Morgunblaðið - 23.04.1966, Blaðsíða 19

Laugardagur-23. aprH 1966
MORGUNBLAÐIÐ
19
Karl J. Ottesen
vigtarmaður, kvebja
í GÆR kvöldum ' við hinztu
kveðju Karl J. Ottesen, vigtar-
Diann, Bragagötu 38.
Karl lézt hinn 12. þ.m. í Borg-
arspítalanum í Reykjavík eftir
langa legu. Veikindi þau, er urðu
honum að fjörtjóni gerðu fyrst
vart við sig í ágúst s.l. Smátt og
smátt dró úr Mfsiþrekinu, en ör-
lögum sínum maetti hann með
stakri ró og æðruleysi unz yfir
lauk.
Karl var fæddur hinn 17. apríl
1895 á Ytra-Hólmi. Ytri Akranes-
hreppi. Foreldrar hans voru hjón
in Jósafat Jóhannsson, söðlasmið
ur, og Guðlaug Lárusdóttir Otte-
sen. Þau hjónin áttu átta börn
og ólu auk þess upp eina stúlku.
Var Karl elztur þessara barna.
Ungur fluttist Karl með for-
eldrum sínum til Vopnafjarðar
og síðan til Reykjavíkur árið
1913, þar sem hann lifði og starf-
aði síðan.
Karl kvæntist Sveinbjörgu
Sveinsdóttur 28. sept. 1929, og
varð þeim þriggja barna auðið,
sem öll eru á lífi. Guðlaug, hús-
frú í Reykjavík; Viðar, barþjónn
í Reykjavík og Valdimar, iðnað-
armaður nú búsettur í Dan-
xnörku. Auk þess eignaðist Karl
son áður en hann kvæntist, er
Guðlaugur hét, en hann fórst
xneð togaranum Júní á leið heim
frá Grænlandi 1959.
Karl var góður og umhyggju-
samur heimilisfaðir, barngóður
og ljúfur í viðmóti. A heimili
hans var gott að koma, því gest-
risnin sat þar í öndvegi. Kona
hans átti þar eigi siður hlut að
máli, meðan hennar naut við,
enda mat hann hana mikils.
Konu sina missti Karl 1959.
Eftir að Karl fluttist til Reykja
víkur, vann hann öll algeng störf,
er til féllu, en 1. apríl 1919 réðst
hann til h.f. Kol & Salt, hér í
bæ, og vann þar síðan við af-
greiðslustörf og fl. Hafði hann
því fyrir skömmu átt 47 ára
starfsafmæli, er hann lést. Var
hann annar elzti starfsmaður
fyrirtækisins, en það átti 50 ára
afmæli á s.l. ári. Þessi langi
starfsaldur sýnir ljóslega að allt
los og hringl var fjarri, huga
Karls, enda einkenndu samvizku
semi og trúmennska verk hans
í hvíevtna. Létt lund og glað-
legt viðmót eru kostir, sem prýða
góðan dreng, og þá átti Karl í
ríkum mæli. Hvers manns götu
vildi hann greiða, og þeir eru
orðnir býsna margir, sem kann-
ast við Kalla hjá Kol & Salt,
og hafa notið fyrirgreiðslu hans
■ fyrr eða síðar. Ávalt var Karl
reiðubúinn til starfs, þvi starfið
og fyrirtækið var svo ofarlega
í huga hans að segja má, að
vinnustaðurinn hafi verið hans
annað heimili. Gönguför á frí-
dégi beindist ósjálfrátt að Reykja
víðurhöfn, þar sem vettvangur
starfs hans var.
Með Karli er horfinn góður
drengur, sem öllum vildi yel.
Þorsteinn
IVIinniiig
Fæddur 19. nóv. 1921.
DSinn 9. apríl 1966.
VETURINN var senn á enda,
það var vor í lofti, páskahátíð-
in var að ganga í garð — en
þá kom helfregnin „hann Steini
frændi er dáinn“.
Engum af okkur frændum og
vinum kom þessi fregn þó á
óvart, því áralöng barátta við
erfiðan sjúkdóm var að baki,
en sárt er að sjá á eftir dugleg-
nm og vel gerðum manni í blóma
lífsins, aðeins 44-ára að aldri.
