Morgunblaðið - 20.01.1965, Blaðsíða 20

20
MORCUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 20. jan. 1965
SVARTAR
RAFPERLUR
EFTIR PHYLLIS A. WHITNEY
Fazilet yppti öxlum með ynd-
isþokka. — I>á skulum við ekki
minnast á það. Ég hef bara gert
það, sem Sylvana iagði fyrir
mig. En svo er annað. Ég hef
þagað yfir því, af því að þér
þykir svo vænt um systur þína,
og ég hef tekið tillit til þess.
En nú verðurðu að fá að heyra
sannleikann.
Tracy athugaði stúlkuna vand
lega meðan hún sagði sögu sína.
J>að hafði verið veizla í Brekku-
húsinu, daginn áður en Anna-
bel dó. Eitt þessara frægu sam-
kvæma frúarinnar. Miles hafði
komið. En konan hans var veik,
sagði hann.
— En Annabel kom engu að
síður, sagði Fazilet. — Ég var
ekki langt frá stiganum og sá
hana fyrst. En ég gat ekki stöðv-
að hana.
Annabel hafði þetta kvöld ver
ið í þokugráum grænleitum kjól
sem féll í mjúkum fellingum.
Armarnir voru berir, gyilta höfuð
ið bar hún hátt á grönnum háls-
inum, og grænu augun voru stór
og áköf. Hún hafði viljandi dreg
ið að sér athygli alls samkvæm-
isins.
Hún hafði veifað út báðum
örmum og æpt: — Viljið þið sjá,
hvernig maðurinn minn hefur
íarið með mig!
Það hafði orðið dauðaþögn í
salnum. Asökunin lá sorglega í
augum uppi. Á mjúku holdinu á
örmum hennar voru þessir aug-
ljósu marblettir, sem sprautu-
nálar skilja eftir.
Annabel hafði hlegið háðslega
að Miles, sem gekk nú til henn-
ar. — Þú veizt, að ég dey af
þessu, æpti hún. — Að lokum dey
ég af þessum meðölum, sem þú
ert að gefa mér. Þá verðurðu
laus við mig og getur hagað þér
eins og þú vilt.
Röddin hafði verið ofsafengin,
en Miles tók hana upp með valdi
og bar hana aftur inn í herberg
in þeirra í Sjávarhúsinu.
Tracy horfði á Fazilet með
skelfingu.
— Næsta morgun fór Miles
burt, hélt Fazilet áfram. —
Hann yfirgaf konuna sína, þeg-
ar hún þarfnaðist hans mest, og
hvarf. Hún stóðst ekki þetta,
sem gerzt hafði og það, að hún
hafði verið að formæla honum
opinberlega. Samt var það hún
sjálf, sem var fórnarlambið.
Hann hafði verið að gefa henni
heróín. Seinna hlýtur hún að
hafa gert sér ljóst, að henni voru
allsstaðar allar bjargir bannað-
ar. Hún læddist burt um kvöld-
ið, og komst í litlum báti út á
sundið, án þess að nokkur vissi
af. Hana langaði ekki að lifa
lengur.
— En hvers vegna? sagði Tracy.
— Hversvegna gat hann gert ann
að eins og þetta? Það skil ég
ekki.
— Heldur ekki ég, sagði Fazi-
let gremjulega. — Hann er mað-
ur, sem ég hef aldrei botnað í.
Mig hefur ekki langað að segja
þér frá þessu öllu. En hann er
búinn að töfra þig líka. Þú verð
ur að sleppa frá honum.
Svo renndi hún sér út úr her-
berginu, hljóðlega.
Tracy vissi aldrei, hve lengi
hún stóð þarna í sömu sporum,
án þess að geta hugsað í sam-
hengi. Henni var óglatt svo að
nálgaðist sjóveiki. Henni fannst
loftið þarna kæfandi.
Án þess að vita almennilega,
hvað hún var að gera, fór hún
í kápuna og gekk fram í gang-
inn.Dyrnar hjá Miles voru lokað
ar, þarna handa við salinn. Hún
þoldi ekki að hitta hann núna.
Hún sá engan þegar hún fór
niður og gegn um ganginn niðri,
út í garðinn. Vindurinn frá
Svartahafinu blés kuldalega og
gaf til kynna yfirvofandi ofviðri.
Hliðið var ólæst og hún gekk
gegn um það. Það var ólíklegt,
að hún hitti neinn í rústunum á
þessum tíma dags. Ekki þegar
stormur var í vændum.
Hún gat ekki gengið hægt og
hljóp því eftir veginum. Fyrstu
regndroparnir skullu í andlitið
á henni, stingandi sárir, svo að
hún setti undir sig höfuðið og
hljóp áfram.
Tracy horfði ekkert fram und
an sér á hlaupunum og rakst því
beint á Miles á veginum. Hún
leit undrandi augum á manninn,
sem hún vildi sízt af öllu hitta.
Hún reif sig lausa af honum.
— Slepptu mér. Ég vil ekki tala
við þig. Láttu mig afskiptalausa-
— Hvert ertu að fara Það er
að gera storm.
