Morgunblaðið - 18.07.1965, Side 28

28
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 18. júlí 1965
GEORGETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
— J>á ertu meiri bjáni en ég
hef haldið þig vera. I>ú skilur
ekki, að Ceeilia var beinlínis
rekin til að segja, að hún ætl-
aði að giftast honum Augustusi.
bú varst þar hvergi nærri til að
töfra hana, en Augustus las kvæð
in sín beint framan í hana og
svo kom Charles og hagaði sér
eins og harðstjóri, og bannaði
henni að hugsa um Augustus, og
beinlínis skipaði henni að giftast
þér. Ég fullvissa þig um, að það
hefði verið eitthvað skrítið, ef
hún hefði ekki tekið sig saman
og sagt það, sem hún sagði.
Hann reið þögull áfram við hlið
hennar og hleypti brúnum. — Ég
skil, sagði hann loksins. Að
minnsta kosti....... Jæja, þú
ræður mér þá til að örvænta
ekki?
— Ég býst nú varla við, að ég
færi nokkurntíma að ráðleggja
neinum að örvænta, því að svo-
leiðis aumingjaskap get ég ekki
þolað.
— Já, en hvað ráðleggurðu
mér að gera? spurði hann. —
Mér finnst allt mitt ráð vera í
þinni hendi.
— Taktu bónorðið þitt aftur,
sagði Soffía.
Hann leit fast á hana. — Nei,
ég ætla einmitt að herða á því..
— Þú kemur á Berkeleytorgið
seinna í dag, sagði Soffía, og tók
á allri sinni þolinmæði, — og þú
skalt biðja um að fá að tala við
Ceciliu í nokkrar mínútur. Þeg-
ar þú svo hittir hana........
— Ég hitti hana alls ekki. Hún
segist ekki vera viðlátin, svar,-
aði hann með beizkju.
— Jú, hún skal veita þér við-
tal, af því að ég ætla að segja
henni, að það sé skylda hennar.
Og svo vil ég biðja þig að vera
ekki alltaf að taka fram í fyrir
mér, Hann baðst auðmjúklega
fyrirgefningar og hún hélt áfram:
— Þegar þú hittir hana, skaltu
segja, að þú viljir alls ekki vera
að angra hana, og að þú skulir
aldrei minnast á þetta framar
einu orði. Þú skalt vera afskap-
lega göfugur og hún mun finna,
að þú hefur samúð með henni,
Ceciliu, þá er það mesti misskiln-
ingur, sem hugsazt getur. Þá
gæti ég eins vel gerzt keltuhund-
ur.
— Oh, miklu betur, svaraði
Soffía. — Þú kemur í Berkeley-
torgið að heimsækja mig. Auð-
vitað geturðu ekki í einum hvelli
látizt hafa snúið tilbeiðslu þinni
að mér, en það gæti strax verið
góð byrjun, ef þú kæmir því að
við Ceciliu strax í dag, hvað þér
þyki ég vera skrambi skemmti-
leg.
Hann svaraði með alvörusvip:
— Veiztu, að þú ert einhver
undraverðasti kvenmaður, sem
ég hef nokkurntíma verið svo
heppinn að rekast á? Reyndar
hef ég enga hugmynd um, hvort
það er heppni eða óheppni að
hafa rekizt á þig.
Hún hló. — En þú ætlar að
fara að eins og ég segi þér, eða
hvað? í
— Já, eftir því, sem míhir
veiku kraftar leyfa. En mig
langar bara til að kynnast betur
þessum vélabrögðum, sem þú ert
að brugga.
