Morgunblaðið - 26.07.1967, Qupperneq 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 26. JULI 1967
Finnbogi Bernódusson
Bolungavík 75 ára
ÞESS ER ekki að vænta, að í
Landisbókasafni sé margt gripa,
sem mikil saga er tengd við, þeg
ar undan er skilið bækuir og
handriit. Þó er í eigu þess mun-
ur einn, að vísu ekki ýkja gam-
all og því síður sérlega skraut-
legur, en þó með afbrigðum
merkur. Þessi gripur er skrif-
púlt Sighvats Borgfirðings. Það
líkist mest dálitlum kassa, geir-
neglt, á hjörum um mið,ju á bak
(hlið, en læsángu á framfhlið.
Þetta púlt fylgdi Sighvati, þá
er hann reri út, en thann ýtti
víða úr vör sem kunnugt er.
T
Mágur minn og föðurbróð-
ir okkar,
Ingvar EIís Albertsson,
lézt 24. þessa mánaðar.
Helga Jónsdóttir,
Jensína Jóhannsdóttir,
Guðmundur Jóhannsson,
Margrét Jóhannsdóttir.
—
t
Faðir minn og tengdafaðir,
Sigurður Sveinbjörnsson,
bifreiðastjóri,
Garðastræti 49,
lézt atf slysförum erlendis
þann 23. þessa mánaðar.
Sigfús Sigurðsson,
Margrét Sigurjónsdóttir.
t
Faðir minn,
Sigurður Einarsson,
andaðist á Landakotsspítala
24. júlí.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þórunn Sigurðardóttir
(Doust).
t
Eiginkona mín, móðir okk-
ar, tengdamóðir og amma,
Sigurrós Finnbogadóttir,
andaðist á Sjúkrahúsi ísa-
fjarð&r 24. júlí.
Helgi Finnhogason,
börn, tengdabörn
og barnaböm.
t
Eiginmaður minn,
Hermann Vilhjálmsson,
frá Seyðisfirði,
andaðist í Landsspítalanum
20. þessa mánaðar. Jarðarför-
in fer fram frá Fossvogskap-
ellunni þann 27. júlí kl. 10.30.
Jarðarförinni verður útvarp-
að.
Þeim, sem vildu minnast
Ihans, er bent á líknarstofn-
anir.
Guðný Vigfúsdóttir,
dætur, tengdasynir,
barnabörn og aðrir
vandamenn.
Jafnskjótt og næðiisstund gafst
tyllti hann sér á bálkinn með
púltið á hnjám sér og byrjaði
að skrifa. Erfitt er að ráða í
það, hvílik fim Siglhvatur kann
að hafa ritað á þessu púlti sinu
í þeim „skrifstofum“, sem ver-
búðimar voru. Menn á borð við
hann og Gísla gamla Konráðs-
son voru ekki á hverju strái, en
ég hygg, að því hafi ekki verið
veitt ahtygli sem skyldi, hve
gott var til fanga um ýmis kon-
ar alþýðufróðledk og ættvísi í
gömlu útvemnum, og að þar
voru víða menn, sem rik fræði-
hneigð var í blóð borin. Að þessu
er vikið nú af þeirri sök, að í
dag er Finnbogi Bernódusson í
Bolungavík sjötíu og fimm ára,
en hann má með raun og sann
telja til skóla þeirra Gísla og
Sighvats.
Finnbogi er fæddur í Þernu-
vík við Mjóafjörð í ísafjarðar-
djúpi 26. júlí 1892. Foreldrar
hans vom Guðrún Jensdóttir og
Bemódus Örnólfsson. Þega.r
hann var fjögra ára fluttist hann
með þeim til Bolungavíkur, þar
sem Bernódus gerðisit formaður.
Fyrstu sjö árin, sem Finnbogi
átti heima í Víkinni, bjuggu
t
Útför songr míns,
Sigurðar Pálssonar
frá Hjálmsstöðum
verður gerð frá Miðdal í
Laugardal laugardaginn 29.
júlí nk. og herfJst kl. 14.
Kveðjuathöfn verður í Foss-
vogiskirkju kl. 15 fimmtudag-
inn 27. júlí.
Rósa Eyjólfsdóttir
og vandameiui.
t
Útför móður okkar,
Kannveigar Gísladóttur,
Urriðafossi,
sem Iézt á heimili sínu
fimmtudaginn 20. þessa mán-
aðar, fer fram að Villinga-
holti laugardaginn 29. þessa
mánaðar, kl. 2 eftir hádegi.
Haraldur Einarsson,
Einar Einarsson.
t
Maðurinn minn,
Bjarni Sigfússon
frá Staffelli,
andaðist í Borgarsjúkrahús-
inu þann 20. júlí. Jarðarförin
ákveðin frá Fossvogskirkju
föstudaginn 28. júlí kl. 1,30
eftir hádegi.
Fyrir hönd vandamanna,
Guðbjörg Oddsdóttir og börn.
t
Útför eiginmanns míns, föð-
ur okkar, tengdaföður og afa,
Björgvins Helgasonar,
Norðurbraut 1, Hafnarfirði,
fer fram frá Þjóðkirkjurani í
Hafnarfirði, fimmtudaginn 27.
júM kl. 2 e. h.
