Morgunblaðið - 22.09.1966, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 22. sept. 1966
STIO
ég þurfi að hvíla mig. Ég reis
auðvitað upp á afturfótunum,
eins og hver hraustur, amerískur
herforingi verður að gera, en þá
bentu þeir mér á að ekki væri
betra ef málstaður Bandamanna
missti mig fyrir fullt og allt.
Ég kaus þá heldur að láta hann
vera án mín í bili. En svo vildi
til, að einn enskur kunningi
minn bauð mér að nota kofa,
sem hann á norður í Skotlandi,
þar sem hann var vanur að fara
á akurhænuveiðar. I>að sem ég
ætla nú að spyrja þig, Edie, er
nokkuð, sem ég mundi aldrei
spyrja um undir venjulegum
kringumstæðum. En tímarnir og
kringumstæðurnar eru bara ekki
venjulegar nú, og þessvegna
ætla ég að spyrja um það: —
Viltu fara með mér norður í
Skotland?
Hún horfði á hann með tárin í
augunum: — Já, Frank. Já!
Ferðin norðureftir var nýstár-
leg og spennandi. Litla, skrítna
járnbrautarlestin þaut gegn um
Miðlöndin, sem virtust alveg
ósnortin af styrjöldinni, og þarna
var ekkert til að minna á hana
nema hermannahóparnir á stöðv
unum. Frank benti henni á ýmsa
sögustaði, sem þau fóru um, og
bæði fóru með kvæði, sem stóðu
í einhverju sambandi við þessa
staði.
Þau skiptu í Edingborg og
fóru í aðra lest, ennþá minni,
og óku í henni gegn um Há-
löndin og til staðar, sem hét
Caudill. Svo óku þau í hest-
vagni til kofans, þar sem þeim
var fagnað af gömlum Skota
sem var húsvörður. Frank var al
veg uppgefinn eftir ferðalagið,
en eftir heita máltíð, sem kona
húsvarðarins útbjó, fóru þau
Edith hvort inn í sitt herbergí.
Næsta morgun gengu þau sér
til skemmtunar eftir stíg, sem
lá meðfram straumhörðum læk,
og Frank rifjaði upp veiðferð-
irnar, sem hann hafði tekið þátt
í, fyrir styrjöldina. Þegar þau
komu í kofann aftur féllust þau
í faðma. Svo eískuðust þau í
mjúka rúminu, meðan síðdegis-
sólin skein inn um gluggann.
Hann lét vel að henni og kenndi
henni ástaratlot, og virtist
hrærður af kunnáttuleysi henn-
ar, enda var þetta, að heita
mátti, í fyrsta sinn. sem hún
hafði reynt líkamlega ást. En
nú er hún fann hinn mjúkláta
styrk líkama hans vissi þún, að
nú lifði hún raunverulega í
fyrsta sinn. Tilbreytingarleysið
í lífi hennar var á enda.
— Edie, ég elska þig! hvíslaði
hann að henni og þrýsti henni
að sér. — Ég elska þig, Frank,
sagði hún og óskaði sér þess
heitast, að þessi faðmlög mættu
verða ævarandi ....
3.
Biskupinn gerði krossmark
yfir kistunni. — Veit honum
eílífan frið, tónaði hann.
— Og eilíft ljós lýsi honum,
svaraði kórinn.
— Hvíl í friði.
— Amen.
Biskupinn og aðstoðarmenn
hans höfðu nú gert það sem hægt
var að gera fyrir hinn framliðna
og gengu frá gröfinni, syngjandi:
„De profundis" Útfararstjórinn
gaf merki og hægt og hægt seig
kistan niður i jörðina. Paul
Harrison, sem kunni utanbókar
alla tíðkanlega viðhöfn við svona
tækifæri, rétti ekkjunni litla
silfurskóflu. Hún mokaði upp
ofurlitlu af mold, eins og ósjálf-
rátt, og lét hana falla niður í
gröfina. Síðan rétti hún Harrison
skófluna aftur og sneri sér við
til að fara. En pá sá hún Edith.
Edith horfði niður á kistuna,
og vissi ekki af pví að fleiri augu
en ekkjunnar væru að horfa á
hana. Hún lyfti arminum hægt.
í hendi hennar var ofurlítil kló
af lyngi, sem hún lét falla niður
á kistuna. Ekkjan hristi Paul
Harrison af sér, er hann ætlaði
að styðja hana burt, og gekk til
hennar.
