Morgunblaðið - 01.09.1967, Blaðsíða 12

12
MORGUNKLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 1. SEPT. 1967
Skipbrotsmenn af Stíganda á þilfari Gubjargar við þilfarsbátinn og gúmbátana.
Gu objorgu
af
Langanesi.
(Liosrn.: Mbl.
Hermann Haraldsson, 1. vélstjóri,
ásamt unnustu.
(Ljósm.: Mbl.
Ól. K. M.)
lega í opna skjöldu. Það hafði
verið svarta þoka þennan dag og
við áttum einhvernvegin ekki
von á skipi. Við lágium allir og
móktum, en rönkuðum við okk-
þegar við heyrðum vélarhiljóðið
í Snætfuglinum. Það hafði þá létt
til um stund og þeir eáu okkuir í
mílu fjarlægð. Það þarf vart að
taka það fram að móttökurnar
voru fr&bærar. Við fenigum nóg
atf öllu, að borða og drekká og
skipsmenn gengu
fyrir okkur svo
sofnað“.
allir úr kojum
að við gaeum
„Hvað með áframhaldandi sjó
mennsku"?
„Ég get ekki fundið ennþá að
þetta hafi gert mig fráJhverfan
sjónufn. Það er gott að vera kom
inn heim til fjölskyldu og vina
og nú hvílist maður um stund
og bíður átekta“. — ihj. bv.
Þilfarsbáturinn hífður
- A OLAFSFIRÐI
Framhald af bls. 3.
kom að okkur, en það blandað-
ist saman við draumrugl í mér
og ég hélt að þetta væri einhver
vitleysa. Svo þegar við lofcsins
rönkuðum við okkur voru þau
orðin þrjú skipin, sem komu að
okkur svo að segja samtímis.
Og maður lifandi hvað við
urðum fegnir! Það fyrsta sem
við gerðum þegar við komum
um borð í Snæfuglinn var að
ráðast á vatnsslönguna og
þamba eins og við þoldum —
þorstinn var alveg að fara með
mann, sagði þessi ungi sjómað-
ur að endingu.
Þarna skammt frá var 1. vél-
stjórinn á Stíganda, Hermann
Haraldsson úr Fljótum í Skaga-
firði. Hann sagði í samtali við
okkur, að skipulagning skip-
stjórans um borð í gúmbjörg-
unarbátnunum hefði verið til
fyrirmyndar og föst regla á öll-
um hlutum.
— Þetta er í fyrsta skipti,
sagði hann, sem ég lendi í slík-
um hrakningum, en ég geri vart
ráð fyrir því að ég láti það
hindira mig frá áframhaldandi
sjósókn.
— Örvænting? Nei, blessaður
vertu, við gerðum alltaf róð
fyrir því að við myndum finnast
eftir svo sem % mánuð — já
og jafnvel fyrr, sagði Hermann
og brosti í kampinn.
Við hittum Gunnlaug Sigur-
sveinsson á heimili hans og konu
hans, Halldónu Hartmannsdótt-
ur. Þau eiga þrjár dætur og voru
tvær þær yngri, Harpa María
og Bryndís í fanginu á pabba sín
K. M.)
um en Gunníhdldur, sú elzta, var
efcki komin heim ennþá.
Gunnlaugur er 37 ára og hef-
ur verið 14 ár til sjós. Hann
sagði ofctour að viistin um borð
í gúmbátnum hefði verið ágæt:
„En kuidinn var það vensta.
Skapið í mönnum var glettilega
gott og var ekki hræðslu að sjá
í neinum. Karl skipsjóri hélt
uppi röð og reglu og só um að
skammta mat og vatn á tólf tíma
fresti. Við reiknuðum með að
geta verið allt að tílu, tólf daga
í bátnum og því var þegar tek-
in upp ströng matarskömmtun“.
„Vdð hötfðum frétt að þann
tíma sem við vorum í bátnum,
hatfi tóif skip farið framhjá ykk
ur, án þess að sjá yktour, hvern-
ig var yfckur innantorjóstis þegar
þið sáuð að skipin tóku ekki
eftir ytokur"?
„Auðvitað urðum við vonsvikn
ir, en þó settí ekki að oktour von-
leysi Það var þó erfiðast með
fyrsta skipið, því að það fór
ekki nema á að gizka 600 metra
frá okkur. Við kveiktum á þrem
neyðanblysum, skutum einni rak
ettu, sendum út hljóðmerki og
hrópuðum, en allt kom fyrir
ekki“.
„Hvað gerðuð þið allan þenn-
an tíma“?
„Það var auðvitað efcki mikið
hægt að gera, við stóðum okkar
vaktir og móktum þess í milli.
Við reyndum að liggja eins þétt
saman og við gátum til að halda
á okkur hita, en auðvitað var
það mikilvægast að veðrið var
gott allan tímann“.
„Og svo fann Snætfugl ykkur“.
„Já, og það kom okkur eigin-
HEIIUTIR
(JR HELJli
meo
Gunnlaugur Sigursveinsson
Halldóra Hartmansdóttir
Hörpu Maríu og Bryndísi.