Morgunblaðið - 23.11.1968, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 23. NÓVEMBER 1968
17
Hleypum sumri inn í veturinn „innanfrá"
„Eg held að það sé engin
ástæða fyrir mig að skipta
skapi eftir árstíðum" sagðí
Þórður Þorsteinsson 84 ára
gamall hvithærður öldungur
á gönguferð í Bankastræti,
þegar við spurðum að því
hvort hann væri ekki hlyntur
sumarskapi þrátt fyrir skamm
degi.
Við töltum einn hlýindadag
inn um miðborgina og heils-
uðum upp á fólk. Það var
ekki eins miklll asi á því
og þegar norðangjólan bítur,
eða regnið rennur auðmjúkt
niður hárið á vegfarandanum.
Og reyndar var veðrið á-
gætt, svalt, en milt, eins og
hugguleg haustveður eiga að
vera. Sólbrot var annað veif-
Ung kona með sumarbros
í nóvember og barnið sitt í
fanginu — á gönguferð um
stræti Tómasar.
ið úr suðaustur skýjaþykkn-
inu og yfirleitt voru laugu
fólksins ekkert þunglynd
þrátt fyrir peningjaflækjur
víða í Evrópu og rökkvaða
dag.
I Bankastræti hittum við
Helga Hálfdánarson lyfjafræð
ing, Shakespeare þýðanda, eðl
isfræðikennara og bragsnilil-
ing með meiru. Það var eins
og Helgi læsi hugsanir okkar
því að það fyrsta, sem hann
sagði var: „Finnst þér ekki
að við ættum að hleypa sumr
inu inn í veturinn". Vel mælt
og hressi'lega og við vorum
honum alveg sammála Því að
láta árstíðirnar, skammdegið
og veturinn rugla okkur með
því að svæfa svokallað sól-
skinsskap sumarsins Snúa á
skapvaldinn og hleypa sumr-
inu inn í veturinn „innanfrá",
eins og Margrét Jónfcdóttir
handavir.nukennari á hús-
mæðraskólanu m á Löngumýri
sagði. Við hittum Margréti á
Lækjartorgi, rétt nýkomna að
norðan, en hún var gaman-
söm og kvaðst rétt vera hér
til bess að líta á bcrgarlífið
og líta eftir því — bætti hún
við — en segðu cngum.
Við röbbuðum lítillega við
Margréti um jarðlífið og hún
sagði að sér fyndist að fólk
ætti að reyna að hafa sumar
í kring um sig állt árið, að
minnsta kosti hið innra. Gera
það bezta úr öllu, sem við
höfum, því h/að væri unnið
við annað. Margrét sagði að
sér liði að mörgu leyti betur
að búa úti á landi. Þar væri
minna kapphlaup við tímann,
heldur en í borginni, það
væri minna um streitu, en:
„Borgin er nauðsynleg“, sagði
hún, ,og fólkið á að gera
mannlífið í borginni eins gott
og það getur, því borgin sjálf
er falleg Ef eitthvaff fer úr-
hendis þá gefur það mikla
möguleika að segja — þetta
hefði getað farið verr, —
Það er alltaf vinsælt að koma niður að Tjörn og gefa fuglunum, eða sulla svolít-
ið. Þeir voru að koma úr skólanum þessir.
- í jarðlífsþenkingum á malbiki

Margrét Jónsdóttir
jafnvel síðasta gengisbreyt-
ing“.
Svo fór Margrét norður, en
við héldum áfram að ramba
um bæinn. Við stjórnarráðið
hittum við ungan m&nn, sem
bar aðra höndina við enni
og skimaði á móti sól, en í
hinni hélt hann á tösku, sem
badmintonspaði stóð út úr.
Hann sagðist hafa ætlað að
hitta konuna sína á Lækjar-
torgi, orðið seinn, og væri nú
búinn að hlaupa hér fram og
aftur án þess að hitta á ha>na“.
Þetta er ljóta vesenið", sagði
hann og hélt áfram að hlaupa
„en það þýðir víst ekkert ann
að en að vera hress og halda
áfram“ heyrðum við síðast til
hans.
Utigar mæður voru með
börn sín í gönguferð góð-
virðisdaginn þann, fólk -skoð-
aði í búðarglugga og það virt
ust aðeins „komin jól“ í mann
skapinn. Á Mermtaskólatröpp
unum voru skólastrákar að
tuskast, eins og hraustum
strákum sæmir, en engar sá-
um við meyjarnar.
Það var farið að halla degi
enda líður senn að skemmst-
um sólargangi, og dökkskýjað
ur suðurhimininn nálgaðist. Nú
var það ekki tunglið sem óð
í skýjum, heldur sólin fö'l-
hvít og „intresantí1, eins og
sagt var um stúlkurnar hér á
árunum.
Þrátt fyrir allt, þennan
venjulega hraða í borginni,
og malbikuð stræti, sáum við
í öllum og kemur allstaðar
fram, reis styt+an af séra Frið
rik Friðrikssyni fyrir ofan
mannlíf þeirra, sem gengu um
Lækjargötu. Stvtta af öldn-
um manni góðviljans, sem
hafði fagurt mannlíf að leið-
arljósi, stytta þar sem hönd
leiðbeinandans hvílir á kolli
barnsins.
Við tjörnina voru strákar
Það hefur verið hlýtt undanfarna daga og því ekki að
fara í gönguferð með bömin. Svo er jú líka alltaf eitthvað
í búðargluggunum, að minnsta kosti.
Þegar viö rafuðum um Lækjargotu sast solin sknða yfir húsþökunum skvggð af dökk
skýjuðum suðausturhimni. Á milli höfuðs styttu séra Friðriks og drengsins við hlið
I hans. Lijósm. Ami Johnsen.
tvær tegundir af „sveitaróm-
antík“ í miðborginni Við sá-
um hendur ungrar konu og
ungs manns halda saman þar
sem þau gengvi suður með
Tjörninni á móti sólbrotum úr
skýjaþykkni ugglaust í sól-
skinsskapi, og við sáum einn-
ig og heyrðum þar sem nokkr
ar stúlkur, kannski kvenna-
skólastúlkur, sátu á tröpp-
unum hjá Thor Jenssens hús-
inu í Hallargarðinum og sungu
„Kondu og skoðaðu í kistuna
mína“. Skyldi ekki húsið fá
að 9tanda?
Og eins og bað góða er til
að leika sér eins og vant er,
sulla við tjarnarbakkann og
horfa út yfir „hafið“. Við
spurðum þá hvcrt þeir vildu
heldur hafa sumar eða vetur,
Þeir voru ekki vissir, og þó,
það var bezt að hafa það
eins og það er, það er hvort
tveggja svo skemmtilegt. Og
hvað eru mennirnir annað en
mismunandi stór börn, hví að
vera að fjargviðrast alltaf í
hversdagsleikanum og þreyt-
ast á jarðlífinu — hleypum
heldur sól og sumri inn í mann
líf þessa stutta jarðlífs á með
an tími er til. — Á.J.