Morgunblaðið - 05.02.1965, Blaðsíða 24

24
MORCUNBLADIÐ
Föstudagur 5. febrúar 1965
Victoria Holt:
Höfðingjasetrið
— í>ú átti ekki að vera að geta
upp^^jggsu’ strax, Kim, kvart-
en þú hefur að
____________ i., ekki getið nema
snúið sér að mér
og ég þekkti í honum augun
gegnum grímuna. — Nei, ég skal
játa, að ég get ekki getið upp á
því.
Mellyora andvarpaði, svo mjög
létti henni, en hann hélt áfram.
— Ég hélt, að þú kæmir hingað
með honum pabba þínum.
— Hann er ekki nógu hraust-
ur til að koma.
— Það var leiðinlegt. En ég
er feginn, að það hindraði þig
ekki að fara.
— Nei, svo er . . . verndar-
englinum mínum að þakka.
— Nú, svo að sú spænska á
að vernda þig? Hann lézt vera
að gægjast bak við grimuna
mfna. — Hún virðist full ung í
það hlutverk.
— Talaðu ekki um hana eins
og hún væri ekki viðstödd. Það
líkar henni ekki.
— Og ég, sem er svo æstur í
að hún verði hrifln af mér. —
Ég vona, að nærvera mín sé yður
ekki til ama, Spánarmær!
— Nei, það er hún ekki.
— Þá get ég andað aftur. Má
ég leiða dömurnar að veitinga-
borðinu
Hann stýrði okkur því næst
gegn um mannþröngina.
Aídrei hafði ég séð jafnmikinn
mat samankominn á einum stað
og þarna var, og svo ótal teg-
undir af víni og miði. Það, var
gaman að sjá Haggety, sem-yfir
mann yfir þessu öllu, buktandi
smeðjulega og gjörólíkum hroka
fulla brytanum, sem hafði vilj-
að ráða mig á markaðnum forð-
um. Þegar ég fór að hugsa um,
hvað hann mundi segja ef hann
vissi, að hann hefði verið að
þjóna stelpunni, sem hann ætlaði
að ráða, langaði mig mest til að
reka upp skellihlátur.
Meðan við vorum að borða
kom ungur maður til okkar, í-
klæddur svörtu flaueli. Hann
leit á Mellyoru og síðan á mig.
Hann hneigði sig og sagði því
næst uppgerðarlega, eins og hann
væri á leiksviði: — Mér finnst
ég hafa hitt hina fögru grísku
mey reikandi á stígum Larn-
stonhallar. M
Ég þekkti undir eins, að þarna
var kominn Johnnjg. Larnston.
— En ég er hinsyegar viss, um
að ég hef aldrei áðue hitt hina
fögru Spánarmær, hélt hann á-
fram og sneri sér að mér.
— Þú ættir aldrei að vera of
viss um neitt, sagði Mellyora.
— Ef ég hefði séð hana einu
sinni, hefði ég aldrei gleymt
henni. Hann dró stólinn sinn að
mér og ég fór að verða óróleg.
— Þér eruð vinkona Mellyoru.
Ég þekki yður alveg. Þér eruð
ungfrú Carlyon.
— Það er ekki ætlazt til, að þú
sérst nærgöngull við gestina,
sagði Mellyora settlega.
— Góða Mellyora mín. Tilgang
urinn með þessum grímudans-
leikum er ekki annar en sá að
geta upp á hver sé hver áður
en gríman fellur. Er þetta yðar
rétta nafn, ungfrú, Carlyon? Ég
efast um að svo sé.
— Ég neita að segja yður, hver
ég er, sagði ég. — Þér verðið
að bíða.
— Ef ég bara má vera við hjið
yðar á því spennandi augnabliki
þoli ég vel að bíða.
Tónlistin var nú byrjuð og há
vaxið par dansaði fyrir. Ég þekkti
strax, að maðurinn í búningnum
frá fyrstu árum 19. aldar var
Justin Larnston, og gat mér til
að granna, hávaxna konan væri
nýgifta konan hans.
Ég gat ekki haft augun af
Judith Larnston, sem til skamms
tíma hafði verið Judith Derrise.
Hún var í rauðum flauelsbún-
ingi, mjög líkum á litinn og minn
var, en hvað hann var miklu
skrautlegri! Á hálsinum á henni
glitruðu demantar, og líka í
eyrunum og á löngu, grönnu
fingrunum.
En það sem ég tók bezt eftir,
vat einhver taugaóstyrksspenn-
ingur hjá henni. Hann sást á
snöggum hreyfingum höfuðs og
handar. Ég tók líka eftir því, að
hún hélt dauðahaldi í höndina á
Justin.