— Edith! sagði Margaret, í
meðaumkunartón.
Draumaástandi Edith var lok-
ið, og nú leit hún á konuna með
andlitsblæjuna.
— Það er orðið langt síðan,
sagði Margaret.
— Já, heil ævi. svaraði Edith.
—Komdu með mér, sagði
Margaret með ákafa. — Við
þurfum að tala saman.
Hún tók Edith undir arminn
og Edith hafði engan mátt í
sér til að standa móti því. Hinir
syrgjendurnir horfðu á konurn-
ar tvær, er þær gengu til skraut
bílsins, og George, sem hafði
verið bílstjóri hjá ættinni um
áratugi, ók þeim burt.
4.
De Lorea-ættin hafði jafnan
verið í fararbroddi meðal höfð-
ingjanna í syfjulega þorpinu —
og það áður en nokkur aðall
var þai til. Áður en Bandarík-
in lögðu landið undir sig, höfðu
þessir menn verið duglegir og
framsæknir að byggja landið,
sem þeim hafði verið úthlutað af
Spánarkonungi. Fyrsta aðsetur
ættarinnar hafði verið múr-
steinshús. nærri miðju núver-
andi borgar.
Eftir því sem Los Angeles
stækkaði, flutti fjölskyldan i
glæsilegra hús á Bunker Hill.
en flutti síðar í enn annað hús
í West Adams. Hin iðandi borg
hét áfram að vaxa, bæði að sjón
um og upp i fjöllin. Áður en
West Adams hnignaði, flutti de
Lorca-ættin í síðasta vígi sitt
uppi á fjallstindi upp yfir Bev-
erly Hills og Bel Air. Það var
þar, sem ættaróðalið og eignir
ættarinnar blómguðust mest
undir stjórn Frank de Lorca.
sem var. glæsilegasti og dug-
mesti fulltrúi þessarar gömlu
ættar. Og það var þar, sem ætt-
in dó út, er Frank de Lorca féil
frá fyrir aldur fram.
Bíllinn ók inn um járnhliðið
og síðan hægt upp eftir bogn j
brautinni, framhjá golfvellin-
um, sem Frank hafði verið
hreyknastur af. Þrenningin í aft
ursætinu var þögul, eins og hún
hafði verið alla þessa leiðinlegu
ferð frá kirkjugarðinum í miðri
borginni. Ekkjan var steinþegj-
andi bak við andlitsblæjuna og
Edith var niðursokkinn í hugs-
anir sínar. Paui Harrison sat
milli þeirra og öskugrátt andlit-
ið var sorgin uppmáluð.
Brátt kom húsið í Ijós, bak
við háu trén. Það var í spænsk-
um stíl eins og næfði ættinni. en
það líktist samt ekki Alhambra
meira e n einbýlishúsin með
steinþökunum, sem voru á
hverju strái í Los Angeles^ Það
var geysistórt og hrófatildurs-
legt, með turnum og hvelfingum
uppi á þakinu.
Bíllinn rann inn í forskálann,
og Henry var þarna, eins og
venjulega til að íagna þeim.
Óbreytanlegur og rólegur eins
og hann var, hafði hann þjónað
ættinni í þrjár kynslóðir.
George bílstjóri stöðvaði bíl-
inn nákvæmlega móts við blett-
inn þar sem Henry stóð, og hann
opnaði dyrnar tafarlaust.
— Frú .... Hr. Harrison, sagði
Henry alvarlega. Framkoma
I hans var ennþá settlegri en
tekið sér svo nærri andlát hús-
bónda síns.
Frú de Lorca steig út úr bíln-
um og síðan Harrison. Þegar
Edith steig út í sólskinið, hvarf
rósemdarsvipurinn af Henry.
Hann starði framan í hana, eins
og hann ætlaði ekki að trúa sín-
um eigin augum.
— Þakka þér fyrir, Paul,
sagði Margaret við Harrison. —
Þetta er allt í lagi. Þú þarft ekki
að koma inn.
— Nei, vitanlega, sagði Harri-
son. — Ég skil. Og ég verð hvort
sem er að fara í skrifstofuna.
Vertu sæl, Margaret. Ég sé þig
í kvöld.
Svo hneigði hann sig formlega
til Edith og kvaddi.
— Þú getur beðið hérna eftir
ungfrú Philips, George, sagði
frúin við bílstjórann. —
Komdu, Edie!
