Morgunblaðið - 20.08.1964, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 20. ágúst 1964
HERMINA BLACK:
Eitur og ást
Já, barnið mitt, ég verð að játa
að þér eruð allt öðruvísi en ég
hafði hugsað mér. Hún tók fast
í höndina á Corinnu. — Við höf
um nógan tíma til að kynnast
betur síðar.... Hún stóð upp.
—■ Það var fallega hugsað, að
þú vildir að ég borðaði með
ykkur, Blake, sagði hún og leit
ertniaugum á hann. Eins og ég
œtlaði að fara að segja þér, er
ég alveg nýbúin að borða. En
kannske þið ungfrú Langly vilj-
íð drekka kaffi með mér í dag-
stofunni minni á eftir? Og svo
kinkaði hún vingjarnlega kolli til
þeirra og fór.
Corinna settist. Henni létti
þegar hún sá hana fara.
— Þetta fór nú ágætlega,
sagði Blake. — Henni lízt vel á
yður — hún þarf ekki að sjá
manneskju nema eina mínútu til
þess að mynda sér skoðanir á
henni.... Hann benti þjóninum
og hélt áfram: — Og nú skulum
við kynnast dálitið betur.
Næsta klukkutímann sann
færðist Corinna um að það var
verulega gaman að kynnast
Blake Ferguson betur. Hún var
sér þess meðvitandi, að hún
hafði sagt honum meira af sjálfri
sér en hún hafði nokkurhtíma
• sagt ókunnum manni áður. En
jafnframt fannst henni að hún
hefði ekki orðið neins vísari um
hann, eða að minnsta kosti ekki
nærri nógu mikils. Hún fékk að
vita, að bæði írskt, skoskt og
enskt blóð var í honum. Svo
vildi hún vita hversvegna hann
væri kallaður Ferguson pasja.
— í>ér hafið líklega verið mjög
lengi í Egyptalandi? spurði hún.
Síðan 1940. Fyrir þann tíma
var ég víðsvegar í Vestur-Asíu.
Ég fór að ferðast af því að ég
þráði ævintýri'. Maður gerir það
oft meðan maður er ungur — og
óþroskaður.
— Fannst yður það lýsa van-
þroska? spurði hún umhugsun-
ariaust.
— Nei í rauninni ekki. En er
ég ekki nógu þroskaður til að
finnast það. Þeir sem halda kyrru
fyrir, komast oft mjög vel áfram
í heiminum. Ég á bróður, sem er
kominn vel á veg upp í biskups-
embætti, og annan sem hefur ver
ið í ríkisstjórninni. En ég — jæja,
ég er eins og steinvala sem er að
veltast, en aldrei grær mosi á.
— Ég get hvorki hugsað mér
yður sem biskup né ráðherra,
sagði hún og brosti.
Hún stalst til að virða hann
fyrir sér meðan þjónninn var að
skipta um glös og Blake var að
hella í glösin. Hann hlaut að hafa
verið kornungur þegar hann fór
frá Englandi. Hve gamall skyldi
hann vera núna? Þrjátíu? kann-
ske meira. En hvað sem aldrin-
um leið var hann þroskaður mað
ur og — heillandi. Corinna hafði
aldrei haft mætur á mjög ung-
um mönnum.
í rauninni hafði hann farið
með hana eins og óstýrlátan
krakka þegar þau hittust hjá
Seyyid Ibramin, en nú var hún
ekki lengur reið honum fyrir
það.
Blake hélt samtalinu áfram.
— Ég geri ráð fyrir að ég hafi
verið einn þeirra sem hafa heyrt
„austrið kalla“. Ég er fæddur í
Egyptalandi.
— Það er ég líka, sagði hún
hissa.
— Já, ég man að þér sögðuð
Seyyid Ibramin það.
— Ég var fjórtán ára þegar
ég fór til Englands.
Hann brosti. — Þar skákuðuð
þér mér. Ég var tveggja þegar
ég fór héðan. En ég held að ég
hafi — vitað eða óvitað — verið
staðráðinn í að koma hingað aft-
ur. Mér þótti meira varið í „Þús-
und og eina nótt“ en öll önnur
ævintýri, þegar ég var barn,
sagði hann og hló. — Ég féll á
reikningi í Oxford, foreldrum
mínum til mikillar skelfingar, en
ég fékk ágætiseinkunn í austur
landamálunum. Og það var ekki
um annað að velja en útvega mér
eitthvað að gera í Austurlöndum.
Og foreldrar mínir unnu rösklega
að því og sendu mig austur í
þeirri von að ég gæti orðið ætt
inni til sóma.
