Morgunblaðið - 20.07.1965, Page 20

20
MORCUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 20. júlí 1965
GEORCETTE HEYER
FRIÐSPILLIRINN
Augu hennar fylltust tárum og
hönd hennar.þrýsti aðeins á móti
kveðju hans, áður en hún dró
hana að sér aftur og henni tókst
að stynja einhverju upp um góð-
semi hans og sinn eigin söknuð.
Hann fékk hana til að setjast,
tók sér sjálfur stól rétt hjá henni,
og sagði: Tilfinningar mínar hafa
engum breytingum tekið, og
reyndar þykir mér ekki hugsan-
legt, að þær geri það nokkurn-
tíma! En mér hefur verið sagt
.... mér skilst .... að yðar til-
finningar hafi aldrei svarað
þeim. Trúið mér, að ef þér getið
ekki endurgoldið tilfinningar
mínar, þá virði ég yður fyrir að
hafa haft hugrekki til að segja
það. Ég er því algjörlega mót-
fallinn, að þér gefið mér hönd
yðar, ef hjarta yðar er annars-
staðar bundið. Fyrirgefið þér!
Ég held, að þér hafið orðið mikið
að þola vegna þess arna, en því
hefði mér aldrei getað dottið í
hug að koma til leiðar .... En
nú hef ég nóg talað! Leyfið mér
aðeins að fullvissa yður um, að
ég mun gera allt sem í mínu
valdi stendur til að hindra slíkt
framvegis.
— Þér eruð svo góður og nær-
gætinn, sagði Cecilia. Mér þykir
það svo leitt .... að ég skuli
ekki getað orðið við óskum yðar
og vonum .... Hér brast hana
hana röddina og tárin komu fram
í augu henni og hún leit undan.
Hann tók hönd hennar og
kyssti hana. — Segið ekki meira.
Ég hefði alltaf átt að geta vitað,
að þessi vinningur var ekki mér
ætlaður. I>ó að þér getið ekki
orðið við ósk minni, getum við
samt verið vinir? Ef ég get nokk-
urn greiða gert yður, þá látið
mig vita. Það yrði mér ánægja
að geta gert eitthvað fyrir yður!
— Æ, segið þetta ekki: Þér er-
uð alltof góður!
Dyrnar opnuðust og hr. Riven-
hall kom inn, hikaði andartak á
þröskuldinum, þegar hann sá
31
Charlbury og virtist ætla að
hörfa frá. En Charlibury gekk til
hans og sagði: — Það var gott,
að þú varst heima, Charles, því
að ég held að við getum afgert
þetta mál betur með þinni hjálp.
Við systir þín höfum komið okfe-
ur saman um, að við séum ekki
hvort öðru ætluð.
— Ég skil, svaraði hr. Riven-
hall þurrlega. — Ég virðist ekki
geta sagt um þetta neitt að gagni,
annað en það, að ég harma það.
Ég skil þetta svo, að þú ætlir að
GERIÐ SAMANBURÐ
Á VERÐI I ! !
Framúrskarandi reynsla hérlendis á VREDESTEIN
hjólbörðunum sannar gæðin og hið ótrúlega lága
verð tryggir hagstæðustu kaupin.
Munið að gera samanburð á verðum áður
en þér kaupið hjólbarðana.
VREDESTEIN hjólbarðar eru fyrirliggjandi í eftir-
töldum stærðum:
520x13/4 Kr. 668,00 710x15/6 Kr. 1.295,00
590x13/4 ■ 815,00 760x15/6 — 1.579,00
640x13/4 — 930,00 820x16/6 425x16/4 ““ 1.787,00 591,00
640x13/6 - 1.080,00 500/525x16/4 — 815,00
650x13/4 — 1.122,00 550x16/4 — 960,00
670x13/4 — 970,00 600x16/6 — 1.201,00
670x13/6 — 1.114,00 650x16/6 — 1.285,00
520x14/4 — 735,00 700x16/6 — 1.731,00
560x14/4 — 810,00 900x16/8 — 3.881,00
590x14/4 — 860,00 650x20/8 — 2.158,00
750x14/6 — 1.215,00 750x20/10 — 3.769,00
560x15/4 — 845,00 825x20/12 — 4.400,00
590x15/4 — 920,00 1100x20/14 — 8.437,00
640x15/6 — 1.153,00 900x20/14 — 5.591,00
670x15/6 — 1.202,00
® KR. KRISTJÁNSSDN H.F.
11 M B 0 fl Ifl SUDURLANDSBRAUT 2 • SÍMI 3 53 00
tilkynna föður mínum, að ekki
verði neitt úr neinni trúlofun?
