Morgunblaðið - 22.06.1963, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
l.augardagur 22. Júnl 1963
— Verið bara rólegur. Ég er að verða búinn að þessn, og
þér eruð næstur.
HliLBlRT FOOTAILR:
H
Æ
T
T
U
I
E
G
IJ
R
FARMUR
Emil sleppti elskunni sinni, en
treglega þó. — I>að er ekki nema
satt, sagði hann og renndi fingr-
unum gegnum ljóst hárið. —
Hvað getum við tekið til bragðs?
— Mamma kemur því í lag við
hann, sagði Celia. — Horace kær
i. sig raunverulega ekki neitt um
mig.
— Nei, vitanlega gerir hann
það ekki, eins og hann hefur
verið að dingla, fyrst við Adelu
og svo við frú Storay, beint fyr-
ir augunum á þér.
Húsmóðir mín brosti.
— En hann er svo illkvittinn,
sagði Emil. — Ef hann hefur
grun um, að annar maður sé að
sækjast eftir þér, sleppir hann
þér aldrei!
— Hvað sem um það er, þá
sé ég ekki, að ég hafi neinar
skyldur við hann, eins og hann
er búinn að hegða sér, sa.gði Cela
þvermóðskulega.
— Hvernig sem Horace kann
að haga sér verður þú að standa
við þín orð, sagði frú Storey.
— Já, en ég elska Emil svo
mikið! sagði Celia.
Ungi maðurinn vafði hana örm
um og dró hana að sér. — Og ég
elska þig! sagði hann lágt.
Rétt í þessu var barið að dyr
um, og við heyrðum málróminn í
Korace, sem spurði, hvort hann
mætti koma inn. Jæja, nú fór
að kárna gamanið. Jafnvel frú
Storey skipti, litum, enda þótt
hún reyndi að glotta. Celia var
yfir sig hrædd. Emil var ekki
hræddur, en svipurinn var ein-
beittur og andlitið fölt er hann
leit til dyranna. Frú Storey
benti þegjandi á dyrnar inn í
srvefnherbergið og þau læddust
þangað inn. Eg lokaði á eftir
þeim, meðan húsmóðir mín var
að opna hinar dyrnar. Þetta gaf
mér svigrúm til að koma andlit-
inu á mér í lag, áður en ég leit á
Horace. Svipurinn á frú Storey
v r vingjarnlegur.
Horace kom inn með ólundar-
legan uppgjafarsvip á andlitinu.
Augu hans leituðu augna hús-
móður minnar, biðjandi. — Mig
langar að tala við þig, Rosika,
sagði hann. — Geturðu látið hana
Bellu fara út á meðan?
— Til hvers það? spurði hún,
kuldalega.
— Farðu ekki illa með mig,
tautaði hann. — Æ, f jandinn hafi
það en maður getur ekki berað
tilfinningar sínar í návist.. Hann
ætlaði að segja vinnukonu, en
flýtti sér að breyta því í skrif-
ara.
En frú Storey sýndi honum
enga vægð. Hún hafði séð, að
ruddanum varð að sýna rudda-
skap, til þess að hafa hann góð-
an. — í>að er einmitt þessvegna,
að ég vil, að hún sé viðstödd,
sagði hún. — Eg vil ekki, að þú
sért að „bera tilfinningarnar þín-
ar“, heldur vil ég koma fyrir þig
vitinu, til þess að við sleppum
úr þessari klípu, sem við erum
í.
Hann sagði ekkert meira, en
hlammaði sér dapur á litla legu-
bekkinn, sem hjónaleysin höfðu
setið á fyrir einu andartaki. Mér
leið fjandanlega. — Lofðu mér
að fara út hvíslaði ég að hús-
móður minni.
— Gott og vel, sagði hún kæru
leysislega. — f>ú getur farið inn
í svefnherbergið, en mundu mig
að koma strax, þegar Horace
fer að öskra að mér.
— Æ, Rosy, sagði hann. — Eg
er engin mannæta.
— Þú hefur að minnsta kosti
verið að reyna það, sagði hún.
