Morgunblaðið - 22.06.1968, Qupperneq 20

20
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 22. JÚNÍ 196«
*
SVEINN KRISTINSSON SKRIFAR UM
KVIKMYNDIR
Meðal leikenda: Jane Fonda,
Tony Franciosa,
Jim Hutton.
í>ESSI kvikmynd sker sig mjög
úr þeim gamíanmyndum, þar sem
reynt er að framkalla kátínu
með takmarkalausum og í alla
staði fjarstseðum skrípalátum.
>ótt hún sé fyrst og fremst gam-
anmynd, þá leikur undirstraum-
ur lífskönnunar og alvöru um
gamansemina, þannig að áhorf-
andinn brýtur tíðum heilann um
það, hvort betur hæfi, að reka
upp hláturroku eða leiða hugann
í kyrrð að þeim staðreyndum,
sem húmoarinn beinist að.
þær verði of langdregnar. Menn
hafa yfirleitt ekki langlundar-
geð til að hafa ánægju af inmi-
haldslausri framsetningu fáran-
legra, sem vega þungt í innbyrð-
issamanburði fjarstæðra skrípa-
mynda.
Kvikmynd þessi, er, eins og
áður getur, í flokki betri gam-
anmynda. í byrjun virðist hún
raunar engu góðu lofa. Ung, ný-
gift hjón halda af stað í brúð-
kaupsferð og rífast í sífellu alla
leiðina, með orðalagi, sem ekki
er óalgengt í lélegum „försum“.
Myndin verður fyrst verulega
skemmtileg, þegar fleiri aðiljar
koma fram: gamall striðsfélagi
hins nýgifta, sem eiginkcxnan er
nýhlaupin frá, svo og miður við-
felldnir tengdaforeldrar þessa
stríðsfélaga. Einkum er tal þeirra
félaga um dvöl sína í Kóreu, um
kvenfólk og hjúskap yfirleitt,
bráðsmellið, og þótt ýmsar al-
mennar fullyrðingar þeirra og
eiginkvenna þeirra muni ekki
dregnar í dilk óhagganlegra sarnn
inda, þá róta þær upp í hugum
áhorfenda, verða þeim hvöt til
að leita fótfestu í staðreyndum
og lífssannindum mitt í allri
kátínumnL
Dæmi: „öllum giftum mönn-
um fimrist þeir hafa verið svikn-
ir, þegar þeir sjá snotra stúlku‘‘,
i núTsi
Satt að segja er maður oft
svolítjð kvíðafullur, þegar mað-
ur gengur í kvikmyndahús, til
að sjá auglýstar gamanmyndir.
Þær eru oftar en hitt of fjar-
stæðukenmdar og langdregnar,
til að halda mönnum ánægðum
við efnið til myndarloka. — Ekki
er þó þar með sagt, að kvikmynd
ir, sem hafa þann eina tilgang
að vekja mönnum hlátur, án
þess að læða skynsamlegum hug-
leiðingum að í leiðinnL eigi ekki
rétt á sér. Það má líta á þær
sem ákveðið listaverk út af fyrir
sig, og fer þvi þó fjarri, að öll-
um slíkum myndtun verði skipað
í sama gæðaflokk.
Einhver mesta hættan, sem
þeim myndum er búin, er sú,
eins og áður var vikið að, að
SULNASALUR
Hljómsveit Ragnars Bjarnasonar
skemmtir.
Borðpantanir í síma 20221 eftir kl. 4.
Dansað til kl. 1.
GESTIR ATHITGIÐ að borðum er aðeins
haldið til kl. 20.30.
segir annar þeirra félaga. Þessi
staðhæfing veður vist seint við-
urkennd algild regla — sem bet-
ur fer — en svona lífsfílósófía
á mörkum þess að vera fjarstæða
og hafa sannleikskorn í sér fólg-
ið, getur hentað einkar vel gam-
anmyndum af þessari gerð.
