Morgunblaðið - 10.08.1967, Síða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. ÁGÚST 1967
Alan Williams:
PLÁTSKEGGUR
bíð hérna með bílinn. Þér verðið
efcki meira en klukkutíma.
Neil reyndi að sitja á hræðslu
sinnd, sem fór sívaxandi. —
Hvert fer ég? Höndin krepptist
um heitt áklæðið á sætinu.
— Þér þurfið engar áhyggjur
að hafa. Berjið þér bara á hurð-
ina. Ég bíð hérna.
Neil opnaði vagnhurðina.
Köttur skauzt yfir götuna í
nokkurra skrefa fjarlægð. Hann
rétti úr sér og lokaði hurðinni,
en skellti henni ekki, og eitthvað
hreyfði sig innan við grinda-
gluggana fyrir ofan hann. Nú
ættirðu að sjá mig Caroline,
hugsaði hann og barði á járn-
hurðina.
Maður opnaði, sem var í fram-
an eins og seytt rúgbrauð. Hann
var í kakískyrtu og augun voru
skásett. Hann leit á Neil, en veik
svo til 'hliðar. Neil elti hann yfir
bert steingólf, sem minnti mest á
kjallara, upp nokkrar tröppur
og svo inn á stíg, sem lá undir
bogagöng.
Loftið þarna var myglukennt,
þar þefjaði af viðarkolum og
sýru, feiti, feitu og pipar og
vondu tóibaki. Leiðin lá upp í
móti, eftir hallandi steingólfi,
inn í eitthvert völundarhús af
allskonar krákustígum, framhjá
litlum borðum, útkrotuðum með
gömlu flúri.
Ofurlítið hljóð rufu þessa
þögn, lítil og snögg, líkast því
þegar vatn lekur á stein. Ein-
hvers staðar heyrðist glamur í
útvarpstæki. Stígurinn breikkaði
og nú gengu þeir á jörð, sem var
stráð pálmablöðum. Ofurlitlir
sólargeislar skinu inn um smug-
ur á þakinu, og á hóp manna,
sem sátu og drukku te og skröf-
uðu saman af miklu fjöri. Ungir
menn í kakífötum horfðu á þá
utan úr skuggunum, krakkar
gægðust til þeirra, drengir með
grá, snoðklippt höfuð og stúlk-
ur með eirrautt hár, litað.
Þeir beygðu sig inn í önnur
göng, þar sem vatn heyrðist
renna, gegn um dyr, sem voru
svo lágar, að Neii þurfti að
beygja sig í keng, og svo upp
fjóra stiga inn í timburklætt
herbergi, þar sem var Coca-Cola
almanak og svarthærð stúlka,
stórvaxin, við stóra ritvél, forn-
lega, sem leit út eins og beina-
grind úr fugli.
Leiðsögumaðurinn leiddi hann
gegn um herbergið og æpti eitt-
hvað á arabisku gegn um lokað-
ar dyr. Eitthvert dökkt leður-
andlit, brá við, athugaði Neil og
hélt síðan upp hurðinni. Leið-
sögumaðurinn fór ekki lengra.
Neil gekk inn í lofthátt her-
bergi, með sólhlífum fyrir glugg
um. Olíulampi með glerhlíf hékk
úr loftinu, en meðfram veggjun-
um voru lágir legubekkir, með
handofnum ábreiðum yfir. Þrír
menn sátu við borð og drukku
te, sem borið var fram á kopar-
bakka. Þeir stóðu upp allir í
einu og hneigðu sig fyrir Neil.
Einn þeirra, snotur maður í ljós
leitum flúnelsfötum og með
hvöss arnaraugu, bauð honum
sæti á leguibekk.
30
— Ég er dr. Marouf, sagði
hann og rétti honum teglas.
Hann sneri sér að gildum manni,
sem sat við hliðina á honum. —
Þetta er Mouhamed Ali Boussid
— og rakt andlit með græn gler-
augu stakk sér fram, án þess að
brosa — og þetta er Mouhamed
Sherrif.
