Morgunblaðið - 29.04.1964, Blaðsíða 24

24
MORGU N BLAÐIÐ
Miðvílcudagur 29. apríl 1964 "
[^FllZABETrí T£%fjXfZ-S: y//\
En það sem Nicky virtist ekki
vita, var það, að líkið, sem
fannst í gilinu, var alls ekki af
föður hans. Var það þá þessi
lygi, sem gerði það að verkum,
að hann gat ekki litið á
nokkurn mann? Vissi hann að
tvö morð höfðu verið framin?
Hafði hann verið inni í húsinu
lengur en hann kannaðist við?
Hafði hann horft á fyrra morð-
ið? Eða var þessi lygi hans allt
annars eðlis?
Cirio hafði haldið áfram að
spyrja: — Hvar hefurðu svo ver
ið allan þennan tíma?
Eg faldi mig uppi í fjöllum,
sagði Nicky.
— Aleinn?
— Já.
— Hvernig fékkstu að borða?
— Eg keypti mér dálítinn mat
í þorpinu.
— Og líka dagblöð?
— Já.
— Og þú last í þeim, að lík föð
ur þíns hefði fundizt?
— Vitanlega.
— Þú last þetta vandlega?
— Auðvitað.
— Hvernig skildirðu það, að
þar stóð, að faðir þinn hefði ver
ið myrtur með skoti í höfuðið,
en ekki með höfuðhöggi?
— Nicky iðaði. — Eg skildi það
nú ekki almennilega. En það er
aldrei að reiða sig á þessi blöð.
Þau ljúga alltaf . . . stundum
viljandi og stundum af því að
þau eru svo heimsk.
— Einmitt það? Cirio brosti
ofurlítið. — En setjum nú svo, að
þetta hafi verið satt að maður-
inn í gilinu hafi raunverulega
fengið skot í höfuðið? Og hugs-
um okkur, að þegar hann fannst
hafi hann ekki verið i brúnum
fötum og með svona bindi, eins
og við nefndum, heldur í fötun
um, sem faðir þinn var venju-
lega í? Hvað mundirðu segja við
því?
Nicky hleypti brúnum, eins og
í vandræðum. — Það veit ég
ekki.
— En það var nú það, sem
gerðist og það er sannleikur-
inn, sagði Crio. — Segðu mér þá
. . . gæti það ekki þýtt sama
sem, að maðurinn sem fannst í
gilinu hafi ekki verið faðir þinn?
Svipurinn á Nicky bar það
með sér, að hann botnaði ekki
neitt í neinu og nú kom í hann
hræðsla, sem ekki hafði verið þar
áður. Þetta var svipurinn, sem
kom venjulega á hann, þegar
hann varð að fást við eitthvað,
sem hann skildi ekki. Hann var
alltaf dauðhræddur við að verða
að viðurkenna, að hann hefði
ekki skilið hitt eða þetta.
Hann var þá ekki að ljúga um
það, hugsaði Ruth. Hann hafði
ekki vitað um síðara morðið.
— En ég myrti hann föður
minn, sagði Nicky, aumíngja-
lega. — Eg segi yður, að ég drap
hann.
— Ef þú sæir líkið af mannin-
um, sem við fundum, mundirðu
þá geta sagt, hvort það væri fað
ir þinn eða ekki?
Nicky fölnaði en svaraði samt:
— Já, það gæti ég.
— Ungfrú Seabright sá það og
sagði, að það væri faðir þinn,
sagði Cirio. — ' Sjálfur hef ég
aldrei trúað, að svo væri, og
hvört hún heldur það raunveru-
lega sjálf, veit ég ekki. En það
undarlega er, að sé það ekki af
föður þínum, þá hefur lík hans
algjörlega horfið.
— Hvaða ástæðu hafið þér til
að halda, að maðurinn hafi ekki
verið Lester Ballard? spurði nú
Ranzi einbeittur.
— Þá ástæðu, að úlnliðirnir á
honum voru allir sólbrenndir,
svaraði Cirio, — en samt var
hann með armbandsúr á breiðu
gullarmbandi. Úrið var ekki nýtt.
Ungfrú Seabright þekkti það.
Hún sagði mér líka, að hr. Ball
ard hefði ekki gert mikið að því
að synda. Ef hann hefði verið
mikið í sjó — og þá auðvitað tek
ið af sér úrið — er það hugsan-
legt, að hann hefði legið í sól-
baði úrlaus, og þá hefði allur
úlnliðurinn sólbrunnið, en ekki
verið á hanum ljósari rönd eftir
armbandið. En hún segir, að hann
hafi ekki gert mikið að því að
synda . . . Cirio greip stól og
ýtti honum að Nicky. — Setjizt
þér niður, hr. Ballard, og þá^kal
ég segja yður, hvað ég held, að
hafi raunverulega gerzt.
