Morgunblaðið - 18.11.1964, Blaðsíða 24

MORCU N BLADIÐ
Miðvikudagur 18. nóv. 1964
S4

'\
JENNIFER AMES:
Hættuleg forvitni
v..
J
— Hvaða bindi mynduð þér sj álfur velja, ef þér væruð
hár, myndarlegur og laglegur vrngur maður?
I>að húmaði að og fallegu lit-
irnir voru orðnir gráir. Gail
gægðist útúr skútanum aftur.
Brett var ekki kominn, en nú
mundi hann koma á hverri
stundu, og þá skyldi hún ekki
láta svo lítið að standa á bryggj-
unni og bíða. Ó-nei, hann mátti
gjarnan verða dálítið skelkaður
og fá að leita að henni um stund.
Hann hefði ekki nema gott af
því. Ennþá var hlýtt þarna inni
í sklútanum, en nú fann Gail, að
hún var þreytt. Hún tók bað-
handkteeðið sitt og breiddi úr
því á sandinn. Það yrði gott að
hvíla sig meðan hún biði. Niður-
inn frá öldunni var svæfandi og
notalegur, og hún sofnaði von
bráðar.
Ef til vill var það tunglsljósið
sem vakti hana. Hún hrökk upp
í einni svipan og horfði kringum
sig. Hún var enn í skútanum, og
hún hlaut að hafa sofið nokkuð
lengi, því að nú var aldimmt.
Nú var orðið kalt, og það fór
hrollur um hana. Líklega best
að hún beygði odd af oflæti sínu
og gengi niður á bryggjuna.
Hver veit nema Brett sitji þar
og sé að bíða eftir*mér, hugsaði
hún með sér. En þegar hún kom
útúr skugganum, sá hún sér til
skelfingar, að sjórinn hafði fall-
ið svo mikið að, að hún var um-
kringd — einangruð. Ef til vill
gæti hún vaðið fjöruna og kom-
ist upp í eyjuna, en. . . . Mundi
það Itoma henni að nokkru
gagni.
Nú fann hún að henni var ekki
aðeins kalt, og að hún var króuð
inni, — hún var hrædd líka.
Hvernig mundi þetta enda?
Hvenær mundi sjórinn flæða
upp í sjálfan skútann? Hún klifr
aði ósjálfrátt upp 1 klettana til
þess að komast á öruggan stað.
Hún gat séð mennina, sem voru
á veiðum þarna skammt undan.
Ef hún gæti látið þá taka eftir
sér? Hún kallaði aftur og aftur,
en röddin var hljómlaus. Hún
skalf eins og hrisla — hún var
veik. Það var óskiljanlegt að
Brett skyldi gera þetta. Þó að
þau hefðu rifizt. Ef hann hélt að
hægt væri að ógna henni í hjóna
bandið þá skjátlaðist honum.
Hann skyldi fá að heyra sann-
leikann, ef hún kæmist lifandi
úr þessum ógöngum.
Nú fór aldan að sleikja klett-
inn, sem hún hafði leitað hælis
á, og hún hafði ekki hugmynd
um hvort fallið væri að ennþá.
Hún fór að íhuga hvort hún
ætti að fleygja sér í sjóinn og
reyna að synda upp í fjöruna.
Átti hún að gera það strax, eða
bíða dálitla stund ennþá? Og
nú reyndi hún aftur að hrópa
eins hátt og lungun leyfðu, og
um leið bað hún guð um að láta
einhverja fiskimennina heyra
til sín og hjálpa sér. Hún fann
að rödd hennar skarst eins og
hnífsegg gegnum myrkrið — það
var síðasta örvæntingartilraun-
in, sem hún gerði til þess að ná
sambandi við umheiminn. Eftir
eilífðarítma var svo að sjá, sem
þetta hefði heppnast. Gail sá að
einn báturinn skildi við hina og
svo sá hún, að hann stefndi
þangað sem hún var. Nú var
flóðið orðið svo hátt, að sjór-
inn lék um öklana á henni. Fiski
maðurinn kom í tæka tíð, en
heldur ekki augnabliki of
snemma.
24
— Skiljið þér ensku? kallaði
hún til hans. — Viljið þér gera
svo vel að flytja mig í land
Henni létti þegar hún heyrði
að hann skildi hana.
— Já, missie, við förum bráð
um í land, sagði hann á pidgin-
ensku.
Gail hélt á töskunni í hend-
inni, en annað dót hennar hafði
orðið eftir í skútanum. Og nú
var ómögulegt að ná í það.
Það hafði ekki verið nema ör-
stutt stund, sem þau voru á leið
inni út í eyjuna í vélbátnum.
En hraðinn var annar á þessum
sampan, sem var róið með að-
eins einni ári. Hún óskaði að
hún hefði verið í kápu. Hún sat
í tágastól og hélt dauðahaldi í
bríkurnar. Hún sá ljósin á bát-
unum allt í kring og heyrði
fiskimennina kalla hvern til
annars þegar þeir fengu veiði.
