Morgunblaðið - 13.11.1964, Blaðsíða 24

24
MORGU N BLAÐI0
i
Fðstudagur 13. nóv. 1964
r

JENNIFER AMES:
Hættuleg forvitni
V..
u
Þau sátu þarna í marga klukku
tíma, hjöluðu og gaeldu hvort við
annað, og klukkan var yfir tvö
þegar Gail laumaðist inn í mat-
söluhúsið. Hún var þreytt, bæði
andlega og líkamlega, en þó í
sjöunda himnj. Hún reyndi að
komast í rúmið án þess að Mildr
ed yrði vör við það, en það
tókst ekki.
Mildred leit á klukkuna. — Þú
ert seint á ferli, muldraði hún
syfjulega. — Hvar í ósköpunum
hefurðu haldið þig, allan þenn-
an tíma?
— Fyrst var ég í kokkteilboði,
og síðan fórum við og borðuð
um miðdegisverð í Repulse Bay.
— Þið hafið þá verið lengi að
borða, sagði Mildred og hló hæðn
islega. Svo sneri hún sér til
veggjar og sofnaði.
Þetta atvik varð til þess að
spillu sælutilfinningunni, 6em
hafði verið í Gail. Henni var ó-
mögulegt að sofna. Hún gat ekki
annað en hugsað og hugsað um
það, sem hún hafði upplifað.
Hugsanir hennar snerust fyrst og
fremst um Wong, sem sagði
Jienni að hann hefði þekkt föður
hennar. Hún varð að hitta hann
aftur o’g fá upplýsingar hjá hon-
um. Þekisti hann manninn, sem
hafði svikið föður hennar. Eða
ímyndaði hún sér þetta? Svo
hugsaði hún til Bretts, og hve
sæl hún hafði verið hjá honum.
Hugsaði til kossanna hans. Og
loks sofnaði hún með bros á vör
unum.
Gail vaknaði snögglega og
fann ósjálfrátt að eitthvað var
að. Hún leit á vekjaraklukkuna
á náttborðinu, og sá sér til skelf
ingar að klukkan var orðin yfir
tíu. Hún átti að vera komin í
vinnuna fyrir meira en klukku
tíma. Hún hafði sofið yfir sig.
En hversvegna hafði Mildred
ekki vakið hana? Hún hoppaði
fram úr rúminu í óðagoti, fékk
sér steypu og klæddi sig í flýti.
Hún gaf sér ekki tíma til að
bíða eftir strætisvagni en náði í
leigubíL
20
— Hversvegna vaktir þú mig
ekki? spurði hún kínverska strák
inn, sem var til snúninga. — Og
hversvegna komstu ekki með te
eða kaffi?
Strákurinn hristi höfuðið og
sagði, að hin stúíkan hefði sagt
að ekki mætti vekja hana, því
að hún hefði farið svo seint
að hátta.
Grant stóð hálfboginn yfir smá
sjánni þegar hún kom inn í rann
sóknastofuna. Hann rétti úr sér
þegar hann sá hána, og sagði:
— Þér komið seint, systir.
Hann sagði þetta í svo kald-
ranalegum tón, að hún fann að
hætta var í uppsiglingu.
— Mér þykir þetta ákaflega
leitt, læknir, stamaði hún. — Ég
svaf yfir mig. Mildred hefði átt
að vekja mig.
— Jæja, álítið þér það eitt af
skylduverkum Mildred, að koma
yður á fætur á morgnana?
— Vitanlega ekki, sagði hún
með ákefð. — En hún hefði nú
getað gert mér þann vinargreiða.
— Mér skilst að bún hafi gert
yður vinargreiða með því að
lofa yður að sofa áfram, svaraði
Grant — Þér komuð seint heim
í nótt, sagði hún, —, og lituð
ekkái vel út, eins og hún komst
að orðL Hún hélt að þér væruð
ef til vill veik og þessvegna væri
réttast að lofa yður að sofa á-
fram.
Það var auðséð á augunum í
hennL að nú fór að síga í hana.
