Morgunblaðið - 10.09.1964, Blaðsíða 24

u
MORGUNBLAÐID
Fimmtudagur^). sept. 1964
HERMIINIA BLACK:
Eitur og ást
Og fór að vorkenna honum!
hugsaði Blake með sér, dálítið
ergilegur. Ergilegur út í Wray-
man.
Hann yppti öxlum. — Flestir
húa sér sitt eigið helvíti sjálfir,
og þvinga aðra til þess að taka
þátt í því með sér. Ég mundi
ekki vorkenna Wrayman ef ég
vaeri í þínum sporum. Hann hef-
ur eflaust sínar góðu hliðar' —
líklega hafa allir það. En hann
virðist alls ekki vera fullskapað-
ur maður.
Corinna fann að það var ein-
mitt þetta,' sem ávallt mundi
verða þröskuldurinn milli Rob-
ins og Blake. Því að sjálfur var
Blake heilsteyptur. Og hann gat
ekki annað en fyrirlitið mann,
sem var lygari — eða kannske
þjófur. Annars fannst henni und
arlegt, að Blake skyldi hafa ver
ið svona opinskár. Hann var ekki
vanur að segja kost og löst á
kunninfjum sínum.
Nú varð þögn og allt í einu
lagðist myrkrið yfir. Og nú sást
sveimur af stjörnum og stórt
silfurtungl sigldi í stjörnuhafinu.
Blake stöðvaði hestinn og tók
kápuna, sem lá á hnakkbogan-
um. — Farðu í hana, sagði hann.
Hún hikaði. — Verður ekki
verra að ráða við hestinn ef ég
fer í kápuna?
— Nei. Þér verður kalt annars.
Lofaðu mér að hjálpa þér í hana.
Blake var leikinn reiðmaður.
Hann hallaði sér svo mikið, að
flestir hefðu dottið af baki, og
lagði kápuna á herðarnar á henni.
Hestarnir hreyfðu sig ekki; þeir
stóðu hlið við hlið. En þau voru
þó nær hvoru öðru. Corinna var
hrædd um að hann mundi finna
hve mikinn hjartslátt hún hafði.
Hún vissi ekki að hann hafði
engu minni hjartslátt sjálfur, og
að hann langaði nær óviðráðan-
lega til þess að faðma hana að
sér og kyssa hana.
Hann rétti úr sér í hnakknum.
— Nú skulum við halda áfram,
sagði hann. — Við ættum ekki
að verða nema klukkutíma heim.
Um leið og þau héldu af stað
varð stjörnuhrap. Þau sáu það
bæði. Hann hló. — Þau eru allt
af horfin áður en maður fær
tíma til að óska sér, sagði hann.
Corinna þurfti ekki að hugsa
sig um hvers hún óskaðL Ósk
hennar var alítaf vakandi. En
henni datt aldrei í hug, að hún
mundi nokkurntíma ganga eftir.
Corinna tók eftir því, það sem
eftir var leiðarinnar, að einhver
undarleg spenna var orðin milli
þeirra, eitthvað sem ekki hafði
verið áður. Hún reyndi að telja
sér trú um, að þetta væri ekki
annað en ímyndun. Hún gerði
eina eða tvær tilraunir til að
vera eðlileg — eins og hún átti
að sér — en þrátt fyrir það varð
þögli múrinn milli þeirra hærri,
og loks gerði hvorugt þeirra til-
raun til að rjúfa hann. Þau riðu
þegjandi áfram í myrkrinu.
Þegar þau loksins komu heim
til frú Glenister sneri Blake sér
að henni og nú tók hann eftir
hve föl hún var í tunglsljósinu.
Og hún sat álút á hestinum, en
var vön að sitja teinrétt.
— Ertu þreytt, Corinna? spurði
hann.
_— Dálítið, sagði hún. f raun
réttri hafði hún aldrei verið jafn
þreytt á ævi sinni.
— Ég hefði átt að fylgja þér
beint heim til þín. Þetta hefur
verið of mikil áreynsla fyrir þig.
— Nei, alls ekki, ég hef notið
. . . Hún hafði ætlað að segja
„hverrar einustu mínútu“, en
röldin brást henni. Og sér til
skelfingar fann hún tárin svíða
augnahvarmana. En hún gat varn
að þeim framrásar og nú rétti hún
úr sér. — Nei, það gengur ekkert
að mér, sagði hún. — Ég er bara
dálítið lerka.