— Sama er mér, sagði hún og
hljóp frá honum.
Hún stanzaði ekki fyrr en hún
kom að hallarrústunum.
Þar reikaði hún upp eftir
brotnu þrepunum. Handan við
salinn var hluti af þakinu og
gólfinu óskemmt. Þar inni var
henní óhætt fyrir regninu. Þegar
hún fór fram hjá felustaðnum.
aðgætti hún harin, en fann að
böggullinn var horfinn. Þegar
hún var komin í afdrepið við
vegginn, staðnæmdist hún og
hlustaði á ólætin í veðrinu.
En gegn um stormhvininn
heyrði hún svo annað. Það var
eins og ofurlítið ískur, rétt eins
og í kaðli, sem bátur er bundinn
með við bryggju. Hún ieit við.
Eitthvað lá á gólfinu rétt inn
an við svaladyrnar. Tracy hafði
aldrei tekið eftir þessu þarna áð-
ur. Þetta var stór steinn óg við
hann var bundinn kaðall, sem
lá fram af svölunum. Það var
þessi kaðall, sem gaf frá sér
hljóðið, þegar vindurinn hreyfði
hann.
Tracy fór úr afdrepinu og
beint út í storminn og regnið.
Hún tók á kaðlinum og fann, að
eitthvíA þungt hékk neðan í
honum.
Hún hallaði sér út yfir grind-
verkið og sá, að eitthvað hékk
þarna fram af svölunum, eitt-
hvað þungt, sem ekki var auð-
velt að draga upp, þegar hún
reyndi að toga í.
Hún hallaði sér betur fram
og reyndi að koma auga á þetta,
sem dróst hægt upp eftir veggn
um.
Allt í einu sá hún vott, hvitt
höfuð, eyrun og drukknuðu aug-
un, sem nú voru ekki lengur
græn. Hún rak upp óp af hrj/1-
ingi og dró áfram þangað til bögg
ullinn kom upp á svalirnar og
datt niður með dynk. í sama bili
kom elding og allt varð greini-
legt rétt sem snöggvast. Þetta
var veslings Yasemin, og það
var ekki einasta, að hún væri
dauð, heidur var hitt viðbjóðs-
legra, hvernig farið hafði verið
að því að drepa hana. Kötturinn
hafði verið settur í poka með
grjóti í, sem var bundinn aftur
um hálsinn á dýrinu og síðan
hafði honum verið sökkt fram af
svölunum þangað til veslings
skepnan drukknaði í Bosporus.
Tracy greip báðum höndum fyr
ir munninn, til þess að æpa ekki
upp. Skelfingin greip hana —
eins og til hafði verið ætlazt!
En þá jukust armar Miles um
hana og drógu hana burt frá
þessu, sem lá á gólfinu.
Hún hallaði sér upp að öxl
hans og reyndi að gráta burt
söknuð sinn og kvíða. Hann hugg
aði hana og þerraði andlit henn
ar með vasaklút. Þegar hann
loksins kyssti hana vafði hún
sig að honum og svaraði snert-
ingu vara hans, næstum með
ofsa. Kringum þau dró úr hávað
an'um. Þruman var liðin hjá.
Það er að stytta upp, sagði
Miles. — Við ættum að forða
okkur meðan uppstyttan varir.
Svo geturðu sagt mér alla sög-
una.
Hún hristi höfuðið. — Yase-
min! sagði hún og ætlaði ekki
að koma upp orðniu.
_ — Ég veit það, sagði Miles. —
Ég sá það.
Nú var hún ofurlítið farin að
jafna sig. — Mér var ætlað að
finna hana. Einhver hefur vitað,
að ég mundi koma hingað — eins
og Annabel var vön að gera.
Þetta er ein viðvörunin í viðbót.
Sú fyrsta var þegar ruglað var
fyrir mér því, sem ég var að
gera. Svo var staðurinn, sem
merktur var í bókinni, sem þú
léðir mér.
Hún sagði honum þá, hvernig
staðurinn hafði verið undirstrik
aður í bókinni, þar sem fjallað
var um tyrknesku konurnar úr
kvennabúrinu, sem drekkt var,
og svörtu rafperlurnar hefðu
verið notaðar fyrir bókarmerki.
Ef einhver vildi hræða hana, þá
— Við viljum skilja.
var þetta ákjósanleg aðferð til
þess.
Miles hélt fast utan um hana
til þess að forða hana nýju
skjálftakasti.
Úti fyrir brauzt sólin fram
milli skýjanna og skein á votann
garðinn.
— Við getum sloppið núna,
sagði hann.
— Við sKulum jarða hana fyrst
sagði Tracy skjálfrödduð.
Miles fann eitthvert prik og
rótaði upp moldinni, svo að nægi
lega djúp hola varð í jörðina.
Með öruggum handtökum losaði
hann köttinn úr þessum smán
arlega poka og lagði hann í hol-
una. Tracy hjálpaði honum til
að róta moldinni yfir hvíta, renn
vota líkamann. Allt í einu fékk
hún reiðikast.
