Morgunblaðið - 05.05.1965, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
]
Miðvikudagur 5. maí 1965
ANN PETRY:
STRÆTIÐ
Hún var í slitnum karlmanna-
skóm á fótunum. Þeir voru allir
sprungnir og rifnir. Og svo voru
þeir full-litlir, Svo að hún haltr-
aði dálítið. Fatnaðurinn var þunn
ur og slitinn. Það kom að því
hjá henni, að hún þekkti nóttina
betur en daginn, af því að hún
þorði helzt ekki út að degi til.
Og hún óskaði þess oft, að hún
hefði aldrei farið úr litla bæn-
um í Georgíu, þar sem hún var
fædd. En hún var svo risavaxin,
að fólkið þar gat heldur aldrei
vanizt henni. Hún hafði vonað,
að í stórborg bæri ekkert á henni
og hún vonaði að rekast þar á
einhvern mann, sem yrði ást-
fanginn af henni.
Það var köld og hráslagaleg
nótt þegar hún hitti fyrst Junto.
Kuldinn hafði tæmt göturnar.
Hún hallaði sér yfir ruslatunn-
urnar, sem stóðu fram með veggj
unum á brúnum múrsteinshús-
unum. Hún hafði fundið kjúkl-
ingsbein og var að naga það. Hún
hámaði það í sig og tuggði jafn
vel beinið sjálft, en þá leit hún
upp og sá lítinn og hnubbaraleg-
an mann, sem starði á hana.
Hvítan mann.
— Á hvað ertu að horfa, hvíti
maður, sagði hún.
— Á þig, svaraði hann rólega.
Hún varð hissa á því, hve ró-
lega hann horfði á hana og sýnd-
ist alls ekkert hræddur.
— Þú ert á mínu svæði, sagði
hann. — Þú hefur orðið á undan
mér. . Hann benti á handvagn við
gangstéttina. Hann var fullur af
brotnum flöskum, gömlum fata-
druslum og dagblöðum, sem voru
bundin saman í snyrtilega böggla.
— Ég á eins mikinn rétt á
þessu og þú, sagði hún og lét
ófriðlega.
— Það var ég aldrei að segja.
Hann hélt áfram að athuga hana,
þar sem hún stóð með kjúklings-
beinið í hendinni og rifnu káp-
una bundha að sér qg karlmanns
skóna á fótunum. — Úr því að
þú varðst á undan mér í þetta,
er eins gott, að þú hafir einhvern
aur upp úr því.
— Aur? sagði hún, tortryggin.
— Víst svo. Tíndu úr flösk-
urnar og málmstykkin. Ég borga
þér fyrir þau. Ekki mikið. En ég
kemst yfir'stærra svæði, ef ég
hef einhverja aðstoð.
Þannig hófu frú Hedges og
Junto atvinnurekstur saman. Það
var hún sem stakk upp á að

lceland
Review
ICELAND REVIEW kynnir Is-
lond og íslenzk mólefni er-
lendis og nýjosta heftið er
eitt hi3 fjölbreyttasta og
glaesilcgasto, er út hefur
komið.
Iceland Review
Sendið ICELAND REVIEW
til vina og viðskiptamanna
yðar erlendis. ©
mmmmmmammmmmmmm
færa út kvíarnar og ná í fleiri
menn og fleiri handvagna. Þegar
hann keypti fyrstu fasteignina
sína, gaf hann henni atvinnu sem
dyraverði og innheimtumanni
Þetta var grindahús, fimm
hæða, fullt af leigjendum. Fáir
vissu, að Junto ætti það. Fólkið
hélt að hann kæmi þarna bara
til að kaupa rusl — gamalt járn,
blöð og tuskur. Þegar hann eign-
aðist annað hús, hvatti hann
hana til að flytja, en hún neitaði.
í staðinn stakk hún upp á því,
að hann helmingaði öll herbergi
í húsinu og hefði þannig meira
upp úr þeim. Og auðvitað var
þetta henni sjálfri í hag, þar eð
hún hafði vissan hundraðshluta
af húsaleigunni, sem hún inn-
heimti. Hún gætti þess vel að
SnMHBMO
30
eyða sem minnstu, þvi að hún
þóttist þess viss að ef hún ætti
eitthvað til, gæti hún náð sér
í mann, sem yrði feginn að fá
hana.