Fölleitur maður með upp-
mjótt höfuð, sem sat vinstra
megin við Neil, laut fram með
dauflegu brosi og sagði, næst-
um hvíslandi: — Gleður mig,
herra minn! Hann var klæddur
í snjáð blá föt með upplituðum
teinum í, og í óhreina skyrtu,
bindislaus og flibbalaus. Hend-
urnar voru mjúkar og þurrar og
hvitar sem pappír.
Dr. Marof hóf umræður. Hann
útskýrði, að þeir Boussid væru
meðlimir í Arabahernum í
Cabash, og stæðu fyrir stjórn-
málaskrifstofu hans. Mohammed
Sherriff bæri hinsvegar ábyrgð
á „vörnum og öryggi“. — Við er
um ekki frægar persónur, bætti
hann við með hæversku, — held
ur érum við bara litlir kallar,
sem vínnum að velferð landsins
okkar.
Neil hugsaði sig um af kappi.
Marouf, Boussid, Sherriff. Hvað
sem snotri doktorinn kynni að
segja, þá vissi Neil, að tvö fyrstu
nöfnin höfðu verið á svarta list-
anum hjá frönsku öryggisþjón-
ustunni síðustu fimm árin. Hann
minntist þess, að dr. Marouf
hafði sloppið úr fangelsi, að
minnsta kosti tvisvar, og var auk
þess sagður hafa verið pyntaður
af fallhlífarhermönnum. Nú leit
hann á Neil eins og sérfræðing-
ur úr Harley-stræti, sem væn
að ræða einhverja sjúkdóms-
greiningu.
Eina nafnið, sem vafðist fyrir
honum var Sherriff. Maðurinn
sat með krepptar hendur milli
hnjánna, og horfði, dapur á svip
inn, á koparbakkann.
Maroutf sagði: — Okkur er það
mikill heiður að fá Uægan ensk-
an blaðamann í heimsókn til
okkar.
— Þakka yður fyrir, sagði
Neil og braut heilann um það,
hverjum fjandanum Pol hefði nú
fundið upp á. Pol var franskur
njósnari, og þessir menn voru
eins eftirspurðir af franska hern
um og aðalmennirnir í Leynl-
hernum. Ekki sízt nú, eftir
spren.gjuárásina á Casino.
Þeir töluðu hægt með miklum
málalengingum og krókaleiðum,
snertu aðeins lauslega mestu
æsingarefnin, eins og þegar Mar-
ouf kvartaði yfir því, að spítal-
arnir í Cabaáh væri hræðilega
yfirfullir og meðöl, sem væru
væntanleg utan frá væri gerð
upptæk af árásarsveitum Leyni
hersins. Þeir töluðu um föður-
landsást og einingu þjóða og
göfgi líkamlegrar vinnu, rétt
eins og munkar ræddu trúmál
og heilagan anda. Öðru hverju
sneru Marouf og Boussid sér að
Neil, með ákafri alvöru, og
spurðu hann, hvernig hann héldi,
að fara myndi í landinu — héldi
hann, að Leyniherinn hefði
nokkra sigurmöguleika? Og hefði
hann það, myndu þá Bretar og
Bandaríkjamenn senda liðsauka
til að hjálpa Arabathernum?
Það var eitthvað svo barna-
legt í fari þeirra, sem hvort
tveggja í senn, afvopnaði Neil
og hræddi hann. Hann sötraði
sæta græna teið og svaraði með
spekingssvip: — Ég held ekki,
að Leyniherinn hafi einn mögu-
leika af milljón til að sigra. En
heldur ekki held ég, að það verði
sérlega auðvelt að koma honum
á kné. Hann er eins vinsæl
hreyfing hjá Evrópumönnum
hér og þið eruð meðal Araba.
Þeir segja bara það sama og þið
— að landið sé þeirra eign. Þess
ir Evrópumenn eru eins ákveðn-
ir í því að berjast og drepa, til
þess að halda í það, sem þeir
telja í fullri alvöru, að sé þeirra
eigin eign.
Boussid fitjaði ofurlítið upp á
nefið og svaraði: — Þetta land
— Ungfrú Ólafía kemur ekki til vinnu í dag. Hún kvefaðist
seint í gærkvöldi.
er ekki þeirra eign. Og ekki
Fraklands. Það tilheyrir okkur.
