Morgunblaðið - 22.03.1963, Blaðsíða 3

Föst'irtftOTrr 22. mar7 19RS
M O n C V JV R r Jnifl
3

FRÉTTAMAÐUR og láósmynd
ari Morgunblaðsins brugðu
sér í gær í heimsókn til Hafn-
erfjarðar. Veður var fagurt,
ik)gn og sólskin, en dálítið
svalt.
Er við ökum upp með lækn-
um, sem rennur gegnum bæ-
inn, komum við upp á hæð.
I>ar breiðir lækurinn úr sér
og myndar tjörn. Á henni
synda endur, og á bakkanum
standa þrír ungir strákar og
gefa þeim brauðmola.
— Við erum búnir að gefa
|>eim heilan helling, segja
þeir hróðugir. Við áttum full-
an poka af brauði.
Yngsti drengurinn, Krist-
inn Ottó, er svo ákafur við
matargjöfina, að hann veður
út í tjörnina.
— i>ú mátt ekki vaða upp
Gdðviörisdapr
í Hafnarfiröi
Kristinn Ottó, 6 ára, Elías Björgvin, 8 ár? og Sigurður, 7 ára, standa við tjörnina. Efst tU
vinstri er sjúkrahúsið Sólvangur. (Ljósm. Mbl. Sv. f>orm.>
fyrir gúmmískóna og vökna,
þá verður þú flengdur, þegar
þú kemur heim.
— Nei, nei, segir Ottó hug-
hraustur.
— Ertu aldrei flengdur?
— Jú, stundum.
Nú koma’fleiri þeirra er-
inda að gefa öndunum og við
hverfum burt.
★ ★
Fyrir framan Hraðfrysti-
hús Bæjarútegrðar Hafnar-
fjarðar hittum við tvær ung-
ar stúlkur á hjóli. >ær eru
í vinnufötum, a-uðsjéanlega að
fá sér frískt loft í kaffitim-
anum.
Megum við taka mynd af
ykkur?
— Eruð þið alveg spól?-
Jæja, kannski annars.
— Hvað hafið þið lan.gan
kaffitíma?
— Tuttugu mínútur.
— Við hvað eruð þið að
vinna núna?
— Við erum að vinna í
karfa. í morgun var síld.
— Græðið þið rnikts pen-
inga?
— Já, já.
— Eruð þið í skóla?
— í skóla? Nei, ekki al-
deilis.
— Farið þið oft á böll?
— Nei, við höfum bara einu
sinni farið á ball. Það eina
sem við förum er í bíó.
— Eigið þið kærasta?
Sigurhogi,
Haraldur,
Siggi,
ara
ara
ara
Elin Olafsdottir (t.v.) og Elm Guðmundsdóttir
kaffitimanum.
spoka
sig
— Nei, alveg ábyggilega
ekki. Við höbum karlmenn og
ætlum að pipra.
★ ★
Næst rekumst við á fjóra
stráka, sem ferðast um á
kerrubíl. f>eir nema staðar
fyrir utan verzlun nokkra með
auglýsingaspjald í gluggan-
um. Á spjaldinu stendur:
Bíla- og bílpartasala.
— Er bilað hjá ykíkux?
spyrjum við.
— Nei, nei, þessi bilar aldrei,
segir sá elzti, Haraldur.
— Hvar fékkstu þetta sæti.
Er það úr bílnum hans pabba
þins, Haraldur?
— Nei, pabbi minn á engan
bíl, hann á bara bát, segir
Haraldur snúðugt og gefur
félögum sínum merki um að
rétt sé að halda áfram ferð-
innt, eu sinna ekki dægur-
þrasL
Hafsteinn,3 ára, með kerrubílinn sinn.
STAKSTEINAR
Katlarliáldið
kveinkar sér enn
Jóhannes skáld úr Kötlum er
gamall hugsjónakommúnisti, sem
ekki hefur séð neinn draum æsku
sinnar rætast í þjóðfélagslegum
efnum. „Sovét-ísland“, sem hann
orti um fyrr á árum, hefur aldrei
verið fjarlægara, og fullvist, að
hér kemst kommúnismi aldrei á.