— Ég get ekki sag't annað en
að mér þykir þetta mjög leitt.
— Þér hafið þá enga afsökun?
— NeL það hef ég ekkL
Þau horfðust í augu. Hans voru
hörð og ávítandi, hennar þrá.
Loks sagði Grant:
— Úr því að þér hafið enga
afsökun, er ekki meira um þetta
að ræða. Við skulum heldur fara
að binna Ég skal segja yður í
stuttu máli hvað við höfum ver
ið að fást í dag
— Þakka yður fyrir, læknir,
muldraði hún og gekk að langa
borðinu sem smásjáin stóð á.
Þetta var hræðilegur dagur og
hver stund var lengi að líða.
Grant var kuldalegur og talaði
ekki við hana nema hann mætti
til. Hún reyndi að ímynda sér
að hún væri heiftarlega reið við
hann, en í rauninni var hún að-
eins sár. Hin virtist vera róleg
og stillt, en í rauninni langaði
hana til að hágráta.
Bobby, sem þekkti hana vel,
skildi hvernig henni leið, og þeg
ar Grant fór út úr stofunni kom
hann til hennar og studdi hend-
inni á öxlina á henni.
— Hertu upp hugann, Gail. —
Þú veizt hve mikils ég met Grant,
en mér fannst hann vera hræði-
legur í dag.
— Æ, Bobby . . .
Nú gat hún ekki varizt grát-
inum lengur. Hann lét hana gráta
eins og hún vildi og rétti henni
gríðarstóran vasaklút.
— Mig sárlangar til að gefa
MiMred utanundir, sagði hann.
— Þetta er allt henni að kenna.
Hvað gengur eiginlega að henni.
— Ég held að henni sé illa
við mig, snökkti Gail.
— Gallinn á Mildred er öllu
framur sá, að henni líst of vel
á Grant, sagði Bobby dræmt. —
Áður en þú komst var hún far-
in að halda að hún hefði einka-
rétt á honum, og að hún þyrfti
ekkí annað en rétta upp litla-
fingurinn til þess að hann félli í
duftið fyrir henni. En þar skjátl
asðist henni. Það var auðséð að
honum leiddist hve frek hún var,
en hann veigraði sér við að
segja það upp í opið geðið á
henni. Honum var illa við að
láta nokkur leiðindi verða út af
þessu, og hann vildi ekki særa
hana . . . En þurrkaðu þér nú
um augun, og þvoðu þér og
farðaðu þig, og svo skulum við
koma upp og fá okkur hádegis-
verð.
— Þú ert alltaf svo góður,
Bobby, sagði hún og varp önd-
inni — hvað ætii að yrði úr mér
án þín?
— Ég segi þér það satt, að ég
kfcmst ekki af án þín, sagði hann
og varð alvarlegur. — Þú ert
gleðin í tilverunni minnL .og mál
tíðirnar okkar saman eru Ijósi
depillinn í dægurstritinu. Komdu
nú, góða mín, — ég er orðinn
banhungraður.
Fæðið í mötuneytinu var ágætt
og maður gat valið um kínversk
an og evrópskan mat. Gail leið
miklu skár eftir að hún hafði
borðað, hún hafði ekki gefið
sér tíma til að fá sér bita um
morguninn.
z— Það er auðséð að þú hefur
átt fjörugt kvöld í gærkvöldi,
sagði hann ertandi. — Mildred
sagði okkur langa sögu af því
hve seint þú hefði komið heim.
Mig langaði til að taka fyrir
kverkar henni þegar hún lét sem
verst. Ég er viss um að Grant
leiddist að hlusta á hana líka,
en það var ekki hægðarleikur
að stöðva hana, og hann gat
ekki heldur látið eins og ekkert
hefði í skorizt, við þig.
— Nei, hann mun ekki hafa
getað það, sagði Gail og neðri
vörin titraði grunsamlega. — En
hann hefði þó getað verið ofur
lítið vingjarnlegrL fannst mér.
