Morgunblaðið - 09.04.1968, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 9. APRÍL 1968
Margrét Guðlaugs-
dóttir — Minningarorð
9.- 11. 1922 d. 29. - 3. 196«
Kveðja frá frænku (K.Þ.)
Sannlega verstu mér systir í
reynd,
saman því undum svo veL
í gleði og sorgum við fylgdumst
í ferð,
fagnandi reyndi hve sönn var
þín gerð
og vermandi þýðlyndisþel.
Og aldrei neinn skuggi á fundi
okkar féll
og fjarlægðin var ekki löng.
Ég geymi í mynni þann góða dag,
glöð hjá mér raulaðir ylmjúkt
lag,
þú laugaðir sál þína í söng.
Og sólin hækkaði í himni sinn
gang
svo hjarnbreiður klökknuðu við.
Svo bjart var það líka með
batann hjá þér,
unz burt varztu kölluð — og
og skuggi fer
svo óvænt um ástvina svið.
Ég þakka þér vina kve varst
okkur góð,
er við gengum tregaþyngst spor,
svo Alfaðir lífsins nú leiði þig
heim,
t
Hjartkær móðir mín, tengda-
móðir og amma,
Jónína Jónsdóttir,
lézt á sjúkradeild Hrafnistu 7.
apríl.
Erla Guðjónsdóttir,
Stefán Gunnarsson
og dætur.
t
Mó'ðir okkar og fósturmóðir,
Ingibjörg
Sigurbjörnsdóttir,
Grund, Vesturhópi,
andaðist í sjúkrahúsinu,
Hvammstanga, sunnudaginn
7. apríL
Ragnheiður Ingvarsdóttir,
Ingibjörg Ingvarsdóttir,
Friðbjörn Jósafatsson.
t
Maðurinn minn,
Þóroddur Oddgeirsson,
Bekanstöðum,
sem lézt 4. þessa mánaðar,
verður jarðsunginn frá Akra-
neskirkju laugardaginn 13.
apríl kl. 14.
Valgerður Vestmann.
t
Utför elsku sonar okkar, unn-
usta og bróður
Valgeirs Jóns Jónssonar,
stýrimanns,
fer fram frá Fríkirkjunni
miðvikudaginn 10. apríl kl.
13.30.
Blóm vinsamlega afþökkuð,
en þeim sem vildu minnast
hins látna er bent á Styrkt-
arfélag vangefinna.
Þórunn Vilmundardóttir,
Jón Þórir Jónsson,
Dagný Kristjánsdóttir
og systkin.
laugandi ánda þinn söngsins
hreim.
Þar Ljósheima ljómi þér vor.
L S.
f DAG verður Margrét Guð-
laugsdóttir jarðsungin frá Foss
vogskirkju en hún andaðist 29.
marz sl. eftir stutta sjúkrahús-
legu.
Þessar fáu línur eru kveðju-
orð okkar til hennar.
Það er mikið áfall nánum ætt-
ingjum er ástrík eiginkona og
móðir á bezta aldri fellur frá
og skilur eftir autt, opið og
vandfyllt skarð í hugum þeirra.
En við, sem fjær stöndum höf-
um einnig misst mikið. Við sjá-
um að baki vinkonu, sem allt
frá bernskuárum hefur verið
okkur kær, og því kærari er
lengra á ævina lieð. Nú er hún
ÖIL
En í huganum koma minning-
arnar, sem ekki verða frá okk-
ur teknar. Minningarnar fráhin
um Ijúfu og áhyggjulausu
bernskudögum á AkureyrL frá
æskuárunum, tíma hinnar
fölskvalausu gleði og björtu
vona, minningarnar frá hinu
hlýja og þokkafulla himili henn
ar og eiginmannsins, Aðils
Kemp að Grænuhlíð 18 hér í
borg, og síðast en ekki sízt
minningarnar um tryggðina og
vináttuna, sem traustust var, er
mest á reyndi.
Það liðna verður ekki kallað
fram aftur.
En við sem eftir stöndum
þökkum henni af heilum huga
samfylgdina á lífsleiðinni og
flytjum ástvinum hennar okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu hennar.
Hinzta kveðja frá móður
Drottinn gaf og drottinn tók
þeim dómi lútum vér.
t
Eiginmaður minn,
Óskar Hallmannsson,
Hátúni 6, Keflavík,
ver’ður jarðsunginn miðviku-
daginn 10. april frá Keflavík-
urkirkju kl. 2.
Laufey Finnsdóttir
og böm.
t
Kveðjuathöfn um konu mína,
móður, tengdamóður og
ömmu,
Halldóru Guðjónsdóttur,
frá Ingunnarstöðum,
fer fram í Fossvogskirkju 10.
þessa mánaðar kl. 10.30.
Sigurbjörn Jónsson,
böm, tengdaböm og
baraaböm.
t
Útför eiginmanns míns og
föður okkar,
Jakobs M. Bjarnasonar,
vélstjóra, Þórsgötu 29,
fer fram frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 10. apríl kl.
3 e.h.
Blóm vinsamlegast afþökk-
uð, en þeim sem vildu minn-
ast hans er bent á Slysavarna-
félag íslands.
