Morgunblaðið - 01.09.1967, Blaðsíða 3

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 1. SEPT. 1967
3
Guðjón Jónsson og Jóhanna S vavarsdóttir ásamt börnum sínum.
á gúmbjör.gunarbátunum var
mjög kaldur, en þó hjálpaði það
mikið til að pabbi hafði með
sér þrjú teppi, sem. hann breiddi
á botninn á öðrum þeirra. Við
héldum til í þeim báðum, sex
og sex í hvorum, og þeir sem
áttu að sofa hverju sinni fóru
í bátinn með teppunum. Þá var
maður líka orðinn dasaður af
svengd og þorsta, því að
skammturinn var naumur.
Pabbi vildi reyna að treina mat-
arbirgðirnar, sem lengst, ef
veruleg bið yrði á því að við
fyndumst. Skammturinn á dag
voru tvær kexkökur á borð við
eldspýtustokk að stærð, og smó
vatnslögg.
— Við vorum líka orðnir
pirraðir á öllum þessum skipum,
sem sigldu framhjá, án þess að
við gætum vakið á okkur at-
hygli. Sérstaklega urðum við
svekktir svona um 14 sólarhring
eftír að skipið fór niður, en þá
sigldi skip framhjá okkur um
miðjan dag í aðeins um 600
metra fjarlægð. Við hrópuðum
og köiluðum og kveiktum á
reykblysum, en allt kom fyrir
ekki.
— Þegar Snæfuglinn fann
okkur lágum við allir og mót-
um. Mér fannst ég heyra skrúfu-
skvamp tal-svert áður en skipið
Framhald á bls. 12.
- A OLAFSFIRÐI
Framhald af bls. 1.
meðan maður er að jafna sig.
— Var langur aðdragandi að
því að skipið sökk, Guðjóri?
— Já, við börðumst við að
'halda því ofansjávar í margar
klukkustundir. Við vorum búnir
að moka allri síld af dekki, og
sigla marga hringi til að reyna
að keyra það upp, en án árang-
urs. Eftir það var ekkert að
gera nema að fara í bátana.
— Hvernig var vistin í gúm-
bátnum?
— Hún var svona sæmileg
fyrsta sólar'hringinn, en ef'tliir
það var kuldinn verstur, en
sumir ókkar voru mjög létt-
klæddir og flestir vorum við
blautir. Við reyndum að halda
á okkur hita með því að sitja
þétt. saman, og svo gengum við
yfir í þilfarsbátinn til að hreyfa
okkur og hressa.
— Hvernig leið ykkur and-
lega?
— Okkur leið held ég eftir
atvikum vel, við vorum alltaf
vongóðir um að okkur yrði
bjargað.
— Hvað hefur þú verið lengi
til sjós?
— Tíu ár.
— Heldur þú að þessi reynsla
þín muni gera þig afhuga sjón-
um?
— Þa* held ég ekki,
minnsta kosti finnst mér það
ekki núna.
Inni í leigúbíl á bryggjunni
sitja þau hjónin Valgeir Stefáns
son II vélstjóri á Stíganda, og
Sigrún Björnsdóttir, og er við
ávörpum þau, segja þau aðeins:
— Við eigum engin orð — við
erum alsæl.
Um borð í Guðbjörgu hittum
við Bjarna Karlsson, þar sem
hann bíður eftir föður sínum,
Karli s’kipstjóra. Bjarni var
yngsti maður áhafnarinnar í
þessari ferð, frísklegur piltur á
19. ári. Við spyrjum hann,
hvernig andrúmsloftið hafi ver-
ið um borð í björgunarbátunum
allan þennan hrakningatíma, og
hann svarar:
— Það er ekkert til að gera
veður út af. Við vorum alltaf
vissir um björgun og engin
hræðsla greip um sig. Við viss-
um hins vegar að það yrði
kannski einhver bið á að tekið
yrði eftir hvarfi okkar og byrj-
að að leita, og við vorum undir
það búnir. Maður er eiginlega
hálf hissa á þessu tilstandi hérna
í kvöld, • ég held að fólk ímyndi
sér» að þetta hafi verið miklu
I ægilegra en það var.
Stemningin í gúmbjörgunar-
bátunum var nefnilega ágæt.
Menn voru glaðværir og sögðu
brandara alveg eins og þeir væru
um borð í Stíganda.
— Annars var það kuldinn,
að sem hrjáði okkur mest. Botninn
Bjarni, 18 ára gamall sonur Karls skipstjóra.
(Ljósm.: Mbl. Ól. K. M.)
