Morgunblaðið - 20.03.1969, Blaðsíða 11

MORGUNBLABIÐ, FIMMTUDAGUR 20. MARZ 1««9
11
MSnnSngi
Baldur Tryggvason, framkvæmdastjori
Fæddur 23. maí 1931.
Dáinn 13. marz 1969.
VTÐ fráfall Baldurs Tryggvason-
ar, einhvers nánasta vinar míns
fyrr og síðar, eru þær tilfinning-
ar, sem að mér sækja, raunveru-
lega persónulegri en svo, að til-
hlýðilegt sé að bera þær á torg.
Fjarri mér er það líka að ætla,
að mér verði auðið að reisa hon-
um í þessum minningarorðum
einhvérs konar bautastein, enda
er nú runnin upp ein þeirra
stunda, er umkomuleysi orðanna
verður meira en nógu ljóst.
Flestir hafa sjálfsagt gert sér
grein fyrir því, hversu mjög líf
okkar bvers og eins er beint og
óibeint miðað við aðra menn, til-
vera þeirra er þáttur í tilveru
okkar og forsenda þeirrar lífsfyll
ingar, sem við sækjumst eftir. Þá
er ekki einungis um að ræða
nánustu aðstandendur okkar,
heldur og vini og félaga og jafn-
vel ýmsa, sem við höfum ekki
bein samskipti við. Ef þeir
hverfa af sjónarsviðinu og við
vitum ekki lengur af þeim nærri
eða fjarri, er eins og þagni nóta
í hljómbprðinu, okkur finnst að
einhverju leyti tilgangsminna. áð
lifa í veröldinni eftir en áður.
Mér er engin launung á því, að
þessi tómleikakennd hefur ekki
fyrr komið að mér eins óþyrmi-
leg og nú, þegar Baidur Tryggva-
son er ekki lengur í kallfæri.
Baldur fæddist í Reykjavík 23.
maí 1931, sonur hjónanna
Tryggva Magnússonar, póstfull-
trúa, og Dórótheu Halldórsdótt-
ur, elztur þriggja barna þeirra.
Vorið 1950 lauk hann stúdents-
prófi úr stærðfræðideiid Mennta
skólans í Reykjavík og hóf um
haustið nám í verkfræðideild Há-
skóla íslands. Að nokkrum mán-
uðum liðnum tók hann þá
ákvörðun að hverfa frá háskóla-
náminu og taka við starfi, sem
honum hafði þá verið boðið hjá
Samvinnutryggingum. Fór hann
síðar sama vetur til Stokkihólms
til að afla sérihæfingar fyrir það
starf og dvaldist þar að nýju
drjúgan hluta árs 1952. Hann
starfaði síðan sem fulltrúi í
brunadeild Samvinnutrygginga
þar til 1957, er hann gerðist full-
trúi forstjóra Sambands _ ís-
lenzkra samvinnufélaga. Árið
1960 tók hann við stöðu fram-
kvæmdastjóra Dráttarvéla h.f.,
og því starfi gegndi hann síðan
til dauðadags. Hann lézt í Borg-
arspítalanum 13. þ.m. eftir
skamma sjúkrahúsvist.
Vorið 1952 kvæntist Baldur
Björgu Ágústsdóttur. Þau eign-
uðust fimm börn: Tryggva, sem
nú er 17 ára og nemandi í
Menntaskólanum við Hamrahlíð,
Valgerði, 15 ára, við nám í lands-
prófsdeild Kvennaskólans í
Reykjavík, Stefán, 13 ára, Har-
ald, 10 ára, og Magnús 6 ára.
Um starfsferil Baldurs hjá
fyrirtækjum samvinnumanna
munu aðrir verða til frásagnar,
sem betur þekktu til. Þó veit ég
fullvel, að hann rækti öll sin
störf með miklum dugnaði og
prýði, enda var honum stöðugt
sýndur vaxandi trúnaður.
