Morgunblaðið - 10.01.1968, Blaðsíða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 10. JANÚAR 196«
MARY ROBERTS RINEHART:
SKYSSAN MIKLA
Tony. Kannski hefur hún náð í
hana, eftir að skotið var á
Bessie, eða þá Hilda hefur náð
í hana fyrir hana. Hún faldi
hana að minnsta kos.ti. Nú er
hún að fara út að tala við ein-
hvern, sem hún treystir ekki.
Hún fer með hana með sér og
svo verður rifrildi. Hin konan
nær í byssuna og.......
Ég greip höndum fyrir eyrun.
— Segðu þetta ekki, Jim, sagði
ég. — Ég þoli það ekki.
— Maður verður að horfast í
augu við það, Pat. Annað hvort
þetta eða þá hún hefiur framið
sjálfsmorð. Gettu tvisvar og þú
trúir því ekki, að það hafi ver-
ið sjálfismorð.
— Ég veit ekki, svaraði ég
hálfringluð. — Ég get ekki einu
sinni hug.sað, Jim. Hún var orð-
in breytt í seinnd tíð. Aðeins
klukkustundu áður en þetta
skeði, sömdum við skrá yfir
skartgripina hennar. Ég hiélt, að
hún ætlaði að fara að selja þá.
Og hún talaði líka um að losa
sig við húsið. Þú getur spurt
Margery Stoddiard um þetta.
Hún veit það.
— Hún var mikil vinkona
hennar, var ekki svo?
Hún kunni vel við Margery.
En innileg var hún ekki við
neinn.
— Höfðu þær nokkra ástæðu
til að rífast?
— Guð minn góður. Nei!
Hann tók aftur að ganga um
gólf. Hann var viss um, að þetta
stæði allt í innbyrðis sambandi
og hefði hafizt með morðinu á
Don.
— Slepptu Evans, sagði hann,
— og hugsaðu um þetta. Mórg-
an er myrtur og einmitt hérna
í leikhúsinu. Kannski hefur
Bessie séð eitthvað þarna um
Allar
gerdir
' Myndamóta
•Fyrir auglýsingar
•Bœkur ogtimarit
•Litprentun
Minnkum og Stcekkum
OPÍÐ frá kl. 8-22
MYJVDAMÓT hf.
simi 17152
MQRGUNBLADSHUSINU
nóttina, og seinna er henni
sjálfri sýnt banatilræði. Síðan
kemur að frú Wainwright. Hún
er fullhress eftir morðið á Don,
en svo eitthvað tveimur dögum
seinna, kemur eitthvað fyrir
'hana. Hún kemst að einlhverju
og fær fyrir hjartað. Ef við vit-
um að hverju hún hefur kornizt
og hvernig, mundum við kannski
vita, hversvegna hún dó, en fyrst
verðum við að finna, hversvegna
Don Morgan var myrtur. Það er
lykillinn að öllu málinu.
Hann hélt áfram, Hann hafði
verið að rekja allan feril Dons,
síðan hann var myrtur. Hann
vissi, að hann hafði komið til
Ameríku um vorið. Hann hafði
komið á fynsta farrými á góðu
skipi, og hafi hann verið veikur,
tók að minnsta kosti enginn um
borð eftir því. Hann hafði eign-
azt kunningja á leiðinni, og einn
þeirra útvegaði honum atvinnu
þegar vestur kom. Að undan-
teknum fáum dögum í júní,
hafði hann unnið við þetta þang-
að til 1. ágúst. En þá hafði
hann snögglega gefið frá sér at-
vinnuna og farið úr borginni.
— Hann kom ekki hingað
fyrr en í miðjum september. Ég
vildi gefa mikið til að vita,
hvað hafðist að þessar sex vik-
ur, annað en að reyna að brjót-
ast hérna inn. Ef bann þá hef-
ur gert það, bætti ihann við. —
En enn sem komið er, þá er það
ekki annað en getgáta.
Hann leit í minnisbókina sína.
— Sjáðu til, Pat, hvað er um
þetta umslag, sem saknað er?
Hefurðu nokkra hugmynd um,
hvað í því var?
— Það átti að aflhendast hon-
um Tony. Meira veit ég ekki.
