Morgunblaðið - 06.04.1965, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐID
Þriðjudagur 6. apríl 1965
ANN PETRY:
STRÆTIÐ
— já.
Min hleypti brúnum meðan
hún hlustaði á konuna. Henni
fannst þetta líkjast mest því, að
maðurinn væri bara að plata
hana. Væri liklega hjá annarri
konu. — Spámaðurinn veit ekki,
hvað hann á að gera við þessu,
eða hvað? spurði hún og beið
með óþolinmæði eftir svarinu
og tók nú að efast um mátt Spán-
mannsins og jafnvel um heiðar-
leika hans, því að henni fannst
hver maður ætti að geta séð, að
maðurinn var bara að plata kon-
una sína.
— Jú, hann hverfur ekki alveg
eins oft nú orðið. Spámaðurinn
hefur dregið talsvert úr þessu,
sagði konan með ákafa. — En
Zeke er bara ekki nógu samvinnu
fús. Hún benti á fyrirferðarmikla
böggulinn, sem konan var með.
— Spámaðurinn ætlar að strá
dufti á skóna hans í kvöld. Hann
hefur verið að draga það, en nú
segir hann, að það þýði ekki ann
að, úr því að Zeke vilji ekki sjálf
ur hjálpa til.
Minvlangaði til að spyrja um
miklu fleira, en í þessu bili birt-
ist Spámaðurinn í dyrunum bak
við tjaldið og benti konunni. Hún
horfði á eftir henní fyrir tjaldið
og datt í hug, að líklega væri
þetta nú alveg rétt hjá frú
Hedges að vera ekkert að trúa
á rótalækna, því að svo mikið
væri vist, að freknótta konan
þyrfti ekki að vera að koma
þarna vikulega. Hún var fegin
að hafa talað við hana því að
ef sér fyndist Spámaðurinn vera
að blekkja si'g, eftir að hafa talað
við hann nokkrar mínú.tur, eins
og hann væri áreiðanlega að
blekkja þessa konu, þá skyldi
hann engan eyri fá hjá henni —
hún færi bara út — og leitaði
til annars rótalæknis, sem væri
heiðarlegur maður.
Það tók augljóslega ekki lang-
an tíma að strá yfir skóna. Það
fannst Min að minnsta kosti ekki,
því að þegar hún leit upp aftur
var freknótta konan að koma
fram fyrir tjaldið. Andlitið ljóm-
aði af þvílíku sælubrosi, að Min
gat ekki annað en starað á hana,
hugsandi sem svo: Hvað sem,
öðru líður, þá getur Spámaðurinn
eitthvað, úr því hann getur kom-
ið þessum gleðisvip fram á þess-
ari taugaóstyrku konu. Spá-
maðurinn gerði bendingu í átt-
ina til stólaraðarinnar.
— Það er komið að þér, sagði
konan, sem sat næst Min.
Min gekk að tjaldinu og því
nær sem hún kom því heitar
óskaði hún, að hafa aldrei komið
þarna, eða hefði staðið upp nógu
snemma og farið heim. Hún fékk
fyrir hjartað og blés mæðilega.
Þá féll tjaldið að baki henni og
hún var stödd í litlum klefa. Spá-
maðurinn sat þá bak við borð
og horfði á hana.
— Viljið þér gjöra svo vel og
loka dyrunum, sagði hann.
Hún sneri sér til að gera það
og hugsaði: Nú, það var þess-
vegna, sem ekkert heyrðist fram.
Af því að þarna var þykkur vegg
ur ú.t að búðinni, sem náði upp
í loft og skildi þennan klefa frá
búðinni. Þegar dyrnar voru aftur,
heyrðist ekkert á milli.
Þegar hún var setzt andspænis
honum, fann hún, að hún gat
ekki horft á hann sjálfan, svo
hún horfði bara á vefjarhöttinn.
Þetta var alveg einsog frú
Hedges með höfuðklútinn, að það
var ekki hægt að segja um hára-
litinn, sem þessi höfuðbúnaður
huldi. Og meðan hún var að
horfa á vefjarhöttinn, greip hana
allt í einu sú hugmynd, að frú.
Hedges væri alltaf með klútinn
af því að hún væri sköttótt, Eitt-
hvað hlaut það að vera, að engin
sála í húsinu hafði nokkurntíma
séð hana klútlausa.
Þér eigið í erfiðleikum, sagði
Davíð Spámaður.
Þetta var verra en þegar hún
var að koma sér að því að tjá
frú Hedges vandræði sín. Hún
hnipraði sig í stólnum og undr-
aðist, að sér skyldi nokkurntíma
hafa dottið í hug, að hún gæti
sagt ókunnugum manni frá sér
sjálfri, Jones og frú Johnson. Því
meir sem hú.n hugsaði um þetta,
því ringlaðri varð hún, þar til
loksins varð henni það á að líta
af vefjarhnettinum og framan í
Spámanninn.
