Morgunblaðið - 30.05.1967, Blaðsíða 23

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 30. MAI 1067.
23
Þorfinnur Guðbrands
son, múrari — Minning
eð blessunarríkum á'hrifum frá
„prestfrúarfundunuin.“, eins og
þeir voru kallaðir.
Frú Emi’lía var í samféflags-
hópi nokkurra kvenna, er komu
saman. sér til trúarlegrar upp-
byggingar. Einnig var hún áhuga
söm fyrir samkomum kristni-
boði til eflingar.
Jafn umhyggjusöm og hún
Var, varð hún að líta til margra,
sem áttu við erfiðleika að búa og
styðja hverja hugsun til líknar-
starfs.
Annríki húsmóðurinnar var
mikið. Ljúf í lund og létt í spori
kom hún ótrúlega miklu til leið-
ar. Gestagangur var mikill. Þau
höfðu búskap. Síra Þorsteinn fór
á þing og var oft að heiman.
Sumum mönnum er sá vitnis-
burður gefinn í Guðs orði, að
„þeir auðgi marga“ — að sönn-
um auði.
Allir sem þekkja nokkuð að
ráði tö hins óvenjulega og göf-
uga köllunarverks frú Emilíu
Briem, vita að hún „auðgaði
imarga“ — að trú, von, kærleika
og kjarki. Henni var svo mikið
*f Guði gefið: Góðar gáfur,
þjónustulund, ósérhijjfni, kær-
leiki, trúmennska. Guðs góðu
og miklu gjöfum skal það þakk-
að, þegar hún nú er kvödd, að
hún hefði getað tekið sér í munn
vitnisburð postulans: „Ég hefi
barizt góðu baráttunni“. Þeirri
baráttu er nú lokið, — En Guð
sér um að árangur hennar og
fordæmi varir.
Síðustu æviárin urðu frú Em-
ílíu erfið. Mann sinn stundaði
hún í þungri sjúkdómslegu.
Sjálf missti hún heilsuna og
átti við mikla vaniíðan að búa,
svo að okkur vinum hennar tók
sárt til þess.
En hún fékk fróun og marg-
vislega hjálp frá honum, sem
Davíð konungur kallar í sálm-
um sínum „Hjálpari minn“.
Þeim vinum, sem Guð sendi
henni til hjálpar var, hún inni-
lega þakklát.
Henni hlotnaðist hjálp og full-
komin lausn um síðir. Nú eiga
við um hana framhald þeirra
orða Páls, sem áður er vitnað
tdl: „Ég héfi fullnað skeiðið,
hefi varðveitt trúna. Og nú er
mér geymdur sveigur réttlætis-
ins, sem Drottinn mun gefa mér
á þeim degi, hann hinn réttláti
dómari .... “
— Guði sé lof og þökk fyrir
hans elskulega barn og þjón,
Emilíu Briem, og alla þá bless-
un sem henni fylgdi.
Ólafur Ólafsson.
t
Kveðja til frænku.
Frænka mín, þegar þú ert
horfin sjónum, rifjast svo margt
upp, sem ég er þér svo innilega
þakklát fyrir.
Fyrir vináttu þína við móður
mína, þakka ég þér, því það
kenndi mér, hve sönn og einlæg
vinátta er mikils virði. Þið vor-
uð eins og systur, sem treystuð
hvor annarri. Fyrir gestrisni
þína og ósérhlífni þakka ég þér,
ég skil nú, hve mikil hún var,
þegar þú bauðst okkur systrum
á surnrum, en yfir Kirkjuhvols-
dvölinni er samfellt sólskin í
huga mínum. Ég minnist
morgna, þegar þú komst með
fullar hendur af döggvotu salati
og hreðkum, ánægð og hress, þú
hafðir ræktað þetta sjálf, allt
greri hjá þér, blóm, grænmeti og
ekki sízt börnin. Ég minnist há-
tíðlei’k sunnudaganna og þakka
þér þetta allt saman. Ég er þakk-
lát að hafa fengið að kynnazt
þér á þeim árum, sem hugurinn
er opinn fyrir á’hrifum, því ekk-
ert nema hið bezta í orðum og
framkomu var þitt, sönn hefðar-
kona, sannkristin kona varstu.
ÍÞá fannst mér þetta allt sj’álf-
sagt, enda vön því frá móður
minni en mikilsvirði að kynn-
ast því utan heimilis míns, það
sá ég seinna.
Frænka mín, ég þakka þér
fyrir hið fagra fordæmi, sem þú
gafst okkur öllum sumarbörnun-
um þínum.
Lára Sigurbjörnsdóttir.
AÐFARANÓTT hins 24. þ. m.
andaðist í Landakotsspítala Þor-
finnur Guðbrandsson múrari.
Okkur vini hans og stéttar-
félaga setti hljóða við andláts-
fregn þessa ötula, geðprúða og
glaða félaga.