— Ef hún hefur brennt það,
gæti einhverjar leifar af því ver-
ið í arninum. Við skulum fara
og gá að því.
Það var ekki auðvelt að kom-
ast út úr húsinu óséður. Bílar
voru sífellt að koma og fara,
fólk var að koma og skilja eftir
nafnspjöld og viðhöfn og virðu-
leiki dauðans Var allt kringum
okkur. En við sluppum, þegar
ofurlítið hlé varð á. Jim tók upp
lykil að leikhúsinu og við geng-
um inn.
Þarna var kalt og rakt og ég
þoldi ekki einu sinni að líta á
sundlaugina. Við fórum inn í
setustofuna og Jim lagðist á hné
við arininn. Hann þreifaði var-
lega gegn um öskuna með fingr-
unum, en þarria var ekkert að
finna. Ég settist niður. Ég var
of máttlaus í hnjánum til þess
að standa. Ég sat í stólnum, sem
hafði verið dreginn að arninum,
og reyndi að kveikja mér í vind
lingi. Hendurnar á mér skulfu,
svo að ég missti eldspýtuna, og
ihún datt niður í stólinn, undir
bakið. En þegar ég seildist eftir
henni, rak ég höndina í pappírs-
blað.
Ég dró það upp. Jim var stað-
inn upp og var að dusta rykið
af hnjánum á sér.
— Hvað er þetta? spurði
hann.
— Það er skráin yfir skart-
gripina hennar, sagði ég.
Hann tók hana af mér og leit
á hana. Hann virtist steinhissa.
— Nú, þarna kemur það, sagði
hann. — Hún hefur farið hingað
til þess að selja skartgripina,
eða ræða um sölu á þeim, og
af einhverri ástæðu hefur hún
verið myrt. En hver í ósköpun-
um hefði getað keypt svona
skartgripi?
25. kafli.
Jarðarförin fór fram daginn
eftir. Dwight Elliott gisti þarna
nóttina á undan, og sá um allt.
Húskveðjan var haldin í Klaustr
inu, en Maud lá kyrr uppi í
herberginu sínu og Tony sat þar
yfir henni, þangað til henni var
lokið.
54
ÖUum til mikillar furðu, komu
ýmsir af Wainwright-ættinni úr
borginni. Þeir voru einir sex, að
meðtöldum eiginkonum þeirra,
en ég held ekki, að Tony hafi
nokkurn tíma vitað, að þeir
voru þarna. Eftir húskveðjuna
var ekið langa leið til kirkju-
garðsins, og Bessie var í bílnum
hjá mér, taugaóstyrk og keðju-
reykti alla leiðina.
Að því ég get bezt munað, tal-
aði hún lítið. — Það er þá svona,
sagði hún. — Maður lifir stundar
korn en deyr síðan. Hún fleygði
vindlingsstubbnum út um glugg-
ann. — Eins og þessi, bætti hún
við.
Þetta var einkennilegt ferða-
lag, með Maud svona í broddi
fylkingar, og hjartanlegi hlátur-
inn hennar þagnaður fyrir fullt
og allt og nú átti hún að liggja
um aldur og ævi bj'á John Wain-
wright í stóra grafhýsinu í Fair-
view. Langa líkfylgdin sniglað-
ist eftir veginum og loks var dr.
Lela.nd rétt mold, til að dreifa
yfir kistuna. „Þú þekkir, Herra,
leyndardóm hjartna vorra —
lokaðu ekki eyrum þínum fyr-
ir bænum vorum“. Og Tony stóð
þarna berhöfðaður, án þess að
hlusta á það, sem fram fór, en
horfði bara á. Rétt eins og hann
tryði þessu ekki enn — rétt eins
og föst jörðin hefði sigið undan
fótum honum.
Ég var orðin máttlaus, undir
lok afhafnarinnar og einhver tók
í handlegginn á mér og studdi
mig, en ég sá ekki, hver það var
fyrr en öllu var lokið. Það var
Hopper leynilögreglumaður.
