraði Julian
af mikilli sannfæringu.
XXVI
1.
Maurice fór ekki heim til sín
f sjúkravagninum, sem hafði
flutt hann til Markhams. Hann
var farinn að staulast nokkur
skref, daginn sem Julian og
Rakel áttu viðtalið við
Cecil Hansford. Hansford vildi
setja leikritið upp í september,
og Rakel, Mina og Julian áttu
öll að leika í því. Þannig fékk
Julian kaup bæði sém höfundur
og leikari, og þóttist hólpinn.
Rakel fengi eins mikla peninga
á viku og hún hafði nokkurn
tíma unnið sér inn á ári, og
kaup Minu yrði heldur ekki til
að fyrirlíta.
Þetta var nú allt gott Og bless
að og kátastur þeirra allra var
Hansford sjálfur. Hann var frá-
munalega þefvís á gróða í sam-
bandi við leikrit. Hann var einn
hinna örfáu leikstjóra, sem gat
Marilyn Monroe
eftir Maurice Zolotov Í3S
„Ojæja, svOna engan veginn“.
Di Maggio hringdi til hennar
daginn eftir. Hún var mjög hlé-
dræg. Nei, hún hefði engan tíma
í þessari viku. Hann hringdi svo
á hverjum degi en fékk alltaf
afsvar. Eftir tvær vikur gafst
hann alveg upp. Ein þegar hann
hætti að hringja til hennar, fór
hún að hugsa til hans með vel-
vild. Hún segist alltaf hafa getað
fundið, hvað það væri, sem drægi
hana að karlmanni, en hva^'
Maggio snerti var henni ekki
Ijóst, hvað dró hana að honum.
Þetta kann að vera vegna þess,
hve áhugamál þeirra og skap-
ferli voru gjörólík. Það er hugs-
anlegt, að milli fyrsta og annars
móts þeirra, hafi Joe orðið
draumamynd fyrir hennar aug-
um. Ef hún nefndi Di Maggio
við rafvirkjana, smiðina eða að-
stoðarmennina í kvikmyndaver-
inu, ljómuðu augu þeirra, og
henni fór að verða það ljóst, að
Joe var hetja. Marilyn braut því
odd af oflæti sínu og hringdi til
Joe og setti honum stefnumót.
Þau borðuðu saman í lítilfjör-
legu, ítölsku veitingahúsi, þar
sem þau voru hvorki ásótt af
k vikmyndafíflum né baseball-
fíflum. Eftir máltíðina sagði
hann: „Hvað langar þig nú til
að fara?
Hún gerði sér hroll. „Æ,ég veit
ekki. Hvert vildir þú fara?“
Hann hafði verið prúðmannlegur
við máltíðina og haft hemil á
höndunum á sér. Hann var í
rauninni kurteis maður og þessi
framhleypni hans í fyrra skiptið
var fyrirgefin.
„Ég veit nú ekki, hvort þú
yrðir hrifin af því, en mig lang-
aði helzt til að aka eitthvað og
bara skrafa saman".
„Það vildi ég gjarna", sagði
hún. „veðrið getur ekki betra
verið til að aka eitthvað“. Það
var líka ágætis veður með stór-
um rómantískum mána hátt á
himni. Þau staðnæmdust við bíla-
knæpu og fengu sér pylsur. Di
Maggio hafði enn ekkert snert á
henni, en þau höfðu bæði talað
mikið. Hann sagðist hafa skemmt
sér vel. Hann lét þess getið, að
venjulega þætti sér annað stefnu-
mótið með stúlku skemmtilegra
en það fyrsta, en það þriðja
kæmi sjaldnast. ,,Ég á kunningja,
George Solotaire, sem hirðir
stelpurnar venjulega, þegar ég
er orðinn þreyttur á þeim“.
Marilyn spurði, hvort Solot-
aire væri í Hollywood. Það var
hann. Hann hafði komið með
Joe frá New York.
„Ég vona, að hann hafi ekki
alltof mikið fyrir því að hirða
mig“, sagði hún.
,,í þessu ferðalagi þarfnast ég
ekki Georges", sagði Joe.
Svo varð löng þögn hjá þeim.
Yfirleitt þögðu þau helmingi
lengur en þau töluðu, bæði nú
og í næstu skiptin og eftir þvi
sem lengur leið, vann þögnin enn
á.
Næst þegar þau hittust hleypti
hann í sig nægilegum kjarki, til
þess að segja henni, að hann
hefði séð mynd af henni í fyrra.
„Hvaða mynd var það?“ spurði
hún með ákafa, í þeirri von að
fá hrós fyrir leik sinn í ein-
hverju hlutverki.
„Það var sú, þar sem þú ert
með Gus“.
„Hver er Gus?“
„Þú veizt. Gus Zernial, base-
ball-leikarinn“.
„Nú, þú átt við þá mynd,
sagði hún og vonbrigðin leyndu
sér ekki. „Hvað var í hana var-
ið? Þú hlýtur að hafa setið fyrir
með mörgum frægum persónum
í sambandi við íþróttina þína.
