Morgunblaðið - 20.03.1963, Síða 15

Miðvikudagur 20. marz 1963
MORCUlSBLAÐltí
15
Amerískir
vatteraðir
nælon
greiðslu-
sloppar
nýkomnir
Tilvalin
íermingargjöf
Marteinn Einarsson & Co.
Fata- & gardínudeild Laugavegi 31 - Sími 12816
Klœðningar — Húsgögn
Höfum fyrirliggjandi sófasett frá krónum
7350,00. Eins og tveggja manna svefnsófa,
svefnbekki og fleira. —
Klæðum og gerum við húsgögn. — Munið
að 5 ára ábvrgðarskírteini fylgir húsgögn-
unum frá okkur.
Húsgagnaverzlun og vinnusfofa
Þórsgötu 15 — Sími 12131.
California jgj—^rjj|
KcÚnönUW fc«»ND Packing Corporation
m w» ¥ & Sanfrancisco
er stærsti niðursuðu-framleiðandi heimsins.
B el ITlontc
ER FRÆGT VÖRUMERKI
fyrir niðm-soðna- og þurrkaða ávexti, grænmeti,
pickles, ávaxtasafa o.fl.
Þórður Sveinsson & Co. hf.
DRU
4
LESBÓK BARNANNA
•ndi á hann, þegar hann
eagði okkur írá heimili
eínu á fimm hundruðustu
og tíundu hæð í skýja-
kJjúfaborg. Frá gluggan-
um í dagstofunni, sjö þús
und fetum ofan við sjáv-
ermál, sýndist Ermasund
jð eins og lítið stöðuvatn.
Hann sá langt inn yfir
Frakkland. Það var mjög
fagurt að horfa niður á
döggvott net raflínanna,
þegar sólargeislarnir
brotnuðu í þeim á morgn
anna.
„Það var áður en við
bygigðum turnana til orku
flutnings. Þá var gamla
línukerfið lagt niður. Þið
hafið sjálfsagt tekið eftir
leyfunum af þeim. Frá
þeim streymdu raföldur
út um allt landið, svo að
alls staðar var hægt að
fá ljós og hita með því
að styðja á hnapp.“
„Svo hlýtur að hafa
orðið stríð,“ sagði Diok.
Framhald næst.
5. Thorvaldsen vann
fleiri og stærri verðlaun
og hann aflaði sér nú
nógu mikilla peninga til
þess að hann gæti kom-
izt til Róm.
Hann fékk far með
freigátu, sem var á leið
til Miðjarðarhafs og eft-
ir langa ferð með við-
komu í mörgum Jjorgum
kom hann til Róm hinn
8. marz 1797.
Nú ætlaði hann að taka
til starfa af kappi, en
byrjunin reyndist honum
erfið vegna allra hinna
mörgu nýju áhrifa, sem
hann varð fyrir.
Fyrstu fimm árin tókst
honum ekki að gera nein
stór listaverk og hann var
óánægður með flest, sem
hann vann að. Loks þrutu
einnig peningar hans og
hann gat ekki kostað sig
í Róm lengur.
6. En áður en Thorvald
sen héldi aft.ur heim til
Danmerkur, langaði hann
til að ljúka einni stórri
höggmynd. Hún var af
grísku þjóðsagnahetjunni
Jason, sem eftir margar
raunir vann hið gullna
skinn.
Þessi höggmynd heppn
aðist svo vel, að allir sem
hana sáu, luku miklu
lofsorði á.
Listamennirnir sögðu,
að hún væri sambærileg
við mestu listaverk forn
aldarinnar. Jason var
steyptur í gibs og nú beið
Thorvaldsen eftir því, að
hann fengi einhvern kaup
anda að þessari fögru
höggmynd.
7. árg. 44 Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson ^ 20. marz 1963
S peki ngu ri n n
og úlfald inn
í Austurlöndum átti
spekingur nokkur eitt
sinn leið yfir stóra sléttu.
Hann hafði á langri æfi
tamið sér að veita athygli
öllu sem fyrir hann bar á
ferðum sínum og draga
ályktanir af því.
Þegar hann hafði lengi
gengið, mætti hann tveim
ur kaupmönnum, sem aug
sýnilega voru að leita að
einhverju.
„Eruð þið að leita að
úlfalda?“, spurði speking
urinn.
„Já“, svöruðu kaup-
mennirnir.
„Var hann ekki ein-
eygður?,“ spurði hann.
„Rétt er það,“ svöruðu
þeir.
„Og var hann haltur á
einum fætinum?“, spurði
spekingurinn aftur.
„Já, víst var hann það“,
svöruðu kaupmennirnir.
„Og hann vantaði eina
tönn?“
„Alveg rétt!“
„Var hann klyfjaður
hunangi?“, spurði spek-
ingurinn enn.
„á, hann var það. Fyrst
þú hefur séð- úlfaldann,
getur þú ef til vill sagt
okkur, hvar við eigum
helzt að leita að honum?“
„Það get ég því miður
ekki,“ svaraði spekingur-
inn, „ég hefi aldrei séð
hann og veit ekki hvar
hann er.“
„Þú lýgur," hrópuðu
kaupmennirnir bálreiðir,
„það er augljóst, að þú
hlýtur að hafa séð úlf-
aldann og sjálfsagt hefur
þú falið hann einhvers
staðar. Þú ætlar víst að
stela honum og gimstein-
unum, sem voru í farangr
inum, sem hann var
klyfjaður.“
Kaupmennirnir réðust
nú á spekinginn og leit-
uðu á honum, en fundu
ekkert. Þá bundu þeir
hendur hans á bak aftur
og fóru með hann til
næsta dómara.
Dómarinn var réttlátur
maður, sem leyfði sak-
borningnum að verja sig.
„Ég hefði getað skýrt
málið á leiðinni hingað,"
sagði spekingurinn, „ef
ég hefði fengið tækifæri
til þess. En þetta er það,
sem ég hefi að segja:
Áður en ég mætti kaup
mönnunum, tók ég eftir
úlfaldasporunum. Og þar
sem ég sá engin spor eftir
menn, datt mér í hug, að
hann hefði strokið. Þar
sem grasið var aðeins bit-
ið öðrum megin götunn-
ar, fannst mér liklegt, að
úlfaldinn hefði verið
blindur á öðru auganu.
Þegar ég athugaði sporin
betur, sá ég, að eitt
þeirra var alltaf ógreini-
legra en hin, eins og
skepnan hefði hlíft þeim
fæti. Af því ályktaði ég,
að. úlfaldinn hefði verið
haltur.
Ég sá lika, að þar sem
grasið var bitið, voru
alltaf nokkur strá eftir,
og vissi þá að úlfaldann
hafði vantað eina tönn.
Loks tók ég líka eftir bví