— Og þér hefur ekki orðið
kalt?
— Hvernig hefði það átt að
verða. Þú hefur vafið utan um
mig eins og múmíu!
Henni tókst að brosa til hans,
en Blake var ekki ánægður. Hún
var vafalaust dauðuppgefin, og
það var honum að kenna. Þetta
var afleitur krókur, sem þau
höfðu tekið á sig, og hönum
gramdist hve ónærgætinn hann
hafði verið.
Nú komu þau auga á Lediards-
húsið, og Corinna vonaði að hún
gæti komizt upp til sín án þess
að rekast á Söndru og vini henn
ar, en það var ekki sjáanlegt að
þau væru heima. Það var ljós
í forstofunni og vinnustofu próf
essorsins, sem var beint yfir for-
stofunni.
Corinna hefði helzt viljað fara
af baki strax, en fyrst varð
hún að fara úr kápunni. Blake
brá við skjótt og hjálpaði henni.
Hann tók hana af baki. Hún var
miklu stirðari en hún hafði hald
ið, og mundi hafa dottið ef hann
hefði ekki stutt hana. Hún fann
afl hans, og lét það njóta sín, og
hann tók fastar utan um hana
án þess að hann tæki eftir þvL
sjálfur. Þegar hann leit á hana
fann hann hve dásamlegt það
hefði verið að mega kyssa þreytu
svipinn af andlitinu á henni.
En hvað svo? Það var það, sem
hann var í vafa um. Og þess-
vegna stillti hann sig. Sumum
stúlkum var koss í tunglsljósi
ósköp lítils verði, augnabliks
hrifning og kannske notaleg end
urminning. En það var eins og
hvíslað væri að honum, að það
að kyssa Corinnu væri að ganga
út á veg, sem ekki yrði snúið til
baka á. Þessvegna studdi hann
höndunum á axlirnar á henni og
brosti_ til hennar.
— Ég held að þó sért að sofna.
Farðu nú inn — og engan út-
reiðartúr á morgun — þér veitir
ekki af að hvíla þig vel undir
þessa frægu Zenoupousveizlu!
— Já, ég er þreytt, en þetta
hefur verið yndislegur dagur..
Hjartans þakkir . . . Hún hljóp
upp þrepin þrjú að aðaldyrunum.
— Góða nótt! kallaði hún, veif-
aði og hvarf, Blake kveikti í
vindlingi, vatt sér að bak White
Satin og teymdi Black Velvet
samsíða og reið hægt upp að hest
húsunum.
Fyrir utan gluggana hans var
lítill blettur og grjótgarður í
kring. Þar voru hvítar liljur í
blóma, og pipartrén fyrir handan
22
teygðu greinarnar inn yfir múr
inn. Blake gekk fram og aftur og
reykti hvern vindlinginn eftir
annan. Hann vonaði að Josep-
hie frænka væri háttuð. Hann
var hálf deigur við að horfa í
hvössu augun í henni í kvöld.
Blake var svo langt leiddur, að
hann fann að hann var kominn
úr jafnvægi, en hann var tregur
til að viðurkenna, að það væri
Corinna, sem hefði valdið því. Þó
að undir niðri vissi hann vel að
svo var.
Corinna? Bar hún ástarhug til
Robins Wraymans? Því varð
ekki neitað, að hún hagaði sér
einkennilega þegar hann barst í
tal. Svo mikið var víst að hún
hafði einhverskonar áhyggjur af
Wrayman, það var Blake viss
um. Blake reyndi að vísa öllum
bollaleggingum um Wrayman á
bug. Hann hugsaði til þess, að
hann hafði vafið Corinnu örmum
eftir að hann tók hana af baki.
Ef hann hefði kysst hana þá,
mundi hún vafalaust hafa tekið
því vel. En mundi hún hafa gef
ið sig öðrum manni á vald, undir
slíkum kringumstæðum Blake
reyndi að íhuga málið skynsam-
lega — og jafnvel þó Corinna
væri yndisleg og aðlaðandi
stúlka, þá var hún ekki fyrir
hann — og hann ekki fyrir hana.
Hann hafði annað þarfara að
hugsa um en ástamál . . .