— Charlbury lávarður hefur
verið góður og nærgætinn, hvísl-
aði Cecilia.
— Því vil ég vel trúa, sagði
hr. Rivenhall.
— O, vitleysa! sagði Charl-
bury og greip hönd hennar. —
Ég fer nú en ég vona, að ég megi
koma hingað í heimsókn, sem
vinur. Ef til vill dansa ég ekki
í brúðkaupinu yðar, en ég óska
yður allra heilla engu að síður.
Hann þrýsti hönd hennar,
sleppti henni aftur og gekk út og
hr. Rivenhall á eftir, sem fylgdi
honum niður í forsalinn og sagði:
— Bölvað ekkisens óstand er
þetta, Evv.arr'j Hún er alveg viti
sínu fjær! Er. að það snertir
að giftast þessum hvolpi ....
aldrei!
— Frænka þín segir mér, að
þetta sé allt sjálfum mér að
kenna, af því að ég hafði fengið
hettusóttina viljandi! sagði
Charlbury, daufur í dálkinn.
— Soffía! sagði hr. Rivenhall,
og ekki í neinum blíðuróm. —
Mér finnst við ekki hafa átt eina
rólega stund hér í húsinu, síðan
hún kom hingað.
— Nei, það þykir mér líka trú-
legt, svaraði lávarðurinn hugsi.
— Hún er sérkennilegasti kven-
maður, sem ég hef fyrirhitt, en
mér líkar nú samt einhvemveg-
inn vel við hana. Er ekki eins um
þig?
— Nei, svei mér þá alla daga,
svaraði hr. Rivenhall.
Hann fylgdi vini sínum út, en
kom inn um dyrnar aftur, rétt í
því að Hubert kom þjótandi nið-
ur stigann. Hæ, hvert ertu að
flýta þér svona mikið? sagði
hann.
— O, ekki svo sem neitt. Ég
er að fara út.
— Hvenær ferðu aftur til Ox-
ford?
— í næstu viku. Uppá hvað
var það?
— Heldurðu, að þú kærir þig
um að fara með mér til Thorpe
Grange á morgun? Ég þarf að
fara þangað og verð þar sjálf-
sagt yfir nóttina.
Hubert hristi höfuðið. — Nei,
það get ég ekki. Ég ætla til
Harpenden og vera þar í einar
tvær nætur, veiztu það ekki?
— Nei, það vissi ég ekki. í
Newmarket?
Hubert roðnaði. Já, því skyldi
ég ekki fara til Newmarket ef ég
vil?
— Nei, það er ekkert að athuga
við það, en ég vildi bara, að þú
veldir þér félagsskap dálítið
skynsamlegar. Ertu ákveðinn?
Við gætum farið þangað ríðandi
frá Thorpe ef við vildum.
— Það er vel boðið af þér
Charles, en ég lofaði Harpenden
þessu og get ekki farið að svíkja
það, sagði Herbert önugur.
— Jæja, gott og vel, en eyddu
ekki ofmiklu.
Hubert yppti öxlum. — En
hvað ég vissi, að þú mundir
segja þetta.
— Ég gæti sagt sitthvað fleira,
sem þú yrðir að trúa. Ég kæri
mig ekkert um að fá á mig þess-
ar veðmálaskuldir þínar, svo að
þú skalt ekki veðja um efni
fram.
Hann beið ekki eftir neinu
svari, en fór upp aftur og inn í
setustofuna, og fann þar systur
sína, þar sem hann hafði skilið
við hana, vera að grúta í vasa-
klútinn sinn. Hann fleygði sín-
um vasaklút í kjöltu hennar. —
Ef þú þarft að vera að leika
garðkönnu þá taktu minn. Þú ert
líklega ánægð núna! Það geta
ekki allar stúlkur grobbað af því
að hafa hryggbrotið hann Charl-
bury!
— Ég er ekkert að grobba af
því, sagði hún og þaut upp. —
En mér er alveg sama um ríki-
dæmi og stöðu. Þar sem tilfinn-
ingar mínar eru ekki.......
— Gætir nú samt ef til vill
kært þig eitthvað um mann-
gildi! Þú mættir lengi leita til
að finna betri mann, Cecilia.
Láttu þér ekki detta í hug, að
þú hafir fundið þann rétta, þar
sem skáldið þitt er. Ég vona, að
þú lifir nógu lengi til að iðrast
eftir það, sem þú hefur gert í
dag.