Hann minntist ekki á, að af því
að hann hefði ekki orðið til sóma
í neinu sendiráði, hefði hann náð
sér í annað starf, sem var miklu
meir spennandi.
— Því miður fékk ég ekki að
berjast, sagði hann. — Þeir vildu
ekki sleppa mér á vígvöllinn. En
ég lifði margt skemmtilegt samt.
— Og svo komuð þér aftur til
Egyptalands vegna þess að þér
höfðuð „drukkið vatn Nílar“.
— Já, ég fór hingað aftur. En
ég veit ekki hve lengi ég verð
hérna, svaraði hann. — Annars
verð ég að segja, að mér þykir
miður að Philip Lediard hefur
kosið sér starfsvið í Egyptalandi.
Ég veit að hann starfaði mikið
hérna fyrir stríðið — en það er
00 Lruxjoo LaJ°

l,iM*ft,»,*.M.»i.»M».f»>«,f,f*i..h.»»i
••i'hSií'V.......................... *<■-* H f
”■..., m ,J
-----------------------a *
/ '■■■■■» .......................................
]
«».;*,*i,.
-!W" 'SX 4 ..........
„„l1'- J s "'l,,
......
3»/y \

X

ö
COSPER
„Bannað að ganga á grasinu.“
engan veginn auðvelt að starfa
hérna núna. En ekki vil ég
hræða yður, afsakið þér.
— Þér gerið það ekki. Pró-
fessornum er vafalaust óhætt.
Hann á marga vini meðal ráð-
andi manna hér í landinu. Og
hann er fornfræðingur, ekki
stjórnmálamaður.
— Það eru mörg vináttubönd
sem reynast lítils virði núna,
sagði Blake alvarlegur. — Að
minnsta kosti er hollast að vera
sem lengst frá höfuðborginni um
þessar mundir. Eruð þér nokkuð
kunnug í Efra-Egyptalandi?
— Nei, en ég hlakka til að
koma þangað.
Hann brosti til hennar. Hún
varð svo aðlaðandi þegar kapp
kom í hana.
— Já, það er vafalaust fróð-
legt, á marga lund. Og svo er
það Nílarfljótið.
— Ég er viss um að það verð-
ur afar gaman.
— Ef þér hafið gaman af hest-
um getið þér fengið að koma á
bak þegar þér viljið .... Hann
sagði henni frá hestum Josephine
og henni sjálfri líka. Hún hlust-
aði hugfangin á þessa fallegu
rödd og hló með honum. Allt i
einu tók hún eftir að þau voru
BYLTINGIN í RUSSLANDI 1917
ALAN MOOBEHEAD
ekki eingöngu pólitísk aðför,
heldur sýndi það hatur hins fjöl-
menna liðs, sem var að rísa gegn
bolsjevíkum og Þjóðverjum um
landið allt. Bretar höfðu tekið
land í Murmansk og voru í þann
veginn að lenda í Vladivistok,
ásamt öðrum Bandamönnum.
Borgarastríð geisaði í Finnlandi,
og Úkranía var bæði fjandsam-
leg og óháð (nema hvað þýzkt
hernámslið var þar). Suður í
landi hafði Kaledin framið sjálfs
morð og Kornilov verið drepinn,
en Denikin hershöfðingi hafði
tekið við af þeim um forustu
uppreistarinnar; og Viktor Chern
ov var’ að koma upp einni and-
róðursstöð við Volgu. Tékkneska
hersveitin, sem hafði barizt við
hlið Bandamanna í Rússlandi,
hafði snúizt gegn bolsjevíkum og
hafið hina fáránlegu sókn sína
í áttina til Kyrrahafsins, og náð
yfirráðum yfir Síberíujárnbraut-
inni í leiðinni. Síbería sjálf var
á valdi sósíaibyltingarmanna.
Hinn 6. júlí var Mirbach myrt-
ur af hermdarverkamönnum
vinstri sósíalbyltingarmanna, og
til götubardaga kom- í Moskvu,
Petrograd og Jaroslav. Þetta var
einskonar forsmekkur borgara-
styrjaldarinnar, sem fram undan
var, og það var ekki öðru að
þakka en sundurþykki andstæð-
inganna, að bolsjevíkunum tókst
að lifa þetta af.
En Brestsamningurinn var á
annan hátt þýðingarmikill: hann
sýndi Bandamönnum, á hvaða
meðferð þeir gætu átt von, ef
Þjóðverjar sigruðu í styrjöldinni,
og þetta stappaði í þá stálinu að
berjast áfram. En alveg sérstak-
lega hafði það þá þýðingu að
draga Bandaríkin nær banda-
mönnum þeirra í Evrópu en ella
hefði orðið.
