Morgunblaðið - 25.10.1962, Blaðsíða 20

20
MORGV1SBL4Ð1Ð
Fimmtudagur 25. október 1962
^HOWARD SPRING:,
65
RAKEL ROSfNG
Þessi nýja fbúð Julians var
lítil en skrautleg. Nú, er hann
(þóttist viss um, að dagar sparnað-
ar' og fátæktar væru á enda,
hætti hann alveg við hófsemdar-
mælikvarðann, sem lifað hafði
verið eftir í Andagarðinum, en
Iþar hafði Charlie náð sér í annan
samibýlismann.
Julian hafði hugsað sér að ráða
sér skósvein, til að gera húsverk-
in, en það hefði alls ekki átt við
Rakel Hann hafði leigt fbúðina
með húsgögnum og hann reikn-
aði út, að fimm ára leiga fyrir
hana mundi nægja til að kaupa
sér hús úti í sveit, með stórum
görðum í kring.
En annars voru allir útreikning
ar honum býsna fjarri þetta suffl
ar. Hann kastaði sér út í æðis-
gengið líf, án þess að hugsa um
morgundaginn. Hann gat vakn-
að af svefni, þreyttur og upp-
gefinn, og séð Rakel koma inn í
herbergið með morgunverðar-
bakka, eða þá við að heyra hana
æpa úr baðherberginu: Dyrnar
eru ekki læstar ög það er nóg
rúm fyrir tvo í baðinu: Og stund
um leitaði græðgi hennar eftir
honum svölunar á ótrúlegustu
stöðum — úti undir beru lofti
niðri í sandhólunum við strönd-
ina, eða undir heykleggja úti í
sveit.
Hún virtist hafa helmingi meiri
líkamsorku til að bera en hann
hafði. Hún varð aldrei þreytt.
Alltaf gát hún hugsað um það,
sem gera þurfti í húsinu, enda
þótt þau hefði enga vinnukind.
Hann gat hreyft andmælum þeg-
ar hann sá hana með hanzka á
höndum vera að bursta skóna
hans, svo að þeir gljáðu, en þá
hló hún bara Og sagði honum frá
þrældómsárunum sínum, og að
þetta tæki hún eins og hvern
annan sjálfsagðan hlut. Og hún
gat útbúið eóðan morgunverð,
og aðrar máltíðir höfðu þau að
heiman.
Stöku sinnum var hún eina
nótt heima á Portmantorgi Og þá
notaði hún til hins ítrasta alla
þjónustuna, sem-hún hafði áður
afneitað og hagaði sér eins og
harðstjóri. Rose Ghamberlain
varð þá að klæða hana í hverja
spjör og á morgnana át hún morg
unverðinn í rúminu. Og frá þess
um öruggu og þægilegu bæki-
stöðvum, fór hún svo og sökkti
klóm sínum í Julian án nokkurr-
ar miskunnar.
Júnímánuður leið Og það var
komið fram í miðjan júlí þegar
eldingu laust niður úr heiðskír-
um himni. Úti fyrir gluggunum á
ibúðinni var ofurlítil þakrönd,
og þar voru þau. stundum vön að
liggja í sólskiniftíi, lítt eða alls
ekki klædd. Þannig var það einn
morgun, að Rakel lá upp í loft og
naut hitans af jafnmikilli ánægju
og köttur, en Julian sat uppi, svo
að augu hans voru rétt ofan við
brúnina kring um þakið, og hann
gat látið augun reika yfir trjá-
toppana í garðinum beint á móti.
Hann greip létilega dagblaðið og
opnaði það og allt í einu æpti
hann: Guð minn almáttugur.
Rakel hrökk við og reis upp,
og henni hnykkti við skelfing-
unni, sem var í málrómi hans.
Hvað er þetta, elskan? Yonandi
ekkert slæmt?
Hún hvíldi hökuna á berri öxl
hans. Hann dró sig í hlé óþolin-
móðlega. Viltu sjá .... Hans-
ford, sagði hann.
Hún tók blaðið og las greinina.
sem hafði inni að halda mynd af
Hansford og þau tíðindi, að hann
hefði etið kvöldverð í veitinga-
húsi kvöldinu áður, og síðan far-
ið þaðan án þess að nokkuð virt-
ist að honum, tekið leigubíl, en
fundizt látinn í honum, þegar
komið var til Paddington. —
Hjartabilun.
Rakel lagði frá sér blaðið,
hugsandi.
Hvers virði er „Veikur ís“ nú?
sagði Julian gremjulega
Rakel hugsaði sig um andartak
og sagði síðan. Eg ætti víst að
fara til Chiehester. Síðan stóð
hún snöggt á fætur og gekk inn í
íbúðina. Julian gekk á eftir
henni og £á hana standa þarna
allsnakta og fagra eins og styttu
úr fílabeini. Hann vafði hana
örmum. Þetta er hræðilegt sagði
hann.
