Morgunblaðið - 16.05.1963, Blaðsíða 20

20
MORCVNBLAÐlÐ
Fimmtudagur 16. maí 1963
DUNKERLEYS
hún slóst í för með fólkinu inn
í kirkjuna og tók sér stöðu úti
við dyr. Hún var óvön kirkjum
o fór því ekki lengra, en stóð
þarna í svölum skugganum og
horfði á kertaljósin, sem brunnu
kring um' líkbörurnar Og hún
vissi, að séra Burnside lá 'þarna
undir ábreiðunni. Aldrei hafði
hún komið í kirkjuna hans áður,
og ef hann hefði getað risið upp
Og gengið til hennar nú, vissi
hún að hann myndi ekki hafa
atyrt hana fyrir að hafa ekki
komið fyrr en um seinan, heldur
hefði hann brosað eins og hann
var vanur og sagt blíðlega:
— Jæja, loksins ertu komin,
barnið gott.
Hún grét nú, án þess að blygð-
ast sín fyrir það og gegnum tárin
sá hún ljósin og fólkið, sem gekk
að líkbörunum og sumir krupu
á kné og lögðu blóm að börun-
um. — Ég verð að gera það líka,
hugsaði Elsie. Það er ofseint, og
hann fær aldrei að vita það, en
ég verð að þakka honum fyrir
okkur Alec.
Hún hljóp því út og það var
eins og að koma inn í eldsofn
glóanda. Hún fór aftur til litlu
grænmetisbúðarinnar, því að hún
mun'di að hafa líka séð blóm þar,
en varð fyrir voribrigðum vegna
þess, hve þau voru vesældarleg
Og visin. En að lokum valdi hún
eitt, sem ilmaði vel, þótt ósjálegt
væri og hljóp svo aftur til kirkj-
unnar, en leiguekillinn horfði á
þessar ferðir hennar og vissi
ekki, hvað hann átti að halda.
En þegar hún var komin aftur,
æystist upp myndin, sem hún
hafði verið að horfa á. Bygging
in titraði af orgeltónlistiniji, kist
unni hafði verið lyft af börun-
um og nú nálgaðist hún á öxlum
sterkra burðarmanna, út eftir
kirkjunni, áleiðis að líkvagnin-
um, sem var kominn að dyrun-
um. Ó, guð minn, hugsaði Elsie,
ég var að gantast við hann Izzy
um það, að ég ætlaði að kveðja t
æskuna mína — og þarna fer
hún líka. Hönd hennar greip í.
rytjuleg blómin, um leið og kist- ;
an var borin hátíðlega fram hjá
henni. Hún renndi sér inn í sætið (
kraup á kné og drjúpti höfði, og
hugsaði til þess með hræðslu, að
nú væri kistan að fara framhjá
henni. Hún leit ekki upp, þegar
fótatakið var horfið, sem dróst
eftir gólfinu, og hið léttara fóta-
tak þeirra, sem lausir gengu, tók
við. Hún beið þarna þangað til
allir voru farnir, að hún hélt, og
kirkjan orðin tóm- En þar höfðu
skilningarvitin blekkt hana. Það
var ein manneskja, auk hennar
sjálfrar inni í kirkjunni, karl-
maður með háðlegt glott á and-
litinu. Hann horfði á hana um
stund og sagði síðan lágt: —
Þetta sýndist mér. Þetta er hún
Elsie okkar litla!
Hún fékk eins og krampa í
fingurna, utan um blómið. Hún
leit upp og horfði framan í föður
sinn.
Við þekkjum ekki örlagastund
ir okkar. Þær koma yfir okkur
líkastar regndropum, áður en
slagveðrið hefst. Aðeins einu
sinni höfðu Dillworth og séra
Burnside sálugi hitzt- Dillworth
hafði býsna oft farið í Steininn
fyrir þjófnað og innbrot, en í það
skiptið var annað alvarl- á ferð
um, því að hann hafði barið lög-
reglumann, sem ætlaði að taka
hann. Og þá hafði presturinn,
sem þekkti Alec og Elsie, farið
til þess að tala um fyrir honum
í fangelsinu.