Loks lagðist báturinn við
bryggju Toms Manning. Hún gaf
manninum það sem í buddunni
var. Það var ekkíi mikið, en
hann virtist vera ónægður.
— Góða nótt, missie — þér
eruð veik, sagði hann. Farið þér
varlega, missie.
Jú, víst var hún veik, hún
mundi ekki hvenær hún hafði
verið svona bág síðast. En hún
gat þó staulast upp að húsinu.
Hún hneig niður á einn legustól
inn á svölunum og lokaði aug-
unuVn. Eftir augnablik kom Tom
Manning hlaupandi til hennar.
— Eruð það þér, Gail! sagði
hann, og það var auðheyrt að
honum létt. — Þér getið ekki
hugsað yður hve órótt okkur
hefur verið!
— Já, ég var talsvert hrædd
líka, svaraði Gail þreytulega. —
Ég var inni í hellisskúta og
flóðið lokaði mig inni. Ég mundi
vera drukknuð núna, ef sjómað
ur hefði ekíd heyrt til mín þegar
ég hrópaði á hjálp. Hann flutti
mig í land á sampaninum sín-
um.
Gail fann að tennurnar glömr-
uðu í munninum á henni og
hrollur fór um hana. Tom Mann
ing beygði sig niður að henni.
— Kæra Gail, sagði hann. —
Ég er í vandræðum útaf yður.
Mig langaði til að drepa Brett,
þegar hann sagði mér að hann
hefði skilið yður eftir úti í eyju.
Mér skilst að þið hafið rifist
út af einhverju, en honum er
engin afsökun að því. Alls ekki!
Hann fullvissaði mig um að
hann hefði alltaf ætlað sér að
fara út aftur og sækja yður.
Hann segir að hann hafi ætlað
að hræða yður, vegna þess að
þér tókuð ekki bónorði hans í
alvöru. Svo fór hann út í eyju
og leitaði að yður en fann yður
ekki. Og nú sárkvíðir hann vafa
laust fyrir að hitta yður, og sann
ast að segja gerði ég það líka!
Veslings stúlkan, — þetta hefur
verið óhugnanlegt •— þér skjálf-
ið líka eins og hrísla. Nú skal
ég sjá um að þér fáið eitthvað
heitt að drekíka.
En Gail versnaði við að
drekka þetta sem hún fékk, og
nú fór hún að skilja að hún væri
alvarlegaveik. Tom Manning var
í vafa um hvað til bragðs skyldi
taka. Hann klappaði saman lóf-
unum og' að vörmu spori kom
þjónn til hans.
— Farðu og náðu í konuna
þína, Hsung, sagði Tom Mann-
ing. — Hún verður að hjálpa
ungfrú Stewart til þess að hátta,
uppi í stóra gestherberginu. Og
svo verður hún að koma með
heitt sítrónutoddy og nokkra
hitabrúsa. Skilurðu mig? Og svo
ætla ég að síma til læknisins.
— Það er fallega hugsað, sagði
Gail, — en ég verð að komast
heim í matsöluna aftur.
Tom vildi ekíki heyra á það
minnst að hún færi, og hann
var ráðríkur, en Gail hinsvegar
alvarlega veik og þreytt, og
hafði enga orku til að spyrna
á móti.
— Ég fullvissa yður um að
þér fáið ekki að fara út úr þessu
húsi fyrr en læknirinn hefur
skoðað yður, og mig grunar að
hann hleypi yður ekki heim í
nótt. . . . Og auk þess býst ég
við að Brett sé í öngum sínum
núa, úr því að hann fann yður
ekki. Nú ætla ég að senda mann
út í eyju strax og segja honum
hvernig komið er. Ég hugsa að
hann láti þetta sér að kenningu
verða. Ég býst við að hann láti
ekki gáskann takja ráðin af skyn
seminni oftar.
Þjónninn Hsung mun hafa
verið milli þrítugs og fertugs, en
konan hans var kornung. Hún
var í fallegum, svörtum kín-
verskum fötum. Pilsið tvískift
upp að hnjám. Hún var alúðleg
og hjálpfús og hafði komið með
einn náttkjólinn sinn og kín-
verskan kímonó, sem Gail gæti
notað sem morgunkjól. Hún tók
fötin af Gail -og fór með þau,
til að þvo þau og strjúka morg-
uninn eftir. Svo kom hún með
heitt vatn og þvoði Gail í fram-
an og hendur og fætur. Gail lét
hana ráða hvað hún gerði. Dag-
urinn hafði verið óvenjulega
heitur, og nú kiom þægileg værð
yfir hana. Hún hlaut að hafa sof
ið um stund, því að þegar hún
opnaði augun aftur, var kín-
verskur læknir að bogra yfir
henni. Hann tók á slagæðinni,
athugaði hjartsláttinn og mældi
hitann. Hann var alvarlegur og
gáfulegur, og Gail fékk strax til-
trú, til hans.
