Morgunblaðið - 16.07.1966, Blaðsíða 20

20
MORGUNBLAÐIÚ
Laugar'dagur 16. júlí 1966
FÁLKAFLUG
EFTIR DAPHNE DU MAURIER
Ég stanzaði við stóra stigann,
sem lá upp að hertogaíbúðinni
á fyrstu hæð. Ljósin voru kveikt
og ég gat heyrt mannamál.
— Hvað gengur á þarna uppi.
Er ekki lokað klukkan fjögur
utan ferðamannatímans?
— Jú, fyrir öllum almenningi,
sagði hann, en forstjóri Lista-
ráðsins gengur þar út og inn að
vild. Og auk þess er hann alveg
sérstaklega önnum kafinn núna,
vegna undirbúningsins undir há-
tíðina.
Maður var á verði við hliðar-
dyrnar. Við buðum honum góða
nótt og gengum svo út á Meira
torg.
— Hátíðina? spurði ég.
— Nú, hvað er þetta...........
veiztu ekki um hana? I>að er
okkar stóri dagur. Það var
Butali prófessor, sem kom henni
á — líklega til þess að koma há-
skólanum á kortið, en nú eru
allir Ruffanobúar hreyknir af
henni og hingað þyrpist fólk úr
margra mílna fjarlægð. Stúdent-
arnir hafa þarna glæsilega sýn-
ingu. í fyrra fór hátíðin fram
í hertogahöllinni. Hann gekk að
skellinöðru sem stóð upp við
vegg, og vafði trefli um hálsinn.
— Ertu nokkursstaðar skipráð-
inn? Ef ekki, getur hún Didi
mín bjargað þér. Hún vinnur við
leirkerasmíði úti í bæ, en hún
þekkir fjöldann allan af V-og
H-stúdentum, og stelpurnar þar
eru vel fjörugur hópur.
— V og H?
— Verzlun og hagfræði. Deild
ín byrjaði ekki fyrr en fyrir
þremur árum, en hún veður báð
um orðin fjölmennai en hinar.
V og H-stúdentarnir búa mest-
megnis utanbæjar en koma hing
að á daginn, og það er nú aðal-
grínið! Þeim er ekki kúldrað
í stúdentagarða, eins og hinum
Hann glotti og setti vélina í
gang. Ég öskraði upp fyrir háv-
aðann, að ég yrði að fara til
umsjónarmannsins og láta skrá-
setja mig, og svo þyrfti ég að
finna mér einhvern svefnstað.
Hann_ veifaði hendi og var þot-
inn. Ég hefði á hann beygja fyr
ir hom, og mér fannst ég vera
orðinn hundrað ára. Maður yfir
þrítugt er fauskur í augum
hinna yngri.
Ég gekk að háskólabygging-
unni. Til vinstri var hurð, sem
á stóð: „Umsjónarmaður, einka-
skrifstofa“ en við hliðina á hurð
inni var rennirúða og fyrir inn-
an hana sat skrifari.
— Ég heiti Fabbio, sagði ég
og ýtti skilríkjunum mínum að
honum. — Fossi bókavörður
sagði mér að láta innrita mig
hérna.
— Já.......já......
Hann virtist þegar hafa heyrt
mín getið og krotaði eitthvað í
bók. Rétti mér svo vegabréf og
eyðublað, sem ég átti að undir-
rita. Einnig skrá yfir nokkur
heimilisföng.
— Þér hljótið að fá inni á
einhverjum þessara staða, sagði
hann. — Þeir hafa lækkað verð
fyrir okkur.
— Ég þakkaði honum og bjóst
til að fara, en dokaði samt v:ð.
— Vel á minnzt, sagði ég, — gæt
uð þér sagt mér, hver býr í
Draumagötu nr. 8?
— Númer átta? át hann eftir.
— Já, sagði ég, — húsinu með
háa múrnum í kring og einu tré
í garðinum.
— Það er húsið rektorsins,
hans Butali prófessors. En hann
er að heiman og veikur. í spítala
í Róm.
— Ég vissi það, sagði ég, —
en ég vissi ekki, að hann ætti
heima í Draumagötu.