Eg fór inn í svefnherbergið og
lokaði á eftir mér. Eg vísaði
hjónaleysunum út í ganginn, Og
setti stól við dyrnar inn í setu-
stofuna. Eg var ákveðin í að
heyra eins mikið og hægt væri.
Mér datt líka í hug, að það væri
vilji húsmóður minnar. Og svo
fór, að ég heyrði mestallt, sem
sagt var, af því að frú Storey
gerði sér ekkert far um að lækka
róminn, og Horace gat það ekki
þegar hann var æstur.
— Hefurðu séð þennan Far-
man? spurði Horace.
— Ekki enn. En hann kemur
hingað seinna.
— Kemur hingað? óbreyttur
háseti!
— Við komumst aldrei neitt,
ef þú snýst svona við því. Mundu
að hann hefur skipstjóraréttindi
og er okkur öllum meiri til sjós.
— Get ég verið hérna, þegar
hann kemur? spurði Horace og
var nú orðinn mýkri á manninn.
— Nei.
— Hversvegna ekki
— f>ú mundir bara spilla öllu.
f>essi maður er í fyllsta rétti
að vera móðgaður, og ég verð að
sansa hann áður en þið hittist.
— Jæja, látum svo vera, urr-
aði hann, — en þú þarft ekki að
fara með mig eins og ég væri
skítur. t>að getur gert mig vond-
an.
— Vondan, sagði frú Storey,
og ég sá, að hún lyfti brúnum. —
Jæja, sleppum því í bili, hélt
hún áfram, eins og hún væri að
tala við krakka, — við höfum
alvarleg mál að ræða..,. Hef-
urðu komizt að nokkru nýju sam
komulagi við hana Soffíu nýlega?
Það varð þögn, en svo svaraði
Horace með nokkurri tregðu:
— Hversvegna spyrðu að þvi?
— Soffía virðist vera farin að
haga sér eitthvað einkennilega.
— Hvað áttu við?
— Þegar Celia lét í ljós efa
sinn á því, að hún elskaði þig
nægilega til að giftast þér — frú
Storey komst þannig varfærnis
lega að orði — Þá sagði Soffia,
að hún mundi ekki neyða hana til
að giftast þér.
Þetta vakti heidur betur eftir-
tektina hjá Horace. — Guð minn
góður.... ef það er satt....!
— Eg fullvissa þig um, að það
er dagsatt. Geturðu útskýrt þessa
stefnubreytingu hennar?
Ekkert svar.
— Hverskonar fjármálasamn-
inga hafið þið Soffia ykkar í
milli?
— Æ. fjandinn hirði það, Rosy
Hann tók að tafsa.
Hún hlýtur að' hafa litið á
hann á þennan sérkennilega hátt
sinn. Hann róaðist aftur og svar
aði spurningunni.
— Ég borga henni ekkert, ef
það er það, sem þú átt við. Jæja,
kannski fatareikningana þeirra
og svoleiðis smávegis. Eg lofaði
blátt áfram að arfleiða Celiu.
— Já, þú sagðir mér það. Og
hvernig var þessi arfleiðsla? —
Hvaða skilmálar?
— Engir sérstakir skilmálar.
Eg ætlaði Adrian og Adelu og
nokkrum fleirum ákveðnar upp-
hæðir, en að þvi frádregnu eiga
allar eignir mínar að ganga til
Celiu, þó því aðeins, að hún sé
konan mín, þegar ég deiy, eða
enn trúlofuð mér.
— Og er þetta komið í kring?
spurði frú Storey hvasst.
— Auðvitað, urraði Horace en
með einhverri tregðu. — Eg
samdi erfðaskrána og undirritaði
hana fyrir fáum dögum.
— Nú kom að frú Storey að
verða dolfallin. — Guð minn al-
máttugur! tautaði hún.
Nú varð þögn í stofunni.
— Hvað ertu að gefa í skyn
spurði Horace geðvonzkulega. —
Ertu að láta að því liggja, að
S "ia sé að hugsa um að sýna
mér banatilræði?