— Þau skulu aldrei geta hrætt
mig svona, æpti hún. — Það læt
ég þau aldrei gera. Svona fúl-
mennska verður að koma fram í
dagsljósið. Ekki einasta vegna
Annabel. Málið er umfangsmeira
en svo.
Og um leið mundi hún það.
Gestaboðið hjá frúnni, eins og
Fazilet hafði sagt frá því. Þegar
þau stóðu þarna við leiði hvíta
kattarins, sagði hún honum frá
öllu, sem Fazilet hafði sagt
henni. Hann herpti munninn með
an hann hlustaði, en augun voru
ísköld og eins og á verði.
Svipurinn á andliti hans var
farinn að hræða hana og hún
lauk máli sínu vesældarlega: —
Þetta er ekki satt, eða er það?
Það getur ekki verið satt. Fazi-
let hefur misskilið þetta allt.
Eða þá hún er að ljúga því upp
Hann hristi höfuðið. — Nei,
hún er ekki að ljúga því upp.
Þetta gerðist alveg eins og hún
hefur sagt. Allt saman.
— En . . . heróín? Þá hlýtur
það að hafa verið Annabel, sem
var að ljúga. Þú getur ekki hafa
. . . Hún hikaði. — Ég trúi því
ekki.
Eitt aodartak stóð hann og
horfði á hana, eins og kvalinn af
endurminningunni. Svo talaði
hann, einkennilega stuttaralega,
eins og áður fyrr.
KALLI KUREKI

-K- -~Xr~
Teiknari: J. MORA
V THAT AIM’T MO 6t»ST, MOMTAKf- THAT'S
x OM£ TOUSH COWBOY/ SHOT UR FELL.
OFF A CLIFF, THEM TtAILED US THIRTY
MILE S ACROSS TH’ DESERT/ HE'S ABOUT J
-— , , -n DOME FOe • ——~
MT EYESI^HT’S
PLAYIM’ TRICKS'
1 BETTERkEST
ASAIM
AlM’T THAT TOO BAD, ALL
THAT HIKIM’ FOZ MOTHIM'f
l’LL MAKE SL12E THISTIME'

HEAT AM’ THIRST Ató’ LOSS
OF BLOOD' ITS A WOUDER.
iSTILLOMHISFE
L „Þetta er ekki vofa Montan.
í>etta er aðeins þreyttur kúreki. Með
Bkot í öxlinni, hefur fallið fram af
klettum, elt okkur 30 kílómetra yfir
sléttuna. Hann er æði langt leidd-
ur.“
2. „Það er sem ég heyri raddir."
Ég er farinn að sjá hillingar. Það er
líklegast bezt að ég hvíli mig aftur.“
Er þetta ekki fullmikið af því góða.
Allt unnið iyrir gýg. Það er bezt að
ég sjái alveg fyrir honum í þetta
skiptið. Nei, hann er vamarlaus. Hit
inn, þorstinn og blóðmissirinn, það
er hreint undur að hann skuli enn
vera á iótum.
— Það ER satt. Allt satt.
Komdu, nú skulum við forða okk
ur inn í húsið.
Hann sagði ekkert fyrr en
þau komu að hliðinu að Erim-
landareigninni.
— Nú skaltu fara heim til
London. Nota þetta flugfar. Syl
vana svurði mig til ráða og ég
sagði henni að halda áfram þess
um ráðstöfunum sínum.
Tracy hristi höfuðið, eins og
dofin. Hún gat ekki svarað hon
um með neinum orðum. Nú var
enginn, sem hún gæti snúið sér
til. En samt yrði hún að vera
kyrr og binda enda á málið. Bæði
vegna Annabel og sjálfrar sín.
Og jafnvel vegna hvíta kattar-
ins litla. Ennþá var hún ekki
viss um, hvort hún yrði líka
að gera þetta vegna Miles Rad-
burn.
Þegar þau' komu inn fyrir hlið
ið, sagði hann. — Þú verður að
fara ein inn. Ég fer ekki inn
alveg strax.
í Ytri-IMjarðvík
ORÐIÐ hafa umboðsmannaskiptl
fyrir Morgunblaðið í Ytri-Njarð-
vík. Sveinn H. Jakobsson sem
verið hefur umboðsmaður blaðs-
ins ur.danfarið, hefur látið af
störfum. Hinn nýi umboðsmaður
er Ásmundur Þórarinsson bif-
reiðastjóri Þórustíg 12. Hefur
hann framvegis veg og vanda af
allri þjónustu Morgunblaðsins
við kaupendur iþess í Ytri-Njarð-
vík.
Hafnarfjörður
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir Hafnarfjarðarkaupstað
er að Arnarhrauni 14, sími
50374.
Kópavogur
Afgreiðsla Morgunblaðsins í
Kópavogi er að Hlíðarvegi 61,
sími 40748.
Carðahreppur
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir Garðahrepp er að Hof-
túni við Vífilsstaðaveg, simi
51247.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allau Eyjaf jörð
og víðar.