Morgunblaðið - 04.06.1965, Síða 24

24
MORCUNBLAÐIÐ
Föstudagur 4. júní 1965
ANN PETRY:
STRÆTIÐ
— Finnst þér ekki gaman að það skuli snjóa, pabbi?
Hárgreiðslukonan, sem venju-
lega var skrafhreyfin, var af ein
hverjum ástæðum óvenju þögul.
Hún nuddaði höfuðið á Lutie
með sterkum fingrum en sagði
ekki neitt. Það var eins og þögn-
in úr Barnaskýlinu hefði flutzt
með henni hingað, gegn um kvik
myndahúsið og hefði sett sig
niður við hliðina á henni. Hún
var með hroll.
— Það hefur einhver gengið
yfir gröfina þína, sagði hár-
greiðslukonan og leit á hana í
speglinum um leið og hún sagði
þetta.
Og jafnvel undir orðunum
heyrði Lutie þögnina. Hún hafði
setzt að í næsta básnum. Hún
var að bíða eftir, að hún færi
út. Svo mundi hún ganga með
henni eftir strætinu og heim.
Eða þá kynni hún að fara þarna
út um leið og hún, en alls ekki
ganga með henni eftir götunni,
heldur einhvernveginn síast inn
í íbúðina áður en hún kæmist
þangað sjálf, svo að þegar hún
opnaði, mundi þögnin bíða henn
ar þar. Án forms eða sköpulags.
Bara bíða.
18. kafli.
Það var farið að snjóa þegar
Lutie fór út úr hárgreiðslustof-
unni. Kornin voru svo smá, 'að
það var varla hægt að sjá, að
þau væru snjór. Líktust meir
regni, nema hvað regnið stakk
mann ekki í andlitið, eins og
þessar hvössu nálar gerðu.
Eftir nokkrar mínútur yrði
orðið dimmt.- Langir skuggar
gerðu útlínur húsanna ógreini-
legar. Ljósin í húsunum voru
eins og svolitlar gular klessur,
klessur, sem höfðu þó engin
áhrif á skuggana, sem fóru sí-
stækkandi. Hvíti, fíngerði snjór
inn þyrlaðist framhjá gulu ljós-
unum í stanzlausum dansi, svo
að það var ómögulegt að fylgj-
ast með honurn, og hana hálf-
svimaði.
Hávaðinn og lætin á götunni
voru þægjleg eftir alla þessa
þögn, sem hafði ríkt í hár-
greiðslustofunni. Strætisvagnar
og vörubílar drundu, þegar þeir
stönzuðu við götuhornin. Fólk,
sem var að koma úr vinnu,
rakst á hana. Það var flóð og
fjara í skrafinu og hlátrinum, en
stundum var þetta rofið af hvin
inum í hemlum. m
Börnin, sem þutu fram hjá
henni gerðu sitt til að auka
hávaðann og gauraganginn. Þau
voru þarna allsstaðar, hristu um
ferðamerkin fyrir framan póst-
húsið, stálust upp í strætisvagn
ana, börðu sorpílátin utan með
kústsköftum, sátu -i smáhópum
í húsadyrum, rissuðu á gang-
Stéttina með litarkrít. Þau létu
áminningar, sem öskraðar voru
út um glugga sem vind um eyru
þjóta.
Strætið var svo yfirfullt, að
hún stanzaði oft til þess að
rekast ekkí á krakkahóp, og hún
fór að hugsa um, hvort Bub
hefði leikið sér svona, þegar
hann var búinn í skólanum. Hún
reyndi að sjá strætið með hans
augum, en gat það ekki, vegna
þess að teningaspil var í gangi
fyrir miðri húsasamstæðunni, og
svo heyrði hún glefsur af klámi
innan úr knattborðsstofunni, og
sá glannalega drengi með öfug-
ar húfurnar, sem strunsuðu fram
hjá, og allt þetta sá hún með
augum hins fullorðna og frá
hans sjónarhóli. Það var óhugs-
ani að geta ímyndað sér, hvernig
þetta leit út í augum Bubs, sem
var átta ára. Hann gat hafa orð-
ið hrifinn af því, en hann gat
líka hafa orðið hræddur við það.