— Jú, jú, þau hjónin hafa bú-
ið þar í þó nokkur ár.
— Hver leikur þar á slag-
hörpu.
— Frúin. Hún kennir að spila.
En ég efast um, að hún sé heima.
Hún hefur verið í Róm hjá
manninum sínum, undanfarnar
vikur.
— Mér fannst ég heyra spil-
að þegar ég gekk þar framhjá
í dag.
— Þá hlýtur hún að vera kom
in heim, svaraði hann. — Það
gæti verið án þess að ég vissi
um það.
Ég kvaddi hann og fór. Jæja,
Þá......Svo að húsið mitt hafði
orðið þeirrar náðar aðnjótandi,
að sjálfur rektorinn bjó þar.
Þegar ég mundi efti bjó rektor-
inn í húsi, alveg hjá stúdenta-
garðinum. Hér var sýnilega
margt orðið breytt, eins og póst-
kortssalinn hafði sagt mér, og
Þegar ég mundi eftir bjó rektor-
komin til viðbótar, og stúdentar
farnir að koma inn í borgina
utan frá, þá liði varla á löngu
áður en Ruffano færi að geta
keppt við Perugia eða Torino.
Ég gekk aftur niður í móti og
framhjá hertogahöllinni, stanz-
aði andartak undir götuljóskeri
og athugaði skrána, sem ég hafði
fengið. „Rossinigata, Lambetta-
gata......nei það var of nálægt
stúdentunum. Cyprianusargata
...... kannski. Mikjálsgata....
Ég brosti. Var það ekki þar, sem
Carla Raspa hafði kompuna
sína? Ég tók upp nafnspjaldið
hennar. Jú, það var númer 5 en
heimilisfangið, sem umsjónar-
maðurinn hafði gefið mér, var
númer 24. Það gat verið ómaks-
ins vert að athuga það. Ég tók
aftur upp töskuna mína og gekk
niður að Lífstorgi.
Það hlaut að hafa verið snjór
inn, sem rak alla inn í gær-
kvöldi. Nú var að vísu kalt en
stjörnurnar blikuðu, og torgið
var fullt, en nú voru þarna ekki
miðaldra menn, eins og um há-
degið, heldur var æskan í algjör
um meirihluta. Stelpurnar,
kræktar saman á handleggjun-
um, skröfuðu og stilltu sér upp
fyrir framan súlnagöngin, en
strákarnir stóðu með hendur í
vösum, hlæjandi, og hvíslandi
og sumiir sitjandi klofvega á
skellinöðrum og hengu þarna í
hópum. Bíóið, sem var undir
súlnagöngunum var rétt í þann
veginn að byrja. Ósiðleg aug-
lýsing gaf til kynna ástarlíf á
eyjunum í Karabíehafinu. En
fiandan við torgið var Hertoga-
hótelið, úr sér gengið og úrelt.
Ég gekk yfir torgið og lét sem
ég sæi ekki augnatillit rauð-
hærðrar fegurðardíaar — var
hún kannsfei úr V og H? — og
svo sneri ég til hægri og inn í
Mikjálsgötu. Ég leitaði að númer
5. Það var svo sem ósköp yfir-
lætislaust og lítill bíll stóð fyr-
ir utan. Skyldi Giuseppe Fossi
eiga hann? Það skein jós í gegn
um rifurnar á gluggaglerunum
á fyrstu hæð. Jæja, gott og vel!
Verði honum að góðu! Ég hélt
áfram og leitaði að nr. 24. Það
var hinumeginn götunnar, en úr
gluggunum þar, mátti vel sjá nr.
5. Ég hafði gaman af þessu og
svo kom upp í mér strákurinn,
svo að ég ákvað að athuga það
nánar. Dyrnar voru opnar og
gangurinn allur uppljómaður.
Ég leit á nafnið á skránni. Frú
Silvani. Ég gekk inn og svip-
aðist um. Þarna var allt snyrti-
legt og nýmálað, og kryddþef-
ur barst frá eldhúsinu. Einhver
kom halupandi niður stigann og
kallaði um öxl sér upp á efri
hæðina. Þetta var stúlka um tví
tugt með fíngert andlit og feikna
stór augu.