— Segðu mér frá því, sagði
hann og þegar hún svaraði engu,
bætti hann við: — Er það mað-
urinn þinn?
— Já, svaraði hún með ákafa
en snarþagnaði síðan. Maðurinn
.... Jones var nú ekki maðurinn
hqnnar, frekar en hinir, sem hún
hafði búið með fyrr og síðar.
Manninn sinn hafði hún^ekki séð
í aldarfjórðung. . Hún hafði verið
með hinum, af því að einmana
kona á sér fárra kosta völ og það
var óþolandi að búa alein í leigu-
herbergi. En með mann sér við
hlið var hægt að búa í íbúð —
reglulegu heimili.
— Segðu mér alla söguna,
sagði Spámaðurinn.
Ef hann er nokkur spámaður,
ætti ég ekki að þurfa að segja
honum hana, hugsaði hún gremju
lega. En svo hvarf gremjan af
því að augun í honum voru svo
djúpstæð og háðið skein ekki út
úr þeim, eins og hún átti mest
að venjast hjá öðru fólki. Hann
sat og horfði svona á hana, svo
rólegur og þolinmóður, að áður
en hún vissi af, var hún farin að
tala. Það var allt í einu svo auð-
velt að segja honum, hvernig hún
hefði áður aldrei haft neitt fyrir
sig að leggja og svo kom Jones
og frú Johnson.
— Og ég ætla ekki að láta
sparka mér, sagði hún ögrandi.
En svo bætti hún við: — Að
minnsta kosti er ég þessvegna
hingað komin. Getið þér þá ekki
gefið mér eitthvað, svo að ég
verði ekki rekin út?
— Hvort er yður mikilvæg-
ara? Að vera kyrr, eða að Jones
hætti við ungu konuna?
Min leit á hann og stritaðist
16
ummmaammmmmm
við að hugsa. — Það er hvort-
tveggja jafn mikilvægt, sagði
hún loksins, — því að ef hann
verður afhuga frú Johnson, rek-
ur hann mig ekki út.
— Það hangir þá hvorttveggja
saman, er ekki svo?
— Ja
— Flest þannig lagað er með
því markinu brennt. Spámaður-
inn lagði fingurgómana í lófann
og starði á þá:
Min elti_ augnatillit hans og sá,
að fingurnir voru langir og sveigj
anlegir. Húðin á höndunum var
jafnmjúk og á andlitinu. Einu
sinni eða tvisvar leit hann fast
á hana, en fór svo aftur að horfa
á hendurnar á sér.
— Ég get komið því svo í
kring, að þú verðir ekki rekin
út sagði hann loksins. Svo skal
ég sjá hvað ég get gert með hitt
að gera Jones afhuga ungu kon-
unni, en þar get ég ekki lofað
neinum árangri.
Hann stóð upp og opnaði skáp,
sem stóð beint fyrir aftan borð-
ið. Þar voru hillur fullar af alls-
konar glösum og pökkum.
— Drekkur hann kaffi með
morgunmatnum? spurði hann
um öxl sér.
Hann fyllti lítið glas með rauð-
um vökva. Glasið var svo lítið,
að hann notaði dropastaut til
að fylla það með. Næst tók hann
ljósgrænt duft úr öskju og Min
varð fyrir nokkrum vonbrigðum,
því að þetta duft var ekki gljá-
andi eins og það sem hún hafði
séð úti á búðarborðinu, heldur
gljáalaust. Hann setti tvö lág
kerti á borðið, seildist svo inn
í skápinn og dró þaðan út kross
einn, sem hann hélt á í höndun-
um eitt andartak, en. setti síðan
á borðið hjá kertunum.
Svo settist hann niður við borð
ið og sagði: — Þetta og svo við-
talið kostar tíu dali. En ég tek
enga ábyrgð á því, unga frú. En
þó ábyrgist ég, að þér verður
ekki fleygt út. Er það allt í lagi?
Min seildist í veskið sitt og
tók upp tvo laslega fimmdala
seðla og lagði á borðið. Spámað-
urinn braut þá saman og stakk
þeim í vestisvasa sinn.
— Hlustaðu nú vandlega á: Á
hverjum morgni seturðu einn
dropa af rauða vökvanum í kaff-
ið hans. Bara einn dropa. Ekki
meira. Þegar Min gaf til kynna,
að hún skildi, hélt hann áfram:
— Á hverju kvöldi klukkan tíu,
skaltu láta þessi kerti loga í f imm
mínútur. Þú verður að hreinsa
íbúðina á hverjum degi. Hreinsa
hana þangað til ekki sér á neinu.
Hornin. Skáphillurnar. Glugga-
kisturnar.
Min varð hugsað til ryksins á
gólfinu í skápnum, þar sem óhefl
uðu fjalirnar virtust gleypa í
sig allt ryk, sem þarna var til.