Fyrir framan húsið, sem hún
átti heima í, var hörkubardagi
í fullum gangi. Krakkarnir not-
uðu poka fulla af sorpi úr tunn-
unum fyrir skotfærL Pokarnir
höfðu rifnað og gangstéttin var
þakið hverskyns óhroða, sem
fýluna lagði af.
Lutie smeygði sér gegn um
alla þessa ófærð af appelsínu-
börkum, kaffikorgi, kartöflu-
hýði, fiskbeinum, klósetpappír,
blaðadruslum, brotnum brenni-
vínsflöskum, flókahatti og göml
um buxum. Kannski hafði Bub
tekið þátt í svona hernaði, hugs-
aði hún um leið og hún fúlsaði
við hroðanum á götunni,
kannski hafði svona bardagi átt
erindi við ævintýraþrá hans,
svo að haim hefði slegizt í lið
með þessum krökkum
Frú Hedges var í glugganum
sínum og hvatti stríðsmennina
til dáða. Hún kom auga á Lutie
og vissi strax, að hún var fyrr
á ferðinni en venjulega úr vinn
unni, og ályktaði samstundis, að
hún hefði verið að heimsækja
Bub eða fara eitthvað hans
vegna. — Hittirðu Bub? spurði
hún.
— Já. Sem snöggvast.
— Þú hefur verið í hár-
greiðslu, eða hvað? Frú Hedges
athugaði svörtu lokkana, sem
gljáðu undir húfunni á Lutie.
— Þetta fer vel, sagði hún.
mmmtmmam
54
Hún hallaði sér ofurlítið bet-
ur út úr glugganum — úr því
að Bub hefur ratað í þessa
ágæfu, þá þarftu auðvitað á pen
ingum að halda. Það er einn
kunningi minn, hr. Junto, «gæt-
is maður, hvítur, sem. . . .
Röddin dó út og Lutie sneri
sér snöggt við og hvarf inn í
húsið. Frú Hedges hleypti brún-
um. Ef maður þurfti peninga,
þá þurfti maður peninga, og hún
gat ekki hugsað sér, að nokkur
manneskja snerist svona við,
þegar þeir voru á boðstólum.
Hún yppti öxlum og sneri aftur
athygli sinni að bardaganum,
sem var í fullum gangi fyrir
neðan gluggann hjá henni.
Þegar Lutie gekk upp stig-
ann, lagði hún sérstaka áherzlu
á hælasmellina, af því að hljóðið
gerði nokkuð til að draga úr
hinni sáru gremju, sem hún fann
til, og gaf til kynna reiðina, sem
sauð í henni.
f fyrstunni var það reiðin yfir
því, að nokkur svört stúlka
skyldi vilja sofa hjá hvítum
manni, og öfugt. En svo fór
hún að hugsa um Junto, sem
sérstaka persónu. Junto hafði
ekki viljað láta hana fá neitt
kaup fyrir sönginn. Frú Hedges
þekkti Junto. Boots Smith vann
hjá Junto. Þessi lágvaxni maður,
sem hún hafði séð í speglinum
í kránni, festist í huga hennar
reiðin óx og breiddist ú,t og
náði nú bæði til Junto og frú
Hedges og svo til allrar göt-
unnar, sem hafði seilzt til að
taka Bub frá henni, og svo náði
hún loks til sjálfrar hennar, af
því að hún bar nokkra ábyrgð
á því, að Bub fór að stela.
Þegar hún kom inn til sín
stóð hún hreyfingarlaus, ásótt
af þessari óhugnanlegu kyrrð,
sem þarna var á öllu. Það var
of sterk andstæða við hávaðann
úti á götunni. Hún opnaði út-
varpið og lokaði því síðan aftur,
því að hún var að reyna að
heyra eitthvað gegn um tónlist-
ina.
Þessi skríðandi vera, sem hún
hafði orðið vör við í kvikmynda
húsinu og hárgreiðslustofunni,
var nú hérna í stofunni hennar.
Hún sat á hnúskótta legubekkn-
um.