Eldurinn hafði komið úpp síðla
nætur. Hún hafði verið sofandi
í kjallaranum og vaknaði við
brakið í ofsalegum eldi — viðloð
andi hvin, sem færðist í aukana
éftir því sem hún hlustaði leng-
ur. Og þessu hljóði fylgdi svo
hiti og reykur. Þegar hún komst
ú.t að dyrunum var gangurinn
allur eitt hvæsandi eldhaf. Hún
fann holdið á sér rifna og láta
undan, meðan hún var að brjót-
ast út og troða sér gegn um þetta
þrönga gat, sem glugginn var,
er hún reyndi að troða sér út um.
Og bak við hana hamaðist eld-
urinn, en glæður úr loftinu féllu
fyrir fráman hana. Hún reyndi að
skýla andlitinu með höndunum,
bæði til þess að verjast reykn-
um og til þess að sjá ekki, hvað
hún var að brjótast gegn um.
En jafnvel meðan á þessu stóð
fór hún að hugsa um, að ekki
þyrfti nú annað en að hún
brenndi sig illa, þá mundi eng-
inn karlmaður líta við henni
framar. Sama hve miklum auði
hún safnaði, mundi enginn girn-
ast hana. Engin fjárupphæð
myndi nægja til þess, að nokkur
maður einu sinni gæfi í skyn, að
hann girntist hana.
Kring um hana var ekkert ann
að en reykur og eldur, og hún
fór að velta því fyrir sér, til
hvers hún væri eiginlega að
reyna til að sleppa út. Hún fann
á lyktinni, að hárið á henni var
að brenna og holdið með, en
samt brauzt hún áfram og ein-
beitti að troða sér gegn um
þrönga gluggann, og skyldi jafn
vel mölva steinana í múrnum,
til þess að komast út.
Hún var einn eldhnöttur þegar
hún toksins valt út á götuna.
Slökkviliðsmennirnir, sem fundu
hana, störðu á hana skelfingu
losnir. Hún var meðvitundarlaus,
þegar þeir tóku hana upp, og hún
var eina mannveran, sem slapp
með lífsmarki út úr húsinu.
Það liðu heilar þrjár vikur,
áður en Junto var leyft að heim-
sækja hana í sjúkrahúsið. — Þú
ert hetja, frú Hedges, sagði hann.
Hún starði á hann út úr um-
búðunum, sem voru um höfuð
hennar og nokkuð af andlitinu.
— Það var dásamlegt að sleppa
út úr gluggunum, blátt áfram
dásamlegt. Hann leit með for-
vitni á virkið, sem var eins og
tjald yfir rúminu, til þess að
halda sængurfötunum frá líkama
hennar, sem var nú orðinn enn
tröllslegri en áður vegna hinna
fyrirferðarmiklu umbúða — og
dást að þessari ódrepandi lífsþrá,
þessari bókstaflega ótrúlegu löng
un til að lifa, sem hafði komið
henni til að troða sér gegn um
þetta mjóa gat.
— Þér batna þetta áreiðanlega,
sagði hann.
— Læknirinn sagði mér . . . og
röddin varð flöt og tónlaus . . .
— að ég hafi ekkert hár eftir.
— Þú getur verið með parruk,
án þess að nokkur taki eftir því.
Hann hikaði og langaði til að
segja henni, hve furðuleg mann-
eskja hún væri, og, að sjálfur
hefði hann gert þetta sama, en
hinsvegar hefði hann fáa hitt,
sem trúandi væri til að sýna af
sér annan eins viljastyrk. Hann
snerti blíðlega aðra höndina á
henni í umbúðunum og langaði
að segja henni það, en vissi ekki,
hvernig hann ætti að koma orð-
um að því. Frú Hedges, sagði
hann dræmt, — við tvö erum
samskonar manneskjur. Við skul-
um standa saman framvegis. Þá
getum við komizt langt.