Ég sé ekki ástæðu til að ræða
frekar um efni kvikmyndar
þessarar. Þótt ég mæli með
henni sem gamanmynd, þá af-
sala ég mér ábyrgð á þvi, að hún
sé jafnt við smekk allra. Eigi er
því heldur að neita, að sum at-
riði hennar eru foýsna farsa-
kennd og húmorinn stundum
heldur ódýr. — En að mínum
dómi tékur hún fram flestumi
þeim gamanmyndum, sem sýnd-
ar hafa verið í Stór-Reykjavíb
á yfirstandandi árL
S. K.
OPIÐ FRÁ 8 — 1.
ORION
ásamt söngkonunni
SIGRÚNU HARÐARDÓTTUR
skemmta í kvold.
ALLIR í SIGTÚN.
SIGTÚN.
2
LESBÓK BARNANNA
LESBÓK BARNANNA
3
en það var að sprauta
vatni úr rananum upp í
munninn, þegar hann var
þyrstur. Það voru bara
lítil fílabörn, sem ráku
munninn ofan í vatnið,
þegar þau drukku.
„Gaman er að eiga frí-
dag“, hugsaði Grani.
„Ekkert að gera,
aðeins að vera,
aðeins að vera til“.
Þá heyrði hann ein-
hvern tala í ávítandi tón.
Það var Apamamma.
Hún hélt í rófuna á Agga
litla apaketti og hristi
hann til.
„Hvað er um að vera?“
spurði Grani.
„Aggi er forugur upp
fyrir haus og hann vill
ekki láta mig baða sig“,
svaraði Apamamma.
„Ég hef ekkert sér-
stakt fyrir stafni í dag“,
sagði Grani, „ég held ég
ætti að hjálpa til“. Hann
saug vatn upp í ranann
og gaf Agga litla ærlegt
steypibað, en Apa-
mamma þvoði hann og
þvældi á meðan. Aftur
og aftur sprautaði Grani
nýrri vatnsgusu yfir litla
apaköttinn, unz hann var
tandurhreinn.
„Heppin var ég, að þú
skyldir hjálpa mér“,
sagði Apamamma, alls-
hugar fegin, „og þakka
þér nú kærlega fyrir“.
„Sjálfþakkað“, svaraði
Grani. Hann blakaði eyr-
unum, sveiflaði rananum
og rölti inn í frumskóg-
inn.
„Ekkert að gera,
aðeins að vera,
aðeins að vera til“.
En nú heyrði Grani
snörl í einhverju dýri.
Hann svipaðist um og sá
Ljónamömmu. Hún æddi
fram og aftur kring um
stofninn á stóru tré.
„Hvað er að?“ spurði
Grani.
„Leó litli klifraði upp
í þetta tré og nú þorir
hann ekki niður aftur.
Ég get ekki bjargað hon-
um, af því að greinin er
ekki nógu sterk til að
halda mér uppi“, svaraði
Ljónamamma.
„Ég hef ekkert sér-
stakt fyrir stafni í dag“,
sagði Grani. „ég held ég
ætti að hjálpa til“.
Grani lyfti rananum
og teygði hann og teygði.
Hann vafði honum gæti-
lega um ljónsungann,
sem hann setti varlega
niður í grasið hjá
mömmu sinni.
„Heppin var ég að þú
skyldir hjálpa mér“,
sagði Ljónamamma, „og
þakka þér nú kærlega
fyrir“.
„Sjálfþakkað", svaraði
Grani. Hann blakaði eyr-
unum ,vingsaði rananum
og skokkaði léttilega nið
ur að vatninu.
„Ekkert að gera,
aðeins að vera,
aðeins að vera til“.
Þarna stóð laufskrúð-
ugt og fallegt tré. „Rétti
staðurinn til að hvíla sig
og hugsa“, sagði Grani
við sjálfan sig. En ekki
var hann fyrr seztur, en
hann heyrði einhvern
segja: „Ýtið nú og ýtið
og samtaka nú“.
Síðan varð stundar-
þögn. Grani var næstum
horfinn í dagdrauma,
þegar hann heyrði aðra
rödd: „Það stoðar ekki
hót. Hvað getum við
gert?“
Grani stóð á fætur.