Það verður allt í lagi, sagði
hún. Síðan losaði hún sig úr örm
um hans og fór í slopp. Maurice
hefur afskaplega mikinn áhuga á
leiklist, sagði hún. Hann bregzt
okkur ekki.
Julian leit á hana skelfdur. —
En, guð minn almáttugur, sagði
hann. Þú getur ekki beðið Maur-
ice um hjálp nú, eins og allt er
komið!
Eg fer til Chichester, sagði hún
kæruleysislega. Svo skalt þú sjá
til, hvað úr þessu verður.
•
2.
Mina Heath hafði verið i Lond-
on hálfan mánuð. Hún hafði forð
azt Rakel og var móðguð af því
að Julian forðaðist hana. Hann
hafði alls ekki boðið henni að
skoða nýju íbúðina, og þegar hún
kvartaði yfir þessu við Oharlie,
yppti Charlie bara öxlum, brosti
undirfurðulega en sagði ekki
neitt.
Þegar Mina las um andlát Hans
fords þennan morgun, hringdi
hún til Rakelar. Hér mátti ekki
súta persónulegar tilfinningar
með eða móti henni. Hansford
hann kæmi allur saman ogræddi,
Minu fannst nauðsynlegt, að
hann kæmi allur saman og ræddi,
hvað gera skyldi. En þegar svar-
að var heiifia hjá Rakel, var
henni sagt, að frú Bannermann
væri ekki heima, en liklega væri
hægt að ná í hana heima hjá
ungfrú Minu Heath. Hún væri
þar flestar nætur.
Mina lagði hægt frá sér sím-
ann. Ja, hver skollinn, hugsaði
hún. Svo að hún notar mig fyrir
■skálkaskjól.
Hún tók strætisvagn og fór út
í Park Lane. Mér er nú sama,
hvort ég kem boðin eða óboðin
......þau ættu að minnsta kosti
að vera komin á fætur um þetta
leyti.
Julian opnaði fyrir henni.
Halló, Mina! Komdu inn, sagði
hann svo glaðklakkalega, að hún
vissi þegar, að Rakel hlaut að
vera farin út. Samt sagði hún:
Það vill víst ekki svo til, að
Rakel sé hérna stödd.
Rakel? Hvers vegna ætti hún
að vera hér?
Eg var rétt að hringja til henn
ar og mér var sagt, að líklega
væri hún hjá ungfrú Heath. Eg
vissi vel, að það var hún ekki,
svo að mér datt í hug, hvort
þetta hefði skolazt til og það
— Láttu mig fá 1000 kr. Það er verið að rukka fyrir mjólkina.
væri hr. Heath, sem um var að
ræða.
Og hefðirðu orðið hissa ef svo
hefði verið? spurði Julian.
Nasir Minu þöndust út. Hún
fanfi \lminn þarna inni. Eg yrði
mjög hissa, ef svo hefði ekki
verið. Eg finn konulykt hérna
inni.
Jæja, sagði Julian. Eigum við
ekki bara að láta það gott heita?
Hann þakkaði guði sínum fyr-
ir, að Rakel skyldi hafa verið
komin út og honum sjálfum hefði
unnizt tími til að klæða sig. Hann
mældi Minu með augunum og
ögrandi kuldasvip. Svo benti
hann á dagblaðið. Þetta var ljóta
ákoman, sagði hann. Hveínig eig
um við að snúa okkur í þessu?
Það var nú einmitt það, sem
ég ætlaði að ræða um. Veiztu
hvar Rakel er? Við verðum að
ræða málið vandlega — öll sam-
an.
Eg veit ekki, hvar hún er,
laug hann./Hann skammaðiát sírv
fyrir að segja frá því, að hún
hefði farið til Maurice eftir pen-
ingum. Eg held ekki. sagði hann,
að það liggi svo mjög á að kalla
allan hópinn á fund. Við skulum
bíða einn eða tvo daga. Mér er
kunnugt um, að Hansford hafði
leikhúsið til leigu eða framleigu
eða hvað það er nú kallað. En
þarna koma sjálfsagt einhverjir
skiptaráðendur til sögunnar. —■
Þeir kunna að taka að sér allar
skuldibindingar Cecils og láta
sýninguna ekki falla niður. Eg
veit það ekki. Eg er bara að átta
mig. Við verðum að bíða og sjá
til, hverju fram vindur.
