Morgunblaðið - 19.12.1965, Page 3

SunnudagTJT 19. des. 1965
MORCU NBLAÐIÐ
3
Eg og
ÖRÆFAFERÐIR og hræ'ðsla
við óþekkta borgaralega mögu
leika fyrir þróandi borgarlífi
skulu menn og fólk vara sig
á að rækta með sjólfum sér og
öSrum, en heilbrigt útiloft
dag og dag er lífsnauðsyn.
Frummaðurinn, sem alltaf
er verið að vitna í, sem óæðri
nútímamanni, held ég að hafi
verið á hærra menningarstigi
en nútíma-rjúpnaskytturnar.
Ég held hrifningin yfir lífs-
fegurð muni hafa látið hvern
dag nægja sínar þjáningar.
Þið sem kaupið — gerið það
til þess að sýna sig og sjá
aðra. Þáð er eðlilegt og heil-
brigt viðhorf, af því verzl-
anir og verzlunarfólk er hið
lifandi leikhús, þar sem allir
eiga afkomu sína á andlegum
og veraldlegunr trúnaðar-
grundvelli. Þarna er svo i
kaupsköpunum að finna allar
freistingar, sem úttektin hef-
ur á boðstólum í hillum og af-
kimum.
Rjúpurnar eru og hafa verið
yndisauki og skreytt landslag
ið mitt við hvert fótmál; í
tugi ára, frá því þær voru
ófleygir ungar — kærustur
mínar.
Þetta klassast í manns-
menningunni í algjörðu til-
finningaleysi.
Fyrir mér er þetta með upp
lognum menningarbrag og
'sýndarmennsku, og sviksemi
allra manna.
Fólk, sem ekki getur neitað
sér um neitt, verður aldrei
Þjóð.
Með þessum línum lýsi ég
yfir tilfinningum mínum: að
allir, hver og einn, sem eru
á rjúpnaskytteríi, eru andlega
réttlausir. Rjúpurnar hafa
verið einn gleðjandi vinur
minn í ótalmörg ár, einu vinir
mínir í útlegð og sorg. Rjúp-
urnar eru bara ég undirritáð-
ur, en skytturnar gera lands-
lagið dautt.
Trúið því að þetta er krafa
-— himinhrópandi krafa.
Ég vil benda ykkur á mis-
muninn á veiðináttúrunni, og
veiðigleðinni, og hrifningunni
yfir að sjá lifandi landslag.
Þið ættuð áð fara út í nóttúr-
una og leita uppi rjúpnahópa
til þess að gleðjast yfir fegurð
inni — einungis til þess að
gleðjast yfir fegurðinni. —
Að þetta skuli vera til á okk-
ar hrjóstrugu breidd-
argráðum.
Hugsið ykkur bara mann í
tilhugalífi með ástúðarhrifn-
ingu í huga og taugum, fara
á kreik uppfullur af mikil-
mennsku til að sýna stúlkunni
sinni að hann geti séð heimili
farborða. Er það ekki álitlegt
í ástamálunum, þar sem þó
allir hafa nóg af öllu.
Gefið út að forspurðum
og framgengnum snillingum,
elskulegra alþingismanna,
undir fullu nafni.
Jóh. S. Kjarval.
sign
öðrum slíkar hæbkanir, og rask-
ar þar em öllu innbyrðis sam-
ræmi heildartillagna Kjararáðs,
og í sumum tilfellum snýr dóm-
urinn við röðun starfsheita mið-
að við tillögurnar.
Dómurinn hefur orðið þess
valdandi að fjölmargir starfs-
menn Landssímans hafa þegar
sagt upp störfum sínum og er þó
ekki um skipulagðar hópupp-
sagnir að ræða. Síðan dómurinn
féll hafa daglega borizt uppsagn
ir og horfir til algerrar auðnar
í sumum starfsgreinum hjá
Landssímanum.
