Morgunblaðið - 24.02.1970, Side 12

\ 12
MORGUNBLAÐIÐ, URIÐJUDAGUR 24. FEBRÚAR 1S70
í umsjá í»órarins Magnússonar
VEL HEPPNAÐ
POP-FESTIVAL
ÞRIÚJUDAGIIMN 3. febrúar var haldið í Glaumbæ Pop-Festival, þar sem
kynntar voru sex nýjar Pop-hljómsveitir, en auk þess létu til sín heyra
Júdas og Fiðrildi og síðast, en ekki sízt léku Fransmennirnir Gaston og
Patrice nokkur lög.
Festivalið hófst stundvíslega klukkan átta, eins og auglýst hafði verið
og var húsið orðið „troðfullt" er klukkan var að nálgast níu. Mundi ég
gizka á, að þá hafi verið komnir um það bil sex til sjö hundruð áheyrendur
og var ekki annað að sjá og heyra, en þeir kynnu vel að meta þá spilara,
sem þarna tróðu upp í fyrsta skipti.
Einna beztar undirtektir hlaut hljómsveitin Tjáning/Tárið og var það eina
nýja hljémsveitin, sem klöppuð var upp aftur, en þeir gátu því miður ekki
tekið aukaíag, þar sem þeir höfðu ekki æft fleiri lög en þau þrjú,
sem þeir voru þá þegar búnir að leika. Þar sem ekki hafði verið ráðinn
trimbill i hljómsveitina. þegar leið að Festivalinu, var gripið til þess ráðs,
að fá að láni trommuleikara Póniks, Sigurð Karlsson til að spila með hljóm-
sveitinni þetta eina kvöld. Óhætt er að fullyrða. að snjallari trommuleikara
gat hljómsveitin vart fundið til þeirra starfa — enda fór það svo, að Siggi
vakti mesta athygli einstakra spilara þetta kvöld.
Það voru vitanlega fleiri hljómsveitir en samsteypan Tjáning/Tárið, sem
gerðu góða hluti á þessu Festivalí SAM-klúbbsins, en þar sem meiningin
er, að „Æskuslóðir" Stefáns og Trausta geri þeim einhver skil á næstunni,
ætti að vera óþarfi að fara nánar út í þá sálma hér.
ekki að verða í vand-
ræðum með að komast
í annað band, etns
frábær trommuleikarl
og hann er.”
Og þar hltti Jóhamn
svo sannariega nagiann
á höfuðlð, því Óli var
ekki fyrr hættur I Óð-
mönnum, en honum
voru farin að bjóðæt
„djobb” i hljómsveitum
if höfuðborgarsvæðinu.
Eftir að hafa velt mál-
inu vandlegat fyrir sér,
ákvað hann að taka til-
boði samsteypunnar
Tjáning/Tárið og með
þeim æfir hann nú nótt
sem nýtan dag.
„ Þrjú á palli “
og tveim L.P.-plötum
Ég „bjallaði” í Svav-
ar Gests um daginn og
spurðist fyrir um,
hvaða fóik hann sendi
frá sér á hljómplötum
á næstunni. Kvað Svav-
ar Óðmenn verða þá
næstu, en þeir kæmu 1
lok þessa mánaðar á
markaiðinn mcð tveggja
laga skifu, mcð lögun-
um „Spilltur heimur”
og „Komdu heim”. Bæði
væru lögin I „blucs“-stíl
og væri það bassaleik-
ari Óðmanna, Jóhann
G. Jóhannsson, sem ætti
allan veg og vanda arf
sa«nningu þeirra og
textanna. Erfitt væri að
segja fyrir um hvort
væri líklegra til vin-
sælda, þau ættu bæði
jafn mikinn „sjéns”.
Platan var tekin upp
i London í byrjun vetr
ar og þá hljóðrituð tvö
lög til viðbótar, sem
gefin verða út á lítilli
plötu með vorinu.
Þá sagði Svavar okk
ur frá nýju þjóöla<ga-
tríói, sem nýlega brá
sér til London til að
leika inn á stálþráð
þrettán lög úr leikrit-
inu „Þið munið hann
Jörund” cftir Jónas
Árnason. Þessi lög
koma svo á markaðinn
á L.P.-plötu í næstu
viku.
Aðspurður hvort
þetta nýja trió kæmi til
mcð að halda áfram
leik sínum eftir að sýn
ingum líkur á Jörundi,
kvaðst Sva»var ekki
vita fyrir vlst, en hvað
scm því líður kemur
önnur L.P.-piata með
„Þrem á palli” á mark
aðinn seinna á þessu ári
og voru lögin á hana
hljóðrituð i London um
leið og lögin á Jörund-
ar-plötuna.
