Morgunblaðið - 20.02.1963, Side 16

16
MjORCVHBL AÐIb
M\ð^}kudaguT 2Q., febrú^r 1963
ifWÍ
8TÁLSKIP
Útvegum frá fyrsta flokks skipasmíða
stöðvum í NOREGI FISKISKIP
úr stáli í öllum stærðum.
KagstæSIr skiEmáEar
EGGERT K!ií»S» & CO. HF.
Dráttarvélahús
Hús á Ferguson dráttarvélar,
benzín og diesel, mjög ódýr.
Híiraldur
Sveinbjarnarson
Snorrabraut 22.
Fjaðrir, fjaðrablöð, hljóðkút-
ar, púströr o. fl. varanlutir
i margar gerðir bifreiða.
Bílavörubúðin FJÓÐRIN
Laugíivegi Í6Ö. - Sími 24180.
I
!
I
Pakkdósir
fyrir fram og afturhjól í
eftirtalda biia:
Plymouth, Dodge, Chevro-
let, fólks og vörubíla.
Ford. fólks- og vörubíla.
Jeppa.
EINNIG DEMPARAR
fyrir:
Jeppa.
Demparagúmmi.
Ljósablikkarar.
Headpakkningar fyrir
Plymouth, Jeppa, Ford og
Ferguson traktor.
10 til 30% afsl.
gefinn af þessum vörum,
ef dálítið magn er keypt
í einu.
Haraldar
Sveinbjarnarson
Snorrabraut 22.
Verkstióri
Viljum ráða verkstjóra á
renniverkstaeði nú þegar.
Uppl. í simum 149Ö5 og
16053.
Nýkomib
Sloppanælon, fallegir litir.
Einlit og mislit handklæði.
Sængurveraléreft og damask.
einlit og mynstruð.
Köflótt terylene-efni í kjóla.
AIIs konar smávara.
PÓSTSE NDUM.
Verzlunin
RÓSA
Uppsalakjallaranum.
Aðalstræti 18. - Sími 19940.
2
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
David Severn;
Við hutíum inn
t framtíðina
„Sé svo er verknaður
þeirra verri en nokkurt
venjulegt mannrán. Við
vorum aldrei spurðir, —
né heldur dr. Perry sjálf
ur, — hvort við vildum
koma.“
„Ekki vesalings Duncan
Briglit heldur. En við
höfum samt lifað þetta
af fram að þessu. Nú get
ég skilið, hvers vegna
Harry og faðir hans voru
svona reiðir.“
„Pétur, mannstu eftir
reiðmönnunum. sem við
sáum, þegar við fórum
gegn um skóginn? í>eir
hljóta að hafa vörið send
ir tii að sækja skólastjór-
ann.“
„Já, auðvitað. Einn
þeirra teymdi lausan,
söðlaðan hest. Ekki get
ég Skilið, hvernig þetta
er hægt—, að flytja fólk
til í tímanum með stærð
fræðigöldrum.“
„Mlg minnir, að ég hafi
einhvers staðar lesið, að
veröld okkar byggist á
stærðfræðilegum lög-
málum----------.“
Nú virtist Foringinn aft
ur mimiast návistar okk-
ar, og hann gaf okkur
merki um að fara. Dick
greip tækifærið. Kurteis-
lega, en með festu, krafð
ist hann þess, að við yrð
um tafarlaust sendir
heim aítur til okkar eigin
fólks og eigin aldar.
„Þér hljótið að skilja,
herra, að fjölskyldur okk
ar eru orðnar hræddar
um okkur.“ —
Ég sá hvernig hinn
valdsmannslegi svipur
Foringjans harðnaði og
varð kaldur og fjandsam-
legur.
„>að er ekki venja okk
ar að skila þeim, sem einu
sinni eru hingað komnir.
Stærðfræðingar okkar
hafa annað þarfara að
gera. Þið ættuð að vera
þakklátir fyrir þann heið
ur, að fá að vera hérna.
Hugsið um það! Við höf-
um bjargað ykkur undan
skugga stríðsins og frels-
að ykkur frá villimennsk
unni, sem einkenndi ykk
ar öld.“
„Þakka yður fyrir,“
svaraði Dick, „en ’,vort
sem stríð verður eða ekki
viijum við samt fara til
baka. Og það England,
sem við komum frá, var
á engan hátt villimann-
legt.“
Foringinn virtist bólgna
»f bræði, þar sem hann
sat í hásæti sínu, og hann
dökknaði í andliti. Jafn-
framt tók ljóskeiian, sem.
við krupum í, að verða
bjartari. Rödd Foringj-
ans glumdi á eyrum okk-
ar, hörð og hvöss:
„Ég tek ekki við skip-
unum! Ég krefst þess, að
þið látið hið liðna vera
gleymt. Allt, sem ykkur
var áðúr kært, skal ynáð
úr huga ykkur. Foreldrar
yickar og fjölskyldur eru
hvað ykkur snertir ekki
lengur til.“
Ljóskeilan varð nú svo
skínandi björt, að við vor
um eins og í glampandi
snjóbirtu. Tárin runnu úr
augum okkar og við
reyndum að hringa okk-
ur saman á gólfinu, þar
sem við engdumst sundur
og saman vegna hinnar
yfirþyrmandi birtu.