Það getur verið einskonar hugg
un í því að vera of þreyttur til
að hugsa. Jafnvel þó Corinna
hefði liðkað sig eftir útreiðina
með því að fara í sjóðheitt bað,
var hún dauðþreytt, bæði líkam
lega og andlega. Hún fór beint
í rúmið, og það munaði minnstu
að hún hefði sinnu á að slökkva
Ijósið áður en hún sofnaði. Hún
vaknaði ekki fyrr en sólin gægð
ist inn á milli rimlana 1 glugga
tjaldinu. Ungfrú Morton hafði
sett tebakkann á náttborðið, og
var að taka til í herberginu.
— Ó, sagði Corinna. — Hafði
ég fleygt fötunum mínum svona
hirðuleysislega? Ég man eigin-
lega ekkert eftir að ég afklæddi
mig.
— Þér hafið verið þreytt, ung
frú Langly, sagði Morton. — Þér
hafið verið úti í allan gærdag,
skilst mér.
— Já, nema nokkra klukku-
tíma inni í tjaldi.
— Ojá, það er eiginlega sama
og úti. Ali vissi ekki hvort þér
ætluðuð á hestbak í dag . . .
— Nei, ekki í dag.Og þakka
yður kærlega-fyrir hjálpina, ung
frú Morton. Mér þykir leitt að
þér skylduð þurfa að taka til eft
ir mig.
— Nei, minnist þér ekki á
það. Liggið þér bara kyrr, ung-
frú Langly, ég skal láta senda
yður morgunmatinn hingað.
Hún hellti í tebollann, fór út
og lokaði eftir sér.
Corinna hallaði sér á koddann
aftur og lokaði augunum. Hún
hafði einkennilegan óhug á því
að byrja nýjan dag. Lífið mundi
aldrei verða eins og það hafði
verið áður. Hún hafði glatað
hjartanu í sér, án þess að nokk
ur bæði hana um það. Eitt augna
blik mótmælti metnaður hennar
þessari tilhugsun, en hún hafði
komizt að raun um, að metnað-
urinn verður að þoka þegar ástin
krefst þess að vera í öndvegi.
Og hvernig hefði hún átt að af-
stýra því, að hún yrði ástfang-
in af Mlake? Það var líkast og
þetta hefði verið skráð í stjörnu
spá hennar frá örófi alda. Og hún
skammaðist sín ekkert fyrir ást
sína — því að hún vissi að vand
fundinn var sá maður, sem var
verðugri ástar hennar. Þó að hún
yrði að lifa alla ævina án þess
að þessari ást væri svarað, þótti
henni samt vænt um, að Blake
hafði komið inn í tilverubraut
hennar. Það sem henni sveið mest
þessa stundina var, að þó hún
gæti hagað sér eðlilega í návist
hans, mundi hún aldrei verða al
gerlega frjáls og óbundin gágn-
vart honum.
Það munaði minnstu að hún
hefði komið upp um sig í gær-
kvöldi. Hún lokaði augunum aft
ur og fann sterka arma Blakes
vefjast um sig. Henni hafði
aldrei líkað að snert væri á
henni. Aftur og aftur hafði hún
fengið að heyra að hún væri
kaldlynd. En nú kom það á dag
inn, að aðeins endurminningin
um faðmlög nægði til þess að
blóðið fossaði í æðunum.
En Corinna var ekki svo gerð,
að ástin gerði han.a tunglsjúka.
Prófessorinn var heima þennan
dag og vann að bókinni, og hafi
hann tekið eftir því, að Corinna
Var alvarlegri en hún átti að sér,
mun hann hafa talið það stafa af
því, að hún væri þreytt eftir gær
daginn.
— Ég vona að þér séuð ekki
svo þreytt, að þér skemmtið yð
ur ekki í veizlunni í kvöld, sagði
hann. — Hvað sjálfan mig snert
ir er ég viss um a8 fér leiðist.
En það er eðlilegt að ungt fólk
hafi gaman af að vera í sam-
kvæmum.
— Ég hlakka alls ekki til þess
að fara, svaraði hún. — En hvað
kemur að yður, að tala um „pngt
fólk“, eins og þér væruð sjálfur
gamall maður?
Hann hló. — Ég verð að horf-
ast í augu við það að ég er ekki
ungur maðurlengur...
Og hann var giftur ungri konu
— bæði hann og Corinna höfðu
það í huga.
— Þér eruð að minnsta kosti
ekki gamall, sagði Corinna, sem
ekki vildi láta undan.
Hann leit á hana. — Það er
leitt ef þér hlakkið ekki til veizl
unnar. Er það kannske húsbónd-
inn . . . ?