Áður hafði þetta enga mynd
haft á sér, heldur verið eins og
einhver fljótandi leðja eða efni,
en nú þegar hún leit til legu-
bekkjarins, tók það á sig mynd
og fast efni. Hún gat nú séð,
hvað það var.
Það var Junto. Grátt hár,
grátt hörund, stúttur skrokkur,
breiðar herðar. Hann sat á legu-
bekknum. Kaffiborðið með bláu
plötunni var beint fyrir framan
hann. Og fæturnir hvíldu fast
á gólfdúknum.
Ef hún gætti sín ekki, mundi
hún öskra upp yfir sig. Hún
mundi fara að æpa og ekki geta
þagnað, af því að þarna var
enginn. Samt gat hún séð hann
og þegar hún sá hann ekki, fann
hún á sér nærveru hans. Hún
leit af honum og svo á hann
aftur. Stundum var hann þarna,
þegar hún leit þangað og stund
um ekki.
Hún starði á legubekkinn
þangað til hún hafði loks sann-
fært sjálfa sig um, að þar hefði
aldrei neinn verið. Augun voru
að blekkja hana, af því að hún
var óstyrk á taugum. Henni datt
í hug, að heitt bað mundi koma
henni í jafnvægi aftur.
En þegar í baðið kom, skalf
hún, svo að vatnið gekk í bylgj-
um. Kannski ætti hún að hringja
til Boots og segja honum, að
hún kæmi ekki í kvöld. Kannski
yrði hún á morgun laus við
þessa sívaxandi reiði og þessa
yfirspenntu hræðslu, sem fékk
hana til að sjá hluti sem voru
alls ekki til og finna* það, sem
hvergi var nærri.
Já, það var ekki hálftími síð-
an hún var að klæða sig og fara
í stuttu, svörtu kápuna og setja
upp hvíta hanzka. Þegar hún fór
í hanzkana fór hún að hugsa
um, hvenær hún hefði tekið
þessa ákvörðun að fara yfirleitt,
hvaða hluti huga hennar hefði
valið það, sem hún átti að fara
í, jafnvel þessa hvítu hanzka, án
þess að hún hugsaði nokkuð um
það í raun og veru. Því að, auð-
vitað, ef hún færi ekki í kvöld,
kynni Boots að snúast hugur.
Þegar hún hringdi hjá Boots,
kom hann strax til dyra, eins
og hann hefði verið að bíða eftir
henni.
— Halló, elskan! sagði hann
glottandi. — Feginn, að þú skyld
ir koma. Það er hérna kunningi
minn, sem vil, að þú hittir.
Aðeins tveir af lömpunum í
stofunni voru logandi. Þeir, sem
voru sitt hvoru megin við legu-
bekkinn, og þeir köstuðu sterkri
birtu á lágvaxinn, hvítan mann,
sem sat þar. Hann stóð upp
þegar Lutie nálgaðist og tók sér
stöðu við gervi-arininn og studdi
báðum olnbogum á hilluna.
Lutie starði á hann og var
ekki viss, hvort þetta væri hinn
runverulegi Junto alskapaður,
eða hinn, sem hafði setið á legu
bekknum heima hjá henni. Hún
lokaði augunum og opnaði þau
aftur og þarna var hann enn,
standandi upp við arininn.
Kubbslegi líkaminn skyggði að
nokkru leyti á rauða ljósið frá
arninum.
Boots kynnti hann sem hinn
raunverulega Junto. — Hr.
Junto, þetta er frú Lutie John-
son.
Junto kinkaði kolli, og Lutie
sömuleiðis. Einhver mynd í
speglinum benti niður með þum
alfingrunum og um leið hvarf
leikvöllurinn handa Bub og svo
stóru, loftgóðu stofurnar. „Góð-
ur, hvítur herra, þarfnast pen-
inga“. Hún leit af honum og
sagði ekki orð.
— Ég þarf að talá við þig,
elskan, sagði Boots. — Komdu
snöggvast inn í svefnherbergið.
. . . Hann gekk áleiðis að dyr-
unum, sneri sér svo við og sagði:
— Við komum aftur eftir and-
artak, Junto.
Boots lókaði dyrunum, settist
á rúmið og hallaði sér upp að
gaflinum.
