Morgunblaðið - 18.08.1966, Side 13

! Fimmtudagur 18. Sgúst 1966
MORGUNBLAÐID
13
Einar Þ. Guðjohnsen:
Hornstrandir
MÁNUDAGINN 18. júlí sl. safn- i
aðist 13 manna hópur saman í
Umferðamiðstöðinni. Þann dag
skyldi haldið til ísafjarðar með
áætlunarbíl Vestfjarðaleiðar. —
Þessi fyrsti dagur var því eins-
'konar formáli að Hornstranda-
ferðinni sjálfri. Veður var mjög
gott þennan dag allt þar til kom
vestur yfir Þingmannaheiði, en
þá fór að þykkna upp og seinna
að rigna aðeins. Á þessari leið
var margt fagurt að sjá út um
bílgluggann og ferðin í alla staði
ánægjuleg þótt löng væri. Samt
skulum við fara fljótt yfir sögu,
eða þar til komið var til ísafjarð-
ar. Þar tók. á móti okkur 14.
þátttakandinn í ferðinni, en hann
thafði hjálpað ísfirðingum að
halda upp á 100 ára afmælið.
Klukkan var orðin rúmlega 10
og allmargt að snúast áður en
hægt var að ganga til náða. Fyrst
var að koma sér fyrir í Skáta-
heimilinu, en þar var okkur ljúf-
lega veitt gisting. Þá var að
skipta farangrinum í þrjá hluta.
Tjöld og fleira, sem ekki þurfti
að nota á Hornströndum, átti að
skilja þarna eftir og færa okkur
um leið og við yrðum sótt í farar-
lok. Öðrum farangri og þá aðal-
lega matnum þurfti að skipta í
tvo hluta. Annan hlutann ætluð-
um við að hafa með allan tímann,
en aukamatarbirgðir áttu að
flytjast í Furufjörð og bíða okk-
ar þar. Það var því nóg að gera
fram á nótt.
Um áttaleytið næsta morgun
héldum við með farangur okkar
niður á bryggju, þar sem farkost-
urinn „Gissur hvíti“ beið okkar.
Skipstjórinn, Guðmundur Guð-
jónsson frá Þaralátursfirði. ættl-
aði að flytja okkur í Hornvík og
svo aukafarangurinn áfram í
Furufjörð. Veðrið var heldur
drungalegt þegar lagt var af stað,
en það rættist allvel úr því þeg-
ar á daginn leið. Upphaflega
hafði verið ætlunin að koma við
á Látrum í Aðalvík og líta á
staðinn, en vindáttin var þannig,
að ekki var talið lendandi þeim
megin í Aðalvik. Við héldum því
áfram fyrir Straumnes örskammt
frá landi, enda var tiltölulega
sléttur sjór. Stutt innan við vit-
ann á Straumnesi liggur flakið
af gamla Goðafossi, ótrúlega
heillegt eftir 50 ára barsmíð af
brimi.
Frá Straumnesi var stefnt
beinustu leið fyrir Kögur og inn
með honum að austanverðu. Það
var farið allnærri landi allt inn
að Kirfi yzt á Almenningum. Síð-
an var stefnt fyrir Hælavíkur-
bjarg, farið inn með því öllu og
hringsólað um Súlnastapa. Þá
var haldið inn í Höfn og far-
angurinn settur þar í land. Veðr-
ið var allgott og við ákváðum
því að halda áfram með bátnum
fyrir Hornbjarg og fara í land
hjá vitanum í Látravík.
Þessi sigling með Hælavíkur-
bjargi og Hornbjargi á hálfri
ferð nærri landi var stórfengleg
og ógleymanleg. í Látravík
kvöddum við svo bátverja og
stigum í land. Jóhann vitavörður
og frú hans tóku okkur sérlega
vel og veittu af mikilli rausn
m. a. svartfugl í súpu. Hafi þau
beztu þakkir fyrir.
Frá Látravik héldum við svo
yfir Kýrskarð að Höfn í Horna-
vík, þar sem farangurinn okkar
var. Það var komið langt fram
á kvöld, er þangað var komið.
Gamla húsið stendur enn í Höfn
og hefir því verið breytt í skip-
brotsmannaskýli. Þarna dvöldum
við næstu þrjá daga í góðu yfir-
læti og gengum um nágrennið.
Fyrsta daginn héldum við fyrir
Hafnarnes í Reykjavík bak Höfn
og áfram út í Hvannadal, sem er
innst í Hælavíkurbjargi. Niður-
undan dalnum eru Langikambur
og Fjöl, berggangur sem skaga
langt í sjó fram. Þarna var
urmull af bjargfugli, langmest
langvía en einnig álka og rita.