Þorsteinn fæddist 19. nóv. 1921
að Hofstöðum í Stafholtstungum,
var elzta barn foreldra sinna,
Steinunnar Guðmundsdóttur og
■Hjálms Þorsteinssonar, er þar
bjuggu. Hann ólst upp í stórum
systkinahóp, en hörð örlög lustu
Iþað heimili, svo að mikil ábyrgð
og vinna kom snemma á hans
ungu herðar. Foreldra sína, bæði
é bezta aldri, misstu þau syst-
kinin með árs millibili, þá öl'l á
eesku- og bernskuskeiði. En með
framúrskarandi dugnaði óg sam-
heldni héldu eldri systkinin
heimili og önnuðust uppeldi
þriggja yngstu systra sinna, og
samheldni og systkinatryggð
þeirra er órofa.
Árið 1945 fór Þorsteinn að
vinna í Sundhöll Reykjavíkur, og
vann þar nærri tvo áratugi, eða
svo lengi sem heilsa og kraftar
leifðu. Rúmlega tvítugur að
aldri kenndi hann a'Ivarlegs sjúk-
dóms, er að lokum leiddi hann til
dauða, hiinn 9. apríl sl., en síð-
ustu tvö árin hafa verið þrot-
laus barátta á sjúkrahúsum.
Það má geta nærri, að það
hefir verið erfitt að ganga aldrei
heill til skógar öll sín beztu
xnanndómsár, og mikil þrekraun
ungum manni, leiðin í gegnum
sjúkrasalina, en Þorsteinn hafði
sterka trú á lífið og leit á björtu
hliðar þess og þráði að geta hald-
ið áfram að starfa fyrir fjöl-
skyldu sina, en nú um skeið vissi
hann vel að hverju stefndi og
horfði æðrulaus og ókvíðinn
fram á hið ókomna, því hann átti
sterka guðstrú í brjósti sér.
Hinn 24. júlí 1948 kvæntist
hann eftirlifandi eiginkonu sinni,
Hjálmsson
Eugeníu Nielsen, sem ávallt hef-
ir staðið við hlið hans og einskis
látið ófreistað með ástúð sinni og
fórnfýsi, að gera honum lífið
léttara, enda veit ég að konu
sína mat Þorsteirm mikils og hún
var honum ómetanlegur lífsföru-
nautur. Þau eignuðust tvo sonu
sem eru báðir á æskuskeiði.
En nú er „Steini frændi" allur,
hann var fyrsta systkinabarn
mitt, sem leit dagsins ljós og einn
ig fyrstur af þeim til að kveðja
þennan heim. Þar er góður
drengur genginn. Hann var hrein
lyndur og heilsteyptur og tröll-
tryggur, enda átti hann marga
góða kunningja og aldrei slitnaði
átthagatryggðin, því böndin voru
sterk sem bundu hann við æsku-
stöðvarnar í blessuðum Borgar-
firðinum okkar. — Nú kveð ég
þig, Steini minn og þakka þér alla
tryggðina, hlýju handtökin og
góðlátiegu glettnina, sem þú átt-
ir svo mikio af. Eftirlifandi eig-
inkonu þinni, sonum ög stjúp-
syni, votta ég mína innilegustu
samúð. Ég veit að konan þín
verður héreftir sem hingað til
hin sterka hetja.
Vorið er að koma. Sólin hækk-
ar á lofti og jörðin klæðist nýju
lífi en þú ert horfinn á vængj-
um morgunroðans „meira að
starfa guðs um geim.“
Far þú í friði, frændi minn.
Ragnheiður Guðmundsdóttir.
Guðlaugur Jóhan-
nesson — Minning
Hans er minnzt með þakklæti,
og bornum og systkinum vottuð
dýpsta samúð.
Um leið og g kveð þig Kalli
minn, minnist ég góðra kynna
og þakka vel unnin störf og ljúfa
samvinnu.
Ásgeir Jónsson.
ÞANN 11 þm. andaðist mætur
maður í íslenzkri kennarastétt,
Guðlaugur Jóhannesson, kenn-
ari í Landssveit. Hann var fædd
ur í Klettstíu í Norðurárdal,
Mýrasýslu, þann 28 febrúar ár-
ið 1893. Foreldrar hans voru Jó-
hannes Jónsson og Sigurborg
Sigurðardóttir, er bjuggu allan
sinn búskap í Klettstíu, bæði
komin af þekktum borgfirskum
ættum.