Blóm vinsamlegast afþökk-
uð.
Þorbjörg Eyjólfsdóttir,
böm, tengdaböm
og bamabörn.
foreldrar hans í verbúð og var
þá jafnframt á vertíðinni margt
sjómanna víðs vegar að. Tíu ára
gamaU fór Finnbogi að fylgja
fjöliinni, og upp frá því varð
það hluitskipti hans að vera sjó-
maður, en alls reri hann 44 ver-
tíðir og var það auki laindmað-
ur við bát í sex ár. Þess á mUIi
vann hann talsvert að saníðium.
Eftir að Finnlbogi hætifci sjó-
mennsku 'hefur hann um tíu ára
skeið sinnt fiskviinnslu í landi.
Þá er Finnbogi var tvítuguir,
eða árið 1912, kvæntist hann
Seselju Sturludóttur, ættaðri úr
Skálavík, en hún hafði þá fyr-
ir nokkru flutzt til Bolunga,vík-
ur. Sambúð þeirra var rösk hálf
öld, en Seselja andaðist 1963.
Þaú eignuðuisfc 13 börn, og má
fara nærri um, hvort Seselja og
Finnbogi hafa ekki máfct leggja
hart að sér og gseta hagsýni
og sparsemi til þess að fram-
fleyta svo stóru heimili. Af
bömum þeirra hjóna Mfa 8 dæt-
ur og einn sonur. Afkomendur
Seselju og Finnboga, sem á Mlfi
eru, munu vexa hálifit hundrað.
Að vísu hafa fleiri leiikáð slíkt,
en þakklát má þjóðin vera öll-
um, er skila henni slíkum arfi,
ekki sízt, þegar gott marantak er
í liðskostinum.
Það, kom sem mér ti(l að hiripa
t
Innilegustu þakkir fyrir
auðsýnda samúð og vinarhug
við andlát og jarðarför föður
okkar og tengdaföður,
Vigfúsar Einarssonar
frá Keldhólum.
Helga Vigfúsdóttir,
Friðgeir Ingimundarson,
Einar Vigfússon,
Margit Skaren Vigfússon.
t
Innilegar þaklkir fyrir auð-
sýnda samúð og vinarhug við
fráfall eiginmanns míns,
Morley M. Zobler.
Anna Halldórsdóttir Zobler.
t
Þökkum af alhug auðsýnda
samúð við andlát og úitfiör
eiginmanns míns, föður, son-
ar og bróður,
Steinars Björnssonar,
lyfsala.
Vigdís Sigurðardóttir
og böm,
Björn Bjömsson,
systkin og tengdasystkin,
þessar línur var hivort tveggja
í senn, kynni mín af Finnboga
og umlhuiglsunin um púltið hanis
Siglhvats Borgfirðingis. Finnbogá
hefur reyndar aldrei þurfit að
fara með púltið sifct úr eimni
verstöðinni í aðra eins og Sig-
hvatur, og ekki kemur méir til
hugar að gera Finníboga þann
óleik að setja þá á sama bekk
hvað fræðistörf og skrilfelju
snertir, enda má við minna
una. —• Finnbogi hefiur sagt
mér, að aildrei hafi 'hann meira
lært né heyrt jafinmargt forvitni
legt og af sjómönnunuim, sem
hann var samtíma, þá er hamn
bjó með foreldrum sínum í ver-
búðinni. Eg þykist þó fara næriri
um það, að síðan hefur hann áfct
samleið með mönnum víðs veg-
ar að af Íamdinu, þófct hann hafi
ekki sjálfiur gert víðreist. Finn-
bogi hafur og margt lesið og
hefur hvort tveggja farið sam-
an, að hai'.n lætur sér ekki amn-
að lynda en komast að kjarnan-
um og geyMa vel í minni allt,
sem hann kynnir sér.
Finnboigi lhefu>i- mjög næma
eftiirtektargáfu, sérlega mikla
fræðihneigð, og ekki skortir
hann elju til þess að koma því
á blað, sem hann telur þess
virði að varðveitast. Gegnir þá
einu, hvort um er að ræða frá-
sögn af einhverjum viðburði eða
einungis eitt fágætt orð. Vefcur-
imn 1918, þegar ísafjarðardjúp
var alllt ein íshella og því ekki
á sjó komizt, uirðu venju firem-
ur tómgtundir hjá Finnboga, og
notaði hanm þær m.a. til þeiss
að afrita skræðu eina frá 17. öld,
er maður nokkur þar í þorp-
inu áfcti. Hann hefur lamga tíð
lagt sig mjög eftir því að halda
til . haga vestfirzku orðáfari,
einkum eor varðar sjómannamál,
og kæmi mér ekki á óvart, að
í syrpum hans falist margt orða,
sem mönnum eru mú ekki leng-
ur munntöm.