Hún leit við og horfði á hann,
og augun voru spyrjandi, en
samt eins og hún vissi, að hún
hefði náð tilgangi sínum. — Já
en það er ég þegar búin að segja
þér.
i bústað aðalsmanna, og mundi
ekki þoia slíkt. Þar eð einnig
kom fyrir í ræðu hans hótun um
að segja hans hágöfgi frá öllu
saman, þótti Soffíu mest liggja
á að róa tilfinningar Dassetts, þar
eð hún var þegar búin að heyra
það úr mörgum áttum, að lá-
varðurinn væri í hræðilegasta
skapi. Hún sagði því við Ceciliu,
að hún skyldi koma upp í her-
bergið hennar rétt bráðurn og
svo tókst henni að mýkja tals-
vert skapið í brytanum, með því
að afþakka hjálp þjónanna. Ceci
lia, ,sem hafð.i auk samtalsins við
föður sinn, átt annað við Charles
og hálftíma samtal við móður
sína, var ekki í neinu skapi til
að fást við apa, og svaraði af
nokkurri vanstillingu, að aldrei
hefði sér dottið í hug, að Jacko
væri mikilvægari persóna en hún
sjálf. Selina, sem hafði mikla
ánægju af þessu rafmagnaða and-
rúmslofti, sem þarna ríkti og
væntanlegu reiðarslagi yfir hús-
ið, hvæsti? — Suss! Hann Char-
les er kominn inn í bókastofuna.
Cécilia sagðí að sér væri ná-
kvæmlega sama, hvar hann væri,
og þaut upp í herbergið sitt.
— Skárri er það nú gauragang
— Hvar hef ég nú látið skærin mín? Alveg rétt, ég lánaði
frú Jensen þau.
30
urinn, sagði Soffía, hlæjandi.
Röcld hennar skar gegn um
lokaða hurðina á bókastofunni
-Miggrunar aðhérbúi eitt- Tma sem hafgi hallað sér
hvað meira undu en þu hefur * hp Rivenhall) j fjarveru
sagt mér.
Hún setti upp glettnisvip, en
hennar nam hljóðið með skörp-
um eyrum sínum. Hún heimt-
gerði samt ekki annað en hrista aði þegar í stað að komast til
höfuðið. Þau voru nú komin aft- húsmóður sinnar og frekjan í
ur að Stanhope-hliðinu, og hún j henni dró að henni hr. Riven-
stöðvaði hestinn og rétti út hönd- j hall, því að hann neyddist til
ina. — Jæja, ég verð að fara. En að 0pna fyrir henni. Er hann
þú SKALT EKKERT VERA
HRÆDDUR VIÐ MIG: Ég geri
aldrei ketti mein — sannarlega
ekki. Vertu sæll. Og svo manstu
klukkan fjögur.
Hún kom heim á Berkeley-
torgið og fann, að eitthvað var
þar öðruvísi en það átti að vera.
Ombersley lávarði hafði verið
sagt af yfirlýsingu Ceciliu á dans
leiknum og varð ofsareiður yfir
þessari heimsku, vanþakklæti og
eigingirni hjá þessum dætrum
og ef þú getur jafnframt gefið ■ og svo höfðu Hubert og Theódór
í skyn, að þú sért alveg urvinda, 1 einmitt valið óviðeigandi stund
þá er því betra því betur sem fil að hleypa Jakco út úr kennslu
þér tekst að leyna því. stofunni. Soffía kom því beint í
— Ég held eindregið, að Quin- i flasið á fólki, sem var í meira
ton majór hafi herfilega misskil- eða minna æstu skapi, og lét
ið allt málið, sagði hans hágöfgi ekki á sér standa að tjá henni
af mikilli tilfinningu. | raunir sínar. Cecilia var alveg
— Það er trúlegt. Karlmenn j miður sín eftir viðtalið við föður
sjá aldrei, hvenær þarf á dálít- j sinn, og vildi strax draga hana
illi tvöfeldni að halda. Ég efast; með sér inn í svefnherbergið sitt;
ekki um, að ef þú fengir sjálfur j ungfrú Adderbury vildi endi- . iosa okkur við hann.
að ráða, mundirðu æsast og , lega útskýra fyrir henni, að hún | Gertrude, Theódór og Amabel
sá að meirihluti fjölskyldu hans
var samansafnaður í forsalnum,
spurði hann, fremur kuldalega
um ástæðuna til þess. Áður en
nokkur gæti svarað honum, rak
Amabel upp hátt vein, niðri í
kjallara og Jacko kom eins og
skot neðan úr undirdjúpunum
japlaði eitthvað þegar hann sá
Tinu, og þaut síðan upp í giugga
og bak við tjaldið, 'þar sem eng-
inn gat náð til hans. Þá kom
Amabel þjótandi upp úr kjallar-
anum og ráðskonan á eftir henni
og hóf þegar mótmæli við hr.
