Morgunblaðið - 25.04.1968, Side 4

4
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 25. APRÍL 19«
Rauðarárstlg 31
Simi 22-0-22
IVIAGIMÚSAR
SKIPHOLTi 21 SÍMAR 21190
eftir lokun slmi 40381 '
■ ^ sími ^_44_44
mmm
Hverfisgötu 103.
Sími eftir lokun 31160.
LITLA
BÍLALEIGAN
Ingólfsstræti 11.
Hagstætt leigugjald
Sími 14970
Eftir lokun 14970 eSa 81748
SigrurSur Jónsson.
BÍLALEIGAN
- VAKUR -
Sundlaugavegi 12. Sími 35135.
Eftir iokun 34936 og 36217.
BÍLALEIG AN
AKBRAIJT
NÝIR VW 1300
SENDUM
SÍMI 82347
Skolphreinsnn
Losa um stífluð niðurfalls
rör. Niðursetningu á brunn-
um. — Smáviðgerðir. Vanir
menn. Sótthreinsum að
verki loknu. — Sími 23146.
Sparið' fé
og fyrirhöfn
Daggjald 300 kr. 3 kr. pr,
km.
Bílaleigan BRAÖT
Hringbraut 93, Keflavík.
Sími 2210.
Látið ekki dragast að athuga
bremsurnar, séu þær ekki
lagL — Fullkomin bremsu-
þjónusta.
Stilling
Skeifan 11 - Sími 31340
„Á nóttu sem degi“
Margrét Ársælsdóttir í
Hafnarfirði skrifar:
„Kæri Velvakandi!
Ég má til með að láta frá
mér heyra. Það er um prests-
embættið í Danmörku.
Ég er ein af þeim mörgu,
sem hef orðið aðnjótandi
hjálpar prestsins okkar þar,
sr. Jónasar Gislasonar. Hjálp-
semi, fórnfýsi og annað, sem
hann innir þar af hendi fyrir
sjúklinga og aðstandendur
þeirra, sem þangað þurfa að
leita, er ómetanleg. Það veit
enginn eins vel og sá, sem
reynir, hversu mikilvægt
starf hans er þar. Það er ekki
lítið öryggi í því fyrir að-
standendur sjúklinga, sem
fara með þeim til hættulegra
skurðaðgerða, að eiga sr Jónas
Gíslason að. Þeir eru ekki orð-
ir svo fáir, sem þangað þurfa
að leita. Þarna er hann að írá
morgni til kvölds, já og á
hvaða tíma sólarhringsins sem
er, að hjálpa sjúklingum og
aðstandendum þeirra. Hann
gefur okkur upp símanúmerið
sitt heima og segir um leið, að
við megum hringja til hans
jafnt á nóttu sem degi. Þetta
og allt annað er ekki lítið ör-
yggi fyrir þá, sem eru staddir
á erlendri grund, engan eiga
að og bjarglítið í málinu.
Nú ætla ég að biðja og vona,
að starf prestsins okkar í Kaup
mannahöfn, sr. Jónasar Gísla-
sonar, verði ekki lagt niður
heldur styrkt okkur öllum ís-
lendingum til hjálpar og bless-
unar.
Margrét Ársælsdóttir,
Hafnarfir»i“.
★ Af eigin kynningu
Ofanskráða fyrirsögn set-
ur H. G. J. á bréf sitt, sem hér
fer á eftir:
„Góði Velvakandi!
Ég varð ákaflega hissa, þeg-
ar ég heyrði biskupinn segja
frá því í útvarpsávarpi, að
ekki yrði lengur veitt fjárveit-
ing til prestsembættisins í
Danmörku.
Ekki veit ég, hvar væri meiri
þörf fyrir slíka þjónustu.
Ég þurfti að fara með 12 ára
dóttur minni síðast í ágúst í
fyrra til Kaupmannáhafnar í
spítala, vegna höfuðaðgerðar.
Öll sú aðstoð, sem séra Jónas
Gíslason veitti mér þá, vekur
mig til þessarra skrifa um það,
hvað nauðsynlegt er, að þetta
starf hætti ekki. Ég dvaldist
úti í einn mánuð en varð þá
vegna fjárhagsörðugleika að
skilja dóttur mína eina eftir,
og var hún þá algjörlega löm-
uð öðrum megin.
Erfitt hefði þetta verið, ef ég
hefði ekki getað beðið mann,
sem hægt var að treysta, séra
Jónas Gíslason um aðstoð.
Hann fylgdist allan tíman með
henni, eftir að ég var farinn, í
þrjá og hálfan mánuð, þar til
hann fylgdi henni á flugvöll-
inn til heimferðar.
Það voru margir íslendingar
í lækningaerindum á sama
tíma og ég, og höfðu þeir allir
samband við séra Jónas, sér til
aðstoðar.