Ég get ekki látið vena að segja
frá örlitki atviki, er sýnir hve
Finnlbogi er rýninn og minnug-
•ur. Eiltt sinn, er ég fór vestur,
hafiðii ég með mér vænan hlaða
af spjöldium, sem á voru riibuð
vesfcflirzk orð, er tínd höfðu ver-
ið úr þeiim femg, sem orðabókar-
menn háskólans höfðu fengið í
bréfum eða með öðrum hæfcti.
Var m.a. ætlan mín að kanna,
hive víða þau væru kiunn um
Vesfcfirði og hrvort merkimg
þeirra væri alls staðar sú sama.
Allt voru þetta orð úr sjómanna-
máli. Þegar ég var að þylja orð
þessi fyrir Finnboga, kom ég
niður á eifct, sem ég þekkiti ekki
og vissi enga skýringiu á. Þegar
ég innifci Finnboga eftir, hvort
hann hefði heyrt það hvessti
hann á mig augu og sagði:
„Hvað er þetta, þú lærður mað-
urinn, kannasfcu ekki við þetta?“
— Síðan hafði hann yfir heilt
kvæði efitir Grím Thomisen, þar
sem orð þetta kom fyrir og auð-
ski’lið var af samihengi, hvað það
merkti.
Minnisbækur og syrpur Finn-
boga eru orðnar miklar að vöxt-
um, og þótt þser geymi einkum
það, sem varðar starf hans og
hagi g.runar mig, að þar kunni
að leyn&st sitthvað, sem í mun
þykja fengur. Lendi þær ekki í
glatgistu, sem engin ástæða er
til að óttast, munu þessi skrif
Finnboga bera þess vitni í fram
tíð, hvernig barnmargur sjó-
maður á Bolungavíkurmölum
lét ekki kröpp kjör aftra sér frá
að sinna þeirri hneiigð, sem hon-
um var hugfólgin.
Vera má, að Finnbogi Bern-
ódusson kunni mér litiar þakk-
ir fyrir að minna á, að hann sé
til og hver ástæða er tál þess,
að ég geri það. En þá er að taka
því. — Um leið og ég óiska hon-
um góðrar elli má ekkii minna
vera en ég þakiki það, sem ég
hefi til háns sófct.
L. K.
Heiðveig Guðmunds-
dóttir — Minning
ÞEGAR fleiri en einn fara sam-
an um langan veg, er vanalega
þakkað fyrir samveruna er leið-
ir skiljast. Og því betur er þakk-
að ,sem samfylgdin-hefuT varað
lengur og verið skemmtilegri.
f dag kveðjum við þannig
Heiðveigu Guðmundsdóttur frá
Miðdal og er það hinzta kveðj-
an því samfylgd hennar er lok-
ið og varð það mun fyrr en bú-
izt var við.
Hún lézt 19. þ.m. eftir skamma
legu, en nokkru lengri aðdrag-
anda að því sem varð henni að
aldurtilla.
Heiðveig var fædd 19. okt
1902, dóttir Hansínu Guðmunds-
dóttur frá Knútskoti og Guð-
mundar H. Sigurðssonar, sem
lengi bjó á „Lögbergi" við Lækj
arbotna. Hún var að mestu alin
upp í Miðdal hjá þeim þekktu
hjónum Þóru og Gísla Björns-
syni sem þar bjuggu lengi eða
frá því nokkru fyrir aldamót og
allt til 1918. Og við þann bæ var
hún lengst af kennd.
Heiðveig varð snemma liðtæk
til allra verka ótvílráð og örugg
til átaka við kröpp kjör og ýmis
konar erfiðleika. í andstreymi
lét hún aldrei bugast og reyndi
jafnan að tileinka sér það bezta
sem hægt var að ná út úr þeim
ævikjörum sem örlögin þjuggu
henni. Áreynzluverk, sem ein-
hverjum kom að gagni voru
henni lífsnautn og aldrei eftir-
talin.
Það var jafnan hressandi blær
umhverfis Heiðveigu og í nær-
veru hennar leyfðist engum að
vera með víl né sút. f vinahóp
var hún hrókur alls fagnaðar
og fundvís á það sem allir gátu
haft gaman af. Jafnaðargeði
hennar og dugnaði var viðbrugð
ið og henni var sérstök nautn í
að geta gert öðrum greiða og ég
held að það hafi aldrei hvarflað
að henni að hugsa um endur-
gjald fyrir það sem hún legði á
sig fyrir aðra og þó sízt fyrir
það sem hún gerði í þágu venzla
fólks og vina.
Öllu því fólki sem kynntist
henni verulega verður hún því
ekki auðgleymd.
Heiðveig giftist Jakobi Guð-
mundssyni frá Bæ í Árneshreppi
í Strandasýslu og er haran lát-
inn fyrir nokkrum árum. Þau
eignuðust 4 börn, tvo syni og
tvær dætur og reyndist Heiðveig
þeim umhyggjusöm móðir og
góður lífsförunautur, og hafa
þau mikils í misst við fráfall
hennar.
Fórnfýsi hennar fyrir fjöl-
skyldu sína og venzlafólk var
einlæg og árangursrík. Og utan
ættartengsla eru margir sem
Framhald á bls. 23