— Nei, hafðu nú afturá, sagði
Bobby hlæjandi. — Tímirðu
að spilla þessari ágætu hákarls-
uggasúpu? Hversvegna getur
maður ekki fengið svona mat
í Englandi?
Gail fann að Bobby var að
masa til þess að dreifa huga
hennar, en tókst það ekki eins
vel og hann hefði óskað.
— Heyrðu, Bobby, sagði hún
allt í einu. — Ég hitti í kckkteil
boðinu í gær mann sem hafði
þekkt foreldra mína. Hann heit
ir Ernest Wong og er líklega
kaupmaður. Hef ég ekki ein-
hverntíma sagt þér, að faðir
minn var svikinn af einum bezta
vini sínum? Hann hindraði að
foreldrar mínir gætu flúið, og
þau dóu bæði í fangabúðum. Ég
finn á mér að sá seki á enn
heima í Hong Kong, og nú hef
ég tekið í mig, að komast að hver
hann er. Það er ekki óhugsandi
að þessi Wong geti gefið mér
upplýsingar um það, og þess-
vegna verð ég að hitta hann aft
ur. Vilt þú ekki koma með mér
til hans eitthvert kívöldið, Bobby
Ég þori varla að fara ein.
— Alveg sjálfsagt, sagði hann
án þess að hugsa sig um. —•
Segðu bara til, þegar þú villt
fara. Ég hef alltaf tíma.
— Það væri bezt að ég símaði
á undan mér og spyrði hvenær
hann geti tekið á móti okkur,
sagði hún hægt.
— En heldurðu að það sé
hyggilegt að fara að hreyfa við
þessu, sagði hann. — Það er orð
ið langt síðan það gerðist. Væri
ekki bezt að reyna að gleyma
því?
— Það er ekki hægt, Bobby,
sagði hún. — Þessi maður er
valdur að dauða foreldra minna,
jafn sekur og hann hefði myrt
þau sjálfur. Og svo langt sem
ég man aftur í tímann hef ég
þráð að fá hefnd.
— Hefndin getur orðið hættu
legt leikfang, Gail, sagði Bobby
alvarlegur/ — Hefndin hefur ó-
þægilegt lag á að kastast til
baka, eins og boomerang. Það
leggst í mig að þú gangir í
blindni út í hættu, ef þú ferð að
fást við þetta.
— Ég skeyti ekkert um hætt-
una,_ sagði hún og kastaði höfðL
— Ég hef heitið sjálfri mér að
gera þetta, en fyrst er að kom
ast að hver maðurinn er.
Gail símaði til Wongs, sem
kvað sér ánægju, að takja á móti
henni daginn eftir. Hann lýsti
fyrir henni leiðinnL sem hún
ætti að fara. Bobby hafði keypt
sér lítið notaðan bíl og ók henni
heim að húsi Wongs, sem stóð
úti á tanga. Þetta var mjög
fallegt hús og ljómandi garður
í kring. Fuglarnir sungu og blóma
ilmurinn var indæll — jasmin,
kaprifol og akasia blandað sam
an. Rauðar asaleur voru með-
fram hvítum húsveggjunum, og
það var hugaryndi að ganga
gegnum garðinn. Þau voru bein
línis hátíðleg þegar þau gengu
upp að dyrunum og hringdu
bjöllunni. Brosandi þjónn lauk
upp, hneigði sig og bauð þau
velkomin. Hann fylgdi þeim
gegnum stóran forsal og opnaði
fyrir þeim skrautlega stofu, en
þar var Wong og tók á móti
þeim. Hann var afar kurteis,
i
Blaðburðafólk
jóskast til blaðburðar 1 eftirtalin hverfi
Bergþórugata
Tómasarhagi
Hjallavegur
Freyjugata

Sími 22-4-80
I
KALLI KUREKI

Teiknari: J. MORA
1. Hver fjárinn. Ég sé ekki eins vel 2. Slepptu hnífnum, gamli minn áð Þú hefur bara ekki tima til þess
og áður. ur en ég skýt. drengur minn.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
Iandi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allau Eyjaf jörð
og víðar.