Morgunblaðið - 26.02.1970, Blaðsíða 15

f
MORGtTNBOLAÐIÐ, FIiMMTUDAGUR 2-6. FBBRÚAR 10*70
15
NÆSTKOMANDI sunnudag verS
ur skoðanakönnun meðal íbúa
Eyrarhrepps og Isafjarðarkaup-
staðar um það, hvort sameina
skuli sveitarfélögin tvö« Sam-
starfsnefnd á vegum sveitarfé-
lagranna, sem undanfarið hefur
unnið að athugun þessa máls,
hefur gefið út upplýsingarit, sem
dreift hefur verið til íbúa sveitar
félaganna, en í þvi er drepið á
þá þætti, sem helzt koma til með
að hafa áhrif á hugsanlega sam
einingu sveitarfélaganna.
Guðfinnur Magnússon sveitar
Stjóri í Eyrarhreppi hefur tekið
satman upplýsinigaritið í sam-
ráði við samstarfsnefndina og
skýrði hann Mbl. frá helztu
þáttuim, sem þar koima fram.
Uppéiaf þess að fardð var að
ræða hugsanlega sameiningu
sveitarfélaganna var það, að ísa-
fjarðarkaupstað vantaði lóðir til
byggingar einbýlishúsa og var
óislkað eftir viðræðum við hrepps
nefnd Eyraríhrepps um hugsan-
lega sameiningu hluta hreppsins
(Skutulfjarðar) og ísafjarðar.
Eyrhreppdngar töldu ekki æski-
legt að skipta sveitarfélaginu en
vtoru fúsir til viðræðna um al-
gera sameiningu sveitarfélag-
anna. Samstarfsnefnd var komið
á og hefur hún starfað í fjögur
ár og kannað helztu þætti sem
þetta miái varða.
— Hvað mælir aðallega með
sameiningu sveitarfélaganna?
— í inngangi upplýsingarits-
ina stendur orðrétt: „Þessi tvö
sveitarfélög myndu, sameinuð,
mynda stærri og öflugri heild,
Sameining í saf j arðar
og Eyrarhrepps?
sem á að hafa meiri möguleika
á að koma til leiðar ýmsum hags
munamálum, t.d. gagnvart ríikis
valdinu og býður jafnframt upp
á bætta þjónustu og aiulkna mögu
leilka íbúunum til handa á ýms-
an hátt“. Þarna er m.a. átt við
að gerð verði sérstök fram-
kvæmdaáætlun, sem næði yfir
allt svæðið, skipulagningu íbúða
hverfa, hafna- og samgöngumál
og aðrar verklegar framikvæmd-
ir.
— Það er staðreynd að iðnað-
ur, annar en fiskiðnaður, er ekki
til svo teljandi sé í Eyrarhreppi
og því verða íbúar sveitarfélags
ins og fyrirtæki þar að sækja
alla slíka þjónustu til ísafjarð-
ar. Til dæmis verða útgerðarfyr
irtælki í Hnífsdal áð sækja alla
véla- og viðgerðaþjónustu tii
ísafjarðar. Þetta veldur því að
óeðlilega mikið fjármagn er flutt
til ísafjarðaæ en staðnæmist
ekki í Eyrarhreppi. Með sam-
einingu sveitarfélaganna myndi
þessi aðstöðumunur jafnast. Einn
ig myndi sveitarstjórnarkostnað-
ur minnka, því yfirstjórn ís-
fjarðarkaupstaðar gæti annazt
yfirstjórn þessa hugsanlega nýja
sveitarfélagis.
— Það er rétt að talka það
fram, sagði Guðfinnur, að sam-
skipti sveitarfélaganna hafa æv-
inlega verið mjög góð og eru þeg
ar orðin mjög mikil. Það má
segja að Eyrarhreppur og fsa-
fjarðarkaupstaður myndi þegar
eina heild, félagslega og atvinnu
lega. ísfirðingar sækja atvinnu
út í Hnífsdal og íbúar þar sækja
til ísafjarðar og verzlun og við-
dkipti eru sameiginleg. Einnig
hafa sveitarfélögin rekið sameig
inlega rafveitu í yfir 30 ár og
samvinna er í fræðslumálum og
á fleiri sviðum.
Niðurstöður skoðanakönnunar
innar n.k. sunnudag koma eklki
til með að ráða úrslitum um
framgang málsins. Það er sveit
arstjórnanna að taka ákvörðun
og séu þær hlynntar sameiningu
þarf að leggja málið fyrir Al-
þingi.
Leikfélag Kópavogs:
ÖLDUR
Höfundur: Jakob Jónsson
Leikstjóri: Ragnhildur
Steingrímsdóttir
ÞAÐ skiptir mestu máli fyrir
áhugamannaleiikfélag að velja sér
hentugt veíkefni. Öldur, eftir
Jakob Jónsson, er tiivalið léik-
rit handa litlu leilkhúsi, enda
(bom á daginn, að Leikfélagi
Kópavogs tókst að gera úr því
athyglisverða og að mörgu leyti
skemmtilega sýningu. Leilkritið
er efcki viðamikill skáldskapur,
en geðþeklkt verfc, sem vel er
þess virði að kynnast.