Daginn, sem aðgerðin var
gerð á dóttur minni, sýndi séra
Jónas mér þá umihyggju að
taka mig heim með sér. Þaðan
hafði hann samband við sjúkra
húsið og spurðist fyrir um,
hvernig gengi. Enginn veit,
hvenær dauðinn kallar. Margir
af þeim mönnum, sem sendir
eru út til lækninga, eru með
hættuléga sjúkdóma. Sem bet-
ur fer tekst oft að lækna þá.
En ekki alltaf. Oftast eru það
nánustu vinir, sem fylgja
sjúklingunum út. Þeir þurfa
svo sannarlega á aðstoð að
halda, þegar sorgin færist yfir.
Ég tel því nauðsyn að hafa þar
aðstoð áfram, eins og verið
hefur.
Ég vona, að ég þurfi ekki
að fara aftur út undir slíkum
kringumstæðum. En ég hugsa
til hinna, sem kannske eiga
eftir að fara, og eiga engrar
fyrirgreiðslu að vænta.
Að lokum vil ég þakka séra
Jónasi Gíslasyni fyrir allt það,
sem hann hefur fyrir mig gert.
Með fyrirfram þökk fyrir
birtinguna,
H. G. J.“.
„Aldrei fullþakkað“
Kæri Velvakandi!
Það, sem knýr mig til þess
að drepa niður penna, er hið
hróplega ranglæti, sem sparn-
aðarráðstöfun ríkisins hefur nú
nýverið beitt, með því að fella
niður launaveitingar til prests-
embættis í Danmörku. Ég á
ekki mildari orð yfir þessar
aðgerðir en „hróplegt
hneyksli".
Það eru allir sammála um,
að nú sé brýnna sparnaðarráð-
stafana þörf af hálfu hins opin
bera, og skal ég ekki fjölyrða
um þá nauðsyn. En hér heggur
sá, er hlífa skyldi.
En það er bersýnilegt, að sá
einstaklingur eða þeir menn,
sem lagt hafa á ráðin um þessa
fáheyrðu sparnaðarráðstöfun,
varðandi prestsembættið í
Danmörku, hafa alls ekki
kynnt sér hið mikilvæga og
lífsnauðsynlega starf sr. Jón-
asar Gíslasonar þar. Og ég leyfi
mér að lýsa sök á hendui
þeim, sem þessu óþurftar-
verki hafa til vegar komið,
sakir embættisafglapa af
versta tagi. Það er deginum
ljósara, að þeir, sem ég lýsi sök
á hendur, hafa alls ekki kynnt
sér starf og aðstæður, þýðingu
og verðleika, heldur aðeins
unnið í blindni. Við, hinir fjöl-
mörgu, sem nú eflaust skipta
hundruðum, sem höfum þurft
af sárri og brýnni nauðsyn að
leita lækninga fyrir okkur
sjálf eða astvini í Danmörku,
oft fákunnandi í málinu eða
svo til mállaus og félítil, við
vitum og höfum sannarlega
þreifað á, hvers eðlis starf sr.
Jónasar er.
Það verður aldrei fullþakk-
að, aldrei. Og það skilur eng-
inn ti!l hlítar, nema sá, sem
reynt hefur. Og af reynslu
minni er mér nú ljósara en áð-
ur, að þessi sérstæða þjónusta
verður af engum betur af
hendi leyst en af manni með
prestlega reynslu og þekkingu.
Um sr. Jónas vil ég segja
þetta: Hann er vökumaður,
sem aldrei sefur á verðinum,
en er alltaf boðinn og búinn á
degi sem nóttu að rétta fram
hjálparhönd. Og vil ég benda
á, að ómælt er örlæti hans og
heimilis hans, ef verða megi
til þess að létta undir með
þeim, sem eru í vanda staddir.
Teldi ég, að presturinn og
heimilið verðskulduðu ekki að-
eins áframhaldandi starfslaun,
heldur ríflega risnu (sparnaðar
postularnir athugi það).
Að lokum þetta: Mér var
kennt sem unglingi, að þeir,
sem hefði orðið eitthvað á,
væru meiri menn að, ef þeir
hefðu hugrekki að kannast við
yfirsjónir sínar. Nú skora ég
á háttvirta alþingismenn og
fjárveitingarvald að kannast
við mistök sín og bæta fyrir
þau, með því að ^étta hlut
prestsins og hans mikilvæga og
ómissandi starfs, og það án taf-
ar. Með því yrði mörgum
óþægindum, að ekki verði sagt
voða, afstýrt, en háttvirt Al-
þingi íslendinga yxi að dreng-
lund, þegnskap og virðingu.
Virðingarfyllst,
Bjarni Bjarnason, verzlm.
Heiðarvegi 26.
Vestmannaeyjum".