Og það koma Evrópumenn til að
skilja, áður en lýkur.
Maðurinn með leðurandlitið,
sem st’óð við dyrnar, fyllti te-
bollana, og Neil varð hugsað til
kvíslaða blóðstraumsins á göt-
unni, afhöggna kvenmannsfótar-
ins í myrkrinu, og stunurnar i
van Loon, þegar hann bað um
að gefa sér eitthvaö að drekka,
að dauða kominn með stungu
gegn um innýflin. Svo greip
hann allt í einu einhver rétt-
lætiskennd og hann sagði með
ákafa: — Það gagnar ekkert og
frelsar engan að myrða saklaust
fólk!
— Það er ekki nema satt!
hreytti Sherriff snögglega út úr
sér, þar sem hann sat honurn til
hægri handar, — en ef ekker'
gagn er í manndrápum, hvað
getum við þá gert til þess að
verða frjálsir? Augun í honum
stækkuðu og urðu eins og svart-
ir hyljir, en varirnar, sem voru
með þetta stöðuga bros, tóku að
skjálfa.
Neil þóttist kenna þarna geð-
vei'kisjúkling. Hann svaraði, og
var enn að velta því fyrir sér,
til hvers hann hefði verið kall-
aður á þennan fund: — Það eru
til fleiri aðgerðir en manndráp
og hryðjuverk. Þið notið bara
sömu aðferðir og Leyniherinn,
og Leyniherinn bíður áreiðan-
lega lægri hlut.
— Já, en hvað annað er hægt
að gera, herra minn? sagði
Sherriff. — Við erum fátækir
menn og höfum hvorki bryn-
dreka né kjarnorkusprengjur.
Þurrir hvítir fingurnir á honum
skrjáfuðu, eins og þurr laufblöð.
— Þið hafið almenningsálitið
í heiminum, sagði Neil. — Þáð
er ykkar megin.
— Já, almenningsálitið getur
verið gott, sagði Boussid og festi
á Neil litlu þorskaugun bak við
þykku gleraugun, — en eitt út af
fyrir sig gerir það okkur ekki
frjálsa. Ef við vinnum nokkurn
tíma fresli okkar, er það vegna
þess, að við höfum beitt her-
valdi. Og það er fullkomlega
heiðarlegt.
Neil horfði á þykku varirnar
á honum og einbeittu augun, og
sagði kæruleysislega: — Var það
fullkomlega heiðarlegt, sem
skeði í gær í Casina de la P'age?
Frá annarri hlið hans heyrðist
vein, eins og frá særðu dýri.
Hann leit við og sá, að Sherriff
starði á hann, með brosið eins
og frosið á vörunum, og tárin
runnu niður eftir gulum kinnun
unum eins og á krakka. Neil
komst nú að því, að brosið staf-
aði frá lömun á munnvöðvunum.
— Þér megið trúa því, herra
minn, sagði hann, — að þegar ég
heyrði, hvað hefði komið fyrir
þetta vesalings fólk þarna, þá fór
ég að gráta — ég bað fyrir því,
og svo grét ég alla nóttina af að
hugsa um það.
Neil leit á hann, og var miður
sín — og hræðileg grunsemd tók
að læðast að honum. — Ég var
þar, sagði hann, — ég fór þar
inn rétt eftir að sprengjan
sprakk. Ég átti kuningja, sem
fórst þar — Hollending. Hann
var þessu landi algjörlega óvið-
komandi. aHnn og um það bil
fjörulíu manns aðrir, sem voru
að dansa og skemmta sér þarna
IMYTT frá IMOXZEMA
TropicTan
sólarolía og lotion gerir yður eðlilega
brúna á styttri tíma en nokkur
önnur sólarolía.
Tropic Tan sólaráburður er seldur
og notaður um allan heim við geysi-
legar vinsældir.
Sannfærizt og kaupið Tropic Tan
sólarolíu strax 1 dag.
Tropic Tan fæst í öllum lyfja- og
snyrtivöruverzlunum um land allt.
Heildsölubirgðir:
Friðrik Bertelsen
Laufásvegi 12, sími 36620.