Öldur, er í serrn raunsæ og
rómantíslk mynd úr íslensku
sjávarþorpi upp úr 1930, en Jak-
ob samdi leikritið 1939. í Öldum,
er sagt frá Ásnmtndi formanni
og bátseiganda, konu hans, syni
og fósturdóttur. Auk þess koma
við sögu Valur Araeon, kandí-
dat í lögfræði og háseti hjá Ás-
mundi, og Erla sýslumannsdótt-
ir. Jafnfraimt því sem leitast er
við að sýna lífsbaráttu gömlu
hjónanna, er aðalefni leiksins
togstreita milli kvennanna
ungu, alþýðustúlkunnar og höfð-
ingjadótturinnar, um hinn efni-
lega unga 1 ö g f ræði'k andí d a t.
IHann kemst sikyndilega til
æðstu metorða í þorpinu, er
settur sýslumaður fyrir atbeina
sýslumannsdótturinnar. Breysk-
leiki hans, af saklausasta tagi,
bitnar á þeim, sem honum þykir
vænst um, fjölskyldu formanns-
ins og leikurinn virðist ætla að
enda sam hanmleikur. En þá
berst óvænt hjálp. Hið góð'a
sigrar og andi kristilegrar auð-
mýktar og fyrirgefningar fer
um sviiðið.
Öldur, er einfalt verk í sinið-
um og boðskapur þess skýr. Það
greinir frá heilbrigðu og eðli-
legu fóillki á örlagastundu; at-
burðarásin knýr þetta fólk til að
taka afstöðu, sýna hug. sinn. Það
á samúð höfundardns; honum
þykir vænt um það og reynir
ekki að gera lítið úr því. Jafnvel
dekurbarnið Erla, sem er eigin-
girnin uppmáluð, býr yfir þeim
mannlegu eiginleilkum, sem
duga. Enda þótt segi megi, að á
köflum jaðri leikritið við að
vera of „hugljúft", verður ein-
lægni þess ekki dre-gin í efa,
trúverðug aðferð höfundarins
við að gera persónurnar nákomn
ar áhorfendum.
Jakob Jónsson er auðsýnilega
töluverður húmoristi og þótt
hófsemin ráði ferðinni í leikriti
hans, bregður hann víða á leik
í samtölunum. Gamansemin
hittir í mahk og kemur því til
leiðar að hvergi er um að ræða
nöturlega þorpsmynd, vonieysi
fátæktar eða eymdar. Miklu
frekar mætti segja, að viss eftir-
sjá korni fram; hið liðna öðlast
óvænt skáldlegt líf í höndum
höfundar og elklki síst leikstjóra,
sem unnið hefur mjög gott verk
með uppsetningu Aldna.
Ragnhildur Steingríimsdóttir
hefur fyllilega skiiið anda og
eðii leikritsins. Hún reynir
ekki að gera annað úr því en
efni standa til. Hún er þaiuikunn-
ug áhugamannaleikhúsum og
hefur verið heppin með val leik-
ara í Öldur.
Ásmund formann, leifcur
Magnús B. Kristinsson. Ég minn-
ist þess ekki að hafa séð Magnús
fyrr á sviði, en þrátt fyrir hik,
sem stundum háir túllkun hans,
er framimistaða leilkarans með
ágætum þegar á heildina er liit-
ið. Hann vekur í upphafi það
traust, sem ætlast er til af hon-
um.
Hildi, konu Ásmundar, leikur
Auðúr Jónsdóttir af sannri inn-
lifun í hlutverkið og verðux sam
leikur þeirra Auðar og Magnús
ar á köflum minnisstæður.
Grírn, son þeirra hjóna, leikur
Gunnar Magnússon, og enda
þótt lítið reyni á hann í hlut-
verkiinu, er túlkun hans blátt
áfram og hnökralaus.
Guðríður Guðbjörnsdóttir leik-
ur Helgu, fósturdóttur Ásmund-
ar og Hildar. Guðríður er nýút-
skrifuð úr leiklistarskóla og
vekur fágaður leikur hennar
vonir um að hér sé efnileg leik-
kona á ferð. Hlutverk Helgu er
mikilvægt og Guðríði tekist vel
að veita því þá reisn, sem
höfundurinm leggur hvað mesta
áherslu á. Helga er hin sterka
og manneskjuilega stúllka, sem
vekur hina veiklyndu til skiln-
ings og hvetur þá til þátttöku.
Val Araison, kandídatinn unga,
leikur Jón S. Gunnarssotn, sem
reykvískir leilkhúsgestir þekkja
m.a. fyrir leiik hans í Fiðlaran-
um á þakinu. Hlutverk Jóns í
Ölduim, er vandasamt og lei'kur
hans er ekki tilþrifaimifaill, en
hann kemur þó því til skila, sem
máli skiptir og leikur hans efli&t
eftir því sem nær dreguir úrslit-
um.
Jónína H. Jónsdóttir hefur
þegar til að bera sviðsreynslu,
enda lðk hún sfcemmtilega og
nofakuð ísmeygilega sýsiumanns
dótturima Erlu, sem skyndiilega
minnist þeiss að hún er hjúkrun-
arlkona og verður hið frelsandi
afl í l'eiknum.
Félagar úr Leikfélagi Kópa-
vogs hafa gert leikmynd og valið
búninga af umtalsverðri hug-
kvæimni, og vitnar allt starf
þeirra um dugnað og áihuga, sem
eflaust á eftir að gera leiklistar-
líf í Kópavogi markverðara en
það hefur verið undanfarin ár.
Að minnsta kosti gefur sýningin
á Ölduim, tilefni tiil slíkra vona
og óska.
Jóhann Hjálmarsson.