í ræðu, fluttri í Baltimore, 6.
apríl 1918, sagði Wilson forseti:
„Ég vil ekki — jafnvel á þessari
vonbrigðastundu, dæma hart eða
ósanngjarnlega. Ég dæmi aðeins
það, sem þýzki herinn hefur á-
orkað með vægðarlausri vand-
virkni, hvar sem þeir hafa komið
.... Hvað mig snertir, er ég
reiðubúinn .... að 'ræða heiðar-
legan, réttlátan frið, hvenær sem
hann er boðinn af fullri einlægni
— frið þar sem hinn sterki og
hinn veiki hljóti sömu örlög. En
svarið, þegar ég stakk upp á slík-
um friði, kom frá hershöfðingj-
um Þjóðverja í Rússlandi, og það
svar get ég ekki misskilið. Ég
tek upp hanzkann. Þýzkaland hef
ur enn einu sinni sagt, að valdið
eitt skuli ráða því, hvort réttur
og friður skuli ríkja í samskipt-
um manna .... því er ekki um
nema eitt svar okkar að ræða:
Ofbeldi, ofbeldi á hæsta stigi,
takmarkalaust ofbeldi, réttlátt og
sigrihrósandi ofbeldi, sem skal
gera réttinn að lögum í heimin-
um; og fleygja hverri eigin-
gjarnri valdafíkn í rykið“.
í stuttu máli sagt, skuld’bundu
nú Bandaríkin sig að sigra, og
verja til þess síðasta dollarnum
og síðasta manninum; og þegar
að endalokunum kom, í nóv-
ember, varð Wilson einna fyrstur
til þess að heimta, að Þjóðverjar
skyldu tafarlaust verða á brott
með allan her sinn úr Rússlandi.
Þetta lá beint við, en var ekki
hyggilegt. Jafnskjótt sem þýzki
herinn var á brott, höfðu bolsje-
víkarnir óbundnar hendur til at-
hafna. Rauði herinn tók ekki ein
asta öll vopn, sem Þjóðverjar
skildu eftir; heldur hafði hann
einnig óvefengd yfirráð yfir mikl
KALLI KUREKI

Teiknari; J. MORA
..... Ég þoli þetta ekki lengur.
Ég ætla að reyna elzta bragð sem
um getur í sögunni.
.... Stundum gefast gömlu brögð-
in vel, af því einu saman, að menn
halda aðra of sniðuga til þess að
beita þeim...... ég er viss um að
hann hendist í loft upp eins og hrædd-
ur héri, þegar ég hendi þessum steini.
En áður en Waco Kid fær ráðrúm til
eþss að henda steininum heyrast
skrúðningar að baki honum..........
Hvað var þetta?
um landsvæðum í Rússlandi, sem
voru bolsjevíkunum lífsnauðsyn
í borgarastyrjöldinni.
Churchill, sem nú var her-
málaráðherra Bretlands, reyndi
að vekja eftirtekt hinna vest-
þeir höfðu engan hug á áfram-
rænu bandamanna sinna á hætt-
unni, sem þeir stofnuðu sér í, en
haldandi baráttu, og þessi 25 þús-
und franskra, ítalskra, brezkra
og amerískra hermanna, sem
send höfðu verið til Rússlands,
voru fljótlega kölluð heim.
í apríl 1918 var Nikulás, ásamt
fjölskyldu sinni, fluttur til
Jekaterinburg í Úralfjöllunum,
þar sem sovétið á staðnum var
mjög fjandsamlegt. Þar var fjöl—
skyldan í haldi í húsi kaupmanns
eins, og ein auðmýkingin af
átján, sem hún varð fyrir, var
sú, að fá útlutaðan matarskammt
eins og hermenn. Látum oss at-
huga aftur frásögn Bernards
Pares af síðustu mánuðum ævi
Nikulásar. Hann segir: „Fjöl-
skyldan varð nú að borða úr ein-
um og sama pottinum, en varð-
Hafnarfjörður j
Afgreiðsla Morgunblaðsins |
fyrir Hafnarfjarðarkaupstað
er að Arnarhrauni 14, sími
50374.
Kópavogur
Afgreiðsla Morgunblaðsins í
Kópavogi er að Hlíðarvegi 61,
simi 40748.
Á öllum helztu
áningastöðum------------
FERÐAFÓLKI skal á það
bent, að Morgunblaðið er til
sölu á öllum hel/.tu áninga-
stöðum á hinum venjulegu
ferðamannaslóðum, hvort
heldur er sunnan lands. á
vesturleiðum, norðan lands
eða austan.