— Ég geri mér Ijóst, að Charl-
bury lávarður hefur alla kosti til
að bera, svaraði hún dauflega og
þurrkaði sér á vasaklútnum hans.
— Meira að segja tel ég hann
vera fínasta aðalsmann, sem ég
þekki, og ef ég er að gráta, þá
er það af sorg yfir að hafa gert
honum vonbrigði.
Hann gekk út að glugganum
og horfði út á torgið. — Það þýð-
ir ekkert að vera að skamma þig.
Eftir þetta, sem gerðist í gær-
kvöldi, eru ekki mikil líkindi til,
að Charlbury langi til að giftast
þér. En hvað ætlaztu fyrir? Ég
þarf ekki að taka það fram, að
pabbi þinn samþykkir aldrei, að
þú giftist Fawhope.
— Já, af því, að þú vilt ekki
láta hann samþykkja það! Get-
urðu nú ekki látið þér nægja
hyggindahjónaband fyrir sjálf-
an þig, án þess að vilja það sama
mér til handa? æpti hún í æs-
ingi.
Hann reigði sig. — Það er lítill
vandi að sjá, að hér eru áhrif
frænku minnar að verki, sagði
hann. — Áður en hún kom hing-
að, hefðirðu aldrei svarað mér
svona. Virðing mín fyrir Eugen-
iu ....
— Ef þú elskaðir hana, Charl-
JAMES BOND
hi
IAN FLEMING
es, mundirðu ekki vera að tala
um virðingu fyrir henni.
Það var á þessu óheppilega
augnabliki, sem Dassett vísaði
ungfrú Wraxton inn í stofuna.
Cecilia flýtti sér að stinga vasa-
klút bróður síns undan, og kaf-
roðnaði í framan, hr. Rivenhall
sneri sér frá glugganum og sagði
með sýnilegri fyrirhöfn: —
Eugenia! Við bjuggumst ekki við
þessari ánægju. Komdu sæl!
Hún rétti honum höndina, og
leit eins og ósjálfrátt á Ceciliu,
og sagði: — Segðu mér, að það sé
ekki satt! Mér hefur aldrei
brugðið meira á ævinni en þeg-
ar hann Alfred sagði mér, hvað
komið' hafði fyrir .... í gær-
kvöldi.
— Það var eins og systkinin
nálguðust hvort annað ósjálfrátt.
— Alfred? át hr. Rivenhall eftir.
— Hann sagði mér þegar hann
ók heim af dansleiknum, að hann
hefði ekki komizt hjá því að
heyra, hvað Cecilia sagði við
þig, Charles. Og Charlbury lá-
varður! Ég vildi ekki trúa, að
þetta gæti verið satt.
Hr. Rivenhall hallaðist heldur
að því að taka svari systur sinn-
ar, sumpart vegna skyldleikans
en einnig af meðfæddum dreng-
skap. Hann varð móðgaður á
svipinn, og honum gramdist það
við Ceciliu að hafa komið hon-
um í þessi vandræði. Hann svar-
aði því, til þess að segja eitt-
hvað: — Ef þú átt við það, að
Cecilia og Charlbury lávarður
hafa orðið ásátt um, að þau hæfi
ekki hvort öðru, þá er það ekki
nema satt. En ég veit ekki, hvað
það kemur Alfred við, og að
hann þurfi að hlaupa með það,
sem hann heyrir óviljandi.
— Góði Charles, þú veizt, að
öll mál fjölskyldunnar þinnar
eru líka mín mál.
— Það er fallega hugsað af þér.
en ég óska bara ekki eftir nein-
um umræðum um þetta.
— Afsakið þið, sagði Cecilia.
— Ég verð að fara til hennar
mömmu.
Hún gekk síðan út en ungfrú
Wraxton leit alvarlega á Charles,
og sagði: — Mig furðar ekki á, að
þú sért í slæmu skapi. Þetta er
leiðinda atvik og ég held ekki.
að við þurfum lengi að leita að
þeim, sem hefur komið Ceciliu
til að haga sér svona líkt sjálfri
sér.
Tónlistin mun koma í veg fyrir,
að þeir, sem eru að hlera, heyri nokk
uð. Og nú, vinur sæll, langar mig
til að heyra alla söguna.
.... svo að sprengjan var augsýni-
lega í myndavélahylkinu, sem náung-
arnir tveir voru með.
Tilgangurinn með sprengjunni var
greinilega sá, að koma þér fynr kattar
nef. Þeir ætluðu sér að kasta henni
og hverfa síðan bak við trén. Það
hltýur að hafa farið út um þúfur.
Furðulegt mál!
Bloðið bostor
5
krónur
í lausasölu