Rivenhall. Þessi bölvaður ekki-
sens api hafði gert af sér þá
fúlmennsku að eyðileggja íyrir
henni tvo beztu karklútana henn
að ailir urðu hissa, þegar hr.
Rivenhall endurtók skipun sína
og skepnan tók að klifra niður
gluggatjaldið. Tina, sem var
alveg á sama máli og Dassett, að
apar væru óæskilegir í húsum
aðalsmanna, tafði dálítið fyrir
með því að fara að gelta, en
Soffía greip hana og þaggaði
niður í henni, áður en Jacko
fengi svigrúm til að leita npp
í giuggann aftur. Hr. Rivenhall
skipaði aftur hranalega öllum
viðstöddum að hreyfa sig hvergi
og steinþegja, skipaði nú aftur
Jacko að koma niður, og Jacko,
sem hafði fullvissað sig um, að
Tinu væri vel gætt, kom niður,
með tregðu þó, lét taka sig og
lagði báða mjóu armana að hálsi
hr. Rivenhall. Hann lét sem ekk-
ert væri en losaði apann og
rétti hann til Gertrude og skip-
aði henni að láta hann ekki
sleppa oftar. Hópurinn úr kenn-
slustofunni vék síðan af vett-
vangi, steinhissa á, að sér skyldi
vera leyft að hafa apann áfram,
og Soffía brosti vingjamlega til
hr. Rivenhall og sagði: —Þakka
þér fyrir! Það eru einhverjir
galdrar, að öll 'dýr skuli treysta
þér eins og þau gera. Þegar ég
verð mest vond við þig, get ég
ekki annað en minnzt þess.
— Allir galdrarnir eru nú i
því fólgnir að hræða ekki meira
dýr sem þegar er hrætt, svaraði
hann kuldalega, gekk síðan aftur
sér ekki tíma til að fara úr
reiðfötunum, en settist niður til
að laga það sem Jacko hafði
skéthmt. Hún hafði góð tök á
nálinni og var búin að gera við
hálfa rifúna með fíngerðum
nálsporum, þegar Cecilia lét í
ljós það ákvéðna álit sitt, að
Hubert hefði getað fundið ein-
hverja aðra til að staga sig og
bað hana að leggja þetta til
hliðar. En því neitaði Soffía og
sagði: — Ég get vel hlustað á
þig, þó að ég sé eitthvað »ð gera
Mikill bjáni gaztu verið í gær-
kvöldi, Cecilia!
Cecilia reis upp á afturfótun-
um við þessar ákúrur, og sagði
hátíðlega: — Ég er trúlofuð hon-
um Augustusi, og fái ég ekki að
eiga hann vil ég engum giftast.
— Það er allt gott og blessað
en að fara að gefa svona yfir-
lýsingu á ballinu?
— Ég hélt að þú værir að
minnsta kosti mín megin, Soff-
ía!
Soffíu datt allt í einu í hug
að því færri sem yrðu til þess
að aumka Ceciliu því betra, og
svaraði kæruleysislega: — Víst
vorkejmi ég þér, en»það var nú
samt hlægilegt að fara að æpa
þetta upp!
Cecilia tók að segja henni
frá þessari ögrun, sem hún hafði
'orðið fyrir af Charless hálfu, og,
inn í bókastofuna og lokaði á þún jánkaði því, en eins og
eftir ser. utanvið sig, virtist beina hugan-
— Púúh! sagði Hubert og kom um miklu meir að jakkanum
fram úr skotinu við kjallara-
ar, og dreift úr skál af rúsínum ! dyrnar. — Viltu bara sjá Soffía
út um allt eldhúsgólfið. hvernig þessi apaskratti hefur
— Ef ekki er hægt að hafa farið með jakkann minn?
hemil á þessum apaskratta, sagði
hr. Rivenhall, — verðum við að
skammast við Ceciliu, svo að
allt endaði í háa rifrildi og þér
yrði ómögulegt að koma þarna
oftar. En ef hún" verður þess
áskynja, að þú ætlar ekki að
fara að leika neinn sorgarleik,
verður henni ánægja að hitta þig
hefði hvað eftir annað varað Hu- gerðu þvínæst harða ásakana-
bert við því að æsa apann upp, hríð að Hubert sem þau sögðu
og Theódór vildi segja öllum, að að hefði verið að stríða Jaeko.