Fundurinn bendir á að sér-
hæfðir starfsmenn Landssímans
geta alls ekki unað úrskurði
Kjaradóms og munu áframhald-
andi uppsagnir þeirra leiða til
þess að ýmis öryggis- og almenn
þjónusta t.d. talsíma- og skeyta-
þjónusta lamast eða fellur al-
veg niður. Slíkt ástand hefði ó-
fyrirsjáanlegar afleiðingar fyrir
allt atvinnulíf þjóðarinnar og
verður því að vinda bráðan bug
að því að gera þær rástafanir,
að til þess komi ekki.“
„Þér að segja66
stolið
í GÆRMORGUN hringdi Pétur
Hoffmann Salomonsson, sem fyrr
um átti heima í Selsvör, en nú
á Hverfisgötu, til rannsóknarlög-
reglunnar og tilkynnti, að á mið-
vikuda gs.l. hefði verið stolið úr
forstofunni á heimili hans 10 ein
tökum af sjálfsævisögu hans,
„Þér að segja“ Málið er í rann-
sókn.
Símamenn oánægðir með
niðurstöður Kjaradóms
Blaðinu hefur borizt eftirfar-
endi ályktun:
,,Á einum fjölmennasta fundi,
sem haldin hefur verið í Félagi
íslenzkra símamanna, þar sem
rædd voru viðhorf í launamál-
um eftir úrskurð Kjaradóms frá
30. nóv. s.l. var eftirfarandi á-
fundarályktun samþykkt með at
kvæðum allra fundarmanna:
Fundur haldinn 15. desember
1965 í Félagi ísl. símamanna lýs-
ir algjöru vantrausti á dómsnið-
urstöðu Kjaradóms 1965.
Vanmat dómsins á starfsmönn
um Landssímans er slíkt, að
ekki verður við unað.
Áður en gengið var til samn-
inga 1963 um skipan ríkisstarfs-
manna í launaflokka, var vitað,
®ð þeir yrðu ekki gallalausir, og
að samningum loknum mun það
hafa verið ljósast þeim sem
mest höfðu um þá fjallað.
Ástæður þessa voru mjög mis-
jafnar tillögur hinna ýmsu
starfsmannafélaga og samræm-
ing Kjararáðs á þeim, er það
gekk ^rá heildartillögum sínum
og ennfremur hve misjöfn and-
staða samninganefndar ríkisins
var gegn tillögunum, sem mun
hafa byggt á mismunandi við-
horfum forstöðumanna hinna
ýmsu ríkisstofnana, er nefndin
þurfti að leita álits hjá, svo og
ófullnægjandi upplýsingum
þeirra.
Ýmsir starfshópar og starfs-
menn landssímans voru mjög
vanmetnir við flokkunina 1963.
Þessi staðreynd er viðurkennd
með tillögum Kjararáðs 1965, en
þar eru ýmsir starfsmenn Lands
símans hækkaðir til réttlátari
samræmingar öðrum ríkisstarfs-
möpnum.
Það mun öllum erfitt að gera
réttlátt heildarmat á flokkun
ríkisstarfsmanna. Mestan kunn-
ugleika til þess munu Kjara-
ráðsmenn hafa, sem unnu að
samningunum 1963, kynntust á-
göllum þeirra, og eftir að hafa
aflað sér víðtækra viðbótar-
gagna gengu frá flokkunartil-
lögum 1965. Kjararáð hefir
stuðzt við vísi að starfsmati við
flokkunartillögur sínar ,en til
notkunar fullkomins starfsmats
þarf að vera samkomulag
beggja aðila.
Nýgenginn Kjaradómur hækk
ar í flokkum aðeins um 3% af
starfsmönnum pósts og síma, en
um 42% af öðrum ríkisstarfs-
mönnum.
Með dómi þessum er því auk
ið við vanmat á starfsmönnum
Landssímans, sem var þó ærið
fyrir, og mun afstaða pósts- og
símamálastjóra þá, hafa valdið
miklu þar um.