En hún hafði verið að hugsa
um kollinn á sér, hvað hann
hlaut að líta hræðilega út. Hárið
mundi aldrei vaxa aftur.--Hún
leit fast á Junto. Hann yrði lík-
lega eini maðurinn, sem mundi
nokkurntíma dást að henni. Hann
var lágvaxinn. Herðarnar voru
of miklar í hlutfalli við líkam-
ann. Og hálsinn sat á honum eins
og á skjaldböku. Hörundið var
jafngrátt og augun. Og hann var
hvítur. Hún renndi augunum, svo
að hún sæi hann ekki.
— Þú ert dásamleg kona,. sagði
hann lágt.
Og jafnvel hann mundi aldrei
sækjast eftir henni sem konu. En
hann bar einhverja hreinskilna
virðingu fyrir henni — eins og
fyrir öðrum karlmanni . . . manni
sem hann teldi jafningja sinn.
En svona örótt, og hárlaus mundi
hún aldrei eignast ást nokkurs
karlmanns. Og kannski ekki,
hvort sem væri, hugsaði hún af
raunsæi. Hún hefði áður getað
keypt þá ást. En nú var ,ekki
einu sinni það hægt.
Hún stríkkaði varirnar, svo að
þær úrðu að beinu striki. — Já,
við getum komizt langt.
Lutie Johnson hafði minnt
hana á margt. Hún heyrði enn
fyrir sér skrjáfið í mjúka pilsinu
hennar og sá gljáandi hárið, sem
var sett á höfuðið og óskemmda,
brúna litinn á hörundi hennar.
Henni varð hugsað til öraqna á
sínum eigin líkama, og hún fyllt
ist viðbjóði.
Þegar Junto kom til hennar
næst eftir fyrstu heimsóknina,
hafði hann horft lengi á hana.
— Það er hægt að laga þetta'með
uppskurði, sagði hann hikandi.
Hún hristi höfuðið. — Mig lang
ar ekki í fleiri spítalavistir, sagði
hún. — Það mundi aldrei borga
sig fyrir mig.
— Ég skal kosta það.
— Nei, ég gæti ekki verið eins
lengi í sjúkrahúsi og þarf til
þess að gera það.
Nei, hún mundi deyja, ef hún
færi til þéss. Það var fullnóg
þetta, sem komið var og að fara
að framlengja það yrði óþolandL
Þegar læknarnir og hjúkrunar-
konurnar lutu yfir hana til að
skipta um umbúðir, horfði hún
á þau með fjandsamlegu augna-
ráði og beið eftir, að þau beruðu
alla andstyggðina á brenndum
líkama hennar. Og þau gátu ekki
dulið svipinn á andlitum sínum.
Stundum var hann bara hræðsla,
en svo var hann líka stundum
hreinn hryllingur, sem engum
gat dulizt — augsýnilegur og
óstjórnlegur.
—Þakka þér fyrir samt. En
ég er búin að' vera hér nógu
lengi.
Hún var í sjúkrahúsinu vikum
saman og einsetti sér að sýna
aldrei neinum hið raunverulega
útlit sitt, hversu forvitnir sem
áhorfendurnir væru. Þegar hún
loksins slapþ út, flutti hún bú-
ferlum í húsið, sem Junto átti
við 116 götu.
— Ég hef ætlað þér góða íbúð
við 116. götu, frú Hedges, sagði
Junto. — Ég hef meira að segja
búið hana húsgögnum.'
Áður en hún flutti hafði hún
ákveðið, að hún skyldi hafa
þarna einhvern hjá sér . . sér til
afþreyingar og til að fara í sendi-
ferðir fyrir hana. Fyrstu dagana
í íbúðinni, sat hún því við glugg-
ann og skyggndist um eftir lík-
legri stúlku. Ein fór þarna fram
hjá, hvað eftir annað, grönn og
— Þetta er undarlcgt. Eftir því sem ég bæti á eldinn verður hann
ánægðari.
dapurleg ung stúlka, sem leit
aldrei upp af gangstéttinni.