Kunningsskapur okkar Bald-
urs Tryggvasonar hófst fyrir
tæpum 25 árum, þegar við hóf-
um nám í menntaskólanum. Ég
var marga vetur næstum dagleg-
ur gestur heima hjá honum og
tel mig hafa kynnzt öðrum
mönnum betur. Það er vegna
þeirra kynna, að mér þykir nú
sem næsta torveit muni verða að
sætta sig við að eiga hann ekki
lengur að. Ég ætla ekki að gera
• hér neina tilraun til rækilegrar
mannlýsingar, en þeir eiginleik-
ar Baldurs, sem mér eru nú efst
i huga, eru e.t.v. einlægni hans
og rósöm gláðværð, greind hans
og skilningur og einnig óhvikul
hjálpsemi í smáum og stórum
vanda. Mér þykir ótrúlegt, að
nokkur sem þekkti Baldur, telji
ofmælt, að hann hafi verið
óvenju vel gerður maður. Mér
varð það oft aðdáunarefni,
hversu auðvelt honum veittist að
átta sig á erfiðum viðfangsefn-
um, bæði í námi og á öðrum svið
um, með því að beita þeim skýr-
leik í hugsun, sem honum var
eiginlegur. Hann var einharður í
skoðunum, en laus við óbilgirni,
og því var ekki þreytugjarnt að
eiga við hann samræður. Baidur
var líka manna vinsælastur í
fjölmennum hópi bekkjarsyst-
kina í menntaskóla, og ég heyrði
þers ekki getið, að hann eignað-
ist óvildarmenn þá eða síðar á
ævi. Hann var glæsilegur á velli,
glaður í bragði og sviphlýr.
Hann hafði djúpan og hreim-
sterkan málróm, og sízt skyldi
ég gleyma, hversu söngrödd
hans, hljómmikil og falleg, stytti
okkur marga stund.
Baldur stofnaði ungur heimili
og átti snemma fyrir stórri fjöl-
skyldu að sjá. Hann tókst þá
ábyrgð á herðar með gleði og
var alla tíð traustur og um-
hyggjusamur heimilisfaðir. Það
er óþarft að fara mörgum orð-
um um hvílíkur harmur er nú
fyrirvaralítið kveðinn að Björgu
konu hans og börnunum þeirra
og einnig foreldrum hans og
systur, sem verða nú öðru sinni
að þola missi sonar og bróður
í blóma lífsins. Hér fá málaleng-
ingar lítið úr bætt, en óskandi
væri, að ástvinum Baldurs mætti
verða nokkur styrkur að þeirri
vitneskju, að við erum mörg,
sem tökum þátt í ®org þeirra og
hyggjum jafnframt gott til að
eiga með þeim minningarnar,
bjartar og hlýjar. Þeirri kveðju
vil ég sérstaklega skila frá
bekkjarsystkinunum úr Mennta-
skólanum í Reykjavík.
Þessa síðustu daga hafa tvær
ljóðlínur úr sígildu minningar-
ljóði Tómasar Guðmundssonar
hvað eftir annað komið upp í
huga minn:
„Svo ungur varstu, er hvarfstu
út á hafið,
hugljúfur, glæstur, öllum
drengjum betri“.
Hugljúfur, glæstur, öllum
drengjum betri — þannig mun
Baldur Tryggvasn ætíð standa
okkur æskuvinum sínum fyrir
hugskotssjónum, jafnvel þótt ár
kunni að færast yfir unz að okk-
ur kemur að hverfa á eftir hon-
um út á hafið. ■
Árni Gunnarsson.
Ekki hvarflaði að mér, er ég
ræddi við vin minh, Baldur
Tryggvason, fyrra sunnudag, að
hann ætti aðeins fáa daga eftir
ólífaða. Hann hafði þá legið á
að hverju myndi stefna. Ekk-
ert lét hann þó á því bera, að
hann ætti vísan ósigur í barátt
unni við dauðann, heldur virt-
ist hann taka þessari hinztu bar
áttu með þeirri hugdirfð og því
raunsæi, sem honum var ætíð
svo eðlilegt.
Baldur var fæddur í Reykja-
vík 23. maí 1931, sonur Tryggva
Magnússonar, póstfulltrúa, og
konu hans, Dórótheu Halldórs-
dóttur. Magnús bróðir hans
drukknaði á síldveiðum fyrir
nokkrum árum tæpra 18 ára að
aldri. Sár harmur er nú kveð-
inn að eftirlifandi systur og for-
eldrum, sem nú hafa orðið að
sjá á eftir báðum sonum yfir
móðuna miklu.