En það var eins og Nieky vildi
ekki setjast niður. Hann studdi
höndunum á stólbakið og virtist
ætla að verða kyrr í þeim stell-
ingum. En svo sá hann sig snögg
lega um hönd og settist.
— Eg held, sagði Cirio, og
beindi nú. tali sínu til allra við-
staddra jafnt, — að Lester Ball
ard haf grunað, að hann myndi
innan slcamms fá heimsókn af lög
reglunni. Við höfðum haft auga
með honum um nokkurt skeið og
vissum, að hann var í sambandi
við þjófaflokk. Við vissum, að
búðin hans i Napolí var aðalstöð
þessa flokks. En jafnframt viss
um við, að Ballard var ekki for
ingi fiokksins. Það var einhver
annar, sem stjórnað honum, ein-
hver, sem enn ekki hafði verið
grunaður. Þann mann vildum við
ná í . . . miklu fremur en Lester
Ballard sjálfan. Vð biðum því
átekta. En við höldum, að Ball
ard hafi þá haft hugmynd um,
að öllu væri að verða lokið hjá
sér, og viljað reyna að strjúka,
en til þess að vera öruggari um
það, vildi hann skilja lík sitt eft
ir í landinu. Einhvernveginn hef
ur honum tekizt að finná hæfan
mann í hlutverkið og sett hon-
um mót hér, síðdegis í fyrradag.
Já? Hann sneri höfðinu önugur
við mannamál að baki sér. —•
Hvað var það?
Þetta var Cesare, sem hafði
komið út í garðinn.
— Afsakið, herra lögreglumað
ur, leyfist mér að hlusta? sagði
hann.
BYLTINGIN í RUSSLANDI 1917
ALAN MOOREHEAD
Að kvöldi 29. desember hafði
öllum áætlunum verið lokið.
Kjallaraherbergi í húsi Yusupovs
hafði verið vandlega undirbúið
— þar var bjarndýrsfeldur á
gólfi, hægindastólar og marg-
hólfa skápur fullur af speglum
og á honum stóð róðukross. Þarna
var á borðum súkkulaði og
möndlukökur, sumar eitraðar
með blásýru — og einnig var
þarna til reiðu eitrað vín. Stigi
lá upp í herbergið uppi yfir og
þar voru samsærismennirnir sam
ansafnaðir, og af einhverjum á-
stæðum léku þeir stanzlaust
„Yankee Doodle“ á grammófón-
inn. Undir miðnætti fór Yusup-
ov, samkvæmt umtali, til‘ að
sækja Rsputin heim til hans, og
fann hann þar „þefjandi af ó-
dýrri sápu í hvítri silkiblússu og
svörtum flauelsbuxum".
Staretsinn virðist hafa haft eitt
hvert hugboð um hættuna, en
hann hafði þekkzt boð til kvöld-
verðar, heima hjá Yusupov, þar
eð hann langaði að hitta þar Ir-
inu furstafrú, sem var falleg
kona. Yusupov var mjög tauga
óstyrkur, er þeir tveir lögðu af
stað, og er þeir komu til húss-
ins, fóru þeir beint niður i kjall
arann. í fyrstunni afþakkaði Ras
putin bæði mat og drykk, en
loks át hann þó tvær eitraðar
kökur og bað um madeira. Yusu
pov sleppti eiturlausu glasi, sem
hann var með í hendinni og fékk
Rasputin annað með blásýru í.
Staretsinn tók nú að drekka fast
og það virtist engin áhrif hafa
á hann, en hann horfði aðeins
hatursaugum á gestgjafa sinn.
„Eg fékk svima yfir höfuðið“,
sagði Yusupov seinna. Allt í einu
bað Rasputin um te, og bað Yusu
pov að leika fyrir sig á gítar. Par
es segir, að „Rasputin sat kyrr
og drúpti höfði og bað um hvert
lagið eftir annað, en þó að morð-
inginn héldi lengi áfram, viidi
hinn myrti ekki hníga niður. Með
an þessu fór fram, sátu hinir
uppi, og biðu þess með óþreyju,
að eitthvað gerðist, og hlustuðu á
þetta óendanlega „Yankee Dood
le“.