Þetta var á sunnudegi, en á
mánudag kom Blliott úr borg-
inni, með ungan lögfræðing með
sér, til þess að lesa erfðaskrána,
og tók það fram, að þar sem sín
væri lítillega minnzt í henni,
hefði hann ekki samið hana sjálf
ur.
Erfðaskráin hafði verið sam-
in fyrir fjórum árum og var hér
um bil eins og við mátti búast.
Þarna voru talsverðar up'phæðir
sem ráðstafað var til góðgerðar-
starfsemi, og sín upphæðin
handa hverjum af þjónustulið-
inu, mismunandi eftir starfstíma
og svo voru tuttugu þúsund dal-
ir „handa vini mínum og frænda,
Dwiglht Elliott, í þakklætisskyni
fyrir greiðaisemi mér auðsýnda",
og svo var viðbótargrein, nýleg,
þar sem mér var ætluð fimm
þúsund dala dánargjöf, ásamt
demantaarmbandi, sem ég hafði
alltaf dáðzt mjög að.
Bessie var þarna aðeins einu
sinni nefnd á nafn. Henni var
eftirlátinn einn dalur, með þeirri
athugasemd, að „búið væri að
sjá ríflega fyrir henni“. Svo
gekk afgangurinn óskiptur til
Tony.
Ég hafði ekki grátið síðan
Maud dó. Áfallið hafði verið
svo þungt, en ég grét þarna um
kvöldið út af þessari dánargjöf
hennar til mín. Hilda, sem sjáif
var rauðeygð og útgrátin, fann
mig grátandi þegar hún kom inn
til mín, eftir að ég var háttuð.
'Hún stóð rétt innan við dyrn-
ar, í snotra svarta kjólnum sín-
um og með svuntu. — Hvað á
ég að gera við fötin hennar,
ungfrú Pat? spurði hún.
— Ég veit það ekki, Hilda,
sagði ég. — Líklega verður að
meta þau. Bezt að láta þau eiga
sig, þangað ti'l við vitum um
þetta. En segðu mér, hvernig
þetta var, þarna um kvöldið,
Hilda. Var allt í lagi með hana,
þegar þú fórst frá henni?
— Hún var komin í rúmið.
Hún virtist vera eins og hún
átti að sér, nema kannski eins
og ofurlítið æst. Ég spurði hana,
hvort hún vildi fá svefntöflurn-
ar sínar, en hún sagði, ekki
strax. Hún mundi taka þær
seinna. En hún slökkti ljósið áð-
ur en ég gæti lagað til í rúminu
hjá henni. Mig grunar, að hún
hafi þegar verið klædd að ein-
hverju leyti. Það var einis og hún
vildi ekki, að ég kæmi of nærri
henni.
— Fannstu nokkuð athuga-
vert við herbergið?
— Ja.......sagði hún hikandi,
— það var stórt brúnt umslag á
borðinu hjá henni. Það var op-
ið. Mér fannst eins og hún væri
nýbúin að leggja það frá sér. Og
ég hef ekki séð það síðan.
Svona var þá myndin, sem við
höfðum af ástandinu, fjórum
dögum eftir andlát Maud. Hún
hafði farið út í leikhúsið og lík-
lega haft skammibyssu Tonys
með sér. Hún hafði tekið með
sér umslagið úr skápnum og svo
skartgripaskrána. Og hún hafði
hitt eirihvern þarna, hugsan'lega
konu. Hvað síðan hafði gerzt,
var ósvöruð spurning, eins og
Jim orðaði það.
En svo á þriðjudag, 3d. októ-
ber, gerðist nokkuð, sem koil-
varpaði öllum kenningum, sem
lögreglan hafði þangað til sett
fram. Þetta var þegar Hilda kom
til mín, alveg frá sér, og aflhenti
mér bréf til Tony, áritað með
stórkarilalegu rithöndinni henn-
ar Maud. Bessie var þarna við-
stödd, gröm í geði yfir að hafa
Siðustu foryöð i dag
oð kaupa miba edo endurnýja. Umboðin loka á hádegi, og eftir
bað fer fram dráttur i 1. flokki. Athugið vel að umboðsmenn
geyma ekki miða fram yfir drátt, og þvi þurfa allir að greiða
pantaða miða fyrir hádegi i dag.
Happdrætti SlBS