Morgunblaðið - 19.12.1965, Blaðsíða 28

28
MORCUNBLAÐIÐ
1 Sunnudagur 19. des. 1965
Langt yfir skammt
eftir Laurence Payne
>ama voru engir hringar. Engir
skrautgripir af neinu tagi voru
á líkinu — eyrnahringir, háls-
festi, perluband .... allt var
horfið. Ég gáði aftur í töskuna,
þar var ekkert vindlingaveski
úr gulk og enginn kveikjari. Sá,
sem flutti hana hingað hlaut að
hafa haft á burt með sér nokk-
ur hundruð punda virði í skart-
gripum.
— Er enginn áverki? spurði
ég lækninn.
— Eikkert nema þetta klór,
sem við sáum, en það hefði get-
að verið gert eftir að hún var
dáin. Grunið þér nokkuð sér-
stakt?
Ég hristi höfuðið. — Nei, þér
getið yður sennilega rétt til um
dánarorsökina. Hann leit undir-
furðulega á mig. Nei, ég meinti
ekki með því. Síðast þegar ég
sá hana, var hún í hálfgerðri
leiðslu af eiturlyfjanautn. Það
hefði ekki verið nema augna-
bliks verk að stinga hana með
svona nál. Það er viðkunnanleg
aðferð til að koma fólki út úr
heiminum, finnst yður ekki?
— Hún hefði ekki fundið neitt
til þess, svaraði hann kæruleys-
islega. Hún hefði farið svona
áður en lauk, hvort sem var.
Það er ekki gott að snúa við,
þegar fólk er orðið svo lang
leitt.
— Jæja ,sagði ég og staulaðist
upp á fæturna með erfiðismun-
um.
— Við verðum víst að koma
henni héðan burt. Gætuð þér
séð um það meðan ég tala við
þennan umboðsmann.
Mennirnir voru þegar komnir
með sjúkrabörur og biðu eftir
okkur. Þeir komu nú fram úr
skugganum og ég horfði á, stund
arkorn.
— Saunders, sagði ég, — rann
sakaðu allt hérna nákvæmlega
og hittu mig svo uppi.
— Heyrið þér, fulltrúi, sagði
læknirinn og fór að leita í vös-
um sínum. — Ég gleymdi að
fá yður þetta. Það var í hend-
inni á henni og keðjan vafin
um úlnliðinn. Hann lagði í lófa
mér róðukross úr silfri.
Umboðsmaðurinn, frísklegur
lítill maður, sköllóttur og blest-
ur á máli, með horngleraugu og
hið ótrúlega nafn Rushton Full-
brook, gat litlu bætt við það,
sem ég vissi þegar. Hann sagði,
að húsið væri í slæmu standi og
hefði staðið autt í meira en ár,
og eigendurnir væru í vafa um,
hvort þeir ættu ekki að leggja
í tapið með því að rífa húsið og
selja lóðina, en höfðu beðið
hann að líta þar inn, til eftir-
lits.
Skemmdarvargar höfðu brotið
þar hverja rúðu og læsingarnar
höfðu verið rifnar af gluggun-
um, svo að það varð að binda
þá aftur. Húsið var yfirleitt í
hörmulegu ástandi.
— En það hlýtur að vera hægt
að komast inn í það. Einhver
hefur komið líkinu inn. Hvermg
hefur hann farið að því?
— Gegnum franska gluggann,
býst ég við. -Ef þér viljið koma
Jaérna, skal ég sýna yður það.
Við gengum eftir gangi, sem
bergmálaði allur, með raka-
stybbuna í nösunum, og gegnum
ruslahrúgur. Mörg loftin voru
sigin niður, og einhver hafði
skemmt sér við að rífa heila
símaskrá í smásnifsi og dreifa
þeim út um allt gólf. Það gat
verið skemmtun út af fyrir sig.
— Skemmdarvargar! tautaði
hr. Fullbrook við sjálfan sig og
klofaði yfir stórt gat á gólfinu,
þar sem margar fjalir höfðu ver
ið rifnar upp. Við vorum komn-
ir inn í stóra stofu, sem vissi
út að húsagarði fullum af ill-
gresi. Einn franski glugginn
hafði verið rifinn af hjörum
en gaddavír var strengdur þvert
yfir opið.
— Varið þér yður á glerbrot-
unum! sagði hann og stiklaði
varlega gegn um ruslið. Ég get
ekki betur séð en þetta sé eina
leiðin. sem hann hefur getað
komizt inn. Þér sjáið, að það
er ekkert gagn í þessum vír.