Kveðjustundin er runnin upp. Skipzt á hlýjum handtökum.
(Ljósm.: Mbl. Ól. K. M.)
STAKSTEIMAR
Peking brennur
í grein í Svelnska dagbladet
segir m.a. Uudir fyrirsögninni
Peking brennur:
„Á þeim hundrað árum, seim
liðu frá Vínarráðstefnunmi og
fram til upphafs fyrri heims-
styrjaldarinmiar — em múorðxð
líta menvi á þetta tiltölulega
friðsama tímabil náinast sem
sæluríkt andrúm í blóði drif-
inni sögu mannkynsins —
mymdaðist visist alþjóðlegt við-
horf til andlegra verðmæta.
Bæði siðferðislega og lagalega
viðurkenindu flestar siðmennt-
aðar þjóðir sömu grandvallar-
atriði, og þess vegna er rétt-
lætanlegt að tala um alþjóðleg-
ar réttarreglur.
Á þeissu hafa síðan orðið
veruleg umskipti. En lengt af
hefur haldizt að minnsta kosti
eitt grundvallarskilyrði fyrir
siðmeninuðujn sanislkiptum
þjóða, sem menn 19. aldar töldu
svo nauðsynleg. Það er dipló-
matísk friðhelgi í þess orðs
fyllstu merkingu. Jákvæð sam-
skipti milli þjóða eru nánast
óhugsandi áln þess að lífi og
eigum starfsliðs utanríkisþjón-
ustu ríkja sé tryggt fyllsta
öryggi.
Jafnvel í síðustu heimsstyrj-
öldinni virtu menn nokkuð sam
vizkusamlega diplómatíska frið
helgi, þótt me.nn að öðru leyti
misbyðu frelklega bæði stjórn-
mála- og hernaðarlögum. Það
er ekki lerugra síðan en á svo-
nefndri síðari Vínarráðstefniu
árið 1961, sem reglan um dipló
matíska friðhelgi var skjalfest
með ákvæði um „diplómatísk
sambönd og friðhelgi“. Þar sam
þykktu menn m.a., að friðlýst
skyldu húsnæði sendiráða,
skjalagögn, skýrslur og bréfa-
skipti; þessa skyldu einnig
njóta starfsmeinin sendiráða,
heimili þeirra og skjöl. Sænska
sendinefndin bar raunar fram
sérstaika álytkun, sem fól í sér,
að elkkert gæti leyst neilna rík-
isstjórn undan ábyrgð af þeim
afleiðingum, er múgárásir á
sendiráð kynnu að hafa í för
með sér.
Það hefur sýnt sig, að þessi
ályktun var framsýnni og tíma
bærari en menn þá kunna al-
mennit að hafa gert sér grein
fyrir. Að undanförnu og þá
einkum á þessu ári hefur dipló
maitískri friðhelgi verið frefe-
lega misboðið í Arabalöndunum
og Austurlöndum, en svo sann-
arleiga ekki eingöngu þar. í
þessum elnum hefur Kína geng
ið lengst og langvinnair ögranir
og ofbeldi náðu hámarki, þegar
kveikt var í brezka sendiráðinu
og starfsliði misþyrmt af rauð-
um varðliðum menningarbylt-
’garinnar.
Það hugarfar, sam hleypti
menningarbyltingunni af stað,
heifur, m.a. í þessu blaði, oft
verið lögð að jöfnu við það hug
arfar, s«m orsakaði hnefaleika-
uppreisnina; sá samanburður
hefur nú enn aýnt réttmæti sitt.
Það er samsfeonar ofbeldis
kennda þjóðernisstefnan og út-
lendingahatrið, sem fær útrás
á sama hátt: í árásum á út-
lendu djöflama í mynd vest-
rænna seindiráðsstarfsmanna
Deilan um Hong Kong ex auð-
ljóslega yfirskim — kínversfea
ríkisistjórnin hefur fram að
þetssu ekki litið á Hong Kong
sem verulegt vaindamál. í reynd
er þetta ekki annað en átylla
til þess gerð að villa. um fyrir
mörAium tilfinningalega og
augljósdega sett á svið í þeirri
von, að vaxandi ólga innibyrðis
beinisf a.ð ytri skotmörkum.
Þetta bendir til örvæntingar og
virðist staðfesta, að kínverskt
þjóðfélag sé í uplausn,.
En hver er svo frumhvötin
er, eru afleiðingarnar óafsafean
legar. Kímveisflta ríkisstjórnin
hlýtnr að taka á sig fulla
ábyrgð á þessu skrílsæði“, seg-
ir Svenska dagbladed að lok-
um.