— Þú ert ekki einu sinni hæf-
ur til að vera innbrotsþjófur,
'hafði hann strítt honum. Inn-
brotsþjófur, sem gerist svo vit-
laus að grípa til vopna, er farinn
að missa tökin á handverkinu
sínu. Ef þú heldur svona áfram,
k.mur brátt að því, að þú slærð
einu högginu of margt. Og þá —
einhvern morguninn milli sjö og
átta — verðurðu að hugsa þig
aivarlega um. Og væri þér ekki
betra að gera það strax?
Um nokkurt skeið, en þó ekki
mjög lengi, höfðu þessi orð
prestsins ásótt Fred DillwOrth-
Hann fór að hugsa um það, ef
hann gengi út um opnaðar klefa-
dyrnar og fótatak hans glymdi
á steingólfinu, þegar hann legði
upp í síðustu ferðina, sem yrði
stutt. En þennan sumardag í hit-
anum, þegar hann horfði glott-
andi á dóttur sína, þar sem hún
kraup inni í kirkjustólnum með
'blómvönd titrandi í hendinni,
voru allar slíkar hugsanir víðs
fjarri. Þá var ekkert — til að
segja honum, að þarna væri það
— fyrsta sskrefið af stuttri ferð,
Og að böðullinn biði hans hinu
megin við hornið.
Elsie stóð upp. Hún greip £
bekkinn og reyndi að yfirvinna
skjálftann, sem fór um hana alla.
Óttinn og hatrið greip hjarta
hennar, hvorttveggja í senn. Það
var orðið svo langt síðan hún
bafði séð föður sinn, að hún
mundi ekki einu sinni almenni-
lega, hvernig hann leit út. Hann
leit verr út en hún mundi eftir
honum — enda var hann verri.
Órakað andlitið var flekkótt og
bláþústað af drykkjuskap, aug-
un lítil og blóðhlaupin- Feimnis-
legt glott sýndi skemmdar tenn-
urnar. Henni varð flökurt r' því
einu að horfa á hann. En hún
gat ekki horft á hann frá sjónar
miði þessarar stundar er þau
hittusit. Hefði hún getað það, þá
hefði verið hægast að hrinda
honum frá sér með einu hand-
taki. Því að hann hafði rýrnað.
■Líkamlegt ástand hans var bág-
borið, en hún hins vegar í fullu
æskufjöri og hærri í loftinu en
hann, svo að talsverðu munaði.
En það, sem hún var að horfa á
var ekki þessi hrörlega rúst af
manni heldur holdi íklætt allt
sem hún hafði þekkt í æsku af
synd og vesaldórni, barsmíð og
hávaða og svo sín eigin von-
brigði og ótta. Allt þetta
streymdi frá þessum manni, föð-
ur hennar, sem henni fannst nú
vera svo tengdur sér, en um leið
meir óviðkomandi en hún gæti
ímyndað sér.
— Jæja, Elsie. Þá lítur vel út-
Maður ætti að vera hreykinn af
að eiga svona fallega dóttur. Ég
kom til að horfa á galla prestinn
borinn út í kistunni sinni.
Fallegt teppi yfir henni, en ekki
var þetta nú annað en kassi
samt. Hann reyndi einu sinni
að predika yfir mér. Mér. Hann
glotti við hugsunina. O, jæja,
hann komst nú í sina kistu áður
en ég komst í mína. Svona er
lífið. Það er aldrei að vita-
Gamli beinaasninn sá arna!
Elsie hryllti. Úti fyrir kirkj-
unni gat hún heyrt marrið, þeg-
ar líkvagninn ók af stað. En nú
komst hún í uppnám, ekki aðeins
af þessum núverandi fantaskap
föður síns, heldur af öllu, sem
h n hafði áður orðið að þola af
honum, og hún sló hann í and-
litið. — Haltu kjafti! sagði hún,
— og lofðu mér að komast burt!
Illskan skein út úr. augum
hans, en samt stillti hann sig um
að slá á móti, og sagði dapur-
lega: — Þú slærð hann föður
þinn! Veslings gamla pabba.
Hann stóð kyrr og lét hana ekki
komast út úr bekknum.
— Föður! Hún hló og sagði
illkvittnislega: — Já, það er
meiri faðirinn! Ég vildi, að þú
værir dauður og hún mamma
lí-;a. Ég vildi gefa mikið til að
sjá ykkur á líkvagninum!