Ég leit við og sá, að Johnny
var að horfa á mig.
— Eigum við að dansa? sagði
hann.
Ég 'varð hrædd, því að ég ótt-
aðist, að ef ég dansaði við Johnny
Larnston, kæmist það upp, að ég
hefði aldrei dansað við karlmann
fyrr.
Hefði þetta verið Kim, hefði
ég ekki verið nærri eins hrædd
því að hann hafði þegar sannað,
þegar illa stóð á fyrir mér, að
hægt var að treysta honum. En
Kim var þegar kominn af stað
með Mellyoru.
Johnny tók hönd mína og
þrýsti hana innilega. — Spánar-
mær, ertu hrædd við mjg|
Ég hló. — Ekki sé ég neina
ástæðu til þess. í.
— Það er góð byrjun.' >
Nú vár verið að leika vals. Ég
hafði æft mig í valsi með Melly-
oru og nú fann ég, að ég var ekki
nógu klaufaleg til að vekja neina
eftirtekt.
— Hvað við dönsum vel sam-
an, sagði Johnny.
Eftir því sem á kvöldið leið,
fór ég að furða mig á, að ég
skyldi nokkurntíma hafa verið
hrædd. Þetta var svo afskap-
lega auðvelt, sá ég, að hlæja og
daðra dálítið þar sem ég var tek
in sem jafningi.
8
Undir vernd Mellyoru og Kims
hitti ég þarna margt fólk og dans
aði við marga herra. Stundum
varð ég viðskila við Mellyoru
stundarkorn. En eini maðurinn,
sem ég gat ekki orðið viðskila
við, var Johnny Larnston. Hve
nær, sem einhver herra sleppti
mér, var hann þar kominn til
að^ bjóða mér upp.
Ég var enn einu sinni að dansa
við hann, þegar hann sagði: —
Það er svoddan þröng hérna. Eig-
um við ekki að koma út fyrir?
Ég fór með honum út á gras-
blettinn.
— Hvert ertu að fara með
mig?
— Að sjá Meyjarnar sex.
— Já, mig hefur alltaf langað
að sjá þær í tunglsljósi, sagði
ég.
Ofurlítið bros lék um varir
hans og ég áttaði' mig á því, að
þarna hafði ég gefið honum bend
ingu um, að ég væri alls ekki
ókunnug þarna í Larnston, úx
því að ég kannaðist við þessa
steina.
— Það skaltu líka fá, sagði
hann.
Hann tók hönd mína og við
hlupum saman yfir grasið. Ég
hallaði mér upp að einum stein
inum og hann kom til mín. Hann
Blaðburðarfólk
óskast til blaðburðar í eítirtalin hverfi

Sími 22-4-80
Grettisgötu frá 1-35
Lambastaðahverfi
Skólavörðustígur
Lindargötu
Meðalholt
Hofteigur
— Á fæðingardeildina fljótt!
reyndi að kyssa mig, en ég band
aði honum frá mér.
— Hversvegna ertu að kvelja
mig? sagði hann..
— Ég kæri mig ekkert um að
láta kyssa mig, sagði ég.
— Þú ert einkennileg mann-
eskja, ungfrú Carlyon. Þú æsir
mig upp og ferð svo að vera sett-
!leg. Er þetta sanngjarnt? Hann
hafði lagt hendurnar á axlir mér
upp að steininum. Hvert ertu,
Spánarmær?
— Slepptu mér, sagði ég kulda
lega. — Ég vil fara inn aftur.
— Þú hefur ekki svarað mér.
— Mér finnst þú ekki koma
prúðmannlega fram.
— Þekkirðu svo vel, hvernig
prúðmenni haga sér? spurði
hann, lævíslega.
— Slepptu mér. Ég neita að
svara nokkrum spurningum.
— Þá neyðist ég til að svala
forvitni minni sjálfur. Og með
eldsnöggri hreyfingu reif hann
af mér grímuna. Hann greip and
ann á lofti og hopaði á hæl.
— Nú, jæja, ungfrú Carlyon
. . . Carlee. Stúlkan úr múrnum!
Hann hlö. — Er það ekki rétt hjá
mer?* ɧ þékkti þig aftur. Það ér
ekki svO 'hægt að gleyma þér.
En hvað ert þú að vilja á dans-
leikinn okkar?
Ég hrifsaði grímuna af honum
aftur. — Ég kom af því að ég var
boðin.
— Hmmm! Og plataðir okkur
öll laglega. Mamma er ekki vön
að bjóða kofafólki á dansleikina
hjá sér.
— Ég er vinstúlka Mellyoru.