— Eruð þér að leita að frú
Silvani? spurði hún. — Hún er
frammi í eldhúsi. Ég skal ná í
hana.
— Nei, bíðið andartak. Mér
lkaði andrúmsloftið þarna, og
stúlkan líka. Hún kynni að geta
sagt mér það, sem mig langaði
til að vita. — Ég fékk þetta
h’eimilisfang í háskólanum, sagði
ég. — Ég vinn þar í bili, við
bergi í eina eða tvær vikur.
bókasafnið, og þarf að fá her-
Ætli nokkuð sé laust hérna?
— Það er eitt laust á efstu
hæð, svaraði hún, — en það
kann að vera lofað. Þér verðið
að spyrja frú Silvani. Ég er bara
stúdent.
— Verzlun og hagfræði, eða
hvað? spurði ég.
— Já, en hvemig gátuð þér
vitað það?
— Mér er sagt, að fallegustu
stúlkurnar séu -í því.
Hún hló og kom nú niður í
□---------------□
17
□---------------□
ganginn til mín. Ég verð alltaf
feginn þegar ég hitti stúlku, sem
er minni en ég sjálfur. Og þessi
hefði getað verið krakki.
— Ég veit það nú ekki, sagði
hún, — en að minsta kosti er
lífsmark með okkur og við er-
um ekkert að leyna því. Ekki
satt. Paolo? Piltur, sem Var álíka
laglegur og hún, hagði komið
niður stigann. — Þetta er bróðir
minn. Við erum bæði í V og H,
en eigum heima í San Marino.
Ég hétti þeim báðum höndina.
— Armino Fabbio, sagði ég —
og frá Torino, enda þótt ég hafi
lengst af unnið í Genúa.
— Þau svöruðu samtímis: —
Caterina og Paolo Pasquale.
— Segið mér, sagði ég. —
Munduð þið vilja ráða mér til
að leita mér að herbergi hérna?
— Já, alveg eindregið, sagði
pilturinn. — Hér er hreinlegt,
viðkunnanlegt og svo er mat-
urinn góður og hann gerði höf-
uðbendingu í áttina til eldhúss-
ins — og hún er ekkert að fást
um, hvenær maður kemur eða
fer. Lætur okkur alveg sjálfráð.
— Við tökum það rólega,
sagði stúlkan. Sá, sem vill
vinna, getur unnið. Sá sem vill
leika sér, getur leikið sér. Við
Paolo gerum hvort tveggja. Já,
mér finnst þér ættuð að spyrja
um þetta herbergi.
— Reiknivélin fór í sundur — man nokkur ykkar
hvernig á að leggja saman ?
Brosið á henni var vingjarn-
legt og aðlaðandi. Sama um pilt-
inn að segja. Án þess að bíða
etfir svari mínu gekk hún innar
í ganginn og kallaði á frúna.
Eldhúsdymar opnuðust og frú
Silvani kom fram. Hún var breið
vaxin og brjóstamikil, miðaldra
kona, lagleg og vingjarnleg á
svipinn.
— Þér þurfið að fá herbergi?
sagði hún. — Komið þér og lítið
á það.
Hún ruddist framhjá okkur
Paolu og upp í stigann.
— Þama sjáið þér, sagði
Caterina. — Þetta getur ekki ein
faldara verið. Ég vona, að þér
takið það. Við Paolo erum að
fara á bíó. Við sjáumst vonandi
aftur.
Pau gengu svo út saman, skrai
andi og hlæjandi, en ég elti fro
Silvani upp stigarm.
Við komum upp á efstu hæð
og hún hratt upp hurð á her-
bergi þar sem gluggarnir vissu
út að götunni. Hún kveikti ijós,
en ég gekk að glugganum og sló
upp hleranum. Ég vil alltaf vita,
hvar ég er og hvað ég get séð.
Ég leit upp eftir götunni og sá,
að litli bíllinn stóð enn úti fyrir
nr. 5. Svo athugaði ég herberg-
ið. Það var ekki stórt, en þarna
var allt það nauðsynlegasta.
