Morgunblaðið - 18.12.1966, Síða 23

Su’fflTvcíagur lfl. des. 1966
MORCUNBLAÐIÐ
23
Hætta á átökum milli
Arabaríkjanna
ÞAÐ getur hvenær sem er
skolliS á styrjöld milli ís-
raels og nágranna þess, fyr-
ir óhapp eða vegna vanhugs-
aðra og ógætinna aðgerða,
sem síðan myndu breiðast út
og verða að styrjöld. Þessi
hætta hefur verið fyrir hendi
stöðugt sL 18-19 ár og á eft-
ir að vera fyrir hendi um
langt skeið enn. Váveifileg-
asta hættan, sem vofir yfir
í þessum heimshluta, stafar
eins og er af hinum vaxandi
deilum milli Arabaríkjanna
innbyrðis, þar sem vegast á
róttæk öfl og önnur, sem
byggjast á erfðavenjum.
Þannig komust nokkrir
fréttamenn frá Líbanon að
orði íyrir skömmu um ástand
ið í Miðausturlöndum. Þeir,
sem allir aðrir Arabar, gættu
þess að kveða ekki of fast að
orði um, að etoki ísrael, held<
ur ástandið á meðal Araba-
ríkjanna væri alvarlegasta
vandamál líðandi stundar.
Staðreyndin er sú, að allt
frá því að ísraelsmenn fram-
kvæmdu hina stórfelldu
hefndarárás sína 13. nóv. sl.
gegn jordanska þorpinu
Samu fyrir sunnan Hebron,
hefur samibandið milli Araba-
ríkjanna og éistandið þar ver-
ið hlaðið meiri spennu en
nokkru sinni áður sl. tíu ár.
Það sem er eftirtektarverðast
er þetta. Kökréttast hefði ver
ið að gera ráð fyrir þvi að árás
Israelsmanna myndi verða til
þess að þjappa Aröbum sam-
an og fá þá til þess að gleyma
innbyrðis deilumálum. Af-
leiðingin hefur samt sem áð-
ur orðið sú, að þvert á móti
þessu er misklíðin milli þeirra
meiri en nokkru sinni fyrr
og hefur þetta komið glögg-
ast í ljós í hinni vaxandi
ókyrrð í og umhverfis Jor-
daníu.
Dagblöð og útvarp í Ar-
abalöndunum eru nú á hverj-
um degi full af gagnkvæm-
um ásökunum. Opinberlega
er rætt um hættuna á morð-
árásum á konungana tvo,
Hussein Jordanikonung og
Faisal konung Saudi-Arabíu,
en þeir tveir hafa tekið hönd
um saman um að hjálpa hvor
öðrum gegn byltingarmönn-
um. Það er og ekki bara
haft á skotspónum, heldur
er það staðreynd, að þegar
hefur verið skipzt á skoðun-
um á landamærunum milli
Framhald á bls. 30
Vinnufatabúðin
LAUGAVEGI 76.
Hestamenn —
Hestamenn
Amerískir reiðjakkar
Stærðir 36 til 48
Verð kr. 1875.00
Vinnufatabuðin
Laugavegi 76.
4
LiESBÓK BARNANNA
Hrnbikellssaga Freysgoða
Ágúst Sigurðsson teiknaði.
ok minnast nú, at hann
hefir mörgum ójafnað
sýnt.
12. Ráðagerð
Þjóstarssona.
Sámr sóttl málit 1 dóm
þangat til, er Hrafnkeli
var boðit til varnar,
liema sá maðr væri þar
við staddr, er lögvörn
Vildi frammi hafa fyrir
toann at réttu lögmáli.
JRómr var mikill at máli
Báms. Kvaðst engi vilja
iögvörn fram bera fyrir
Hrafnkel.
Menn hlupu til búðar
Hrafnkels ok sögðu hon-
Um, hvat um var at vera.
Hann veikst við skjótt
®k kvaddi upp menn sína
®k gekk til dóma, hugði,
*t þar myndi lítil vörn
fyrir landL Hafði hann
þat 1 hug sér at leiða
rmámönnum at sækja
mál á hendr honum. Ætl
aði hann at hleypa upp
ðómum fyrir Sámi ok
hrekja hann af málinu.
En þess var nú eigi
fcostr. Þar var fyrir sá
mannfjöldi, at Hrafnkell
komst hvergi nær. Var
honura þröngt frá í
burtu með miklu ofríki,
■vá at hann náði eigi at
heyra mál þeira, er liann
•óttu. Yar honum því ó-
hwgt at fsara lögvörn
fram fyrir sik. En Sámr
sótti málit til fullra laga,
til þess er Hrafnkell var
alsekr á þessu þingi.
Hrafnkell gengr þegar
til búðar ok lætr taka
hesta sína ok ríðr brott
af þingi ok unði illa við
sínar málalyktir, því at
hann átti aldri fyrr slík-
ar. Ríðr hann þá austr
Lyngdalsheiði ok svá
austr á Síðu, ok eigi létt
ir hann fyrr en heima í
Hrafnkelsdal ok sezt ái
Aðal'ból ok lét sem ekki
hefði í orðit.
Etf Sámr var á þingi
ok gekk mjök uppstertr.
Mörgum mönnum þykk-
ir vel, þó at þann veg
hafi at borizt, at Hrafn-
kell hafi hneykju farit,
Sámr bíðr til þess, at
slitit er þinginu. Búast
menn þá heim. Þakkar
hann þeim bræðrum síria
liðveizlu, ok Þorgeirr
spurði Sám hlægjandi,
hversu honum þætti at
fara. 'Hann lét vel yfir
því.
Þorgeirr mælti: „Þykk
ist þú nú nökkru nær en
áðr?“
Sámr mælti: „Beðit
þykkir mér Hrafnkell
hafa sneypu, er lengi
mun uppi vera þessi
hans sneypa, ok er þetta
við mikla fémuni.“
,Æigi er maðr alsekr,
meðan eigi er háðr fé-
ránsdómr, ok hlýtr. þat
at hans heimili at gera.
Þat skal vera fjórtán
náttum eftir vápnatak.“
Skrítla
— Póstafgreiðslumað-
urinn: — Það er fimmtíu
aurum of mikið á bréf-
inu.
— Konan: — Það var
verra. Fer það þá of
langt?
10. árg.
Ritstjóri: Kristján J. Gunnarsson 18. des. 1901
BRÆÐURNIR
EIN U sinni voru
tveir bræður, sem á-
kváðu að leggja land
undir fót og sjá sig um
í heiminum. Hvort sem
þeir gengu nú langt eði
skammt, kom þar, að
þeir lögðust til hvíldar
i forsæiu undir tró með-
an héitast var dagsins.
Eftir hádegisblundinn
settust þeir upþ, teygðu
sig og lituðust um. Þá
sáu þeir, hvar steinn lá
á milli þeirra og á stein-
inn var höggvin þessi
áletrun:
„Hver sem finnur þenn
an stein á að ganga i
austurátt gegn um skóg-
inn. Þá mun hann koma
að á, sem hann á að
synda yfir. Við ána mun
hann finna birnu með
húna og hann á að taka
húnana og hlaupa eins
hratt og nann getur upp