Nokkrir lundar sáust einnig og
allt var útgrafið eftir þá. í krik-
anum utanvið Langakamb fellur
hár og fallegur foss fram af
bjargbrúninni í sjó niður. Jafn-
vel í fossinúm sat svartfuglinn.
Sumir héldu nú sömu leið til
baka, en nokkrir héldu áfram
vestur yfir Hvannadalsskarð og
svo áfram úteftir hábjarginu út-
fyrir Sigmundarfell. Þessi bjarg-
ganga var stórfengleg ævintýri.
Heimleiðis héldum við svo eftir
mjöllunum Hælavíkurmegin og
yfir Atlaskarð niður í Rekavík.
Næsta dag notuðum við til
göngu á Hornbjarg. Við héldum
sem leið liggur yfir Hafnarós og
gengum hjá eyðibýlinu Horni,
þar sem sæimileg hús standa enn,
allt út á yzta Horn. Þegar við
lögðum af stað frá Höfn var
veðrið heldur drungalegt og
bjuggust flestir við rigningu, en
þegar út á Horn kom var komið
sólskin, sem entist meira eða
minna allan daginn. Þennan
sama dag rigndi sem mest hér
sunnanlands.
Við gengum inn bjargbrúnina,
yfir Miðfell og. alveg upp í Jör-
und, sem var bæði faðmaður og
kysstur en samt ekki sigraður af
okkur. Það er ófært uppgöngu
norðan á Kálfatind, svo að við
urðum að krækja vestur fyrir
öxlina til að komast upp, en eftir
það var leiðin greið. Gangan á
Kálfatind var hápunktur Horn-
bjargsgöngunnar og útsýni þaðan
stórfenglegt yfir bjargið og allt
inn til Geirólfsnúps. Framundan
núpnum sköguðu Drangaskörð.
Af Kálfatindi héldum við suður
eftir bjargbrúninni, og sumir
bættu Eilífstindi við í gönguna.
Þessar bjarggöngur á Hælavíkur-
bjarg og Hornbjarg urðu sann-
Hæluvíkurbjarg.
(Ljósm. Þorsteinn Jósepsson)
Þriðja daginn í Hornvík not-
uðu sumir til sólbaðs og sjóbaða,
en aðrir héldu á austurenda
Hafnarfjalls og svo áfram vestur
eftir fjallinu. Það er hömrum girt
á þrjá vegu, og héldum við vest-
ur á brúnir Jökladala í Hlöðu-
vík og svo suður í Hafnarskarð.
Þaðan sér vel yfir Veiðileysu-
fjörð til Grunnavíkur og til Bol-
ungarvíkur. Þetta varð einnig
góður dagur.
Nú rann upp laugardagur, dag-
ur göngunnar miklu í Furufjörð.
Eldsnemma um morguninn dundi
rigning á þakinu, svo að útlitið
var ekki sem bezt. Um fótaferða-
tíma hafði stytt upp, þótt enn
héldist strekkingsvindur af norð-
hefði verið lendandi.
Nokkru sunnar komum við að
fossinum Drífandi, sem fellur
fram af háum björgum niður í
sjóinn. Áður höfðum við áð um
stund í Hólkabótum og fengið
okkur vænan bita af nestinu.
Baggarnir voru þungir og sigu
drjúgum í. Það varð að gæta þess
vel, að þeir sætu rétt á öxlunum
og særðu ekki neinstaðar.
Smiðjuvík er næsta vík fyrir
sunnan Drífandisdal og hafði
okkur verið sagt, að þaðan mætti
auðveldlega þræða fjörur allt til
Furufjarðar. en nú var sælöðrið
það mikið út með Barði, að ekki
var leggjandi í þá leið. Við kus-
um því heldur tæplega 300 metra
Á slóðum Ferðafélagsins
kallaðar dýrðargöngur. Alstaðar
þar sem fótfestu var að finna var
svartfuglinn, ýmist á eggjum eða
ungum. Jafnvel efst uppi í Kálfa-
tindi (534 m) var hann innan um
fýlinn.
Árnar í Hornvíkinni eru kafli
út af fyrir sig, Víðirsá, Torfdalsá,
Selá, Gljúfurá, Kýrá og Drífandi.
í þeim er fjöldinn allur af foss-
um, stórum og smáum. í Víðirsá
er einn, sem minnir á Fjallfoss,
og Drífandi fellur fram af miðju
klettanefi. Flestar árnar samein-
ast svo í Hafnarós, sem við óðum
margsinnis fram og aftur.
vestri. Þann dag snjóaði fyrir
norðan og austan. Eftir að húsið
hafði verið þrifið og öllu komið
í lag hlóðum við böggunum á
okkur. héldum af stað þjóðleið-
ina okkar austur yfir „Sahara“
og yfir vaðið okkar á Hafnarósi.