— Athugaðu, hvílíka freistingu
þú hefur lagt fyrir hana, svaraði
frú Storey alvarlega. — allar
þessar milljónir — og stúlkan
um leið laus allra mála!
Aftur þögn. Horace umlaði eitt
hvað í hálfum hljóðum.
— Hvort ykkar stakk upp á
þessari klausu „enn trúlofuð"?
spurði frú Storey hvasst.
— Það veit ég ekki. Líklega
Soffía. Hvað um það? Það er
hlægilegt að hugsa sér, að þær
hyggi á morðtilraun. Eg þekki
Soffíu. Hún er óheiðarlegri en
fjandinn sjálfur, en hún er eng
inn morðingi.
— Hvernig geturðu vitað það?
Sjálf hef ég verið í morðhugleið
ingum.
— Þú? urraði hann. Jú, auð-
vitað gætirðu framið morð. En
ekki Soffía. Hún er ekki annað
en köttur með kiær.
— Klærnar geta verið eitrað
ar.
— O, seiseinei!
— Hvað kom þér til að fara
að gera erfðaskrá á þessum
tíma?
— Æ, hún Soffía stóð alltaf á
mér, rellaði hann. — Fyrst út af
Adelu Og síðan út úr þér.
— Mér?
— Já, hún var nógu greind til
þess að sjá, að ég var að skjóta
mig í þér, og það áður en ég vissi
af því sjálfur. Hún sagði, að það
væri móðgun við sig og Celiu,
að ég væri að dingla við annað
kvenfólk, beint fyrir augum
þeirra. Þessvegna gerði ég erfða-
skrána til þess að loka á henni
trantinum. Enda ætla ég að gift
ast stelpunni áður en lýkur.
— Fékkstu nokkra hjálp við
samninguna?
— Nei, ég skrifaði skrána sjálf
ur á ritvélina mína.
— Hverjir voru vitundarvott-
ar
— Skósveinninn minn einn. En
ég lét hann ekkert vita um inni
haldið. En þetta dugar þangað
til ég hef náð í lögfræðinginn
minn.
— Hefurðu sagt Adrian frá
þessum sinnaskiptum þínum
— Nei, til hvers ætti ég það?
— Til þess að firra hann hugs-
anlegri freistingu.
— Æ, hjálpi mér vei! sagði
Horace og hló háðslega. — Fyrst
á Soffía að vilja rnyrða mig og
nú Adrian!
— Eg ræð þér nú til þess,
engu að síður, sagði frú Storey
þurrlega. Hvar er nýja erfða-
skráin núna niður komin?
— Eg fékk Soffíu hana. En ég
er með afrit í vasanum. Mig lang
aði að sýna þér hana, af því að
þitt nafn kemur þar fyrir.
— Mitt nafn? sagði hún, stein
hissa.
Nú varð þögn og líklega hefur
Horace þá dregið erfðaskrána
upp úr vasanum og hún lesið
hana. Allt í einu sagði hann:
— Hvað ertu að gera? Til
hvers ertu að strika nafnið þitt
út?
— Eg kæri mig ekkert um að
vera á skrá með þessum hinum
dömum.
— Jæja, þú stendur eftir sem
áður i frumritinu, urraði hann. —
Og því verður ekki breytt.
Ef skiptastjórarnir þínir
heimta að afhenda mér pening-
ana, ætla ég að nota þá í hæli
fyrir rellukrakka, sagði hún og
ég gat alveg séð fyrir mér bros
ið á henni. — Það er gamalt á-
hugamál mitt.... En þangað til
ætla ég að geyma þetta eintak,
rétt til að sýna, hvaða álit ég
net á þessu.
Þegar Horace tók til máls aft-
ur. var röddin loðin af reiði.
— Þetta er nú nóg! Svona hef
ur engin kona talað við mig enn!
-— Þá er tími til komin, að ein
hver geri það, svaraði hún.
— Eg er enginn óbreyttur mað
ur. æpti hann. — Eg er talinn
vera eitthvað talsvert. Og svo
er þér alveg sama þó ég sé vit-
laus í þér, að ég....