Við samning um röðun ríkis-
starfsmanna í launaflokka 1963
urðu 90% af starfsmönnum
pósts og síma í 14. flokkl og
neðar en 32% í sömu flokkum
hjá öðrum ríkisstofnunum.
Það verður ekki séð á hvaða
forsendum Kjaradómur tekur
ekki til greina kröfur um flokka
hækkanir starfsmanna Landssím
ans samtímis og hann dæmir
Sr. Jón Auðuns dómprófastur:
Fyrirrennarinn
nfotandi uggur, hárbeittur efi
SÍÐASTA sunnudag skoðuðum
vér mynd Jóhannesar skírara.
Helgir textar þessa sunnudags,
síðasta sunnudagis fyrir jól, leiða
hann oss gitur fyrir sjónir.
í fanigelsinu gekk yfir Jóhann-
es skírara' voðaleg raun: Sonur
eyðimerkurinnar, barn hins
ferska fjallaloifts og frelsis, þjáð-
ist í daunillum, lofitilausium faniga-
klefa. Þar sýnist þrak hans hafa
brotnað, — um stund. Þá sorgar-
sögu kunnum vér atf mörgium
öðrum sannileiksvoibtum að segja,
sem tfjötraðir þjáðust í tfanga-
klefum harðstjóranna.
Aí öllum mætti sinnar mátt-
ugu sálar haíði Jóhannes trúað
iþví, að messíasarvonirnar, von-
iinar um komu guðssonarins,
væru að rætast, að fyrirheitni
frelsarinn væri nú þegar kom-
inn, — stæði niú mitt á meðal
manna. í helgum eldmóði hafði
Jöhannes lýst ytfir (því, að það
væri sér vegsemid að vera auð-
mjúkur fyrirrennari hans, ekki
þess verður að leysa skóþveng
ihans, og trúað þó fyrir því veg-
samlega hQiuitverki, að greiða hon-
uim veg, tína sárasta eggjagrjótið
úr götunni hans.
Þessi hafði verið sannfæring
Jóhannesar. En í fúlum fanga-
klefa Heródesar sýnist viðnáms-
þróttur þessa þróftmifcla manns
hatfa brostið, — um stund, og
Súdun slítur
stjórnmúlu-
sumbnndi
Kaíró, 18. des. — (NTB) —
SÚDAN sleit í dag stjórnmála-
sambandi við Bretland í sam-
ræmi við samþykkt þá, sem Sam
tök um afríska einingu gerðu
fyrir nokkru. Omdurmanút-
varpið skýrði frá þessu í morg-
un, og kvað ráðstöfun þessa vera
mótleik vegna frammistöðu
Breta í Ródesíumálinu. — Átta
Afríkulönd hafa nú slitið stjórn-
málasambandi við Breta. Auk
Súdan eru það Ghana, Guinea,
Mali, Brazzaville-Kongó, Tanz-
ania, Mauritania og Arabiska
sambandslýðveldið.
Ný Doddu-bók
komin
KOMIN er á inarkaðinn enn
ein af hinum vinsælum Dodda-
bókum. Fjalla þær allar um
„Dodda á leið til leikfanga-
lands“ og ber þessi nýútkomna
bók titinn „Dokki og köku-
þjófurinn“.
fundið leið inn í hugsikot hans.
Þá sendir hann nokkra læri-
sveina, sem enn eru honum trúir,
á fund Jesú með þessa brennandi
spurn: „Ert þú sá, sem koma á,
eða eigum vér að væn'ta annars?“
„Ert þú sá, sem koma á?“ Hér
er 'kominn efinn um það, sem áð-
ui' hafði heitum huga verið trúað,
treyst.
Sú eldraun hefir yfir marga
aðra sannlleiksvötta gengið, að í
myhkrastotfum harðstjóranna
brotnaði viðnámsþrekið og menn
fór að etfa sjáltft köllunarverk
sitt, og efa það, sem þeir voru
sannfærðir um meðan þeim var
að öllu sjáltfráift.
