Morgunblaðið - 23.04.1966, Blaðsíða 28

28
MORGU NBLAÐIÐ

Laugardagur 23. apríl 1966
SUZANNE EBEL:
ELTINGALEIKUR
að finnast......eins og þér....
'þú þekkir framhaldið.
— En hvernig var það með
stúlkur? Ég hafði verið að draga
við mig spurninguna, sem mig
langaði þó mest til að koma
með.
— Ég hef ekkert gert tö þess
að þú þurfir að ganga með svo
fáránlegar hugmyndir, Virginia.
— Ég er nú búin að vera með
þér dögum saman.
— Þá er tími til kominn, að
þú þekkir mig. Ég er ekki annað
en það, sem þú sérð.
Svo töluðum við saman, eins
og fólk gerir, sem veit allt í einu
að það er ástfangið, og hann
sagði mér ýmislegt um sjáifan
Ftumingo
HÁKÞUKRKAN
-)< fallegri )< fljótari
Tilvalin fermingargjöf!
= FÖNIX
Sími 2-44-20 — Suðurgötu 10.
sig, sem ég vissi ekki áður. Ég
hafði verið allan sólarhringinn
með honum, dögum saman en
samt vissi ég enn ekki, hvar
hann átti heima hvort hann aetti
fjölskyldu, hvað harm hefði hafst
að — að því undanteknu, að
hann hefði verið í hernum og
harmaði það að hafa ekki kom-
izt til Kóreu. Hann sagðist vera
einkasonur. Móðir hans var lát-
in, en faðir hans var prófessor
í Camlbridge, göíuglyndur
menntamaður, innhverfur mað-
ur, sem hafði aldrei getað skilið
börn.
—- Ég var lengst af að heiman.
Auðvitað meðan ég var í skóla
og svo í háskóla. Faðir minn
var þar líka, en ég kom sjaldnast
heim, varla einu sinni til rnatar.
□-------------------------□
29
□-------------------------□
Ég átti marga kunningja. Og
svo var ég í London. Líklega hef
ég ekki lært annað af honum en
hlédrægni. Ég veit ekki enn í
dag, hvernig hann er, nema
hvað hann hefúr háar hugsjónir
En hann hefur aldrei látið til-
finningar sínar í ljós við mig.
Hugmyndirnar eru það eina,
sem hann hugsar um. En hann
hefur gert skyldu sína við mig,
Virginia, og mér þykir mjög
vænt um hann. En veggurinn,
sem milli okkar er, verður aldrei
rofinn. Ég kom til London og
áður en ég vissi af, var ég kom-
inn í þessa auglýsingastarfsemi.
Ég er sennilega enginn bjáni, og
ég hafði áhuga á þessu. Þangað
til núna nýlega, þegar mér fór
Tæknifræðingur
Byggingatæknifræðingur með nokkurra
ára starfsreynslu óskar eftir starfi. Tilboð
merkt: „9137“ sendist Mbl. fyrir 30. þ.m.
VILJUM RÁÐA
bifvélavirkja eða menn
vana bifreiða- og landbúnaðarvéla-
viðgerðum.
Getum einnig bætt við nemendum
í bifvélavirkjun.
Kaupfélag Árnesinga
Selfossi.
— Ég kann vel við þær, sagði
hann og varð skrítin á svipinn.
— Þetta er ekkert svar. Hef-
urðu oft orðið skotinn áður?
— Nei, það hef ég ekki.
Aldrei. Ég kánn vel við kven-
fólk. Mér er alltaf hvíld að sam
félagi við það. Þær brjóta allar
reglur karlmannanna. Og það
Mkar mér vel. Ég hef átt marg-
ar konur um dagana, en aldrei
til lengdar. Aldrei til framlbúð-
ar. Ég vildi..... æ, þú veizt
ekki, hvað mér er erfitt að finna
orð yfir það, sem mig langar til
að segja þér.
— Eeyndu það.
— Já, mín brosleita mær. Ég
vildi stúlku, sem væri eitthvað
öðruvísi en þessar hörðu, lag-
legu stúlkur í auglýsingunum.
Öðru vísi en þær, sem hugsa
aðeins um eigin hagsmuni, sem
geta verið skemmtilegar rétt í
Ibili...... eða þessar heimsku,
innantómu......þó að þetta sé
kannski drambssamlega mælt.
Ég vildi — og aftur snerti hann
slagæðina í handleggnum á mér
með fingrinum. — Ég vildi....
stúlku, sem ég gæti dáðst að.