Hún kinkaði kolli. — Ég get
ekki sagt að mér lítist á hann,
hreint og beint ekki. Ég hitti
vara-flugmarskálkinn hjá Curt-
is í gær, og . . . nei, það er
bezt að fara ekki með slúður,
sagði hann svo.
En sannleikurinn -var sá, að
marskálkurinn hafði sagt berum
orðum að honum þætti betra að
„ungu piltarnir hans‘ hefðu ekk
ert saman við Zenoupous að
sælda, þó að ekki lægi neitt sér-
stakt fyrir, sem gerði hann óhæf
an í góðum félagsskap. — Það
er peningalykt af manninum, og
það er því miður gildur aðgöngu-
miði nú á dögum. Og piltarnir
mínir segja, að hann haldi ágæt-
ar veizlur, hafði marskálkurinn
sagt.
En Sandra var á öðru máli um
veizluna væntanlegu en maður-
inn hennar. Hún hlakkaði afar
mikið til —' bæði til veizlunnar
og svo þess, að frú Glenister væri
á förum. Það var ekkert gaman
að vera í ónáð hjá öðrum, og
samkomulagið hafði aldrei verið
gott milli Söndru og frænku
mannsins hennar.
Meðan Sandra var að búa sig
í samkvæmið, sagði hún við
sjálfa sig, að ef ekki gerðist neitt
bráðlega sem gerði tilveruna
margbreyttari, mundi hún brjál
ast úr leiðindum. Henni fannst
sjálfri, að hún hefði hagað sér
eins og dyggðablóð síðan hún
gekk í hjónabandið. Ekki gat hún
Eskifjörður
í BÓKSÖLUNNI á Eskifirði
er umboð Morgunblaðsins á
Eskifirði. I ,,Bakaríinu“ hjá
Hlöðver Jónssyni er blaðið
einnig selt í lausasölu yfir
sumarmánuðina.
Seyðisfjörður
UMBOÐ Morgunblaðsins í
Seyðisfjarðarbæ er í Verzl.
Dvergasteinn. Blaðið er þar
einnig í lausasölu fram til
kl. 11,30 á kvöldin. „Bar-
inn“, veitingastofa, hefur
blaðið í lausasölu.
Vopnafjörður
Á Vopnafirði er Gunnar
Jónsson, umboðsmaður
Morgunblaðsins og í verzlun
hans og söluturni Kaupfé-
lagsins er blaðið einnig selt
í lausasölu.
KALLI KÚREKI
eA S THB POKER AZGUMENT SOES OA>, THEOLD -
TJÍ-1EZ mUASES TO PALM TWO AC£S~"
»*- -x-
Teiknari; J. MORA
IFYOU
THE I.O.u.s, j.
TAKE CATUE
8UT X DOM’TOWk) MO COWS.1
ONLYABOUTTEM HEAD'
YOÚREATTHEEEP
EYDER RANCH.--THEE.E'S
PLENTYOF STOOK THEEE'
IlL BEOUT TOMORROW
AIOD DRIVE OFFTHIR.TY
HEADOF STEERS/
THEM'S GED'S
COWS' CIMME T/ME
I T’BORROWTH’
MONEY' l’D FACE
A&LIN BEFOJRE I'D
STEAL FROM RED f
YOU’LL FACE A &UM
ALLRISHT, IF
STEERS AREN’T
READY.-MYSUM'
wpmS
KS
Þegar Skröggur og Brandur hafa
þráttað um pókerspilið góða stund,
tekst Skröggi að fela í lófa sínum
tvo ása ......
— Ef þú getur ekki borgað skuld-
ina, segir Brandur, þá tek ég naut-
grip.
•— En ég á enga nautgripi, segir
Skröggur,
10 stykki.
ekki nema eitthvað um
— Þú ert á búgarðinum hjá Kalla
kúreka, segir Brandur. Það er nóg af
búpeningi þar. Ég kem þangað á
morgun og tek með mér 30 hausa af
ungu geldneyti.
— Já, en það eru kýrnar hans Kalla
segir Skröggur. Gefðu mér bara dá-
lítinn lánsfrest. Ég vildi heldur horfa
í byssuhlaup en stela frá Kalla.
— Þú skalt svo sannarlega fá að
horfa í byssuhlaup, segir Brandur,
ef þessi geldneyti verða ekki til
reiðu, — það verður þá hlaupið á
minni byssu. Ég kem á búgarðinn
ykkar í fyrramálið!