Baldur lauk stúdentpsrófi frá
stærðfræðideild Menntaskólans í
Reykjavík vorið 1950, en í' des-
ember það ár réðst hann til
Samvinnutrygginga, sem þá
var ungt og ört vaxandi fyrir-
tæki. Störf Baldurs voru í því
fólgin að leiðbeina tryggingar-
tökunum um brunavarnir og
hvernig þeir gætu bezt komið í
veg fyrir eldsvoða. Þessi starf-
semi var nýjung í rekstri trygg
ingafélags hér á landi, og
dvaldist hann tvívegis á vegum
félagsins hjá sænska trygginga
fé'laginu Folksam til að kynna
sér þessi mál þar. Baldur starf-
aði síðan sem fulltrúi í Bruna-
deild Samvinnutrygginga þar til
árið 1957, að hann réðist full-
trúi forstjóra Sambands ísl.
samvinnufélaga, en í september
1960 var hann ráðinn fram-
kvæmdastjóri Dráttarvéla h.f., og
því starfi gegndi hann, þar til
hann veiktist, fyrir um það bil
mánuði. Öll sín störf rækti
Baldur af dugnaði og stakri sam
vizkusemi.
Baldur Tryggvason var svo
fjölþættum kostum búinn, að fá-
títt er. Góðar gáfur, skarp-
skyggni, glaðværð með raunsæi,
og einarðleg framkoma hans,
samfara glæsilegu útliti og hug-
ljúfu viðmóti gerðu hann eftir-
sóttan til starfa og leiks. Hann
var músikalskur og hafði fagra
söngrödd og í vinahópi var oft
tekið lagið með Baldri eða hlust-
að á góða hljómlist.
Þegar hann fór til seinni kynn
isdvalar sinnar í Svíþjóð, sém áð
ur er getið, fylgdi honum eigin-
kona hans, en hann var kvænt-
ur Björgu Ágústsdóttur, Jóns-
sonar frá Varmadal. Á þessum
árum voru Samvinnutryggihgar
manna en tíðkast nú í stærri
fyrirtækjum. Við, starfsfélagar
Baldurs frá þessum árum, kynnt
umst því honum og konu hans
vel. Baldur var framúrskarandi
ástríkur og umhyggjusamur
heimilisfaðir, enda voru þau
Björg samhent um velferð og
uppeldi barna sinna. Nokkrum
árum eftir að þau komu að utan
tókst þeim af litlum efnum, en
með elju og atorku, að byggja
sér gott hús að Sogavegi 54, þar
sem þau bjuggu síðan á annan
áratug. En fjölskyldan stækkaði
og fyrir tveimur árum hóf hann
að byggja nýtt og glæsilegt hús,
við hæfi og þarfir sinnar stóru
fjölskyldu, að Bjarmalandi 20.
Þangað fluttu þau seint á síð-
astliðnu ári, og vann Baldur
heitinn að því að ljúka bygg-
ingunni, þegar hann kenndi þess
lasleika sem reyndist forboði
dauðans. Þau hjónin eignuðust
fjóra syni og eina dóttur, Val-
gerði, sem stundar nám í Kvenna
skólanum. Elzti sonurinn,
Tryggvi, stundar nám í Mennta-
skólanum við Hamráhlíð. Öll
eru börnin hin mannvæniegustu
og verða þau elztu þeirra vissu-
lega þær stoðir, sem móðir þeirra
þarfnast nú svo mjög.
Hugðarefnl Baldurs heitins
voru hin margvíslegustu, en sá,
sem þetta ritar, veit, að hann
hafði einlægan áhuga á sálar-
rannsóknum og fullvissu um líf
að þessu loknu.
Ungur kynntist hann jafnaðar
stefnu og hreifst af hennar
fögru hugsjón, sem hann sá
aldrei ástæðu til að yfirgefa,
þótt hann væri ekki alltaf á-
nægður með framgang mála í
þjóðfélaginu. Hann var Alþýðu-
flokksmaður til dauðadags. Síð-
astliðið vor, í eina skiptið, sem
hann lét til sín taka opinberlega,
vakti glæsileg og einarðleg
framkoma hans athygli, og marg
ir vpknuðu þá til umhugsunar
um, hvort hann myndi ekki eiga
erindi á vettvang stjómmálanna.
Ég býst við, að hann hefði get-
að náð langt á því sviði, ef hon
um hefði orðið lengra lífs auðíð,
en held hins vegar að umhyggj-
an fyrir konu og börnum og mat
hans á verðmætum lífsins hefðu
komið í veg fyrir, að hann hefði
farið að hasla sér völl á þeim
vettvangi.
Hann hafði unun af ferðalög
um og útilífi. Sannfærður er ég
um, að Björg og bömin geyma
margar hugljúfar endurminn-
ingar um ferðir þeirra á vit
landsins, þar sem hann kenndi
bömunum að njóta útivistarinn
ar. ,
Með sviplegu fráfaUi Baldurs
Tryggvasonar er stórt skarð fyr
ir skildi í margra röðum. Stærst-
ur er þó missirinn eftirlifandi
konu og börnum. Ég bið guð að
gefa þeirn trúna, sem allt sigrar.