Meðan Margaret var að ganga
til dyranna með Edith, náði
Henry aftur jafnvægi sínu og
gekk á undan þeim. Þær gengu
inn í stóra forsalinn, þar sem var
marmaragólf og myndir héngu
af ýmsum af ættinni de Lorca, í
gylltum umgerðum.
— Vill frúin fá eitthvað? spurði
Henry. — Te eða glas af ein-
hverju?
— Já, komdu með te, svaraði
Margaret, snöggt. — Og svo vil
ég ekki láta ónáða okkur.
— Sjálfsagt, frú.
Edith leyfði Henry að taka
kápuna sína, og svo horfði hún
kring um sig, á stóra, snúna
stigann, feitu kerúbana, sem
málaðir voru á loftið, og mynda
röðina af harðneskjulegum
mönnum af de Lorca-ættinni,
sem störðu á hana ofan af veggj-
unum.
— Er þetta ekki þunglama-
legt? sagði Margaret og leit á
Edith. — Faðir hans Franks
byggði þetta hús. Allir þessir
gömlu Lorcar valda mér hryll-
ingi.
Hún fór nú með Edith upp
stigann og upp í langan gang.
Sitjandi þar, við luktar dyr, var
heljarstór Grænlanc'ih undur,
sem lyfti höfði, er þær nálguð-
ust, og tók að urra. Stóð síðan
upp, leit á þær ólundarlega og
gekk burt.
— Duke getur aldrei þolað
mig, sagði Margaret, — og ég
get sagt það sama af minm
hálfu.
Hún hélt áfram eftir gangin-
um og ýtti upp þungri hurð, en
Edith elti hana í nokkurra
skrefa fjarlægð. Þær komu inn
í stórt svefnherbergi, kvenlega
og óþarflega mikið skreytt, með
þykkri, Ijósrauðri gólfábreiðu,
fornlegum arni og silkiklæddum
frönskum stólum.
— Viltu loka á eftir þér,
Edith, sagði Margaret og dró af
sér hanzkana með þreytusvip. —
Seztu niður og láttu fara vel
um þig.
Edith settist ekki niður. Hún
gekk hægt um gólfið í herberg-
inu, skoðaði snyrtiborðið, sem
var alþakið ilmvatnsglösum,
myndina af Frank í silfurum-
gerðinni, þar sem hann sat við
stýrið í hraðbátnum sínum, og
svo himinsængina.
— Jæja, guði sé lof, að þetta
er afstaðið, sagði Margaret, og
lyfti andlitsblæjunni og tók
varlega af sér hattinn, til þess
að ýfa ekki á sér hárið. Hún
fleygði hattinum á rúmið. — Ó,
ég hata þetta svarta. Ég tek mig
alls ekki út svartklædd.
Meðan Margaret var að laga
á sér hárið, við snyrtiborðið,
stóð Edith að baki henni. Tím-
inn hafði leikið þær álíka, enda
COSPER
- Sjón >ðar er sannarlega mjög slæm.
venjulega, því að hann hafðiþótt lífið hefði ekki gert það.
Andlitin á þeim voru alveg eins.
Eini mismunurinn, sem var sýni-
legur á þeim, var í klæðaburói
og snyrtingu. Fötin og hárgreiðsl
an á Margaret bar vott óhófs-
lifnaði. En andlitin voru sem
sagt alveg eins.
Edith hélt áfram að virða fyrir
sér spegilmyndina af Margaret,
þangað til barið var hóglega að
dyrum. Janet, grannvaxinn og
ólagleg stúlka, kom inn með
ofurlítinn böggul. Hún glápti á
konurnar tvær, steinhissa.
Margaret brosti vingjarnlega.
— Þú ert ekki að horfa á aftur-
göngur, Janet, sagði hún. —
Þetta er tvíburasystir mín, ung-
frú Philips.
Brosið hvarf af Margaret. —
— Ég sagði við Henry, að ég
vildi ekki láta ónáða mig, sagði
hún stuttaralega.
— Afsakið frú. sagði Janet. —
En þessi böggull var sendur
gagngert til yðar
— Já, já, sagði Margaret, sem
kannaðist við böggulinn. — Þú
getur farið, Janet.
Janet hvarf hljóðlaust, og
Margaret tók að opna böggu!-
inn. Þetta var gimsteinaskrín og
hún dró upp úr því hálsmen úr
glitrandi demöntum og rúbínum.
Hún horfði á það ástaraugum,
en varð þá vör við vanþóknunar
svipinn á Edith.