Stúlku, sem einhverjar töggur
væru í. Einhverja.......ja, ég
get ekki notað annað en karl-
mannlegt lýsingarorð — ein-
hverja, sem væri hugrökk.
Veiztu, að það er einmitt það,
sem þú ert? Falleg. Þverúðug.
óþolinmóð. Og hugrökk! Eng-
inn, sem hefði verið með þér
þessa síðustu daga, gæti staðizt
þig. Það er ekki til sá maður í
öllu landinu, Virginia, sem gæti
annað en orðið skotinn í þér,
eftir að hafa séð þig handleika
þyssu!
Við hlógum bæði.
Svo sátum við nokkra stund
enn, í þessu hálfdimma herbergi,
með allan ljósaganginn frá upp-
tökusalnum fyrir neðan okkur,
og héldumst í hendur. Loksins
kviknaði á merkjaljósinu í horn
inu, til merkis um, að æfingin
væri að byrja. Við hættum að
horfa hvort á annað, og Rod
sagði: — Við skulum sjá, hvern-
ig þessi Caxton-kvenmaður lítur
út.
Æfingin gekk snurðulaust.
Viðtalið var þessi venjulega sæt-
súpa, sem fór svo mjög í taug-
arnar á mér, þar sem spyrjand-
inn talar í verndartón, og virðist
ætla að svipta hinn fræga við-
mælanda sinn öllum möguleik-
til að segja eitthvað markvert
um sjálfan sig. En Prudence
Caxton var alveg sama um það.
Hún brosti bara. Sterkur vilji
hennar sást greinilega gegn um
allan moðreykinn.
Rod sagði hugsi: — Þetta er
einkennileg manneskja að nota
fyrir fómardýr.
— Æfinguni lauk og hópur
stúlkna, svo og ljósmyndararnir
og stjórnandinn, söfnuðust sam-
an til að fá sér kaffisopa og
matarbita. Ég öfundaði þau af
matnum. Undarlegt, hvað mér
Landsmálafélagið
Fram Hafnarfirði
heldur fund mánudaginn 25. þ.m. (annað kvöld í Sjálfstæðis-
húsinu kl. 8,30.
Fundarefni:
Bæjarmálin og bæjarstjórnarkosningarnar.
Frummælendur verða bæjarfulltrúarnir
Stefán Jónsson og Eggert ísaksson.
Skorað er á sjálfstæðisfólk að fjölmenna á fundinn og taka með
sér gesti.
STJÓRNIN.
— Það er ekki bara olían sem þarf að skipta um — það er
allur bíllinn.
fannst ég alltaf vera glorhungr-
uð.
— Við skulum reyna að finna
matsöluna, sagði Rod, rétt eins
og hann læsi hugsanir mínar.
Nú opnuðust dymar að áhorf-
endaherberginu og magur,
þreytulegur maður, með góðlegt
púkaandlit, kom inn.
— Ég er Ron Hadstone. Afsak
ið, að ég losnaði ekki fyrr. Þér
eruð frá skrifstofunni við Berk-
leytorgið, er ekki svo? Vilduð
þér ná í mig?
— Við ætluðum nú í rauninni
að tala við frú Caxton og um
tiltekna fyrirætlun, sagði Rod
kurteislega. — Og mér þykir
fyrir því að ónáða yður, hr. Had
stone. Haldið þér, að þér vild-
uð gefa okkur hana eftir í tvær
minútur?
Hadstone sýndist nú enn upp-
gefnari en áður og renndi fingr
unum gegn um þunnt hárið.
Hari leit helzt þannig út, að
sjónvarpið væri að éta hann úpp
með húð og hári.
— Þér getið fengið f jórar
mínútur, en ekki meira, sagði
hann og leit á úrið sitt.
— Gott. Þá komum við niður.
Ég elti Rod niður og hugsaði
með mér, að ekki þyrfti annað
en nefna eitthvað, sem stæði í
sambandi við auglýsingar, til
þss að fólk héldi, að nú ætti að
fara að bjóða einhverjar sMkar
þeim, sem óskað var viðtals við,
hvort heldur iþað nú var fegurð-
ardrottning, stjórnmálamaður,
leikari.....einhverjar rosaupp-
hæðir. Þær voru aðgangsorðið,
hvar sem var. Ron Hadstone
gerði sér ekki það ómak að
spyrja mig, hver ég væri, en
sendi mér aðeins vingjarnlegt
augnatiilit, um leið og hann leit
á úrið sitt.
Nú var farið með okkur aftur
gegn um alla löngu gangana,
enn dimmari en áður, og niður
á hæðina þar sem upptökusalur-
inn var. Prudence Caxton sat
á eldhússtól og saup úr kaffi-
bolla, sem var allur sprunginn.