Loks sagði hann eitthvað á
kínversku við Tom Manning, en
hann þýddi það jafnóðum fyrir
Gail.
— Fong læknir segir að þér
hafið ofkælst alvarlega, og hafið
mikinn hita. Hann segir að þér
verðið að liggja hérna í næði,
bæði í nótt og á morgun. Þá
ætlar hann að koma og vitja um
yður aftur.
— En mér er þetta ómðgu-
legt, sagði Gail og varð skelfd.
En þó vissi hún með sjálfri sér
að henni var ómögulegt að rísa
upp úr rúminíi.
— Þér verðið að hlýða því,
sem læknirinn skipar fyrir, það
er óhjókvæmilegt, sagði Tom
Manning. — Nú skuluð þér fá
annað glas af sítrónutoddí, og
svo gefur læknirinn yður eitt-
hvað, svo að þér getið sofnað.
Þér verðið eflaust miklu hress-
ari á morgun.
— En hvernig fer þá með
vinnuna? sagði Gail. Hana lang-
aði ekki til að gera Grant gramt
í geði. — Ég á að vera í stofn-
uninni klukkan níu.
— Það verður ekki um neina
vinnu að ræða núna fyrstu dag-
ana, góða mín, svaraði Tom
Manning. — Það er eins gott
að þér komist í skilning um það
strax. Fyrst um sinn verðið þér
gestur minn, og kona Hsungs
hjúkrar yður og sér um að yður
vanhagi ekki um neitt.
Gail lokaði augunum — hún
þoldi ekkli að hugsa.
Morguninn eftir vaknaði Gail
við að þjónn setti tebakka hjá
henni, en henni leið ekki hóti
betur. Hún var óróleg, með
beinverki um allan kroppinn og
hitinn mikill. Tom Manning kom
í stutta sjúkraheimsókn. Hann
í hvítum kínverskum kímonó
með ísaumuðum, gylltum dreka-
myndum. Þessi búningur gerði
hann enn stórbrotnari en hann
var. Hann spurði mikið um
hvernig henni liði, og kánkaði
kolli þegar hún svaraði að húa
væri lítilfjörleg.
— Þér eruð talsvert aumingja
leg, sagði hann. Og eftir augna-
blik hafði hann orð á því, að
Brett langaði til að sjá hana. —
Hann er í öngum sínum, aum-
ingja drengurinn. Hann var
marga klukkutíma að leita að
yður í eyjunni, og nú hefur
hann ekkert getað sofið. Ég veit
vel að hann hefur hagað sér við
yður eins og ábyrgðarlaus praklc
ari, en þér megið ekki gleyma,
að æskan er óstýrilát. Getið þér
ekki fyrirgefið honum, eða að
minnsta kosti vorkennt honum?
Og lofað honum að líta inn og
heilsa yður.
— Þér getið látið hann koma
inn strax, ef þér viljið, hvíslaðl
hún þreytulega. Haldið þér að
ég getið fengið aspirín? herra
Manning. Ég hef svo sáran höf-
uðverk.
— Þér skuluð fá það eftir
auknablik, sagði Manning. — Og
ef þér viljið koma skilaboðum til
einhvers, skal ég með ánægju
annast um það fyrir yður.
— Þakka yður innilega fyrir,
sagði Gail og reis upp á oln-
bogann. — Yiljið þér gera svo
vel að hringja í stofnunina og
spyrja eftir Raeburn læknL
Segið honum að ég sé veik og
verði að liggja í rúminu. En . . ,
en það er kannske réttast að
segja honum ekki hvernig þetta
atvikaðist.
Hann kinkaði k»lll og var
henni auðsjáanlega sammála.
— Ég vildi allra helst óska
þess að við gætum fengið að
hafa yður hérna, sagði hann vin.
gjarnlega. — Ef yður er ekki ver
við það. Þjónana grunar senni-
lega vegna hvers þér liggið veil*
hérna, en við því verður ekki
gert. Mér væri illa við að farið
væri að bera sögur um yður og
Brett, skiljið þér.
— Ég ætla mér að minnsta
kosti ekki að segja neitt, sagði
Gail. — Ætli það dugi ekki að
segja, að ég hafi verið að synda
þarna úti í eyjunni og hafi orðið
innkulsa.
KALLI KUREKI

Teiknari: J. MORA
1. Viljið þið sjá hvað þið voruð að
gera, þegar þið völduð Buffalo Bates
fyrir fórnardýr? Hér er saga uni
það í blaðinu hvemig hann varðist geit, sem kastar hnífunum.
tíu Apache-Indíánum. 3. Skoðaðu betur. Þú ert að verða
2. Ég sé enga sögu um þessa gömlu heitur.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allau Eyjaf jörð
og víðar.