Guðlaugur átti þrjú systkini,
sem enn eru öll á lífi, en pau
eru Jón, er lengi var bóndi í
Klettstíu, nú búsettur í Borgar-
nesi, Vilborg búsett í Hafnar-
firði og Páll verzlunarmaður í
Reykjavík.
Guðlaugur dvaldi öll æskuár
sín í foreldrahúsum og stundaði
venjuleg sveitastörf. Hann varð
snemma bráðþroska og námfús j
og hafði sterka löngun til að ,
afla sér æðri menntunar. Lífs-
kjörin voru hörð um síðustu
aldamót og það þótti fráleitt, að
fátækir alþýðudrengir gengju
með slíkar grillur í kollinum,
og enn var sá hugsunarháttur
ríkjandi „að bókvitið yrði ekki
látið í askana". Samt tókst Guð-
laugi að afla sér góðrar sjálís-
menntunar og í tvö ár stundaði
hann nám á Bændaskólanum á
Hvanneyri, árin 1913—1915.
Snemma hneigðist hugur hans
að þvá að fræða aðra og kenn-
ara-starfinu helgar hann alla
starfkrafta sína. Guðlaugur var
kennari í rúm 40 ár. Hann var
mörgum góðum kostum búinn
sem kennari og átti mjög auð-
velt með að setja sig inn í hug-
arheim hinna ungu nemenda og
ná tökum á þeim. Hann tók starf
sitt mjög alvarlega og hafði á-
vallt mikla ánægju af að um-
gangast börn og ungíinga og til
hinztu stundar tókst honum að
varðveita barnið í sinni eigia
sál.
Guðlaugur stundaði fyrst
kennslu í Þverárhlíð í Mýrar-
Sigríður Guðmunds-
dóttir — Minning
' ÞEGAR við Kristján vinur
minn JónsSon frá Garðsstöðum
hittumst seint í s.l. mánuði, grun
aði mig ekki, frekar en hann
sjálfan, að eftir svo að segja
nokkrar klukkustundir yrði
lokið hérvist hans góða og
trausta lífsförunautar um 35 ára
skeið. Hann sagði mér að vísu
frá veikindum og sjúkrahúsvist
konu sinnar, en virtist grunlaus
um svo skjótan endi iífs hennar.
Frú Sigríður lézt i Sjúkrahúsi
ísafjarðar 26. marz — réttum 20
dögum eftir að hún hafði náð
73. aldursári. Minningarathöfn
fór fram í ísafjarðarkirkju, en
útför allfjölmenn héðan frá Dóm
kirkjunni í Reykjavík þriðjudag-
inn 5. apríl, þar sem bróðurson-
ur Kristjáns manns hennar, séra
Jón Auðuns dómprófastur ann-
aðist prestsverk.
Vegna fjarveru gat ég ekki
fylgt til moldar jarðneskum leif-
um frú Sigríðar, en þótt nokkuð
sé umliðið, langar mig til að
minnast hennar fáum orðum. Ég
hefi oft komið á heimili þeirra
hjóna að Hliðarvegi 6, notið þar
góðs og á þaðan hugljúfar minn-
ingar.
Þótt ég þekki því miður ekki
mikið til ættar og uppruna frú
Sigríðar sálugu Guðmundsdótt-
ur, veit ég samt, að hún var
fædd að Lundum í Stafholts-
tungnahreppi, Borgarfirði, 6.
marz 1893, dóttir hjónanna Guð-
laugar Jónsdóttur frá Melum í
Hrútafirði og Guðmundar Ólafs-
sonar á Lundum, þár sem ætt-
menn hans höfðu lengi búið hver
fram af öðrum. Þeim hjónum
var 7 barna auðið; 2ja sona og
5 dætra. Ólaf son sinn misstu
þau óvænt og skyndilega í blóma
lífsins, en hinn sonurinn er Geir,
fyrrum bóndi að Lundum, nú
bankastarfsmaður hér í Reykja-
vík, kvæntur Þórdísi Ólafsdóttur
frá Sámsstöðum í Hvítársíðu.
Systurnar, fríðar og föngulegar,
áttu eftir að gefast þjóðkunnum
merkismönnum, eins og fram
kemur af þessu yfirliti: Sigrur-
laug gift Sverri Gíslasyni bónda
og hreppstjóra að Hvammi í
Norðurárdal, fyrsta formanni
Stéttarsamband bænda langt á 2.