Hadstone kynnti okkur og þaut
síðan út.
Frú Caxton sneri rjóðu and-
litinu, sem var svo vingjarnlegt,
hreinskilnislegt og glaðlegt, að
okkur. Þetta var andlit, sem ég
hafði séð á svo fjölmörgum
myndum í blöðum og tímaritum,
en samt var það nýtt í mínum
augum. Það skein út úr því vel-
vildin en einbeittni um leið.
Það var ekki hægt að gera það
upp ,við sig, hvort maður ætti
heldur að taka hana í helgra
manna töiu eða vera hræddur
við hana. Þetta var það, sem
Maurioe hafði kallað atvinnu-
góðgerðarfólk.
— Frú Caxton, sagði Rod al-
varlega, og talaði lágt, svo að
fólkið þama í kring skyldi ekki
heyra: — Við erum hér ekki á
vegum skrifstofanna okkar, held
ur^aðeins til að vara yður við.
Þér eruð í alvarlegri hættu.
9. kafli.
Vonandi ekki neinir vopn-
aðir menn í þetta sinn? sagð.i
hún og hló.
— Nei, frú Caxton, en frá
sömu aðilum. Og þeim er al-
vara, sagði Rod og gætti þess a3
tala enn lágt.
— Einmitt? Hún deplaði ekki
einu sinni augunum.
— Við erum nýbúin að bjarga
John Firth, sem var rænt af
mönnum — Mklega flokki, eða
sellu, eins og það er kallað.
Sömu mennirnir myrtu James
Romford í vikunni, sem leið. Þér
eruð næst á skrá hjá þeim. Ég
er hræddur um, að yður þyki
þetta hátíðlegt, sagði Rod og laut
fram til þess að kveikja í vindl
ingnum hjá henni. — Trúið þér
okkur?
Prudence Caxton leit á okkur
bæði gegn um reykinn, sem lið-
aðist upp í loftið.
— Já, það geri ég. En lögregl-
an?
— Við ætlum að láta hana
vita jafnskjótt sém við vitum
yður óhulta.
— Ég ski'l.
— Nei, þér skiljið það ekkl
fyrr en þér heyrið alla söguna,
sagði Rod með áherzlu. Það var
eins og hún væri að mæla okkur
með augunum. — En þannig
gekk iþetta til.
Enn einu sinni sagði hann alla
söguna, sem var nú stuttorðari
en nokkru sinni áður. Hún hlust
aði á hana, en engin breyting
sást á andlitinu á henni.
— Hr. Armstrong, ég trúi al-
veg sögu yðar, en þetta hefur
komið fyrir áður. Fyrir nokkr-
um kvöldum. Og eins þegar
Mau-Mau-mennirnir voru í al-
mætti sínu um það leyti, sem
ég var að koma af stað barna-
trúiboðinu mínu í Afríku. Og
eins í Kongó. Fjöldi fólks hatar
þessa starfsemi mína og telur
hana hafa haft stjórnmálalega
þýðingu. Það heldur, að ef mér
verði komið fyrir kattamef,
verði starfsemin stöðvuð. Það
yrði hún líka — rétt í bili. En
seinna, þegar félagsskapur minn
er kominn á laggirnar, getur
ekkert stöðvað hana. Og Hklega
er 'það þessvegna sem „þeir“ —
hvað sem þeir nú kunna að heita
í þetta sinn — vilja mig feiga.
Hún leit á okkur rólegu, bláu
augunum. Hún var þétt fyrir
eins og hnefaleikameistari.
— En hversvegna vilja þeir
yður feiga, frú Caxton? Og
hvert er samband yðar við Firth
og Romford? Nú brá Rod fyrir
sig auglýsingaröddinni. Það var
gaman að heyra hann nota kunn
áttu sína, þegar um líf og dauð.a
var að tefla. Og hún var áhrifa-
mikil, varð ég að játa með
sjálfri mér. Þetta starf gerði
manninn einbeittan.
— Eitt félaga minna til vernd
ar flóttamannabörnum var rekið
af James Romford. Hann var
iþar formaður. Svo komst ég að
því, að þetta félag var notað tál
einkennilegs áróðurs. Ég hef
haft í hyggju að losa okkur frá
því, því að ég vil ekki láta nota
starfsemi okkar í annarlegum
tilgangi. Mitt áhugamál eru börn
in. Hálfsoltin börn með augn-
veiki. En ekki nein heimslbyílt-
ing.