— Komdu héma, væna mín,
sagði hún. Þegar stúlkan sást
nærrþ var hárið á henni þykkt
og kröftugt og með dálítilli um-
hirðu gæti það verið fallegt.
— Já, frú. Stúlkan leit varla
upp.
— Hvar áttu heima?
— Hérna niðurfrá. Og hún
benti í áttina til Áttundutraðar.
— Hefurðu vinnu
— Nei, frú. . Það var varla,
að stúlkan liti upp. — Ég hafði
það, en maðurinn fór frá mér, og
eftir það gat ég einhvernveginn
ekki gefið mig að því, sem ég
gerði, svo að frúin rak mig, fyrir
um það bil hálfum mánuði.
— Ég held þú ættir að koma
hingað og búa hjá mér, væna
mín. Ég er hér alein.
— Ég get ekki borgað leig-
una þar sem ég er núna. Og það
er til einskis, að ég fari að koma
hingað.
— Ef þú vilt fara í búðir fyrir
mig, þarftu ekki að hafa áhyggj
ur af húsaleigunni.
Mary kom því og settist að hjá
henni, og deyfðarsvipurinn hvarf
smámsaman af henni. Hún hló
og skrafaði, hreinsaði ibúðina og
eldaði matinn. Frú Hedges fór
að verða hreyknn af því hvernig
Mary blómstraði.
Eitt kvöldið kom hávaxnn ung-
ur maður fram hjá og stefndi að
húsinu.
— Að hverjum ert þú að gá,
vinur? spurði hún.
— Ég ætlaði að hitta Mary
Jackson, sagði hann. Svo leit
hann á frú'Hedges en síðan und-
an.
— Hún skrapp út í búð fyrir
mig. Hún á heima hjá mér. Viltu
ekki setja þig inn á meðan?
Hún hafði athpgað hann vand-
lega meðan hann var að taka
sér sæti með mestu varúð. Barða-
stóri, Ijósgrái hatturinn, 'sem var
næstum hvítur, þröngu buxurnar,
breiðu axlirnar á jakkanum, sem
voru troðnir bómull, ljósgulu, tá-
mjóu skórnir, allt þetta bar vott
um mann, sem hefði ekki verið
kvæntur, eða að minnsta kosti
ekki tollað í hjónabandinu, ef
svo hefði verið. Hún horfði á
hann þangað til hann tók að
hreyfa fæturna og snúa ljósa
hattinum, vaggaði honum til hlið-
anna og horfði á hann, rétt eins
og hann væri að ráða það við
sig, hvort hann ætti að kaupa
hann.
)
Borgarnes
UMBOÐSMAÐUR Morgun-
blaðsins í Borgarnesi er Hörð-
ur Jóhannsson, Borgarbraut
19. — Blaðið er í lausasölu á
þessum stöðum í bænum:
Hótel Borgarnesi, Benzínsölu
SHELL við Brákarbraut og
Bcnzínsölu Esso við Borgar-
braut.
Stykkishólmur
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins í Stykkishólmi er
Víkingur Jóhannsson, Tan'ga
götu 13. Ferðafólki skal á
það bent að í lausasölu er
blaðið selt í benzínsölunni
við Aðalgötu.
Afgreiðslur blaðsins hafa
með höndum alla þjónustu
við kaupendur blaðsins og
til þeirra skulu þeir snúa
sér, er óska að gerast fastir
kaupendur Morgunblaðs-
ins.
IJngur skrifstofumaður
<
óskast sem fyrst. Dönsku og vélritunarkunnátta
nauðsynleg. Tilboð merkt: „Framtíðaratvinna —
7582“ óskast sent afgreiðslu Morgunblaðsins fyrir
laugardaginn 8. maí.
EinbýEishús í Vesturbænum
Fokhelt glæslegt einbýlishús á hornlóð í vestur-
bænum er til sölu. Skipti á góðri 3ja—4ra herb. íbúð
í f jölsbýlis- eða tvíbýlisijús; geta komið til greina.
■I Sími 20925.

löggiltur fasteignasali
lfflMU
MAGNUSSON
viðskiptalrœðingur _
Tjarnargötu 16 (AB-húsið).
Heimasími 20025.