áratug. — Ragnhildur gift
frænda sínum Sigurði bónda og
hreppstjóra Jónssyni að Stafa-
felli í Lóni, margra ára formanni
Menningarsambands Austur-
Skaftfellinga — Sigríður gift
Kristjáni Jónssyni frá Garðsstöð-
um, erindreka Fiskifélags ís-
lands á Vestfjörðum í áratugi og
alkunnum áhuga- og forystu-
manni í sjávarútvegs- landbún-
aðar- og samvinnumálum, auk
þess sem hann er þekktur af
margháttuðum ritstörfum sínum
— Ásgerður gift Jóni Guðmunds
syni frá Gufudal, fyrrv. endur-
skoðanda SIS meðal kaupfélag-
anna um margra ára skeið og
síðast skrifstofustjóra í Stjórn-
arráðinu — og Margrét gift Karli
heitunum Halldórssyni tolíverði
í Reykjavík. Lundaheimilið var
þekkt fyrir myndarskap og menn
ingarlega reisn. Hefir líka þótt
mega sjá það á börnunum. í þess-
um glaða hóp ólst Sigríður upp.
Ung stúlka hélt Sigríður að
heiman til námsdvalar við
Kvennaskólann í Reykjavík í tvö
ár-. Seinna lærði hún vefnað o. fl.
hjá þeirri merkiskonu Sigrúnu
Blöndal og fór til náms í lýðhá-
skólann að Tárna í Svíþjóð. Mun
slíkt hafa verið heldur fátítt í
þann tíð. Auk starfa heima á
Lundum var svo Sigríður einn
vetur matráðskona Hvítárbakka-
skólans og gegndi um tíma trún-
aðarstörfum á sjúkrahúsum í
Reykjavík.
Þessi var í stuttu máli ytri
ferill Sigríðar unz hún kynntist
eftirlifandi manni sínum. Þau
Kristján gengu í hjónaband 5.
júlí 1931. Bjuggu þau alla sína
Framhald á bls. 23.
sýslu árjð 1916—1921. Þá flutt-
ist hann tilTtvíkur og vann þar
við skrifstofustörf í nokkur ár.
Árið 1930 er hann ráðinn kenn-
ari í Landmannaskólahverfi í
Rangárvallasýslu og starfar þar
til ársins 1963 er -hann hætti
vegna aldurs. í Landssveit vinn-
ur hann sitt ævistarf og þar undi
hann hag sínum vel.
Landmenn kunnu líka vel að
meta Guðlaug og stönf hans og
sýndu honum margvíslegan
sóma. Hann hefur nú í mörg ár
átt heimili á Hellum á Landi og
á Skarði í sömu sveit kaus hann
að eiga sinn hinzta hvílustað.
Á sumrin heimsótti Guðlaugur
að jafnaði æskustöðvar sínar, og
dvaldi þá oft um nokkurn tíma
uppi í Borgarfirði, hjá vinum og
ættingjum. Hann hafði mjög
næmt auga fyrir náttúrufegurð
og hafði mikið yndi af því a<ð
vera úti í náttúrinni á björtum
sumarnóttum, njóta friðsældar
hins stórbrotna landslags og
kasta fyrir lax í lygnum hyL
Hann gat oft dvalið langdvölum
við Norðurá, virt fyrir sér hið
margbreytilega og sérstæða lands
lag, horft á litbrigði vatnsins og
sporðaköst fiskana í fossunum.
Sjaldan var hann glaðari en á
sl'íkum stundum.
Guðlaugur var mikill dreng-
skaparmaður og þoldi illa er
öðrum var hallmælt. Illt umtal
var honum aldrei að skapi. Hann
var vinur vina sinna í orðsins
fyllstu merkingu. Tók jafnan
málstað þeirra og gat þá oft orð-
ið óvæginn í vörn sinni. Trygg-
lyndur var hann með afbrigðum
og aldrei brást hann þeim, sem
einu sinni höfðu öðlazt trúnað
hans og vináttu.
Gúðlaugur var gleðimaður og
kunni vel að gleðjast á góðri
stund. Hann var stór maður að
vallarsýn og samsvaraði sér vel,
en á síðari árum var hann far-
inn að láta nokkuð ásjá. Hann
kvæntist aldrei og dó barnlaus.
Lífsgöngu Guðlaugs er nú lok-
ið. Hann verður til moldar bor-
inn að Skarði á Landi, laugar-
daginn 23. apríl.
Borgfirski drengurinn er kom-
inn heim.
Blessuð sé minning hans.
Klemenz Jónsson.