— Ég ætla að taka það, sagði
ég.
— Gott. Og látið svo eins og
þér séuð heim hjá yður. Matur-
inn fylgir, ef vill. En látið vita,
að morgni ef þér ætlið að borða
úti, en annars er enginn skaði
skeður þó að þér gleymið því.
Við erum með kvöldmatinn, ef
þér viljið fá að borða núna.
Þetta viðkunnanlega umhverfi
þar sem allt virtist ganga eins og
af sjálfu sér, líkaði mér sérstak-
lega vel. Ég tók upp úr litlu tösk
unni. Þarna var fernt auk henn-
mig og fór svo niður. Ég rat-
aði á borðstofuna eftir manna-
málinu, sem þaðan heyrðist. Frú
Silvani var þegar setzt við borðs
endann og var að ausa upp súp-
unni. Þarna var fernt auk henn-
ar — miðaldra maður, sem hún
kynnti strax sem eiginmann sinn
og var eins vel í skinn komið
og henni sjálfri, og þrír stúdent
ar, allt piltar, sem virtust ósköp
meinlausir og alls ekki eins
áberandi og Paolo.
— Þetta er gesturinn okkar,
hr. Fabbio, sagði húsmóðirin, —
og þetta eru Gino, Mario og Ger-
ardo. Fáið yður nú sæti og látið
alveg eins og þér séuð heima
hjá yður.
— Ekki nein formlegheit,
sagði ég. — Ég heiti Armino.
Það er ekki svo ýkja langt síð-
an ég var sjálfur að lesa til prófs
í Torino.
— Listir?
— Nei, nýju málin. Lít ég út
eins og ég væri í listunum?
Samstundis svöruðu allir já, i
einum kór, og svo varð almenn-
ur hlátur, og Gino, sem sat við
hliðina á mér, útskýrði að þetta
væri föst fyndni þarna í hús-
inu, að þegar einhver nýr kæmi,
væri strax borið upp á hann.
að hann væri í listunum.
— Jæja, ég er nú venjulega
fararstjóri með skemmtiferða-
fólki, sagði ég, — en þar sem
ég er bókasafninu áhangandi
eins og er, þá býst ég við, að
það megi flokka mig undir list-
irnar.
Nú var almenn vanþóknun
látin í Ijós, en góðlátlega þó.
— Takið ekki mark á þeim,-
sagði gestgjafinn brosandi.
Strákarnir halda, að þeir eigi
Ruffano, bara af því að þeir eru
í verzlunar- og 'hagfræðum.
— Já, og það gerum við líka,
sagði einn pilturinn — líklega
Gerardo. Við erum nýja blóðið
í háskólanum. Hinir teljast biátt
áfram ekki með.
— Já, það segir þú, sagði frú
Silvani um leið og hún rétti
mér súpudiskinn — en annað
hef ég nú heyrt. Listastúdentarn
ir og svo sem líka flestir hinna,
líta á ykkur sem hvern annan
ræningjahóp.
Hún sendi mér glettniislega
augnagotu, þegar þessari athuga
semd hennar var svarað með
ópi, og svo snerist allt samtalið
að togstreitunni við háskólann,
sem ég þekkti ekkert inn á. Ég
borðaði bara og skemmti mér
vel. Svona Ruffano hafði ég
aldrei þekkt áður.
Gino^ sessunautur minn út-
skýrði fyrir mér, að nýja Verzl-
irnar- og hagfræðideildin stæði
þegar í miklum blóma. Sökum
aukinna kennslugjalda frá stú-
dentunum, hefði háskólinn nú
miklu rýmri fjárhag en nokkru
sinni áður á sínum langa ferli
— og þess vegna væri verið að
byggja ýmsar viðbótarbyggmg-
ar og nýja bókasafnið.
IMATIONAL RAFHLÖÐUR
Ódýrar — góðar — alþéttar.
Endingarbetri en nokkrar aðrar.
Geymast í 3 ár.
Fást um land allt.
Iieildsölubirgðir:
G- Helgason & lilelsteð hf.
Rauðarárstíg 1. — Sími 11644.