Tríóið „Þrjú á palli”,
er skipað ekki ófræg-
ara fólki en þeim Tro-
elsi Bendtsen, Eddu
hóratrinsdóttur og
Hciga Einarssyni, þann
ig að ætla má góðs af
þessum tveim brciðplöt
um svo og framkomu
tríósins í skemmtanalif
höfuðborgarinnar.
Trúbrot í sjónvarpið
„Elskaðu náungann”
í útvarpið!
Þetta er ein af fáum myndum sem teknar voru
af Trúbroti meðan á Bandaríkjadvölinni stóð.
Eitthvað virðist hagur
Trúbrois vera að vænk-
ast, þegar sjónva«pið
hefur ákveðið að endur
sýna þátt þann, sem
frumsýndur var 14. sept
embcr í fyrra og gerði
þá mikla lukku.
Það hefur verið opin
bert leyndarmál — ef
svo má að orði komast
— að sjónvarpið aflýsti
fyrirhugaðri upptöku á
öðrum sjónva>rpsþætti
með Trúbroti, þegar
hash-notkun hljómsveit
arinnar komst í hámæli.
Ekki hefur enn verið
ráðgerð taka nýs þáttar
með þeim, en eins og
fyrr segir, virðist dag-
skrárdeild sjónvarpsins
eitthvað vera að gefa
eftir, þegar hún ákveð-
ur að gefa sjónvarps-
áhorfcndum kost á a>ð
virða hina fordæmdu
fimmmenninga fyrir sér
á skerminum í annað
sinn. Þarf ekki að efa
það, að þorri lands-
manna grípur það tæki-
færi til að „pæla> í mál-
inu“ fegins hendi —
skyldi Trúbrot hafa
verið í dópinu meðan á
upptöku þáttarins
stóð?!
Þeir hjá hljóðvarp-
inu gátu ekki Iátið hjá
liða að spila Trúbrots-
iagið um Frelsarann, en
forleikurinn að verki
því og hluti söngsins
var leikið i danslaga-
tínuf útvarpsins s.l.
sunnudagskvöld, en þul
urinn var ekki seinn á
sér að stöðva plötuspil
arann, þegar hann upp
götvaði þessi hræðilegu
mistök, og bað haxm
hlustendur margfaldrar
afsökunac og snéri sið
an plötunni við á fón-
inum.
Ég hafði víst orð á
því hér á síðunni síð-
ast, að á þcssari siðu
yrði viðtal við Shady
Owens, söngkonu Trú-
brots, en nú hefur mér
snúist hugur og ákveð-
ið að slá þvi á frest um
óákvcðinn tima. Það má
þó ekki skilja þetta
þannig, að ég telji hana
minni masineskju eftir
að hún ákvað að halda
áfram með Trúbroti —
þvert á móti. En ástæð-
an er sú, að áður en
mér tókst að ná taii af
Shady, hafði ég tekið
ali ítarlegt viðtal við
umboðsmann Trúbrots,
Erling Björnsson og
birtist þa«ð hér á sið-
unni innan tíðar — en
viðtalið við Shady eig-
um við bara til góða.
Ólafur
í
Óðmönnum
Finnur og Jóhann — þeir halda áfram i Óð-
mönnum.
ÞÁ IIAFA loksins
orðið breytingar hjá
Óðmönnum og kemur
það víst fæstum á óvart,
þar eð hljómsveitin hef
ur barizt á bökkum frá
þvi hún var stofnuð.
Enginn hefur þó enn
orðið til þess að bera
brigður á hæfileika
þeirra félaganna, þvert
á móti hefur þeim ætíð
verið hælt á hvert reipi.
Ástæðan fyrir alvinnu-
leysi þeirra liggur ekki
heldur í óvinsældum
heldur hljómlistinni,
sem þeir spila — hún
er ekki beint heppileg
dansmúsík.
Breytingar þær, sem
nú hafa átt sér stað hjá
Óðmönnum eru samt
engan vegitin jafn stór
vægilegar og búast hefði
mátt við, það hafa að-
elns orðið mannaskipti
við trommurnar og I
stað Ólafs Garðarsson-
ar er kominn Heiðurs-
maðurinn Reynir Harð-
arson.