Seinunn Benediktsdóttir
og böm.
Guðmundur Jó-
hannesson — Minning
það letrað er í lífsins bók
það lýsir jafnan mér.
Þá harmur sker, eru huggun
mér.
minn Herra styrkir mig.
1 dýrðarsali dóttir kær.
hans dásemd leiðir þig.
Þá hjartans blæðir opin und
mín augu skyggja tár,
mér finnst þú komir, mjúkri
mund.
og mínar þerrir brár.
Þín einkadóttir elskuleg
og ömmubarnið þitt.
Ó ljúfi Guð, um lífsins veg
þau leiði Hjartað mitt.
Og systkinin þín öll sem eitt.
Ó elskuð dóttir mín!
Þér eiginmaður unni heitt,
þau ákaft sakna þín.
Við þökkum öll þín ástarhót
þín ást var heit og sterk.
Það er í hverju böli bót,
við blessum öll þín verk.
Því traust er sú hönd sem
tengir vor bönd
við trúum Guðs handleiðslu á.
Þar saman byggja sólarlönd
þeir sannan kærleik þrá.
Kalli dauðans verða allir að
hlýða, þegar það ber að, stund-
um óvænt og skyndilega, þó að
enn séu kraftar og heilsa til
starfa.
Einn af þeim er skjótt mátti
búast til ferðar, var Guðmundur
Jóhannesson, bóndi að Arnar-
hóli í Gaulverjabæjarhreppi.
Hann lézt að heimili sínu hinn
20. febrúar s.l. Útför hans var
gerð frá Gaulverjabæjarkirkju
24. s.m. að viðstöddu fjölmenni.
Guðmundur var fæddur 9.
september árið 1900, sonur hjón-
anna Jóhannesar Eggertssonar,
vefara, að Ásum í Gnúpverja-
hreppi og Margrétar Jónsdóttur
frá Álfastöðum. Fjögur af átta
systkinum Guðmundar eru enn
á lífi. Þau eru Kjartan, hinn
vinsæli söngkennari og organ-
leikari til heimilis að Stóra—
Núpi, Þorgeir, bóndi á Túns-
bergi, Soffía Magnea, húsfrú,
Reykjavík og Eirikur, starfs-
maður við St. Jóseps hosp.
Hafnarfirði.
Ungum var Guðmundi komið
í fóstur að Útverkum á Skeið-
um til hjónanna Bjarnþóru
Bjarnadóttur og Jóns Guðmunds
sonar, er þar bjuggu. Skömmu
síðar missti Bjarnþóra mann sinn
og tók þá Bjarni sonur þeirra
við búsforráðum. Hjá þeim naut
Guðmundur góðs uppeldis og
minntist hann þeirra ávalt með
virðingu og þakklæti. Kona
Bjarna var Guðrún Þórðardótt-
ir frá Grafarbakka.
í æsku vandist Guðmundur
venjulegum sveitastörfum, þótti
snemma atgervismaður hinn
mesti, þrekmikill og vel íþrótt-
um búinn, miðað við þá aðstöðu
til þjálfunar, sem unglingar
bjuggu við á þeim tímum.
Árið 1925 giftist Guðmundur
heitkonu sinni, Ingibjörgu Árna
dóttur, ættaðri úr RangárþingL
Þá ráðstöfun forsjónarinnar mun
hann hafa talið sína mestu gæfu
í lífinu. Hjónaband þeirra var
ástríkt og einkenndist af gagn-
kvæmri virðingu og umhyggju-
semi. Ingibjörg er enn á lífi,
mikil mannkostakona, sem vald-
ið hefur með sóma hlutverki sínu
í lífinu.
Þau hjón hófu fyrst búskap á
Evra—Velli í Gaulverjabæjar-
hreppi og bjuggu þar í nokk-
ur ár. Síðar bjuggu þau á Út-
verkum á Skeiðum og Brú í
Stokkseyrarhreppi, en fluttu að
Arnarhóli árið 1944 og bjuggu
þar enn er Guðmundur lézt, þó
hin síðari ár í félagi við son
sinn og tengdadóttur. Var jörð-
in stór—bætt í búskapartíð
þeirra, bæði að ræktun og húsa-
kosti.
Guðmundur var í hópi hinna
myndarlegustu bænda. Skyldu-
rækinn og góður heimilisfaðir.
Framhald á bls. 24
Sæmundur Jónsson
Minning
HANN var fæddur í Efri-
holtum undir Vestur—Eyjafjöll-
um, Rangárvallasýslu 2 apríl
1888, en lézt hér í Reykjavík
31. marz 1968, og hefði þá orðið
áttræður, hefði hann lifað degi
lengur.
Foreldrar Sæmundar voru
Jón Sighvatsson bóksali og
kaupmaður í Vestmannaeyjum
og kona hans Karólína Kristín
Oddsdóttir, Jónssonar bónda að
Hellnarfelli í Eyrarsveit vestra.
Kona hans var Kristín Magnús-
dóttir Þorgilssonar bónda í
Fjarðarhorni, Eyrarsveit. Kona
Magnúsar var Guðrún Sumar-
liðadóttir.