— Ég sendi þetta í viðgerð, áð
ur en hann Frank dó, útskýrði
Margaret. — Lásínn á því var
brotinn.
— Þú virðist í furðugóðu jafn-
vægi og hafa verið að jarða
manninn þinn'í dag, sggði Edith.
Margaret þoldi ekki vel þessa
ásökun systur sinnar. — O, láttu
ekki svona, Edie, sagði hún. Svo
gekk hún inn í stóra búnings-
herbergið til að koma meninu
fyrir.
Edith elti hana að dyrunum.
— Til hvers varstu að biðja mig
að koma hingað? sagði hún.
Margaret kom djásninu fyrir í
stórum kassa, c<’ .„.izaði um
leið til að dást o útli sínu í
mannhæðarháum sp- Svo
sneri hún að systur sinni.
— Vertu ekki að móðgast,
Edie, sagði hún. — Þegar ég sá
þig í kirkjugarðinum og það sem
þú ert í, datt mér í hug, að ég
gæti hjálpað þér.
— Þú átt við, að ég gæti notað
gömul föt af þér? spurði Edith
kuldalega.
— Gömul föt! Margaret hló
háðslega. — Bíddu bara þangað
til þú sérð „gömlu fötin“ mín.
Hún reif upp spegilhurðina á
fataskápnum og sýndi henni
heila röð af skrautlegum kjól-
um. Tók nokkra þeirra fram. —
Þetta ...... og þetta........og
þetta! sagði hún. Þeir verða allir
komnir úr tízku um það leyd
sem ég hætti að vera sorgar-
klædd. En þeir gætu verið ágædr
á þig, Edie. Þá mátt fá þá alla
ef þú vilt.
Margaret fleygði til Edith
kápu úr hreysikattarskinni, sem
Edith greip á lofti, eins og ósjálf
rátt. Hún snerist á hæli og gekk
aftur inn í svefnherbergið, og
fleygði þar kápunni á rúmið.
Margaret kom á eftir henni og
og lagði alla kjólana við hliðina
á kápunni. — Þetta máttu allt
eiga, sagði hún.
Edith svaraði engu. Hún
horfði á systur sína, seildist of-
an í veskið sitt og tók upp vindl
ing, sem hún kveikti í með skjálf
andi fingrum. Fyrst vissi hún
ekki, hvað hún átti að gera við
brenndu eldspýtuna.
— Notaðu þetta, sagði Marga-
ret og rétti að henni fornan
postulínsdisk. — Þú ættir ekki
að reykja mikið. Edith, sagði
hún .... þú veizt þetta með
krabbann og það allt. Ég hæfti
því fyrir mörgum árum .... Vel
á minnzt: Hvað var það, sem
þú lézt detta ofan í gröfina?
— Það var bara lyng, sagði
Edith. — Ofurh'til lyngkló.
’ — Lyng? sagði Margaret, sem
skildi ekki neítt í neinu. Svo
hló hún. — Nú, já. gamlar minn-
ingar. Fríið ykkar í Skotlandi.
Frank sagði mér frá þvi.
— Hverju sagði hann þér frá?
— Æ, það var allt ósköp sak-
leysislegt. Blessaður Frank! Það
hlýtur að hafa allt verið ósköp
blítt og viðkvæmnislegt!
Þá var barið hægt að dyrum
og Henry tilkynnti, að teið væri
tilbúið.
— Komdu inn, Henry, sagði
Margaret. Hann kom inn með
bakka, fullan af kökudiskum og
skrautlegum postulínsbollum.
Margaret fór að hella í bollana,
en hélt áfram að tala.
— Ég get bara ekki skilið,
Edith, að þú skulir vera með
þessa tilfinningasemi, eftir öll
þessi ár. Þú hlýtur að gera þer
ljóst nú, orðið, að þetta var ekki
annað en eitt þessara venjuiegu
stundarævintýra á stríðstímum.
Glæsilegur, miðaldra ofursti í
ævintýri með aðstoðarstúlkunni
sinni. Það er víst ekkert sjald-
gæft. Hvernig viltu hafa teið?
— Allslaust.
Margaret rétti henni bollann.
— Þetta virðist nú vera orð.ð
svo fjarlægt .... og sannast að
segja hálf-hversdagslegt.
fy I HRIN6VER VEFNAÐARVÖRUVERZL
IMýkomið
mjög ódýrt, gróft prjónagarn.
ný tegund, fallegt lítaval.
AUSTURSTRÆTI 4
1 7 9 0 0