Hefir það aldrei gerztf á þess-
ari öld, að efitir pínslir og tovalir
tfangaibúðanna tóku menn að efa
það, sem menn vissu vafailausri
viissu áður, og játa síðan á sig
það, sem þeir voru aldrei sekir
um?
Eru ekki diæmi þess úr vorri
samtíð of mörg til þesis, að þau
megi gleymast? Er bergmál
iþeirra „játninga“ dáið, þagnað?
Og önnur dæmi eru eldri;
Þegar mærin frá Orleans, enn-
þá barn að aldri, kannaði djúp
mannlegra þjáninga, yfirgefin af
fyrri vinum, á valdi ruddalegra
fjandmanna í skuggaiegum kast-
ala norður í Bretagne, þá bug-
aðiist þrek hennar um sinn, svo
að hún fór að efa köllunarverk
sitt og raunveruleik hinna himn-
esku radda, sem hún hafði heyrt.
Raunar náði hún afbur valdi ytfir
sjálfri sér og dló eins og hetja
með nafnið „Jesús“ hátt á vör-
um, meðan hún hneigði deyjandi
höfuð í eldslioigana, — en í fang-
elisinu í Bretagne brast þrek
hennar um stund og efinn smaug
inn í sál hennar.
Fyrir nokkrum áruim kom út í
íslenzkri þýðingu bókin Dóms-
morð, — átakanlegt skjal um
mannlega grimmd og smán. Þar
má kynnast því að nokfcru, hve
erlfitt það getur orðið að varð-
veita þrekið í fúlum fangaklefa,
einmana á valdi fjandsamlegra
manna.
Þetta virðist mér hafa gerzt í
sálu Jóhannesar Skírara, þegar
hann sendir úr fangelsinu vini
sína á fund Jesú ti'l þess að
spyrja hann þess, sem hann var
sannfærður um áður: Hvort
Jesús væri hinn fyrirheitni
Messías.
Jóhannes hafði ekki áður þurft
að spyrja um það. En hvað hafði
þá gerzt?
Barn eyðimerkurinnar, rnein-
lætamaðurinn, sem litfað hafði
við frjálisræði í tæru lotfti óbyggð
anna, þolir ekki famgavistina í
Makkerusarkastalanum. Þrek
hans brotnar um stund og efa-
semdir um það, sem hann hafði
áður verið alsannfærður um, al-
taka hann.
Bókin er prýdd mörgum mynd
hverri síðu, 60 blaðsíður að
stærð og einkum ætluð yngstu
lesendunum eða til lestrar fyr-
ir yngstu kynslóðina.
Bangsabörnin
í Hellalandi
Bangsabörnin í Hellalandi
heitir nýútkomin lítil bók fyrir
yngri börnin. Höfundur er
Anna Brynjúlfsdóttir en útgef-
andi er Iðunn.
Bókin er prýdd mörgum mydn
um eftir Bjarna Jónsson. Fjall-
ar hún um fjögur bangsabörn
og ævintýri þeirra. Bókin er 20
lesmálssíður í skrautlegri kápu.
Lærisveinarnir, sem sendir
höfðu verið tiil Jesú með vafa-
spurninguna, koma aiftur í fang-
elisið til Jöhannesar og filytja hon
'um svar Jesú, afdráttarlaust, ját-
andi svar.
Eftir þetta vitum vér ekkert
um Jóhannes annað en það,' að
hann var myrtur, hálshöggvinm,
í fangelsiniu, líkilega skömimu etft-
ir 'þetta. En gera má vissulega ráð
fyrir því, að svar Jesú hatfi lækn
að efasemdir hans, svo að með
sálarstyrk og sálartfriði hafi hann
lokið sínu sterka, stormasama
lífi.
Jóhannes skírari boðaði nýj-
an dag í nánd. Hann var eins og
morgunroðinn, sem upp á himin
bogann færist og boðar að brátt
sé sólar von.
Morgunroðinn er efcki sólin
sjálf, en hann er blik af hennar
blessaða ljósi.