Svo mundi hún eftir feitinni,
sem hafði safnazt fyrir í bakara-
ofninum. Og sót á gluggakistun-
um. Hún ætlaði að ráðast að því
strax þegar hún kæmi heim.
Hann benti á krossin með ein-
um fingrinum. — Þetta veitir
þér öryggi á nóttunni, sagði
hann. Hengdu hann upp yfir
rúminu þínu. En hvað duftið
snertir . . . hann hallaði sér fram
og hægði á talinu — þá er það
mjög sterkt. Þú þarft ekki nema
lítið af því í einu. Berðu það allt
af á þér, því að ef Jones skyldi
reyna að reka þig út, kemur duft
ið í veg fyrir það. Stráðu dá-
litlu af því á gólfið, ef hann
ætlar að fara að verða ofsafeng-
inn, og þá hættir hann við allt
ofbeldi.
Krossinn, kertin og meðala-
glasið urðu allvænn böggull, því
að hann gekk frá því 1 pappa-
kassa og hvítum pappírsumbúð-
um utan um allt saman. Hann
rétti henni öskjuna með duftinu
í. — Þessu skaltu stinga í vasa
þinn, skipaði hann, — því að þú
gætir þurft þess með í kvöld.
Þú kemur 'við hjá stúlkunni við
búðarborðið, og hún gefur þér
dropastaut.
— Ó, þakka yður fyrir. Þér
vitið ekki, hvað þér hafið gert
mikið fyrir mig.
Hann kvaddi hana með handa-
bandi og henni fannst þetta við-
tal það bezta, sem hún hafði
lengi haft af að segja. Að vísu
hafði hann nú ekki sagt sérlega
mikið, fyrr en þarna seinast,
þegar hann var að segja henni
fyrir um, hvernig hún ætti að
nota það, sem hún fékk hjá 'hon-
um. En hún naut þess, hve rólega
hann hafði hlustað á hana þegj-
andi með óskiptri eftirtekt. Slíkt
hafði enginn áður gert. Læknir-
inn, sem hún talaði stundum við
í lækningastofunni, var snöggur
upp á lagið og óþolinmóður, og
þurfti alltaf að flýta sér. Jafn-
vel meðan hann var að spyrja
hana, hvort verkurinn væri
hérna, hvort það væri skónum
að kenna, hvort verkurinn væri
oft, þá var ekki eins og hann væri
að tala við hana sem sérstaka
manneskju. Þessir læknar litu á
Höfn
í Hornafirði
BRÆÐURNIR Ólafur og
Bragi Ársælssynir á Höfn í
Hornafirði eru umboðsmenn
Morgunblaðsins þar. Þeir
hafa einnig með höndum
blaðadreifinguna til nær-
Iiggjandi sveita og ættu
bændur, t.d. í Nesjahreppi
að athuga þetta.
Sandur
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins á Sandi er Herluf
Clausen. Gestum og gang-
andi skal á það bent, að í
Verzl. Bjarg er Morgun-
blaðið selt í lausasölu.
Grundarfjörður
VERZLUN Emils Magnús-
sonar í Grundarfirði hefur
umboð Morgunblaðsins með
höndum, og þar er blaðið
einnig selt í lausasölu, um
söluop eftir lokunartíma.
Blaðburðarfólk
óskast til blaðbuiðar 1 eítirtalin hveríi

Sími 22-4-80
Bergslaðarstræti
KALLI KUREKI
-Xr*
-K-

Teiknari: J. MORA
[IF YOÚD'VE COME TO TH' RAMCH AM’
ASKED, l'D’VE &IVEM YOU ALLTH’ MEAT l
YOU WAWTED/ JUST&O BACK TOTH’
IJESEKVATIOW AW' I WOM'T REPORT YOU/
— Ef þið hefðuð komið til búgarðs-
ins og beðið mig, þá hefði ég gefið
ykkur allt það kjöt, sem þið þyrftuð
með Farið aftur til landsvæðis ykk-
ar og ég mun ekki gefa skýrslu um
atferli ykkar.
WE SOWMA RAISE
BI& WAR PARTY--
PI&HT OUR WAY
TOMEXICO,
LIVE PREE?
1]
PLENTY ABACHE COME
IWITHUS/ WEGONNA
RIDE WHITE MAK3 HORSES,
EAT WHITE MAN BEEF/
— Við snúum ekki við. Hvíti mað-
urinn hefur ekki leyfi til að staðsetja
indíána á afmörkuðu landsvæði
Þetta er ekki ykkar land, þetta er
land Apacheættbálksins, sem hvíti
maðurinn staL
—Við munum’stofna til styrjaldar
og brjóta okkur leið til Mexico og
lifa frjálsir.
— Mikill fjöldi Apacheindíána mun
fylgja okkur. Við munum ríða hest-
um hvítu mannanna og éta kjöt hvítu
mannanna.