— Já, Mellyoru. Hver hefði get
að trúað henni til þess arna Mér
þætti gaman að vita, hvað
mamma segir, þegar ég. segi
henni frá þess?
— Það gerirðu bara ekki, sagði
ég og skammaði samstundis sjálfa
mig, af því að það hefði verið
einhver bænatónn í mér.
— En heldurðu kannski ekki,
að það sé skylda mín? Það var
háðshreimur í röddinni. — Vit-
anlega væri ég til í að taka þátt
í þessari blekkingu gegn sann-
gjarnri þóknun.
KALLI KUREKI

JI WCEK HAS PASSíD-'
hed eervizNS to p/mmoí
POCN. WHSRE THEOC-VMÍIZ
GÍM/ZPS TEX AAÍD MONTAN;
ÍUD TSEE THAT SHOKE/ IP
■mevHAD JUMPED HIM, 1llfY'D
BE LOH& &OÖE BY WOW/ "

Teiknari: J. MORA
1. Viku seinna er Kalli aftur á
leið til Pinnaclefjalla, þar 'sem
Skröggur gætir þeirra Tex og Mon-
tans. „Ánægjulegt að sjá reykinn
þarna. Ef þeir hefðu náð að ráðasii á
Skrögg væru þeir lói.gu farnir.“
, zí?
rv o.
2. „Mér finnst sem þú hafir verið
ár í burtu. Ég vona að þú hafir kom-
ið með eitthvað matarkyns. Ég er
orðinn dauðleiður á þessu þurrkaða
kjöti. Þeir gáfu mér aldrei tækifæri
tii að skjóta sig. „Þegar ég sagði
lækninum frá þeim, þá neiúaði hann
algjörlega að koma, sagði að það
væri bezt fyrir þá að verða úti héma,
því þá slyppu þeir við að verða
hengdix. Upp í vagninn með ykkur
báða.“
— Láttu mig í friði, sagði ég,
— Það getur aldrei orðið um
neina þóknun að ræða.
Hann hallaði undir flatt og
horfði á mig. — Þú heldur, að
þú sért eitthvert glæsikvendið
úr kofanum!
— Ég á heima á prestsetrinu,
sagði ég. — Og þar fæ ég viðeig
andi uppfræðslu.
— Ég skil, sagði hann háðs-
lega.
Ég sneri frá honum og tók tll
fótanna. Kvöldið var eyðilagt
hjá mér.
Hann hljóp á eftir mér og
greip í handlegginn á mér. —
Hvert ertu að fara?
— Úr því ég ætla ekki aftur
inn á dansleikinn, þá varðar þig
ekkert um það.
— Svo að þú ætlar að fara að
yfirgefa okkur? Nei, það máttu
ekki gera. Ég var bara að stríða
þér. Nú skal ég hjálpa þér. Get-
urðu gert við grímuna?
— Já, ef ég hefði nál og enda.
— Ég skal útvega þér það, ef
þú vilt koma með mér.
Ég hikaði, því að ég treysti
honum ekki, en freistingin að
fara áftur í dansinn bar mig ofur
liði.
Hann fór með .mig að vegg,
sem var þakinn vafningsviði,
kom í Ijós hurð. Við fórum gegn
sem hann ýtti til hliðar og þá
um dyrnar og komum þá í inni-
lokaðan garð og beint fram und
an okkur var staðurinn þar sem
beinin úr nunnunni höfðu fund
izt. Hann var að fara með mig
inn í elztu álmuna af Klaustr-
inu.
Hann opnaði þunga hurð og
við komum inn í rakafullan gang.
Á veggnum hékk ljósker, sem bar
daufa birtu. Johnny tók það og
gekk svo á undan mér upp
skrúfustiga, gamlan og hrörleg-
an.
— Nú erum við í þeim hluta
hússins, sem var áreiðanlega
gamla klaustrið, sagði hann. —
C arðahreppur
Afgreiðsla Morgunblaðsins
fyrir Garðahrepp er að Hof-
túni við Vífilsstaðaveg, simi
51247.
AKUREYRI
Afgreiðsla Morgunblaðs-
ins er að Hafnarstræti 92,
sími 1905.
Auk þess að annast þjón-
ustu blaðsins við kaupend-
ur þess í bænum, er Akur-
eyrar-afgreiðslan mikilvæg-
ur hlekkur í dreifingarkerfi
Morgunblaðsins fyrir Norð-
urland allt. Þaðan er blaðið
sent með fyrstu beinu ferð-
um til nokkurra helztu kaup
staða og kauptúna á Norður-
landi, svo og til fjölda ein-
staklinga um allan Eyjafjörð
og víðar.