Hann flýtti sér þangað,
sem raddirnar komu frá.
Þar sá hann Refa-
mömmu, Refapabba og
Refabörnin fimm.
„Hvað er að?“ spurði
Grani.
„Trjábolur hefur fall-
ið fyrir húsdyrnar okk-
ar“, sagði Refapabbi.
„Húsið okkar er nefni-
lega undir rótunum á
þessu tré“, útskýrði
Refamamma.
„Ég hef ekkert sér-
stakt fyrir stafni í dag“,
sagði Grani, „ég held ég
ætti að hjálpa til“.
Grani setti ranann und
ir trjástofninn og ýtti og
lyfti og hann gat auð-
veldlega velt honum frá.
„Heppin vorum við, að
þú skyldir hjálpa okkur“,
sögðu Rebbarnir allir ein
um rómi, „og þakka þér
nú kærlega fyrir“.
„Sjálfþakkað“, svaraði
Grani. Hann blakaði eyr-
unum, vingsaði rananum
og hélt af stað niður að
ánni.
„Ekkert að gera,
aðeins að vera,
aðeins að vera til“.
Þegar hann kom niður
að ánni, sá hann frænku
sína, frú Smartfíls og
Fílsa litla frænda, þar
sem þau stóðu úti í vatn
inu.
„Þú verður samt að
halda áfram að reyna,
Fílsi minn“, heyrði hann
frú Smartfíls segja.
„Hvað er að?“ spurði
Grani.
„Ó, Grani“, andvarp-
aði frú Smartfíls, „hann
Fílsi minn er nú orðinn
næstum jafn gamall þér,
en hann hefur ekki enn-
þá lært að drekka öðru-
vísi en að setja munninn
ofan í vatnið“.
„Hvenær sem ég
reyni að sprauta vatni
upp í munninn, fer það
inn í eyrun á mér í stað-
inn“, sagði Fílsi litli.
„Það tekur sinn tíma
að læra þetta“, sagði
Grani. „Ég hef ekkert
sérstakt fyrir stafni í
dag, hver veit, nema ég
geti hjálpað þér“.
„Sjáðu bara“, kallaði
Fisli í öngum sínum.
Hann saug vatn upp í
ranann og reyndi að
sprauta þvi upp í opinn
munninn, en það fór
næstum allt upp í eyrun
á honum í staðinn.
„Svona fór líka fyrir
mér,“ sagði Grani.
„Reyndu að opna munn-
inn svolítið meira og
lyftu rananum ekki al-
veg svona hátt“.
Fílsi reyndi aftur. Nú
„Sjálfþakkað“, svaraði
Grani. Hann blakaði eyr
unum, vingsaði rananum
og hélt af stað heimleið-
is.
Innan stundar var
hann kominn til mömmu.
„Áttir þú skemmtilegan
dag?“ spurði Fíla-
mamma.
„Já, þetta hefur verið
góður dagur“, svaraði
Grani brosandi. „En ég
er bæði þreyttur og
svangur og ætla að fá
kvöldmatinn og fara
snemma að hátta. Ég
hefði aldrei trúað, að
það gæti verið svona
þreytandi að eiga frídag
og hvíla sig“, bætti hann
hlægjandi við.
fór þó ekki nema svo'
sem helmingur vatnsins
upp í eyrun á honum.
„Haltu höfðinu hærra“,
sagði Grani.
Fílsi litli reyndi aftur.
Nú tókst honum betur
og vatnsbunan fór beint
upp í munninn á honum.
„Ekki dropi í eyrun“,
sagði Filsi hróðugur.
„Heppinn var ég, að þú
skyldir hjálpa mér. Og
þakka þér nú kærlega
fyrir“.
SIUÆLKI
Bóndi (reiður af þvl
að konan hans gerir ekki
við fötin hans):
„Líttu á, María. Nú er
ekki nema einn hnappur
eftir á frakkanum mín-
um“.
Konan: „Já, það er
satt, það lítur mjög illa
út. Þú ættir heldur að
slíta hann af honum
líka“.