„Þær beztu voru af Ethel
Barrymore og McArthur hers-
höfðingja" sagði hann. „En þú
ert miklu fallegri". Marilyn skrif
aði seinna: „Þessi yfirlýsing
hans“ — að hún væri fallegri en
Douglas McArthur eða Ethel
Barrymore — „orkaði einkenni-
lega á mig. Ég hafði lesið heilu
dálkana um, hve falleg ég væri
og tugir karlmanna höfðu sagt
mér það sama, en þetta var í
fyrsta sinn sem hjartað í mér
‘hoppaði við að heyra það“.
Hún komst að þeirri niður-
stöðu, að hún væri að verða ást-
fangin. Samt bjóst hún ekki við,
að sú tilfinning mundi endast
sér lengi. Svona ævintýri voru
alltaf skemmtileg í fyrstunni, en
þau enduðu alltaf leiðinlega. En
henni leið vel í návist Joe og
fann, að hún þarfnaðist hans.
Hún hlustaði með hrifningu á sög
ur hans af því hvernig hann
hefði orðið knattleikamaður.
Hann var fæddur 1915 í San
Francisco - áttundi í röðinni af
níu systkinum. Faðir hans var
fiskimaður, sem vann sér rétt
til hnífs og skeiðar á litla bátn-
um sínum. Marilyn var stórhrif-
in af frásögnum hans af lífinu
þarna í litla kofanum. Joe tilbað
móður sína, en hún hafði dáið
1949. Hann lét einhverntíma svo
um mælt, að mamma hans,
Marilyn og litli sonur hans
hefðu verið það þrennt, sem
mestu varð ráðandi um líf hans.
Sem hver annar munaðarleys-
ingi, varð Marilyn vot um augu,
við sögurnar um svo stóra fjöl-
skyldu. Hún sagði oft, að ef hún
giftist aftur, skyldi hún eignast
sex börn. Hún tilbað börn.
Joe hafði tekið miklum fram-
förum í knattleik og varð að
lokum atvinnumaður í þeirri
grein og hann var kominn upp í
100.000 dala tekjur á ári, þegar
hann varð að draga sig í hlé
1951, vegna meiðsla í fæti og
öxl.
Frægðardagar Joes voru að
baki, um það leyti, sem hann
byrjaði að draga sig eftir Mari-
-lyn, en hennar frægðardagar
voru að hefjast. En hann lá þó
ekki í letinni. Hann flutti venju-
lega 15 mínútna erindi um
íþrótt sína fyrir sjónvarpsþátt.
En hann hafði enga hugmynd,
þegar hér var komið, um það,
að hún stæði á þröskuldi frægð-
arinnar. Hún sá hann hinsvegar
ekki nema einu sinni leika
íþrótt sína og það var 17. marz
1952.
En nú var farið að minnast á
iþau í slúðurdálkum blaðanna,
og þar sagt, að ævintýri væri I
uppsiglingu með knattleiks-
hetju Bandaríkjanna og kyn-
þokkahetju sömu ríkja. Ein-
hver blaðamaður spurði Joe:
„Hvemig er frægri íþróttahetju,
sem hefur alltaf dregið sig sem
mest í hlé, innanbrjósts, þegar
hann er farinn að ganga út með
frægustu stúlku heims?“. Og
Joe svaraði: „Það er rétt eins og
velheppnaður tvíliðaleikur. Það
er bara um að ræða tvær mann-
eskjur, sem hittast, og kunna
vel hvor við aðra“.
Sendlar blaðasnápanna og f-
þróttatímaritanna voru daglega
eins og mý á mykjuskán í kvik-
myndaverinu, þar sem verið var
að taka „Monkey Business". Ást
arævintýri var vinsælasti blaða-
matur, sem fólk átti kost á og
þetta var eins og ævintýri i
myndabók. Marilyn var daglega
hundelt með spurningum um
trúloflun hennar. Hún sagðist
ekki vera trúlofuð. Þau Joe
væru bara „vinir“.
Hún var spurð, hvort hún
myndi hætta við kvikmyndirn-
ar, ef hún giftist. Hún svaraði:
„Frægðin er auðvitað ágæt, en
það er ekki hægt að hita sér við
hana, þegar kalt er á nóttunni".
En hún átti eftir að komast að
því, eins og svo margar yfir-
gefnar eiginkonur, að eiginmað-
ur er heldur ekki neitt, sem
hægt er að hita sér á um kalda
nótt. En það þýðir lítið að tala
við fólk og koma vitinu fyrir
það, þegar svona stendur á.
Hún var spurð, hvort hún
hefði gaman af baseball, og hún
svaraði: „Ekki enn, en ég vona,
að það verði seinna. Við höfum
verið að tala mikið um hann“,
„En hafið þið ekki talað um
ást?“ var næsta spurning.
„Ástin er ekki til að tala una
hana“ var svarið.