„Nei,“ heyrði ég Dick
hrópa til andmæla um
leið og hann lamdi hnef-
anum í gólfið í vanmegna
reiði. En hin harða, misk
unnarlausa rödd yfir-
gnæfði mótmæli hans:
„Þið skuluð verða venju
legir borgarar í Onden
skyldugir að hlýða hverju
valdboði frá Talnahöll-
inni. Þið skuluð í nafni
hins guðdómlega Marls
og friðarins tilbiðja hjólið
eyðileggja hverja vél,
hlýða yfirboðurum ykkar
og — hér hækkaði hann
röddina upp í vitfirrings-
legt öskur, — lúta boði
og banni Foringjans í
einu og öllu. Hér er ég
húsbóndi!“
Birtan var nú orðin svo
sterk, að við þoldum ekki
við, en skriðum um gólf-
ið og reyndum að hylja
augun með því áð halda
fyrir þau. Snöktandi og
hrasandi reisti Diok sig
upp og hrópaði, hátf grát
andi af reiði:
„Við kærum okkur
ekki um að lifa á ykkar
viðurstyggilegu öld. Þið
eruð villimennirnir! Þið
hafið engan rétt til að
fara svona með okkur.“
Ég fann það frekar á
mér en ég sæi það, að
bak við okkur voru dyr.
Reynandi var að flýja
þangað til að losna úr
þessari óþolandi birtu.
Hvítkuflungurinn hratt
okkur þangað inn, hurðin
sveiflaðist á hjörunum og
lokaðist. Við vorum út-
taugaðir af þreytu, en
fyrir augum okkar döns-
uðu ennþá stjörnur og
eldglæringar.
Okkur var nú fylgt til
baka sömu leið og við
komum, framhjá gler-
hjálminum, eftir gangin-
um, gegnum stóra salinn,
upp lyftugöngin og inn í
herbergið með hreyfan-
lega gólfinu, sem lokað-
ist á eftir okkur. Gegn
um gluggana, hátt uppi,
sáum við að tekið var að
birta af morgni.
Farið var með okkur
yfir í annan enda bygg-
ingarinnar. Margar dyr
lágu að ganginum, sem
við fórum eftir. Loks stað
næmdist vörður okkar við
einar þeirra, og tók stór-
an lykil úr kippu við belti
sér. Það small í skránni,
hurðin opnaðist og við
gengum inn. Ætti þetta
að vera fangaklefi okkar,
var hann að minnsta
kosti þægilega búinn.
Rúm, stólar, leirkrukka
með vatni, og teppi, ofin
í fögrum litum.
Hurðinni var skellt á
hæla okkar, og við heyrð-
um lykiinum snúið. Fóta-
tak varðarins fjarlægðist
eftir ganginum.
Aðrar dyr yoru . á
veggnum á móti. Ég gekk
að þeim, án þess að bú-
ast við, að þær væru opn-
ar. Samt reyndist svo
vera, en ástæðan var aug-
1 jós. Þær lágu út að litl-
um garði, umgirtum gnæf
andi múrveggjum.
Dick leit yfir öxlina á
mér og honum hefur sjálf
sagt fundist aðstaða okk-
ar vonlaus. Hann gaf reiði
sinni útrás með því að ' -
sparka í einn stólinn, svo
að hann þeyttist yfir
þvert gólfið. Síðan kast-
aði hann sér á grúfu ofan
á annað rúmið og kippir
fóru um hann. Mér fannst
ógeðfellt að sjá, hann
gráta. Aldrei fyrr hafði
ég vitað Dick gráta.
Ég tyllti mér á stól-
brún og beið þess, að
hann jafnaði sig. Þótt und
arlegt megi virðast, var
ég alveg rólegur. Eftir allt
sem á undan var gengið,
átti ég erfitt með að trúa
því versta. Mér fannst ein
hvern veginn á mér, að
framvinda þessara undar.
legu atburða mundi leiða
til þess að við kæmumet
hekn aftur. t
Framhald næsL