^ Kirkjan borgi
sjálf fyrir sig
„Kirkjurækinn" skrifar:
„Ýmsir eru að skrifa þér út
af prestsembættinu í Kaupin-
hafn og finnst bréfriturum
þínum misráðið að leggja það
niður. Vafalaust hefur em-
bættismaður sá, sem þessu
embætti gegnir, orðið ein-
hverju fólki að liði, þar ytra
— um það vil ég ekki efast,
þótt ég sé ekki kunnugur störf
um hans þar. Þó er ég á þeirri
skoðun, að hárrétt hafí verið
að leggja embættið niður, eins
og nú er málum komið í þjóð-
félaginu, þegar allur landslýð-
ur þarf að grípa til alvarlegra
sparnaðaraðgerða. Þetta var
hálfgert fordildarembætti, og
til þess var stofnað án þess
landsfólkinu væri gerð grein
fyrir nauðsyn þess. Ég leyfi
mér að benda á, að við höfum
sendiráð í Kaupinhafn, og það
á að vera nægileg trygging
fyrir því, að hagsmuna íslend-
inga, sem í Danmörku dvelja,
sé gætt.
En úr því ég er farinn að
skrifa þér, Velvakandi góður,
þá vil ég gjarnan láta þig vita,
að ég er andvígur því, að ríkis-
sjóður greiði laun presta. Ég
vil aðskilnað ríkis og kirkju —
ég vil, að söfnuðirnir Launi
presta sína sjálfir, enda er ég
sannfærður um, að sú aðstaða,
sem íslenzka Þjóðkirkjan hef-
ur skapað sér hjá ríkissjóði,
hefur á vissan hátt verkað nei-
kvætt á starfsemi hennar. Er
ekki deyfð, værukærð og
framtaksleysi innan kirkjunn-
ar að einhverju leyti þessu
þægilega og makráða fyrirkomu
lagi að kenna? Ég held, að
samhugur innan safnaðanna,
raunverulegur skilningur á
mikilvægi kirkju- og kristni-
lífs myndi eflast, ef kirkjan
stæði frammi fyrir þeim
vanda að sjá sér fjárhagslega
farborða. Þá þyrfti hún að
berjast, og barátta skapar
fórnir og samhug. Það er líka
siðferðilega rangt að gera upp
á milli Þjóðkirkjunnar og
hinna lúthersku fríkirkjusafn-
aða — launa presta Þjóðkirkj-
unnar, en neita Fríkirkjunum
um sömu hlunnindi. Hver er
réttlæting fjárveitingavaldsins
á slíkri afstöðu?
Eftir því sem ég bezt veit,
hefur starfsemi hinna fáu frí-
kirkjusafnaða hér á landi ver-
ið blómleg. Þeir hafa reist sín-
ar kirkjur fyrir eigin atorku
og eigið fé, og af framlögum
safnaðarfólksins hefur rekstr-
arkostnaðurinn verið greidd-
ur. Þetta sýnir að kirkjulegt
starf getur staðið undir sér
með guðs hjálp og góðra
manna.
Ef forráðamenn þjóðkirkj-
unnar hafa raunverulegan
áhuga á prestsembættinu í
Kaupinhafn, þá geta þeir aflað
fjár til þess sjálfir — ekki vor-
kenni ég þeim það — og hafi
forstöðumenn ríkissjóðs raun-
verulegan áhuga á sparnaði,
mættu þeir gjarnan hugleiða
hvort ekki sé tímabært að
aðskilja ríki og kirkju. Bein
útgjöld ríkissjóðs til Þjóðkirkj-
unnar voru s.l. ár um 40 millj-
ónir króna. Þess vegna segi ég:
Við eigum að spara meira en
kostnaðinn við prestsembættið
í Kaupinhafn — við eigum að
spara meginhluta þess fjár,
sem fer í þennan rekstur. Fjár
málaráðherrann á að segja
sem svo við herra biskupinn:
„Nú tekur þú sjálfur við
rekstri kirkju þinnar, góði
minn. Þú verður að láta kirkju
gjöldin nægja upp í kostnað-
inn. í þessu efni hafa aðrir
gengið á undan með góðu for-
dæmi. Feta þú fótspor þeirra
og minnstu þess, að guð hjálp-
ar þeim, sem hjálpa sér sjálf-
ur“.
En fari nú svo, að allt verði
látið sitja við það sama, þá
finnst mér það réttlætiskrafa,
að ríkissjóður geri öllum söfn-
uðum landsins jafnt undir
höfði í fjárhagslegum efnum.
Með þökk fyrir birtinguna.
Kirkjurækinn“.
Skrifstofu- og lugerhúsnæði
er til leigu að Vesturgötu 2.
Nánari upplýsingar gefnar
Reykjavíkurflugvelli.
í aðalskrifstofunni,