Jóhannes verður aldrei mennta-
málaráðherra a la Sovét, sem
getur skipað andstæðingum sín-
um að þegja eða lokað þá inni
geðveikrahælum. Hugsjóna-
ríkið í austri hefur svikið hverja
þá hugsjón4 sem Jóhannes taldi
fagra í æsku og þótti ástæða til
að berjast fyrir. Vonlegt er, að
gömium mönnum gremjist, þegar
svona er komið. í stað þess, að
Jóhannes sé heiðarlegur við
sjálfan sig, heldur hann dauða-
haldi í það eina, sem eftir er:
trúna á bolsivismann. Og trúin
afsakar margt.
Undanfarið hafa birzt í komm
únistamálgagninu greinar eftir
Katlaskáldið, þar sem það harm-
ar sér með þvílíkum kerlingar-
jarmi, að fátítt er. Ein þessara
grátklökku vælugreina birtist í
gær.
Slæmir þessir verkameim
og menntamenn
1 greininni leggur hann aff
jöfnu verkalýð og menntamenn
á íslandi. Báðir aðiljar eru að
hans dómi svikarar viff þann mál
staff, sem Jóhannes otar penna
sínum fyrir. Um „íslenzka al-
þýðu“ segir hann meff fyrirlitn-
ingu: „Meginþróttur hennar hef-
ur beinzt að því aff klófesta sinn
hlut i þeim veraldlegu gæðum,
sem veriff hafa á boffstólum".
Öll harátta verkalýffsins fyrir
bættum kjöruúi er að hans dómi
einskis virði, af því aff hann hef-
ur brugðizt skáldinu í pólitík! Og
skáldið heldur áfram: „Stundum
virðist hún jafnvel gleyma því í
bili, að hún heyri til sérstakri
þjóð“. Hvað segir islenzk alþýða
um þessi skrif kommúnistamál-
gagnsins? Er það eitt og hið sama
að hennar dómi að kjósa ekki
moskvukommúnistana og gleyma
þjóðerni sínu?
Menntamenn eru engu hetri aff
dómi hins aldna línukommúnista.
Hann tilfærir orff eins þeirra, „ís-
lenzks menntamanns“, „Þingey-
ings“, „jafnaffarmanns“, „alt að
því moskvuagents á stundum“, og
segir síffan: „Þessi tilfærðu orð
spegla uppgjöf mikils þorra ís-
Ienzkra menntamanna, svo sem
framast verður á kosið“. Þarna
brýzt fram gremjan yfir því, að
„mikill þorri íslenzkra mennta-
manna" hefur algerlega snúið
baki viff kommúnismanum. Þetta
er ánægjuleg þróun, sem komm-
únistar óttast mjög.
Eftir aff hafa skælt um þetta
fram og til baka, klykkir Jó-
hannes út meff þessari klausu:
„Manni fer einna helzt líkt og
konum þeim, sem slá sér á lær
við hneykslanleg tíðindi, og and-
varpa í ráffaleysi: Ég á nú bara
ekkert orð!“
Betri lýsingu á skrifum skálds-
ins er ekki hægt að finna. Þetta
er gott dæmi um sjálfsgagnrýni.
Hvaða vandræði!
Ekki er hressilegri tónn í leið-
ara kommúnistamálgagnsins
sama dag. Ilann hefst á þessu:
„Auðséð er, að kosningar eru
framundan. Á alþingi peðrar
ríkisstjórnin frá sér einu stórfrum
varpinu af öðru um trygginga-
mál, bókasöfn, tónlistarskóla, loft
ferðalög, höfundarétt o. s. frv.
o. s. frv., og boðuð er breyting
á toilskrá og sjálf framkvæmda-
áætlunin mikla". — Já, það er
margt, sem amar að.