Marilyn Monroe
* m
eftir Maurice Zolotov ■ÍÉiJ
í Atlantic City var komið til
hennar með hóp af fegurðarkepp-
endum. Hún sat fyrir með hverri
einstakri — en þær voru 48 tals-
ins. Svo voru myndirnar sendar
blöðunum í' heimaríki hverrar.
einstakrar. Þetta var allt aug-
lýsingastarfsemi, sem kostaði
ihlutaðeigendur það, að nafn kvik
myndarinnar, „Monke-y Busin-
ess“, skyldi nefnt í textanum
með 'hverri mynd, til þess að aug-
lýsa hvorttveggj-a í senn, Marilyn
og myndina.
Einhver olaðafulltrúi hersins
fékk hana til að sitja fyrir með
einni stúlku úr hverri hinna
ýmsu kvennaherdeilda, og hún
gekk að því. Þetta voru ósköp
ómerkilegar og alvanalegar mynd
ir og United Press kom þeim á
framfæri, en blöðin geymdu þær,
til þess að nota þær eða nota
þær ekki, síðar meir. En svo sá
þær einhver herforingi og varð
þrumu lostinn, mest af því, hve
lítt klædd Marilyn var að neðan,
við hliðina á hinum, sem voru í
einkennisbúningi. Þetta var hern-
um til skammar! Hann skipaði
að gera myndina upptæka, og
UP sendi öllum blöðunum skeyti
að draga hana til baka. En þessi
fyrirskipun varð auðvitað til
þess, að allir ritstjórarnir tóku
nú myndina fram, og þetta varð
að athlægi í öllum blöðum.
Þarna hafði siðvöndunarkelling
úr hernum gert sig hlægilega!
Hundruðum saman prentuðu blöð
in myndina, og mörg þeirra á
forsíðu.
Marilyn sagðist ekki geta skil-
ið, hversvegna þessi mynd olli
svona mikilli hneykslun. ,,Maður
skyldi halda, að kvenfólk lokaði
skrokkinn á sér niðri í kjallara“,
sagði hún.
En hana var tekið að gruna,
að fólk. væri farið að hlæja að
henni. Hún vildi láta taka mynd-
ir af sér sem sálarlausri fegurð-
ardís, sem væri gjörsneydd allri
leikgáfu. Og Joe var heldur ekki
hrifinn af myndinni. Hann skip-
aði henni að láta ekki kvik-
myndafélagið taka af sér „nekt-
armyndir“. Það væri- ósiðlegt.
Þetta gerðu ekki almennilegar
stúlkur, skilurðu. Joe fór að
gruna, að kunningjarnir væru að
hlæja að honum á bak. Hún varð
að lofa honum því að hegða sér
vel og vera siðleg.
Marilyn kunni ekki við þenn-
an húsbóndatón hjá Joe. Þau
voru ekki gift og hann var strax
farinn að skipa henni fyrir. Hann
■viidi giftast, en hún sagði, að
ekkert lægi á, og frestaði öllum
framkvæmdum aftur og aftur.
Þau ímynduðu sér enn, að þau
væru ástfangin, og hversvegna
lá þá á að fara að giftast? Þau
skyldu bíða þangað til lokið
væri við „Niagara“. Hann sagðist
ekki þola að vara 3000 mílna leið
frá henni. En það var nú einmitt
þessi fjarlægð, em kynti undir
ástinni.
Þegar Marilyn kom til Holly-
wood í júlí 1952, til að ljúka við
„Niagara“, tók hún vanlíðan og
fannst hún vera orðin stöðnuð í
list sinni og ekki vera eins og
hún ætti að sér. Henni fannst
hún vera peð á skákborði — nei,
ekki þó peð, heldur drottning —
kynþokkadrottningin, en samt
valdalaus og léti ráðamennina
þveita sér um borðið, að eigin
geðþótta. Hún yrði einhvernveg-
inn að verða sjálfstæð. Hún fór
að læra hjá Michael Chekov, sem
var bróðursonur leikritahöfund-
arins rússneska. Hann hafði leik-
ið í Moskvu fyrir byltinguna, en
síðari árin hafði hann verið kvik-
myndahöfundur og kennari. En
’hann tók fáa nemendur. Marilyn
gerði hann hissa með þessum
ótömdu leiklistarhæfileikum sín-
um, en hún hafði ýmislegt. gott
af kennslunni. En Natasha Lyt-
ess, sem enn var henni trygg,
var afbrýðisöasi g&gnvart öllum
áhrifum á Marilyn, og mótmælti
aðferð Chekovs, sem var eftir
fyrirmynd frá Stanislawsky. Hún
sagði, að k-ennsla Chekovs myndi
ihafa ill áhrif á innræti hennar.