Þessi breyting er lið-
ur 1 grundvallarbreyt-
ingum á prógrammi
Óðmanna, en þeir hafa
upp á síðkastið verið
a<ð gera tilraunir með
það, sem þcir vilja
kalla „iægri músik og
fínni” .... og þar hent
ar Reynir okkur bet-
ur,“ útskýrir Jóhann í
Óðmönnum. „En við
viljum ekki undlr neln
um kringumstæðum, að
fólk misskilji brottför
Óla úr hljómsveitinni,
við vildum bara breyta
til og það sama er að
segja um ÓI&>, hann ætti
Litli
karlinn í
Glaumbæ
.... eftir að hafa
vippað sér út i sal og
gefið ókurtelsum piltiá
kjammann, gekk Davy
aftur upp á sviðlð,
stöðvaði hljómsveitlna
og kv&xldi síðan áheyr-
endur með þessum orð-
um: „Ég hef notið þess
að syngja hér í Glaum-
bæ undanfamar þrjár
vikur, EN alltaf hafa þó
einn eða tveir orðið til
þess að varpa skugga
á þá ánægju — já, að-
eins einn eða tveir. En
vegna> framkomu þeirra
hef ég nú ákveðiö að
hætta að syngja hér og
kveð ég þá með þakk-
læti, sem notið hafa þess
ara stunda með mér —
við hina segi ég ekk-
ert.“ Að svo mæltu gerði
Davy sig liklegan til að
hverfa af sviðinu, enþá
brá svo við, að ha«m
var klappaður svo
kröftuglega upp aftur,
að hann varð að lokum
að taka tvö aukalög.
Voru undirtektir gesta
betri en nokkru sinni
fyrr og var Davy kvadd
ur með þreföldu húrra-
hrópi og langvaracidi
lófaklappi.
Ofanrituð klausa er
tekin úr einu táninga-
ritanna, sem voru á
markaðinum s.I. sumar
og lýsir hún viðbrögð-
um söngvarams Davy
Williams við þvi er
einn áheyrenda hans i
Glaumbæ hafði skvett á
hann úr vínglasi til þess
að lýsa frati á vininn.
Þetta var ekki í eina
skiptið, sem Davy varð
að þola< niðuriægingu
frá hendi Glaumbæjar-
gesta, heldur var það
tíður viðburður að
blístrað væri á hann og
púað — en þó aðelns af
einum og einum, elns
og Davy sagði sjálfur.
Meirihlutinn hafði lítið
út á hann að setja. Það
var þá helzt „a la Tom
Jones og Huperdink" -
látbragð hans, sem fólk
kunni ekki að meta.
En hvað sem öðru líð
ur er nú Davy vinur
vor Williams kominn á
síður útlenzku bítlablað
anna og er tilefnið það,
&<ð hann hætti að reykja,
drekka og tala 1 hcila
á mánuði.
lauslegri þýðingu er
grein sú, sem bítlablað-
ið birti um Davy eitt-
hva<ð á þessa leið:
„David James (hann hef
ur nú skipt um eftir
nafn), sem talinn er
einn efnilegasti rock'n*
roli söngvari Wales,
varð ilia við, er læknir
hans tjáði honum, að
hann væri kominn með
illkynjaða barkahimnu
bólgu, þasi ilikynjaða,
að hann gæti eins hætt
að hugsa um sönginn.
Eitt ráð átti iæknirinn
þó tll, sem ef til vill
gæti orðið til þess, að
David endurheimti söng
rödd sína, en það var að
hætta algerlega að tala,
reykja og drekkai 1 þrjá
mánuði. Það gæti ef til
viil orðið tii bjargar.
David ákvað að fara
að ráðleggingum Iæknis
ins og þessa þrjá löngu
mánuði vann hann sem
daglaunamaður í stál-
verksmiðju. Það væri
liklcga flestum crfitt að
mæla ekki orð af munni
í lengri tíma, hvað þá
að málgcfinn Welshbúi
takl það út með sitj-
andl sældlnni, en David
sór þess dýran eið að
þegja og við það stóð
hann.
„Samverkacnenn min-
ir veðjuðu oft stórum
upphæðum sin á milli
um það hvcrjum tækist
að fá mig til að tala,
en það varð þeim glat
að fé,“ sagði David. „Ef
það hefði ekki verið fyr
ir sönglnn, sem ég lagði
þetta allt samati á mig,
hefði mér aldrei tekizt
að halda þetta út. Þetta
var að gera mig brjál-
aðan, sérstaklega þar
sem sa«nverkamenn
minir voru farnir að
taka þctta allt saman
sem heilmikinn brand-
aca.“
En að lokum hefur Da
vid tekizt að fá sig góð
an af barkahimnubólg-
unni. Og nú er hann
kominn aftur fram á
sjónarsviðið sem söngv
arl. Hann er meira að
segja búinn að senda
fra sér nýja plötu með
fjörugu lagi sem hann
kaillar „Nothing Left To
Lose“. (Hann hefur
nokkrum sinnum átt
plötur meðal fimmtíu
söiuhæstu í Bretlandi.
Þýð.) Þetta nýja Iag
hans ætti að geta náð
miklum vinsældum,
ekki sizt ef plötusnúð-
ar diskótekanna eiga
eftir að fá augastað á
þvi,“ sagði bitlablaðið
að Iokum.