þetta hefði allt verið Hubert að Hubert, sem vissi ofvel af vasa-
kenna. Hubert heimtaði, að hann gatinu sínu, dró sig í hlé, og hr.
hjálpaði sér til að ná í apann
aftur, áður en strok hans bærist
í hvert sinn sem þú lííur þarna ' til eyrna Charless og Bassett
Rivenhall leit yngri systkini sín
með óbeit, gekk að glugganum,
rétti út höndina og sagði rólega
j horfði með vanþóknun á ákafann — Komdu, kallinn!
— Hvernig get ég litið þar f í þjónunum við að elta apann | Enda þótt svar Jackos við
inn, þegar hún er trúlofuð öðr- ; uppi. Han átti alvarlegt eintal þessu væri flutt af mikilli mæl-
um? Ef þú heldur, að ég ætli að j við sjálfan sig, og var inntak sku, var það samt óskiljanlegt.
fara að leika hinn forsmáða bið- ' þess að hann hefði ekki vanizt En viðbrögð hans máttu yfir-
U, í þeirri von að hræra hjarta því, að villidýr léki lausum hala leitt heita þvermóðskuleg, svo
— Fáðu mér hann, ég skal
gera við hann.. og -i guðs bænum
þorparinn þinn komdu nú ekki
með meira af þessu tagi í dag.
Hann glotti til hennar, fór úr
jakkanum og rétti. henni. Hvað
kom eiginlega fyrir í nótt?
spurði hann. — Ég minnist ekki
að hafa séð hann pabba svona
vondan-fyrr. Ætlar hún Cecilia
hans Huberts, en raunum Cec-
iliu. Hún hristi hann og st.raulc
yfir staðinn þar sem hún hafði
stagað hann, og þegar Hubert
kom og barði að dyrum, lét hún
sem hún heyrði ekki til Ceciliu
en flýtti sér að skila honum
jakkanum. Endalokin urðu þvl
þau , að þegar Charlbury lávarð-
ur kom, klukkan fjögur og gerðl
boð fyrir ungfrú Rivenhall, varð
Cecilia næstum neydd til að
hitta hann og fann þá, að hann
var sá eini sem vo-rkenndi henni
að fara að gifta sig honum Fawn raunif hennar. Hann þurfti ekki
hope? | annað en sJa f°lt andlitið og
I sorgblandinn munnsvipinn, til
c ~ Spurðu *ana «áifa- saSðl þess að sleppa allri tvöfeldni úr
Soffia. Eg skal verða buin með huga sér. Hann gekk hratt til
jakkann þinn eftir tuttugu min- | hennar ei höndina) sem fram
utur, komdu þa mn til mm og var rétt svona skjálfandi og
taktu hann.
Hún hijóp upp á loft og gaf
JAMES BOND
Eftir IAN FLEMING
— Þú ert ákaflega heppinn, James.
Þessi tré hérna tóku mikið af þrýst-
ingnum og skýldu þér.
— Hvað varð um náungana tvo?
— Þeir sprengdu sig í loft úpp með
sprengjunni.
sagði með miklum áhyggju-
róm: — Verið ekki svona sorg-
bitnar á svipinn. Ég hef sannar-
lega ekki komið til að angra
yður.
Húseigen.dafé!ag Reykjavikur
Skri fstofa á Grundarstíg 2A
Sími 15659. Opin kl. 5—7 alla
virka daga, nema laugardaga.
LOFTUR ht.
Ingólfsstræti 6
Pantið tíma í sima 1-47-72