Morgunblaðið - 27.01.1966, Blaðsíða 24

24
MORGU NBLAÐIÐ
Flmmtudagur 27. janúar 1966
— Ég skal gera það sem ég
get, mamma, sagði Clothilde, til
þess að róa hana. Reyndu bara
að vera róleg. Ég hef dálítið
meira að segja þér frá. Húsbóndi
minn gerði mér tilboð í kvöld.
Einn njósnarinn okkar er að
fljúga til Japan í áríðandi erinda
gjörðum, og hann vill að ég
fari með honum. Hann heldur,
að vegna þess, að pabbi á heima
í Tokyo, þá geti ég orðið hon-
um að miklu gagni. Og þá gæti
ég talað við Heather og reynt að
fá hana ofan af þessu tiltæki. Og
það því fremur sem mér finnst
einhvernveginn hún ekki vera
sérlega hrifin af því sjálf.
— Hrifin! Hver gæti svo sem
verið hrifin af að giftast Japana?!
— I>ú hefur þá ekkert á móti
því, að ég fari, mamma? hélt
Clothilde áfram. — Auðvitað
dytti mér ekki í hug að fara frá
þér, ef Eileen frænka væri ekki
hérna. En hún getur séð um það,
sem þú þarfnas-t.
— Já, farðu, farðu! æpti móð-
ir hennar í æsingi. — Komdu í
veg fyrir þetta hjónaband, hvað
sem það kostar! Ég skil ekki,
hvað hann Jack er að hugsa, að
láta þetta viðgangast.
— Ég skal þá fara, fyrst þú
vilt það, mamma, og ég lofa að
gera það sem ég get til að snúa
Heather frá þessu. Hún kann að
vilja hlusta á mig, enda vorum
við einu sinni mjög samrýmdar.
En hugsaðu nú ekki meira um
þetta í kvöld, mamma mín.
— Hvernig ætti ég að geta
annað en hugsað um það, svaraði
hin, reið og í rellutón.
— Ef þú heldur áfram að gera
þér áhyggjur út af þessu, færðu
bara annað kast og þá verður
að senda eftir lækninum. Nú skal
ég gefa þér svefnskammt. Wilson
læknir sagði mér að gera það,
hvenær sem þú yrðir æst að
kvöldlagi. En ég ætlaði ekki að
segja þér frá þessu fýrr en í
fyrramálið.
— Hverju hefði það svo sem
breytt? spurði móðir hennar
gremjulega, Mér hefði fundizt
nákvæmlega sama um það þá.
Hún greip aftur í handlegginn á
Clothilde. — En ég treysti þér,
Clothilde, og ég veit, að þlú get-
ur komið í veg fyrir þesa vit-
leysu.
Clothilde, gaf henni skammt-
inn og beið inni hjá henni, og
hélt í höndina á henni, þangað
til reglulegur andardrátturinn
gaf til kynna að hún væri sofn-
uð.
Hún læddist út á tánum og
inn í sitt eigið herbergi, sem var
ekki nema lítil kompa, en ljós-
málað og skreytt. Hún hneig
niður á rúmið sitt. Hún var dauð
uPPgefin, en jafnframt spennt.
Og hún var ánsegð. Hún hafði
borðað með Gary og þau voru
nú ekki lengur húsbóndi og hjú,
sem umgengust formlega, held-
ur voru þau orðin vinir. I>au
höfðu meira að segja þúazt,
rétt eins og þau hefðu, án þess
að vita af því, verið vinir í heilt
ár. Þarna var eini annmarkinn
á því að fara til Japan: hún
yrði svo langt frá Gary.
E/in háttaði í rólegheitum og
fór í rúmið. Það seinasta, sem
hún mundi eftir var þunnleitt,
□----*-----------;-----------□
5
n
□----------------------------□
laglegt andlitið á Gary, sem
hallaðist í áttina til hennar þar
sem þau voru að kveðjast á
tröppunum. Hefði hann kysst
hana, ef hún hefði gefið honum
undir fótinn með það? Þessi hugs
un var að vefjast fyrir henni,
þangað til hún var sofnuð.
4. kafli.