Ein er huggun harmi gegn: Lát-
inn lifir.
Jón Rafn Guðmundsson.
Að morgni þess 14. sl. flaug
helfregn. Baldur er dáinn. Við-
brögð vina og samherja, ást-
vina og ættingja voru áreiðan-
lega í flestum tilvikum vantrú
— eða veik tilraun til þess að
bægja frá sér sannleika, sem alla
sló djúpum harmi. Mér var starfs
míns vegna, og þess, að ég fylgd
ist með honum síðustu sporin, ó-#
þyrmilega Ijóst að hann var all-
ur.
Þótt þessir síðustu dagar hans
væru mér vanmáttugum sárs-
aukafyllri en orð fá lýst, get-
ég ei annað sagt, að þar við
bættist enn ein minning, og jafn
vel sú bjartasta, við allar hinar
sem ég á um hann af tæpra 25
ára viðkynningu og vináttu. Slík
var karlmennska hans og hug-
rekki augliti til auglitis við
skapadóm.
Friður sé með honum. Eigin-
konu og börnum, foreldrum og
systur bið ég þann almáttuga
að styrkja nú og þar til þau aft-
ur sameinast honum.
Sigurður Þ. Guðmundsson.
Enn er vegið, illa er vegið,
miskunnarlaust og í tilgangs-
leysi í hóp okkar skólasyst-
kina.
„Enginn má sköpum renna“
„Eitt sinn skal hver deyja“
Oss reynist oft erfitt og sár-.
saukafullt að viðurkenna þessi
fornu lögmál mannlegs lífs.
Þó neyðumst við til á stund-
um, að viðurkenna og jafnvel
að reyna að sætta oss við lát
aldraðra að lokinni langri starfs
æfi — og jafnvel voðaslys ungra.
En ég verð að játa að mig
brestur hugarþrek og þroska til
þess að geta sætt mig við að
þróttmikið, hæfileikaríkt, gæfu-
samt og gæfuveitandi líf fjari
út — langt fyrir aldur fram —
hverfi eiginkonu, börnum, systr-
ur, foreldrum — og okkur sam-
ferðafólkinu.
Er þetta réttlæti?
Margar minningar leita fram
í hugann. Minningar frá skóla-
árunum, frá samverustundum í
föðurhúsum og síðar á okkar eig'
in heimilum — hérlendis og er-
lendis.
Það var oft kátt á hjalla og
hávaðasamt á Hringbrautinni hjá
Baldri, á yndislegu heimili for-
eldra hans Dorotheu og Tryggva
Magnússonar, póstfulltrúa. Þar
var jafnvel reynt að lesa skóla-
bækur á stundum, einkum ef við
þurftum aðstoðar Baldurs við.
En Baldur átti óvenjulétt með
nám og þolinmæði til að miðla
öðrum.
Að ioknu stúdentsprófi kvænt
ist Baldur unnustu sinniBjörgu
Ágústsdóttur, sem lifir mann sinn
ásamt fimm börnum þeirra.
Það var birta og reisn yfir
þeirra hamingjusömu fjölskyldu
og þangað gott að koma;
Baldur réðist til S.f.S. til starfs
og fór utan með fjölskyldu sína
til menntunar þaraðlútandi.
Hann átti skjótan frarrra í
starfi og varð framkVæfndastjóri
Dráttavéla hf. áðeins tæplega
þrítugur.
Traust hafði Baldur allra sem
honum kynntust og voru þvi fal-
in margvísleg trúnaðarstörf í vax
andi mæli:'
Fratnhalú á bls. 16
sjúkrahúsinu skamman tíma, en
víss'i, *hvað að hónúm gékk og
fámennt fyrirtæki og þess vegna
mieiri satngangur rnilli starfs-
M.R. 50
r
I minningu Baldurs
Við áttum saman sói við jökultind
og sumardag sem hlátur vatns í lind,
svo heiðan dag með hvísl við sund og vik,
og haf og fjöll sem voru engu lík.
Og borgin okkar vin í veröld hans,
sem vakti okkur gleði þessa lands —
á sama hátt og sólargeisli fer
um svellað hjarn með grös i fangi sér.
Sem rísi jörð og setjist sól á hlein
og syngi fugl einn dag á hljóðri grein,
við áttum saman aðeins skamma stund
þá æsku er kallar vor um borg og sund —
en, æ, svo hvikul — gjálp við grjót og stein
sem gamalt úthaf kallar á sinn fund.
Matthías Johannessen.