Morgunblaðið - 20.06.1970, Blaðsíða 10

10
MORGUNBlLAÐIÐ, LAUGARDAGUIR 20. JÚNÍ 1970
Ætlaði ekki þessi fjandans
rosi að gefa sig. Fuglinn orp-
inn. Bjargið iðandi af lífi
en eklkert leiði í úteyjar.
Suðaustan belgingur í hafinu
og hörkubrim.
Eitthvað virtist nú vera að
rofa til. Austu'rhiminninn var að
brotna og það grillti í ljósbrot
handan skýja á vesturloftinu.
Þeir voru þrír félagarnir og
sátu yfir kaffibolla í einum
bátnum við höfnina.
Það var kominn úteyjarhugur
í þá og þeir höfðu nokkrir ver-
ið að spjalla um myndatöku-
ferð í Hellisey. Það var bezt að
drífa sig suður í Höfða og líta
á leiðina.
Jú, veðrið gekk óðum niður
og ekki liði á löngu þar til
slægi á sjóinn.
Síðdegis öslaði trillan Snöfli
út höfnina. 5 bjargmenn ætl-
uðu að gista í bólinu. í Hellisey
uim nóttina og þar sem .aðeins
átti að dvelja eina nótt var far-
angurinn léttur á vigtinni og
spáin var ágæt, norðaustan
hægur undan Jökli.
Það var sæmilega fært á
steðjanum vestan megin í Hellis
ey, en þeir urðu þó að sæta
lagi. Guðfinnur var við stýrið.
Hann renndi trillunni upp að
og Bragi stökk fyrstur í land.
Hann vó sig upp á neðstu
isylliuina »g á hælia Ihionum kioim
Sigurgeir, bjargvanur og snögg
ur upp.
Guðfinnur gaf nú fulla ferð
aftur á, því að vaðandi ólag
kom með berginu. Þeir biðu
um stund, en aftur sló á öld-
una við bergið og Páll vatt sér
upp á næsta lagi. Bragi hafði
kastað bandi niður og Ernst og
Torfi hlupu báðir upp í einu.
Þá var að koma dótinu og það
var mikil varfærni þegar ljós-
myndavélarnar og kvikmynda-
vélarnar voru dregnar á milli.
Allt gekk slysalaust og þeir
voirlu káitlir g ihinessiir í bj'airigii
oig á bát. Kanákinlistorð fiuigu á
milli og það var hlegið dátt, en
undirtónninn var alvarlegur.
Rótgróinn eins og undiraldan í
hafinu.
Trillan öslaði til lands, en fé
laigarnir fimm héldu til bóls,
svo heita veiðihús í úteyjum
Vestmannaeyja. Svolítið klifur
upp bergið, en þeir þekktu
sporin og hefðu allt eins getað
farið þau blindandi. Menn læra
fljótt sinn veg í bjarginu, því
möguleikarnir eru ekki ótelj-
andi.
Strax var hafizt handa um
að kynda upp í kofanum og
dótinu var komið fyrir. Þá var
bezt að sitja ekki auðum hönd-
um og drífa sig út í bjarg og
utm brúnir. Þannig leið kvöld-
ið, náttúruskoðun, myndavélar
á lofti og sigið til eggja á svart
fuglabæli. Það tekur tímann að
flandra um bjargið í sæbrött-
um hömrum og vissara að hafa
tóin í lagi. En þeir voru vanir
Brimhnefinn
í bjargið,
en „bólið”
var öruggt
Já, hann er hvergi smeykur hann Páll, nóg af svartfuglseggjum
•* á syllunum.
TEXTI: ARNI JOHNSEN
LJÓSIVIYNDIR: SIGURGEIR JÓNASSON.
Hér fara á eftir glefsur úr
för 5 félaga til Helliseyjar
í Vestmannaeyjum, en þar
tepptust þeir vikulangt
i farviön
í þessu húsi dvöldum við meðan hið harða vorveöur gekk yfir.
Húsið stóð af sér öll átök, rokið, rigninguna og sjódrifið sem
hálfgildings sjógang. Þar sem örin sýnir sat Ernst sjónvarps-
kvikmyndatökumaður og myndaði brimið nærri hálfur í kafi,
a.m.k. í verstu brimunum. Þótt veðurhæð og brim létu illa lét
hann það ekki á sig fá. Klettasnösin er í 60 m hæð. Berið sam-
an við efri brúnmyndina.
og gátu því leikið sér án þess
að vera með lífið í buxunum.
Tveim stundum eftir miðnætti
voru allir komnir til bóls. Það
var volgrað upp í hasti og gef
ið í gasið undir könnunni og
auðvitað voru soðin svartfugls
egg. Eftir japl, jamm og ujnp-
vask brugðu þeir sér aðeins út
fyrir kofann, settust í grasið
og horfðu um berg og haf á
meðan þeir röbbuðu saman um
jarðlífi® hjá miönnum og fuig'l-
um.
Munnmælasögur eru í háveg
um hafðar í úteyjum og þegar
allir voru komnir í koju hóf
Palli að segja nokkrar, síðan
sagði hver af öðrum unz að lok
um er dró niður og kyrrð færð-
ist yfir.
Það er hvergi eins þægilegt
að sofna eins og í faðmi bjargs
iins þair seim isijóinilnin briimiair
undir og kveður vögguljóð með
undirspili vindhörpunnar. Þá
hverfur maður ósjálfrátt inn í
þennan litla heim úteyjunnar
þar sem kúra saman ómenguð
náttúrufyrirbrigði.
Um morguninn þegar þeir
vöknuðu var komið kolbrjálað
veður. Suðaustan stormur og
ekki viðlit að lenda við eyjuna.
En hvað uim það, ekki þýddi að
æðrast frekar en bjargfuglinn.
Það minnsta sem hægt er að
gera er að taka hlutunum eins
og þeir eru. „Verið stilltir gæð-
ingar, stærumst ei mikið — vort
mannanna lán er valt og svik-
ið,“ sagði Pétur Gautur og lán-
ið hafði ekki svikið þá enn þótt
veðurguðirnir ærðust.
Það var lítið hægt að vera
úti við þennan dag, en þó létu
þeir ekki sinn hlut eftir liggja
og mynduðu í gríð og erg, þó
þeir jafnvel þyrftu að binda
sig við snasir vegna roksins. 14
vindstig voru á Stórhöfða þenn
an dag og foráttubrim.
Það var líka stórbrotið að
fylgjast með súlukastinu vest-
an við Hellisey. Það var renn-
andi súlukast og það er ekki
margt sem stelur auganu ann-
ars vegar þegar súlan er í slík
um ham. Þessi tígulega drottn-
ing Atlantshafsins smýgur
ákveðin um loftið og ailt í einu
dregur hún að sér vængina og
steypir sér úr mikilli hæð.
Nokkrum metrum yfir sjó dreg-
ur hún enn betur að sér væng-
ina og verður eins og þota í
laginu. Þannig rennur hún í sjó
inn og kafar eftir æti. Hún er
ekki að ófyrirsynju kölluð
drottning, því svipur hennar
er tignarlegur.
Þvílílk lærtii í veðiniiniu. Þegtair
brimskaflarnir gengu á bergið
þeyttist öldufaldurinn upp í
60—70 metra hæð. Það var eins
gott að bólið var í skjóli fyrir
brimboðunum. Brimskvetturnar
komust í meiri hæð, en kofinn