Sumarið var á förum og lauf-
ið á trjánum tekið að færast í
haustlitina. Hún gat séð trén
gegn um litla gluggann sem
sneri út að torginu. Hún raulaði
fyrir munni sér meðan hún var
að klæða sig. Lífið hafði allt í
einu fengið nýja þýðingu, fannst
henni. Hraðinn hafði aixkizt ó-
segjanlega — henni fannst rétt
eins og hún væri í þotu.
Hún var í rétta skapinu til að
fara í nýju haustdragtina sína,
iþessa graenu með gylltu ýrunum
í, sem hún hafði geymt sér allt
sumarið. Skyldi Gary taka eftir
því. að hún var í nýjum fötum?
Mundi framkoma hans nú verða
öðruvísi en í gærmorgun? Já,
áreiðanlega. h|ú voru þau orðin
vinir — nú var ekki lengur skrif
stofusambandið eitt milli þeirra.
Hún var í miklum æsingi og
tilhlökkun alla leiðina í stræt-
isvagninum, en varð gripin
kvíða, er hún nálgaðist skrif-
stofiuna.
Gary var kominn þangað á
undan henni. Venjulega kom
hann ekki svona snemma í
skrifstofuna. Hún stanzaði fyrir
innan dyrnar. — Ég vona, að ég
komi ekki ofseint.
— Hann sneri að henni og
brosti ofurlítið, en það bros var
ópersónulegt. — Nei, þér komið
ekki ofseint, ungfrú Everett,
það var bara ég, sem kom
snemma, því að ég þarf að hitta
mann. Gott veður, finnst yður
ekki? Og svo sneri hann aftur
að bréfunum sínum.
Hún var illiega vonsvikinn.
Jæja, það var þá svona: hún
sjálf var imgfrú Everett og veðr
ið var gott. Hann hafði varla
litið á hana, auk heldur minnzt
orði á nýju fötin hennar. Mikill
bjáni hafði hún getað verið að
halda, að þetta gerði nokkxa
breytingu á samibandi þeirra í
skrifstofunni! Eða hafði hann að
eins boðið henni út í sambandi
við þessa væntanlegu Japans-
ferð? Eina huggun hennar var
sú, að það erindi hefði hann
allt eins getað rekið í skrifstof-
unnL
Hann var búinn að fara gegn
um öll bréfin, áður en hann svo
mikið sem spurði: — Töluðuð
þér við hana móður yðar um
þessa Japansferð?
Ejún kinkaði kolli. — Já, og
hún samþykkir hana fyrir sitt
leyti.
Hana hryllir við því, að hún
systir mín skuli ætla að fara að
giftaast Japana. Og hún heldur
að ég geti kannski komið í veg
fyrir það.
Hann leit á hana með hálf-
skökku brosi. — Og eruð þér
jafn bjartsýn á það sjálf?
— Það veit ég, sannast að
segja ekki. Ég hafði áður nokk-
urt áhrifavald yfir Heather. Hún
er glaðlynd og hrifgjörn, stund-
um dálítið kærulaus — eins og
pabbi — en hún er engin bjáni.
Og það er pabbi svo sem ekki
heldur.
— Það léttir að minnsta kosti
á yður að geta talað um þetta
við hana sjálfa, sagði hann. —
Ken Brooks kemiu- hingað núna
bráðum. Þér þekkið hann nátt-
úrlega, er ekki svo?
— Ekki nema mjög lauslega.
Það er rétt svo, að við höfum
skipzt á nokkrum orðum.
Hann brosti ofurlítið. — Ég
hefði nú haldið, að flestar stúlk-
urnar hérna þekktu Ken sæmi-
lega vel. Hann er mannblendinn.
Hún var að vélrita nokkur
bréf, sem Gary hafði lesið henni
xyrir um morguninn, þegar hann
kom með Ken inn í skrifstofuna
til hennar.
— Þú þekkir sjálfsagt ungfrú
Everett? sagði Gary í form-
föstum tón.
— Hæ, ungfrú Everett! sagði
Ken og freknótta smettið varð
allt að einu brosi.
Hann var ekki meira en með-
alhár vexti. Vöxturinn var
grannur en kviklegur, en jafn-
framt virtist hann hafa krafta
í kögglum. Hann var þunnleitur
og skarpleitur, ekki beint lag-
legur, en bauð af sér góðan
þokka. Og augun voru líka fall-
eg. Þau voru dökkbrún, en hvöss
og lifandi. Framkoma hans var
eðlileg, næstum kæruleysisleg.