Minningarnar um liðnar sam-
verustundir sækja að okkur ein
af annari, allar bjartar og yl-
ríkar. Okkur gengur erfiðlega
að saetta okkur við, að hann,
sem svo ókvíðinn, úrræðagóður
og öruggur gekik að sérhverju
starfi, skiuli vera horfinn sjón-
um okkar. — „Ráð eru færri en
áður.“ —
Þorfinnur var fiæddur að
Hraunbóli í Hörgslandshreppi í
Vestur-Skaftafellssýslu þann 30.
apríl 1890, sonur hjónanna Guð-
brands Jónssonar og Guðlaugar
Pálsdóttur ljósmóður.
Af systkinum Þorfinns eru 4
á lífi, þau Ragnhildur, Þórunn,
Guðbrandur og Helga, lótinn er
Páll síðast bóndi að Ósgerði í
Öltfusi.
Þorfinnur dvaldi á Síðunni
bernsiku- og æskuárin, stundaði
alla algenga sveitavinnu og var
eftirsót’tur til þeirra verka Hann
var ötull og athugull ferðamað-
ur, en langt var í kaupstað að
sækja og yfir eldhraun, eyði-
sarida og óbrúuð mannskæð stór-
vötn að fiara.
Á vetrum „fór hann í verið“
sem kallað var, svo sem títt var
um marga unga Skaftfellinga á
þessum árum. Pótgangandi héldu
þeir með þungar byrðax allar
götur til Suðurnesja og „réru
sig þar úr kútnum“ sem kallað
var. Að lökinni vertíð héldu þeir
heknleiðis glaðir og reifir og
kunnu firá mörgu og merkilegu
að segja þeim er heima sátu.
Árið 1918 flytur Þonfinnur til
Reykjavíkur, stundaði sjó á tog-
urum að vetrinum, en bygg-
ingavinnu á sumrin.
Þann 18. des. 1920 kvæntist
hann eftirlitfandi konu sinni,
Ólöfiu Runnólfsdóttur fró Hólmi
í Landbroti — systur Bjarna raf-
virkjameistara og þeirra kunnu
Hólmssystkin a.
Þeim hjónum varð tveggja
barna auðið. Þau eru Jónína
kennari, gift Ragnari Edvards-
syni bakara og Gunnlaugur hús-
gagnameistari, kvænfur Sigrúnu
Gísladóttur.
Á heimili þeirra hjóna var
ánægjulegt að dvelja. Eindrægn-
in og traustið milli barna og for-
eldra má með eindæmum telja.
Gestrisnin mi’kil, viðmötið hlýtt
og innilegt, þó án allrar væmni.
AUt þetta ornaði gestinum og
gerði honum dvölina ógleyman-
lega.
Frá árinu 1920 stundaði Þor-
finnur einigöngu byggingavinnu.
Hann varð mjög eftirsóttur til
þeirra verka og gerðist fljótt
verkstjóri hjá Kornelíusi Sig-
mundissyni múrarameistara, sem
um langt skeið var einn af stór-
virkustu byggingameiisturum hér
í borginni. Hjá Kornelíusi vann
Þorfinnur nærfellt aldarfjórð-
ung.
Árið 1931 tók hann sveinspróf
í múraraiðn og gerðist þegar fé-
lagi í Múrarafélagi Reykjavík-
ur.
í félagsmálum — svo sem á
öðrum sviðum — reyndist hann
liðtækur í bezta lagi. Hann átti
sæti í fulltrúaraði félagsins árum
saman, sömuleiðis varaformaður,
átti sæti í stjórn Sveinasam-
bands byggingamanna og í bygg
inganefnd og húsráði félagsins
að Freyjugötu 27.
Það var ánægjulegt að vinna
með Þorfinni að félagsmálum,
árveknin og skylduræknin héld-
ust í hendur við hvert það starf
sem honum var falið.
Þetta kunnu félagar hans einn-
ig vel að meta. Á sjötugsafmæli
hans hlaut hann heiðursskjal írá
félaginu og á sdðastliðnum
vetri er Múrarfélag Reykjaví’k-
ur varð 50 ára, sæmdi það hann
gullmerki sínu fyrir vel unnin
störf.
Á þessu hófi mætti hann að
því er virtist glaður og reifur.
Þó mun hann þá hafa kennt
banameinsins.
Þessi ánægjulega stund mun
vera sú síðasta, er við velfilestir
litum hann. Gott er til þess að
vita, að félaginu auðnaðist að
þalkka honum og beiðra hann
á þennan etftirminnilega hátt að
leiðarlokum. Við fráfall þessa
vinar míns er okkur hjónunum
og félögum mínum harmur í
huga, við söknum samverustund-
anna, en ef við lítum hlutina í
réttu lj'ósi sjáum við, að eins og
högum var hóttað var þetta
bezta og einasta lausnin.