— Láttu ekki eins og bjáni,
sagði hún, með jafnaðargeði, sem
erti hann. — Eg er engin Adela
eða Soffía. Eg er ekkert hrifin af
milljónum þínum, af því að ég
get unnið sjálf fyrir öllu, sem
ég þarfnast, og um leið verið
frjáls manneskja.
— Svona geturðu ekki farið
með mig. Eg skal sýna þér....
— Bella! kallaði hún snöggt.
Eg opnaði og gekk inn. Frú
Storey sat í hægindastól rétt hjá
einu kýrauganu. Horace stóð yf-
ir henni. ógnandi á svipinn. Hann
sendi mér eitrað augnatillit, þaut
síðan út og skellti á eftir sér. Frú
Storey hló, en ég gat ekki tekið
undir það. Hún kveikti sér í vind
lingi með skjálftalausri hendL
— Heyrirðu til okkar?
— Næstum hvert orð.
— Gott. Skrifaðu það niður
áður en við gleymum því. Það
getur hent sig, að þú þurfir að
votta það einhverntíma.
XIV. kafli
Við vorum enn í setustofunni,
þegar blásið var til hádegisverð-
ar uppi á þilfari. Um leið gre:o
mig einhver spenningur o" ég
gat ekki haft augun af hurðinni.
Frú Storey brosti ögrandi.
— Ertu að hlusta eftir fóta-
taki? sagði hún lágt.
Tíminn leið án tíðinda. Mín-
úturnar voru eins og klukku-
stundir. Mér var ómögulegt að
sitja kyrr. — Hann ætlar ekki
að koma, sagði ég.
Rétt í sama vetfangi opnuðust
dyrnar. Les Farman renndi sér
inn og lokaði á eftir sér. Hann
þreif af sér húfuna og stóð svo
upp við hurðina og brosti til
okkar. — Þetta tókst, sagði hann.
— Ég varð að hafa gætur á öll-
um og bregða fljótt við.
Ljóshærður og bláeygður eins
og víkingur, og svo herðabreiður,
að maður tók ekki eftir hæðinni
nema bera hann saman við hurð-
ina. Hann var með þetta rólega
bros manns, sem þekkir sjálfur
krafta sína. En það, sem ég varð
hrifnust af í fari hans, var það
að enda þótt hann væri þarna
óbreyttur háseti, var hann ekki
vitund feiminn við okkur. Frú
Storey lagði það ekkert í lág-
ina, að henni var ánægja að þvl
einu að sjá hann.
— Setjizt þér niður, sagði hún.
Hann setti upp undrunarsvip.
— Setjizt þér niður... .skip-
stjóri.
aiíltvarpiö
Laugardagur 22. júni:
8:00 Morgunútvarp.
12:00 Hádegisútvarp.
13:00 Óskalög sjúklinga (Kristín Annt
í>órarinsdóttir).
14:30 Laugardagslögin.
16:30 Veðurfregnir.
Fjör í kringum fóninn: Úlfar
Sveinbjörnsson kynnir nýjustu
dans- og dægurlögin.
17:00 Fréttir.
Æskulýðstónleikar, kynntir aí
dr. Hallgrími Helgasyni.
18:00 Söngvar í léttum tón.
18:30 Tómstundaþáttur barna og ungl*
inga (Jón Pálsson).
18:55 Tilkynningar. — 10:20 Vfr.
19:30 Fréttir.
20:00 Sín ögnin af hverju: Guðmundur
Jónsson bregður skemmtilegum
hljómplötum á fóninn.
21:00 Leikrit: ,,Hún, sem ber hofiðM,
eftir Karin Boye, þýtt af Hirtl
Halldórssyni. — Leikstjóri: t>or«
steinn Ö. Stephensen.
21:40 Tónleikar: Sinfóníuhljómsvett
Lundúna leikur.
22:00 Fréttir og veðurfregnir.
22:10 Danslög. — 24:00 Dagskrárlok.
KALLI KUREKI
— * - *
Teiknari: Fred Harman
— Jæja, hreyfðu þig nú svo ég geti — Nú, ég er greinilega búinn að
séð hver þú ert honum.
— Heyrðu gamli. Hættu að skjóta.