— Ef þú færð mér peningana
núna, get ég náð til lögfræðings-
ins áður en hann lokar, sagði
hún snöggt. Þetta herbergi var
eins og stofan, þar voru of marg
ir lampar og auk þess voru of
margir speglar svo hún sá hann
alltaf, hvernig sem hún sneri
sér, með ú.tteygðar lappirnar og
fullkominn kæruleysissvip á
andlitinu. Og þarna var sama
hljóðdeyfandi ábreiða á gólfinu.
— Farðu úr kápunni þinni og
settu þig niður, elskan, sagði
hann letilega.
Hún hristi höfuðið. Hún gekk
ekki lengra inn í herbergið, en
stóð og sneri baki að hurðinni,
og skynjaði, að ekkert hljóð kom
þaðan sem Junto beið. Hún hafði
komið með þessa óhugnanlegu
þögn hingað inn með sér.
- Ég _má ekki tefja, sagði
hún. — Ég kom bara til að fá
þessa peninga.
— Æ, já, peningana, sagði hann.
Það var rétt eins og hann væri
nú fyrst að muna eftir þeim. —»
Þú getur hæglega fengið pening-
ana, elskan. — Ég er búinn að
reikna það út. Junto er svarið
við því. Hann gefur þér þá. Eins
og skot! Hann smellti fingrum.
Hann þagnaði snöggvast, rétt
eins og hann væri að bíða þess,
að hún segði eitthvað, en þegar
það varð ekki, hélt hann áfram:
— Þú þarft ekki annað að gera
en vera almennileg við hann.
Vera góð við hann, meðan hann
vill það, oð þá hefurðu tvö
hundruð dalina. Og að vera góð
við Junto gefur betur af sér en
nokkuð annað, sem ég veit.
Raufarhöfn
UMBOÐSMAÐHR Morgun-
blaðsins á Raufarhöfn er
Snæbjörn Einarsson og hef-
ur hann með höndum þjón-
ustu við fasta-kaupendur
Morgunblaðsins í kauptún-
inu. Aðkomumönnum skal á
það bent að blaðið er selt
í lausasölu í tveim helztu
söluturnunum.
Þórshöfn ‘
Umboðsmaður Morgun-
blaðsins á Þórshöfn er Helgi
Þorsteinsson, kaupmaður og
í verzlun hans er blaðið selt
í lausasölu.
Reyðarfjörður
KRISTINN Magnússon,
kaupmaður á Reyðarfirði, er
umboðsmaður Morgunblaðs-
ins þar í kauptúninu. Að-
komumönnum skal á það
bent að hjá Kristni er blað-
ið einnig selt í lausasölu.
Eskifjörður
í BÓKSÖLUNNI á Eskifirði
er umboð Morgunblaðsins á
Eskifirði.
Seyðisfjörður
UMBOÐ Morgunblaðsins í
Seyðisfjarðarbæ er í Verzl.
Dvergasteinn. Blaðið er þar
einnig í lausasölu fram til
kl. 11,30 á kvöldin. „Bar-
inn", veitingastofa, hefur
blaðið í lausasölu.
Fáskrúðsfjörður
F R Ú Þórunn Pálsdóttir er
umboðsmaður Morgunblaðs-
ins á Fáskrúðsfirði og hefur
með höndum þjónustu við
kaupendur blaðsins í bæn-
um. í söluturni hjá Marteini
Þorsteinssyni er blaðið selt
í lausasölu.
Rýmingarsala — Rýmingarsala
Sumarkjólar, verð frá 300 krónum. — Sumar og
heilsárskápur. — Dragtir, verð Irá 1000.— krónum.
Mjaðmapils — Blússur — Töskur.
FATNAÐUR, Skólavörðustíg 3.
Innheimtustarf
Óskum eftir að ráða mann
til innheimtustarfa.
Vé!smiðjan Héðinn hf.
Seljavegi 2.
Til sölu
Bantam krani á bíl með 50 feta bómu og 10 fet Jib
í ágætu lagi. Ennfremur Caterpiilar D8 jarðýta. Selj
ast á góðu verði ef um semst. — Upplýsingar í síma
12075, Akureyri, eftir kl. 7 á kvöldin.