Við sendum börnum hans,
barnabörnum og öðrum vanda-
mönnum innilegar samúðar-
kveðjur, en þó sérstaklega þér,
kæra Ólöf, þinn missir er stærri
en orð fiá lýst.
Með þakklótum huga — hversu
þú studdir hann í öllu starfi —
biðjum við þér allrar blessunar,
að þér gefist þrek til að mæta
þínum sóra harmi, að þér auðn-
ist að orna þér við glæður minn-
inganna bjartra og blessunar-
ríkra.
Guð blessi minnimgu látins
vinar.
Ólafur Pálsson.
t
KVEÐJA FRÁ DÓTTURSYNI
Afi minn, þótt þú sént honfinn
héðan,
’horfinn inn í eilífð náðarríka,
þá eykist vor trú á mátt þess góða
meðan
minnst við getum þín og þinna
líka.
Ekki varstu þekktur, mikill
maður,
mælt á kvarða valda, auðs og
frægðar,
en engan þekki ég, sem gat svo
glaður
gefið öðrum hlutdeild dýrrar
gnægðar.
Bjartur eins og Ijós með ljúfu
geði.
Ljóma þínum aldrei nokkur
gleymdi.
Ástúð heiit og einlæg, barnsleg
gleði,
orðalaus-t hún sífellt frá þér
streymdi.
Ekki stóðstu og barðir brjóst á
torgum,
básúnaðir afrek þín og dáðir.
Þögull tókstu þjáningum og
sorgum,
þolinmóður baráttuna háðir.
Þó að skreytt sé hvelfing dýrrar
hallar,
hún mun ekki Mkjast kos'tum ,
þínum. >
Þú varst eins og lítil lilja vallar;
listaverk í einfaldleika sínum. 1
Risum er það sjaldan fiært að
fiágast.
Foringi er ofit í dyggðum staður.
Þér var létt, sem broddum reynr
iist bágast,
bara þetta eina, að vera maður.
Eins og perla, er í sandi leyndist,
einn af verkamönnum þarfra
gerða.
Vfir litlu ætíð trúr þú reyndisit.
Yíir mikið munt þú settur verðst
Kóng ég kveð og mæða máttina
l'amar. '
Meistara ég kveð og hvergi eiri.
Þig ég kveð og ég mun aldrei
framar
annan kveðja, sem ég veit þér
meiri.
Ómar Þorfinnur Ragnarsson.
Kefla\ík - Suðurnes
Veitingastofa á bezta stað í Keflavík til sölu. Uppl.
gefur Fasteignasalan Hafnargötu 27 Keflavík.
Sími 1420.
Rannsóknarstofnun
fiskiðnaðarins
óskar eftir að ráða aðstoðarstúlku frá 1. júní n.k.
til starfa á rannsóknarstofu.
Upplýsingar veittar í síma 20240 eða á stofnuninni
Skúlagötu 4.
Hús í Laugarásnum
er til sölu. Húsið er 2 hæðir og kjallari. Á hæðunum
er 7 herb. íbúð. í kjallara, sem er ofanjarðar eru
tvær 2ja herb. íbúðir. Bílskúr fylgir.
VAGN E. JÓNSSON
GUNNAR M. GUZMUNDSSON
hæstaréttarlögmenn
Austurstræti 9 — Símar 21410 og 14400.
Lausar stöður
Óska eftir að ráða nú þegar eða eftir samkomu-
lagi 3 menn til að gegna störfum tollvarða og lög-
reglumanna á SeyðisfirðL
Dálítil kunnátta í ensku og dönsku er æskileg eða
önnur sambærileg málakunnátta. A.m.k. einn starfs
maðurinn þyrfti helzt að hafa einhverja æfingu í
bréíaritun og skýrslugerð.
Umsoknarfrestur er til 10. júní 1967.
Nánari upplýsingar gefur undirritaður eða Ólafur
Jónsson, tollgæzlustjóri, Reykjavík.
Bæjarfógetinn á Seyðisfirði, 25. maí 1967.
ERLENDUR BJÖRNSSON.
LAGABÓKMENNTIR
Til sölu eru eftirtaldar bækur:
Lovsamling for Island 1.—16. bindi.
Tyro Juris, saman tekið af Sveini Sölvasyni, Kbh.
1754.
Jónsbók hin foma, Akureyri 1858.
Jónsbók, Kbh. 1904.
Lögbók islendinga, Jónsbók, útg. Ólafs Lárussonar,
ljósprentuð af Levin & Munksgaard, 1934.
Grágós, I.—II. Kbh. 1829.
Grágás, elzta lögbók íslendinga, útg. Vilh. Finsen
I.—II., ljósprentuð af Lithoprent 1945.
Lögfræðingur 1. — 5. ár.
íslenzk verzlunarlöggjöf eftir Jón Ólafsson, Rvík 1908.
Tilboð í bækur þessar allar í heild, eða hverja
út af fyrir sig óskast send til afgr. Morgunblaðs-
ins merkt: „Lagabókmenntir“.