Öðru hverju skauzt Yusupov
upp til félaga sinna, til að segja
þeim, hvernig gengi og spyrja
þá í örvæntingu sinni, hvað hann
ætti frekar að gera. Klukkan um
hálfþrjú um nóttina, var þessi
eftirvænting orðin óþolandi, og
Lazovert læknir, sem hafði farið
út að fá sér frískt loft, hafði fall
ið í yfirlið. Nú var ráðgazt í
mesta ofboði: Damitri stórher-
togi vildi hætta við allt saman,
en Purishkevich vildi halda á-
fram. Loksins fór Yusupov aftur
niður í kjallarann og hélt skamm
byssu Purishkevich fyrir aftan
bak. Rasputin virtist ekki vera
vel hress, hann sat álútur við
borðið og virtist eiga erfitt með
andardrátt. Samt hresstist hann
við, eftir að hafa fengið eitt glas
af víni og stakk upp á að þeir
færu í eina tatarakrá, „með guð
í huga“, eins oghann orðaði það,
„en með mannkynið í holdinu".
Yusupov, sem var síhræddur við
yfirnáttúrulega eiginleika Ras-
putins, bað nú staretsinn að
standa upp og lesa bæn frammi
fyrir krossmarkinu. Tilgangur
hans með þessu, að því er hann
síðar sagði, var sá að „kúga djöf
ulinn“ í fórnardýri sínu, áður en
hann skyti hann, og raunveru
lega skaut hann eimitt á þess-
ari stundu, og miðaði á hjartað.
Rasputin stundi og féll niður á
bj arnarf eldinn.
Samstundis komu hinir sam-
særismennirnir hlaupandi niður
í kjallarann og ringulreiðin jókst
um allan helmxng, þegar einhver
kom óvart við slökkvara, svo að
öll ljós slokknuðu. Þeir athuguðu
KALLI KÚREKI

Teiknari; FRED HARMAN
I FOUMDA BieoiOE LA5T
WEEK WHEIO IWAS HIPIM’
OUTFROMAUNTIE 0-' UH.H
X MEAIO .>-WHEN I WAS
UOOKIM’ FORSTRAVS/
— Bíðið þér aðeins andartak! Ég
læt ekki bjóða mér svona móðganir.
— Góði maður! Ef þér ætlið að
vinna fyrir mig, verðið þér að hafa
stjóm á skapofsa yðar og orðháks-
hætti.
— Hættið þið nú, báðir tveir! Pró-
fessor, þér þarfnist leiðsögumanns og
hestasveins. Gamli minn, þú þiggur
peningana með þökkum. Látið þið
nú ekki eins og kjánar.
— Satt segir þú hinn frómi.
— Vitið þer kamiöiæ um emhverj-
ar rústir sem ekki hefur verið leit-
að í?
— Ég fann einar í síðastliðinni
viku, meðan ég var í felum til að
forðast Frænku---------ja, ég meina..
þegar ég var að leita að strokuhest-
um.
líkið, sem virtist vera líflaust, og
fóru síðan upp aftur. Eftir stund
arkorn ásetti Yusupov sér að
fara niður aftur og athuga dauða
manninn betur. Hann hristi mátt
lausan líkamann, en varð hverft
við er hann sá hreyfingu á öðru
auganu. í sama vettfangi reis
Rasputin upp af gólfinu, greip
í axlirnar á Yusupov og reif af
honum annan axlaskúfinn, en
datt síðan aftur á gólfið. í mestu
skelfingu þaut Yusupov upp aft
ur, en Rasputin klifraði á eftir
honum á fjórum fótum. í her-
berginu uppi var læst ytri hurð
en Rasputin þaut gegn um hana
og út í snjóaðan húsagarðinn,
„öskrandi af bræði". Purishke-
vich þaut á eftir honum og skaut
á hann tveim skammbyssuskot-
um, en hvorugt hitti, og þá beit
hann í hönd sér í æsingi og
skaut tveimur í viðbót. Nú féll
Rasputin til jarðar, en Purish-
kevich stóð yfir honum og spark
aði í höfuðið á honum.
Nú höfðu þeir allir sleppt sér
og Purishkevich þaut til tveggja
dáta, sem stóðu á verði við fram
dyrnar, og sagði: „Eg hef drepið
Grishka Rasputin, óvin Rús6-
lands og keisarans". Dátarnir
gengu með honum, til þess að
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til f jölda ein-
staklinga um allan Eyjafjörð
og víðar.
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins á Akureyri er Stef-
án Eiríksson.