Vindurinn stóð í bakið og auð-
veldaði okkur gönguna yfir 342
metra hátt Kýrskarð. Þaðan lá
svo leiðin inn yfir Axarfjall og
niður í Hrollleifsvík. Það var
ekki alveg eins sléttur sjór og
þegar við fórum i land í Látra-
vík. Nú rauk sjórinn og slettist
upp um öll björg, svo að hvergi
hátt fjallið yfir í Barðsvík. Leiðin
yfir Barðsvíkina reyndist bæði
þung og drjúg, einkum fyrir þá,
sem lögðu leið sína út í skip-
brotsmannaskýlið syðst í víkinni.
Skýlið var ekki nógu stórt til að
hýsa allan hópinn, svo að ekki
hafði verið reiknað með því að
dvelja þar um nóttina, þótt sum-
ir hefðu helzt kosið það.
Sælöðrið var ekki árennilegt
út með Straumnesi, svo að eftir
að hafa hvílzt um stund og hitað
okkur mat lögðum við í snar-
bratta hlíðina upp í 366 metra
hátt Göngumannaskarð í Skarðs-
fjalli. Þetta var erfiður hjalli
með þungan bagga eftir langan
göngudag, en það tókst nú Samt.
Sumir höfðu sleppt því að koma
við í Barðsvíkurskýlinu og haldið
á undan yfir Göngumannaskarð.
Við sáum ekkert til þeirra þegar
við fórum að sjá yfir Bolunga-
vík, og töldum því líklégast, að
þau hefðu náð að komast fyrir
Furufjarðarófæruna í tíma, áður
en of mikið flæddi. En þegar
við komum að Ófærunni voru
þau þar fyrir og höfðu ekki lagt
í að sæta lagi fyrir forvaðann.
Við nánari athugun reyndist þó
auðvelt að fara eftir syllu uþpi
í klettahlíðinni. Nokkur kærðu
sig þó ekki um slíkt klifur jafn-
vel ekki í köðlum, og ákváðu að
bíða útfalls um morguninn. Þau
dvöldu þarna í fjörunni til morg-
uns í fögru veðri, hituðu sér mat
og voru í góðu yfirlæti. Hin
héldu áfram inn í Furufjarðar-
skýlið og voru komin þangað um
kl. 2 um nóttina. Þetta hafði
verið langur og strangur dagur,
en þó eftirminnilegur og góður
á margan hátt. Við áttum því
skilið að hvílast vel næsta dag
og héldum að mestu kyrru |yrir.
Það varð líka hálfgert dumb-
ungsveður, er á daginn leið, svo
að ekki örfaði það okkur til
langra gönguferða. Sunnudagur-
inn varð því með réttu hvíldar-
dagur.
Mánudagurinn rann upp bjart-
ur og fagur og nú skyldi aftur
tekið til við gönguferðir. Við
héldum upp í Svartaskarð 363
metra hátt. Þar skiptist hópur-
inn. Sumir kusu að fara styztu
leið yfir Þaralátursfjörð í Reykja
fjörð og ganga til laugar. Aðrir
vildu kanna Drangajökul nokkuð
og ganga svo til laugar í Reykja-
firði.
Úr Svartaskarði héldum við
jökulfarar beinustu leið á Hljóða
bungu. Neðarlega var jökullinn
snjólaus og greiður yfirferðar.
Ofar tók við vetrarsnjór, en
göngufæri var samt ágætt. Strax
og við komum á snjó bundum
við okkur saman, enda þótt ekki
bæri neitt verulega á sprungum.
Það gekk vel að komast á
Hljóðabungu, síðan á Reyðar-
bungu og á Hrolleifsborg. Það
var lengst af þokuslæðingur á
Jökulbungu, en við vorum alltaf
í sól og blíðu okkar megin á
jöklinum og nutum ágætis útsýn-
is inn yfir Strandir allt til Trölla-
kirkju á Holtavörðuheiði. Austur
yfir Húnaflóa sáum við hinsveg-
ar ekki en allvel yfir til Glámu
og nærliggjandi fjalla.
Klukkan var um 5 þegar við
lögðum af stað niður af Hrolleifs-
borg, og miðaði okkur vel, eink-
um eftir að búið var að leysa af
okkur kaðlana. Héldum við nið-
ur yfir Hálsbungu, og linntum
varla ferðinni fyrr en niðri við
sundlaugina í Reykjafirði. Hafði
ferðin ofan af Hrolleifsborg tek-
ið 2*4 tíma hjá þeim, sem hrað-
ast fóru. Hin voru þá nýlögð af
Framhald á bls. 11.

Kanna. — í baksýn Furufjörð ur og Bolungarvík. — Gönguma nnaskarð er undir örinnL