— Ég þoli ekki að heyra þig
tala svona, Elsie, sagði hann.
Segðu hvað sem þú vilt og lemdu
mig. Ég er varnarlaus gamall
maður- En raamma þín vesling-
urinn, hún er búin að vera dauð
í tvö ár.
— Því fyrr, sem þú ferð til
hennar, því betra, sagði Elsie.
— Ekki ætla ég að fara að gráita
hana. Lofðu mér nú að komast!
En hún var alls ekki el. ör-
ugg og hún gaf til kynna. Hún
hafði ákafan hjartslátt og hend-
urnar voru rakar. Hún tók af sér
hanzkana og dró þá gegn um
greiparnar. Dillworth var fljót-
ur að sjá giftingarhringinn.
— Nú, svo að við erum ekki
Elsie Dillworth lengur?, sagði
hann. — Þá skal mig ekki furða
þó þú viljir losna við hann
pabba þinn gamla! Ég vona, að
þú eigir góðan mann, Elsie. Ég
vona~ að hann geti gefið þér
t: tra heimili en hann pabbi
þinn gamli gat-
Hún fann til velgju. — Æ, í
guðs bænum, hættu þessu slefi,
og lofðu mér að komast héðan,
sagði hún.
Hún reyndi að ryðjast fram
hjá honum. Hann tók um únlið-
inn á henni — únliðinn á vondu
hendinni — sem var alltaf svo
viðkvæm, og kreisti hana þangað
fil hún kveinkaði sér, en þá
sneri hann snöggt upp á hann,
svo að hana sárverkjaði. Þá
sleppti hann hendinni.
—i Hætta þessu slefi, ha?
sagði hann. — Allt í lagi, Elsie
Phyfe. Eg skal hætta því. Við
skulum tala af viti.
Nú var hann aftur illskan ein-
tóm og hún tók að skjálfa aftur.
— Nú, þú verður hissa, ha?
sagði hann- — Þú ert hissa á, að
ég skuli hafa fylgzt með þér?
Þá ættirðu ekki að vera sá
bölvaður asni að vera að aug-
lýsa giftinguna þína í blöðunum.
Já, þetta fréttist, skilurðu? Is-
ambard Phyfe? Fallegt nafn!
Líklega einhver ríkisbubbinn.
Hvernig er hann stæður, ha?
Gætirðu haft út úr honum nokk-
ur pund handa honum pabba
þínum gamla? — rétt til að loka
á honum túlanum? Eða á gamli
m?ðurinn kannski að heimsækja
hann sjálfur? Það ætti ekki að
vera vandi að finna hann, með
svona nafn. Já, maður gæti haft
ýms ráð til þess, Elsie. En
kannski viltu heldur losna við
það. Við gætum ef til vill samið
um það okkar í milli.
Hún gaf honum augnatillit svo
fullt fyrirlitningar, að rétt sem
snöggvast missti hann öryggið,
en hann var ekki sérlega til-
finninganæmur og jafnaði sig
brátt. — Jæja? spurði hann
grimmdarlega. Jæja, mellukorn-
ið þi-tt? Hvað segirðu um eitt
eða tvö pund til bráðabirgða?
Hún hafði ofsnemma komizt í
kynni við skolpræsið og verið
þar of lengi, til þess að þekkja
ekki siðvenjurnar þar. Hún
hrækti framan í hann, hrinti
honum snöggt frá sér, svo að
hann hrökklaðist eftir ganginum,
og flýtti sér svo út úr kirkjunni-
Ekki vissi hún, hvort hann elti
hana eða ekki. Hún tróð ofan á
blómunum, sem höfðu dottið á
stíginn, án þess að taka eftir því.
Hún sá ekkert, fann til einskis,
nema hvað henni fannst hún vera
óhrein og saurguð, og ók ekki
einu sinni eftir gamla leiguvagn-
inum, sem kom upp að stéttinni,
fyrr en ekillinn hóaði í hana.
Hæ, ungfrú! Hér er ég. Ætlið
þér að fara til baka.
Hún steig inn í vagninn. —
Það getur orðið dýrt fyrir yður
að láta mig bíða svona í þessum
hita, sagði hann.