Það myndi ýta undir hana að
verða ennþá óráðþægari en hún
var fyrir, og fá hana til að
treysta um of á hugboð eitt í stað
æfingar í því að mæta öllum erf-
iðleikum með kunnáttu. Hún
sagði, að Marilyn þyrfti að læra
að hafa stranglega hemil á til-
finningum sínum. Hún þyrfti að
æfa bæði röddina, líkamann og
hjartað, og hlýða skipunum hug-
ar síns. Enda þótt Marilyn liti
upp til Natasha sem ráðgjafa og
vinar gat hún aldrei samþykkt
skoðanir hennar á leik. Hugboð
hennar sagði henni, að enska og
franska aðferðin með „heitt
hjarta og kaldan huga“ hæfði
henni ekki. Það væri orðið um
seinan. Hún væri orðin of gömul.
Eina von hennar væri leikur án
alls aga.
Miohael Chekov hélt sjálfur,
að Marilyn hefði afburða hæfi-
leika. Tvisvar í viku fór hún til
hans, tvær stundir í hvert sinn.
Einu sinni voru þau að fara
gegn um leikþátt. Þegar því var
lokið spurði hann hana, hvort
hún hefði af ásettu ráði geislað
frá sér kynferðisáhrifum. Hún
kvað nei við því, þar eð það
ætti ekki við í þessu atriði.
Chekov skellihló og sló á lær
sér og stappaði í gólfið. Nú skildi
hann allt í einu, hvað að henni
gekk. Hversu mjög sem hún
reyndi að leika atriði, gat hún
ekki að sér gert að gefa frá sér
sterkan titring. Nú hafði allt loft-
ið verið fullt af slíkum titringi.
„Allur heimurinn er þegar far-
inn að svara þessum titringi þín-
um, Marahleen“ sagði, hann.
„Hvað varðar félagið þá um,
hvort þú ert leikkona eða ekki
leikkona? Með skjálftanum, sem
þú hefur þarftu ekki aswað en
standa frammi fyrir myndavél-
inni, þá ferðu að titra og með
þessum titringi geturðu grætt
milljónir dala.“
„Mig langar ekkert til þess.
Ég vil verða leikkona, en ekki
eitthvert skrípi“ svaraði hún
hvasst.
Á hverjum degi hringdi hún í
skristofu Zanucks. Hún segir, að
hvorki hann né hinir framámenn-
irnir hefðu viljað við hana tala.
ið Lytess, Chekov og fáeinir
Hún minnist svaranna, sem hún
fékk: „Mundu bara að mæta, þeg
ar kallað verður á þig“.
Það var þessi sama löngun til
• að sanna pig vera alvarlagan lista
mann sem kom henni til að fara
á uppiboð, þar sem átti að selja
178 leikrit og kvikmyndahandrit
með innfærðum at'hugasemdum
eftir Max Reinhardt sjálfan.
Natasiha hafði sagt henni af
þessu. Þarna á uppboðinu voru
mættir umboðsmenn fyrir söfn
ög svo einkasafnarar. Þessi hand-
rit höfðu ekkert markaðsverð-
mæti og lysthafendur þeirra
bjuggust við að fá þau fyrir
nokkur hundruð dali í hæsta lagi.
En Marilyn hélt áfram að
sprengja þau .upp. Þegar boðin
voru komin upp í þúsund dali,
voru allir gengnir frá nema hún
ög umboðsmaður fyrir háskóla
iSuður-Kaliforníu, en hann átti
'tiltölulega heilt safn af bókum
'ög handritum Reinharc^s, en
'vantaði þessi 178. Boðin stönz-
uðu við 1335 dali og Marilyn
'hlaut hnossið.
En hún ávann sér enga virð-
ingu með þess-u bragði sínu Slúð-
'urdálkahöfundarnir gerðu gys að
hégómaskapnum í henni. Sumir
létu fréttinni fylgja mynd af
Ihenni í vel flegnum kjól, með
jundirskrlftinni: „Ætlar Marilyn
nú að fara að slá sér á menning-
'una?" Og annar lét þess getið,
■að aðal-afspurn ihennar af klass-
íkinni stæði í sambandi við eitt
klassiskt almanak. En svo fóru
öll hugsanleg söfn að falast eftir
Iþessu safni að gjöf. og Marilyn
sáriðraðist þess að hafa nokkurn
tíma farið út í þetta. Gottfried
Reinhardt, sönur snillingsins,
vildi fá safnið keypt. Hún sagðist
'skyldi selja það sama verði og
hún keypti það, og Reinhardt
igekk að því. Illkvittnir blaða-
rnenn fóru að gefa í skyn, að
þetta hefði allt verið skrípa-
leikur í auglýsingaskyni fyrir
Marilyn Monroe. Og satt er það,