— En hvernig gat hann kom-
izt inn í garðinn?
— Veggurinn þarna neðst ligg
ur beint út að götunni.
— Er það róleg gata?
— Já, mjög svo.
Ég var að athuga vírinn. Það
var auðvelt fyrir fullorðinn
mann að komast milli strengj-
anna eða undir þá. Ég seildist
til og greip litla pjötlu, sem
hékk á einum gaddinum. Það
var sami liturinn og á kjól Yv-
onne.
— Þetta stendur heima. Hann
hefur borið hana á öxlinni og
þannig hefur hún líka fengið
rispuna á andlitið.
Ég settist á hækjur og athug-
aði rykið á gólfinu. Því hafði
verið_ rótað til, en engin för sá-
ust. Á einum gaddinum á neðsta
strengnum fann ég líka ofurlít-
inn þráð úr einhverju dökkbláu
fataefni.
□---------------------------□
56
□-------------------------—□
— Það er eins og hann hafi
verið í kambgarnsbuxum, sagði
ég við Fullbróok en starði síðan
á buxurnar hans, sem voru
skammt frá nefinu á mér. —
En það eruð þér annars líka.
— Ef út í það er farið, þá
eruð þér sjálfur eins, benti hann
mér á.
— Já, en ég gerði það nú ekki.
— Og heldur ekki ég, sagði
hann.
Ég skreið út í garðinn og átti
fullt í fangi með að verjast því
að gaddamir rifu fötin mín.
Maðurinn hlaut að hafa verið
minni en ég, annars hefði hann
aldrei komizt þetta með Yvonne
á öxlinni.
Það var ekkert upp úr garð-
inum að hafa — maðurinn hafði
ekki einu sinni skilið neinn fer-
il eftir sig gegn um illgresið. En
það hafði nú alltaf verið rigning
síðan á föstudagskvöd, svo að
ég gat ekki búizt við neinu. Ég
skrönglaðist gegn um skarðið í
garðveggnum og lenti beiht í
flasið á konu, sem var að fara
út að ganga með hundinn sinn.
Hún rak upp skræk og prjónaði
eins og fælin meri. Ég lyfti hatt
inum kurteislega. — Ég var bara
að líta á eignina, sagði ég, —
og vona, að ég hafi ekki hrætt
yður. Hún glápti á mig kringl-
óttum. bláum augum og flýtti
sér burt þegjandi.
Arnaraugu mín gátu ekki
neitt fundið og ég sneri von-
svikinn aftur inn í garðinn, þar
sem hr. Fullbrook stóð, líkastur
Rut með harðkúluhatt, innan
um illgresið, sem tók honum í
brjóst.
— Sáuð þér nokkuð? spurði
hann laumulega.
— Það er bara kona með
hund, sem er að vakta húsin,
sagði ég rólega — og svo fór ég
inn í húsið þar sem oaunders
stóð yfir gatinu í góliinu og
snuggaði eins og blóðhundur.
— Hvað gengur á? spurði ég.
— Ertu búinn að þefa eitthvað
upp?
— Ekkert nema rakann. Ekki
vildi ég búa í svona húsi þó mér
væri gefið það.
Ég sneri mér við til að frið-
mælast við hr. Fullbrook, sem
hafði elt mig inn.
— Jæja, það var nú það, hr.
Fullbrook, þér hafið hjálpað
okkur mikið. Þakka yður fyrir
að láta okkur vita og allt það.
Nú skulum við ekfci tefja yður
lengur, ef þér viljið sleppa. Ég
horfði á leifarnar af því, sem
einusinni hafði verið falleg
stofa. — Ég mundi í yðar spor-
um segja þeim að láta rífa það.
Það er búið að vera oflengi
dautt.
— Ja héðan af er ekki um
annað að gera, svaraði hann. Lík
gera ekki hús útgengilegri.
Hann lyfti harða hattinum og
rétti fram höndina. — Kannski
vilduð þér smella framdyrunum
í þegar þér farið. Anægja að
hitta yður. Svo stikaði hann
fimlega yfir gatið á gólfinu og
hvarf okkur sjónum fyrir fullt
og allt.
— Sástu nokkuð gegn um
þetta gat? — nei, kveiktu ekki
á eldspýtu, ef þarna skyldi vera
lek gaspípa .... gullstáss,
vindlingaveski úr gulli eða eitt-
hvað þessháttar?