Hárið mjög rautt.
Clothilde svaraði kveðju hans
með: — Góðan daginn, hr.
Brooks.
— Ég heyri, að þér eigið að
fara í þetta ferðalag með mér,
sagði hann, blátt áfram og
óformlega. — Ég tel mig hepp-
inn. Það eru ekki margir eftir-
litsmenn, sem geta tælt einka-
ritara húsbóndans í ferðalag
með sér. Og það svona laglega
stúlku! Hann leit á hana með
feimnislegri aðdáun.
Clothilde roðnaði ofurlítið við
þessa opinskáu gullhamra, en
Gary hleypti brúnurn, rétt eins
og hann væri ekkert hrifinn af
þeim.
Ken hló. — Jæja, þá er ég
búinn að koma ykkur í vand-
ræði. Fyrirgefið þið. En þér
getið eins vel viðurkennt að
þér gangið í augun. Og svo hef-
ur. 0‘Brien verið að telja upp
alla aðra kosti yðar.
Clothilde roðnaði æ því meir.
— Ég vona að geta veitt yður
einhverja aðstoð.
— Hr. O'Brien hefur verið að
segja mér, að þér hafið sambönd
í Japan, sem gætu komið okkur
að gagni. Það er ætlunin, að ég
leggi af stað eftir tíu daga. Næg-
ir það yður til að undirbúa yð-
ur?
— Það er kappnógur tími fyr-
ir mig ef hr. O'Brien samþykkir
það.
— Ungfrú Pettifor tekur við
yðar starfi meðan þér eruð í
burtu, ungfrú Everett, sagði
Gary. Ég hef beðið hana að líta
hér inn, núna í morgunmálið,
svo að þér getið sagt henni í
hverju vinnan er fólgin.
Clothilde þekkti Louise Petti-
for. Þetta var lítil, ljóshærð
stúlka, vel fær í störfum og
hafði hlaupið í skarðið fyrir
ýmsa einkaritara, sem urðu veik
ir eða fóru í frí. Clothilde fann
sem snöggvast til afbrýðisemi
gegn stúlkunni, sem átti nú að
vinna inni hjá Gary á hverjum
degi. Gæti ekki svo farið, að síð-
ar meir vildi hann heldur hafa
Louise fyrir einkaritara? En
hún varð að leggja það á hættu.
Hún varð að komast að því,
hvað hefði valdið þessari skyndi
legu og að því er virtist örlaga-
þrungnu trúlofun systur sinnar.
— Úr því að við eigum að
vinna saman, er eins gott, að
við kynnumst almennilega, sagði
Ken. — Hvernig lízt yður á að
borða með mér hádegisverð i
dag?
Clothilde leit á Gary, en ekk-
ert varð lesið út úr svip hans.
Hún hafði enga ástæðu til að af-
þakka þetta, og hversvegna ætti
hún ekki að borða með Ken
Brooks? Næstu vikur yrðu þau
stöðugt saman, hvort sem væri.
Og auk þess kuimi hún vel við
hann, þrátt fyrir óformlega fram
komu hans. Framkoma sú var
frjálsleg og aðlaðandi. En hitt sá
hún, að hann gat orðið fastur
fyrir, ef á ætti að reyna. Hún
hafði heyrt talað um hann sem
einhvern bezta eftirlitsmann,
sem deildin hefði.
— Það væri mér ánægja.
— Jæja, bless á meðan.
Þeir Gary gengu út saman.
Kannski var það eins gott, að
hún hefði farið í nýju fötin,
hugsaði hún enda þótt þau virt-
ust ekki hafa haft mikil áhrif
á Gary.
Ken fór með hana í matsalinn
á Savoy, og á því varð hún hissa.
Hún hafði haldið, að einhver
listamannakráin ætti betur við
hann.
— Hvernig kannfcu við þessa
knæpu? sagði hann, er þau sett-
ust við lítið borð og horfðu
kring oxm sig á hina margbreyti-
legu og skrautbúnu gesti
— Mér lízt ágætlega á hana,
sagði hún. — En ég hef nú sjald-
an komið hér.
TRVGGÐU
ÞÉR IUIÐA
STRAX
í DAG!