Foreldrar Jóns Sighvatssonar
voru Sighvatur Árnason bóndi
og alþingismaður Rangæinga og
Guðný Brynjólfsdóttir bónda
Brynjólfssonar á' Miðskála. Sæ-
mundur fluttist til Vestmanna-
eyja með foreldrum sínum og
Systkinum árið 1897, en systkin-
in voru: Þorvaldur, sem drukkn-
aði ungur á „leiðinni" þ.e. inn-
siglingunni í Vestmannaeyjahöfn
Oddur, sem fluttist til Ameríku,
nú látinn og Þorsteinn, kaup-
maður í Vestmannaeyjum, einn-
ig látinn, en eftir lifa dæturnar,
Kristín gift í Vestmannaeyjum
og Jónína ekkja, sem hin síðari
ár hefir dvalið mest hjá dóttur
sinni í Hafnarfirði.
f Vestmannaeyjum stundaði
Sæmundur margskonar störf, var
nokkur ár við verzlun J.P.T.
Bryde, og síðar við verzlun föð-
ur síns.
Hann var fyrsti útsölustjóri
Áfengisverzlunar ríkisins íVest-
mannaeyjum, er sú verzlun var
stofnsett þar árið 1922, en rak
svo verzlun og útgerð þar, um
tugi ára. Þá var Sæmundur í
stjórn ýmissa samtaka útvegs-
manna í Vestmannaeyjum. Árið
1919 — 31. ágúst kvæntist Sæ-
mundur eftirlifandi konu sinni
Guðbjörgu, dóttur Gísla Stefáns-
sonar kaupmanns í Vestmanna-
eyjum og konu hans Soffíu And-
résdóttur. Þau áttu saman einn
son, Jón Karl Sæmundsson, ljós-
myndara, en uppeldissonur
þeirra er Ólafur Ólafsson lyfja-
fræðingur, dóttursonur Guð-
bjargar.
Árið 1956 varð Sæmundur að
hætta störfum vegna heilsu-
brests, fluttust hjónin þá til
Reykjavíkur og hafa búið hér
síðan.
Þau áttu indælt heimili, voru
mjög gestrisin og öllum leið vel
í návist þeirra. Sæmundur var
tónlistarunnandi, lék bæði á
fiðlu og orgel og samdi einnig
lög í tómstundum.
Þau hjónin, Sæmundur og Guð
björg voru mjög samhent alla
tíð, en best kom það-fram þegar
aldurinn færðist yfir og heils-
unni tók að hnigna. Þá kom
það líka í ljós hve dýrmætan
fjársjóð þau áttu í syninum og
stjúpbörnum Sæmundar — böm-
um Guðbjargar frá fyrra hjóna-
bandi, mökum þeirra og svo
blessuðum barnabömunum.
Þegar ég nú við brottför þessa
kæra vinar renni huganum til
æskustöðvanna í Eyjum og okk-
ar fyrstu kynna, minnizt ég lít-
iis atviks, sem skeði dag nokk-
urn þegar ég var ennþá bam
að aldri. Foreldrahús okkar
Jónsborg og Vegamót stóðu í
kallfæri hvort við annað, en á
milli var fiskreitur og þar sat
Sæmundur, nokkrum árum eldri
og muldi múrstein með brim-
sorfnum hnullungs blágrýtis-
steini. Ég horfði heillaður á, hve
honum veittist þetta auðvelt. Þeg
ar hann var farinn mátti ég til
með að reyna líka, gat aðeins
lyft steininum og látið hann
detta, en auðvitað ofan á einn
puttann og ber þess menjar síð-
an.
Eins og ég dáði Sæmund ung-
ur, hefi ég síðar sannreynt hve
vel hann hefur valdið sínum
steinum — þeim verkefnum, sem
honum hafa verið falin, eða hann
valið sér um æfina — og svo
hitt, að það var ekki heiglum
hent að gjöra þau eftir.
Þeir vom miklir mátar Sæ-
mundur og eldri bróðir minn
Ágúst, enda báðir með fyrstu
knattspyrnumönnum í Eyjum og
stunduðu samtímis nám við Verzl
unarskólann í Reykjavík.
Sæmundur var ekki gefinn
fyrir það að láta mikið á sér
bera, en hann var traustur og
góður samstarfsmaður, sem naut
sín vel meðal vina. Hann var
virkur félagi I.OO.F — regl-
unnar, alt frá stofnun hennar I
Eyjum til æfiloka og söknum
vér Odd—fellowar nú góðs vin
ar og félaga.
Við andlátsfregn Sæmundar
Jónssonar kom mér í huga þessi
vísa Bólu—Hjálmars, sem hann
nefndi Mannslát:
Mínir vinir fara fjöld
feigðin þessa heimtar köld
Ég kem eftir kannske í kvöld
með klofinn hjálm og rifinn
skjöld
Brynju slitna, sundrað sverð
og syndagjöld.
Það er nú svo, að þeir sem
lengi lifa hljóta að sjá á bak
vinum sínum yfir móðuna miklu
og vera sjálfir reiðubúnir þegar
kallið kemur.
Har. Eiríksson.