— Gott og vel, sagði hún
þreytulega. — Það fæst allt fyrir
peninga.
4-
Hún sagði Izzy frá því, sem
gerzt hafði. Hún vissi, að nú var
ekkert undanfæri að segja hon-
um alla söguna. Hún varð að
ilosna við þennan draug hræðsl-
unnar við fortíðina.
ízzy var ekkert nema blíðan.
Hann ásakaði hana alls ekki.
Þetta kvöld í Mandeville, þegar
KALLI KÚREKI
-K - -X
Teiknari: Fred Haiman
sir Daniel hafði dregið tjaldið
frá fortíð hennar, hafði Izzy loks
ins komizt á hámark göfuglyndis
síns. Elsie hafði orðið í hans aug-
um fullkomnari Elsié, af því að
hún var ekki lengur eintóm
Elsie. Hann hafði séð í huganum,
— Jæja, hann lét gabba sig og
heldur að þú sért dauður. Sjáðu hvar
hann fer.
— Hvað meintir þú með því, að
6egja að ég sé til einskis nýtur. Eg
ætti að láta þig fá fyrir ferðina. Hann
var nærri búinn að hálsbrjóta mig.
— Vertu rólegur. Eg varð að vera
sannfærandi.
—Við skutum gamla skarfinum
svei mér skelk í bringu, hann verð-
ur ekkí snuðrandí hér aftur.
— Og við höldum áfram að borða
nautakjötið hans Kalla kúreka án
þess að þurfa að borga. Það var þess
virði að fá högg í höfuðið.
— Þú hefur ekkert hugmyndaflug.
Við skulum reyna að græða á þessu.
SHÍItvarpiö
Fimmtudagur 16. maí
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.00 „Á frívaktinni"; sjómannaþátt
ur (Sigríður Hagalín).
15.00 Siðdegisútvarp.
18.30 Danshljómsveitir leika.
18.50 Tilk. — 19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Erindi: Karþagó, — borgin
sem hvarf (Jón R. Hjálmars-
son skólastjóri).
20.25 Organleikur frá Kristskirkju
í Landakoti 17. f.m.: Anton
Heiller prófessor frá Vínar-
borg leikur.
20.45 Raddir skálda: Ásta Sigurð-
ardóttir les smásögu og Ein-
ar Bragi ljóðaþýðingar.
21.30 Tónleikar: Fílharmoníusveit
franska útvarpsins leikur tvö
verk; Antal Dorati stjórnar.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: „Svarta skýið"
eftir Fred Hoyle; XXI. (Örn-
ólfur Thorlacius).
22.30 Harmonikuþáttur (Reynir Jón
asson). — 23.00 Dagskrárlok.
Föstudagur 17. maí
8.00 Morgunútvarp.
12.00 Hádegisútvarp.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku,
13.25 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Síðdegisútvarp.
18.30 Harmonikulög.
18.50 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Erindi: ísrael, — svipmyndir
úr lífi nýrrar þjóðar; síðari
hluti (Hjálmar R. Bárðarson
skipaskoðunarstjóri).
20.30 Tónleikar: Concerto grosso í
F-dúr op. 6 nr. 9 eftir HándeL
20.45 í ljóði: „Starfið er margt",
þáttur í umsjá Baldurs pálma
sonar. Lesarar: Bryndís Pét-
ursdóttir og Kristinn Krist-
mundsson.
21.10 Tónleikar: Konsert nr. 2 fyr-
ir píanó og strengi op. 21 eft-
ir Klaus Egge.
21.30 Útvarpssagan: „Alberta og
Jakob“ eftir Coru Sandel
II. (Hannes Sigfússon).
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Efst á baugi (Tómas Karls-
son og Björgvin Guðmunds-
son).
22.40 Á síðkvöldi: Létt-klassísk tón
list. Atriði úr óperunni „II
trovatore“ eftir Verdi
23.20 Dagskrárlok.
CÖRYSÉl — ÞJÓ'NUSTA
SJ FRÖh/SK ÞJQNUSTa
andlitsböS
fjandsnurting
(\árgrciosla
?eiSteint meS t/al
snyrtivöru.
vaihöiiix&X