Hann sá á mér, að mér var
alvara svo að hann lagðist á
hné, stakk höfðinu niður um
gatið, eins og Eskimói, sem er
að veiða á dorg. Vitanlega hafði
hann ekkert getað séð, enda
sagði hann, að þarna væri ekk-
ert.
— Og ekkert í kjallaranum
niðri?
Hann hristi höfuðið.
— Gott og vel, þá skUlum við
hypja okkur héðan. Ég hef sann
ast að segja ekkert haft gaman
af þessu. bætti ég við og starði
niður á brotnu gólffjalirnar. —
Og ég gæti bætt því við, að
þetta er það óskemmtilegasta,
sem ég hef enn rekizt á í sam-
bandi við þetta mál.
Tilbreytingarlausar drunurnar
í Rotherhithe-jarðgöngunum
urguðu í eyrunum á okkur, þeg-
ar við skriðum með fimm mílna
hraða á klukkustund á eftir
vörubíl með háfermi af timbri.
Ég hallaði mér aftur á bak, ó-
lundarlega og starði á rauða
tusku, sem var fest á hlassið.
Númerið á bílnum var PRO5037
en það var sama sem símanúm-
erið hjá kennara, sem ég þekkti
einu sinni, góðum náunga, sem
átti góða konu — og ég hafði
ekki séð þau árum saman.
— Hversvegna gaztu ekki
farið einhverja manneskjulega
brú í staðinn fyrir þessa and-
styggðar holu? nöldraði ég við
Saunders, sem starði líka eins
og dáleiddur á rauðu tuskuna.
Hann sýndi þess engin merki,
að hann hefði heyrt til mín, en
það var svo sem ekkert merki-
legt, því að ég hafði ekki heyrt
til mín sjálfur. Þarna var ekk-
ert nema drunurnar í vélinni og
ískrið í lágu gírunum. Ef jarð-
göngin undir Ermarsund yrðu
eitthvað þessu lík, mættu þeir
eiga þau sjálfir, þá vildi ég held
ur tilbreytingarlausan sjóinn og
hossandi þilfarið á drukknum
gufudalli!
Bíllinn stanzaði með braki og
brestum, og þegar útsýnið opn-
aðist fyrir mér við beygjuna,
fór ég að stara á gljáandi múr-
steinsveggina. Einmanalegur
gamall maður með klæðishúfu
á höfði, gekfc fram hjá glugg-
anum með lítið tré undir ann-
arri hendinni. Ég kinkaði vin-
gjarnlega til hans og sagði edtt-
hvað, en hann heyrði auðvitað
ekkert. Svipurinn á honum
benti til þess, að tréð væri eitt-
hvað, sem konan hans hefði beð-
ið hann að koma með heim.
— Jæja, svona gengur það,
sagði ég við kjammann á Sa-und-
ers. Hann leit við í sama bili og
sá, að varirnar á mér hreyfð-
ust. Hann reyndi að teygja sig
í áttina til mín, — Það var ekk-
ert, sagði ég.
AUKIN ÞÆGINDI - AUKIN HÍBÝLAPRÝÐI
Við erum sammála um
KENWOOD
Konan mín vill Kenwood Chef sér til aðstoðar
í eldhúsinu ... og ég er henni alveg sammála,
því ekkert nema það bezta er nógu gott fyrir
hana.
KENWOOD CHEF
er miklu meira og allt annað
en venjuleg hrærivel —
Engin önnur hrærivél býður upp á jafnmikið úrval ýmissa
hjálpartækja, sem létta störf húsmóðurinnar. En auk þes*
er Kenwood Chef þægileg og auðveld í notkun, og prýði
hvers eldhúss.
1. Eldfðst Idrskál og/eða stilskftl.
2. Tengilás fyrir þeytara, hnoðara
og hrærarg., sem fest er og los-
að með einu léttu handtaki.
3. Tengilás fyrir hakkavél, græn-
metis- og ávaxtarifjárn, kaffi-
kvörn, dósaupptaka o.fl.
4. Tengilás, lyftið tappanum, teng-
ið tækið, og það er allt.
5. Tengilás fyrir hraðgengustu
fylgitækin. — Aðrir tengilásar
rofna, þegar lokinu er lyft.
6. Þrýstihnappur — og vélin opu-
ast þannig, að þér getið hindr-
unarlaust tekið skálina burt.
KENWOOD CHEF fylgir:
Skál, þeytari, hnoðari, hrærari,
sleikjari og myndskreytt upp-
skrifta- og leiðbeiningarbók.
Verð kr: 5.900.—
Viðgerða- og varahlutaþjónusta
Simi
11687
21240'
Laugavegi
170-172