Morgunblaðið - 06.11.1970, Síða 24

24
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 6. NÓVEMBER 1970
\
Hrúturinn, 21. marz — 19. april.
Ef þú gætir hófs, fer þessi dagur vel.
Nautið, 20. apríl — 20. maj.
Þú hefur svo gott hugarflug, að þú mátt alveg reikna meS því að
einliverjar hugmyndir þinar verði að veruleika.
Tvíburarnir, 21. maí — 20. júní.
Reyndu að bera þig upp við vini þina og kannski að koma ein-
hverjum samningum til ieiðar.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí.
Reyndu að slást við að halda i það, sem þú hefur handbært.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
Reyndu að vera á verðl gagnvart ýmsum breytingum, sem kunna
að verða í starfi.
Meyjan, 23. ágúst — 22. september.
I-cggðu talsvert á þig, og ef þú færð vel borgað, skaltu vinna vel.
Vogin, 23. september — 22. október.
Þú verður að leggja hart að þér likamlega.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
Viðgerðir og endurnýjun yfirlcitt, eru það sem þú þarft að snúa
þér að þessa dagana.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Þú býrð yfir meiri andlegum krafti nú, en endranær.
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar.
Þú átt annrikt, og því er rétt að skipuleggja. Þú gerir allt betur
en aðrir, þiggðu því enga hjálp.
Vatnsberinn, 20. janúar — 18. febrúar.
Þú hefur meiri kraft í dag, en haltu þig við sömu áform og í gær.
Fiskamir, 19. febrúar — 20. marz.
Vinir þínir geta verið hjálpsamir, en reyndu alls ekki að biðja neinn
líka upp, hálfringluð. Hann
sagði: — Ég skal fylgja yður að
lyftunni. Það er i leiðinni hjá
mér.
Hann gaf fullkomlega í skyn,
að hefði hann ekki átt leið þang
að, mundi hún hafa orðið að rata
sjálf. Gott og vel, henni líkaði
þetta vel. Hún kunni vel við
hann. Hún var ofurlítið hrædd
við hann, en kunni vel við hann
samt. Hann var líkastur snörp-
um vindgusti, sem kæmi utan af
hafinu. En eins og hún var þeg-
ar búin að sjá, gat hann líka ver
ið eins og fellibylur. Einhver
hafði sýnt honum tízkurit fyrir
karlmenn. Fötin hans voru lát-
laus og dökk, en sniðið var ekki
látlaust. Og nú sá hún að hárið
á honum var óþægt og hrokkið.
Og það voru víndlingablettir á
hægri hendinni.
Þau gengu saman eftir gangin
um milli ritvélaborðanna. Hér og
þar talaði hann við einhverja
stúlkuna um leið og hann fór
framhjá, lagði höndina á öxlina
á henni og sagði: — Hvernig
gengur, Betty? og við aðra sagði
hann kannski: — Hvernig líður
litla bróður? og við þá þriðju
sagði hann: — Ef ég fæ tíma til
þess i vikunni, ætla ég að líta
inn til hennar mömmu þinnar í
sjúkrahúsinu, Joan.
Og aðdáunin skein út úr aug-
unum, sem litu á hann, og Kat-
hleen fannst eins og tekið væri
fyrir kverkar sér.
Hann stóð hjá henni við lyft-
urnar. — Ef til vill eruð þér að
reisa yður hurðarás um öxl,
sagði hann, — en það skulum
við tala betur um á mánudaginn.
Lyftan kom upp, hann brosti
til hennar og hurðin féll aftur,
og hún seig niður í tómið. En
lyftur höfðu aldrei fyrr ruglað
fyrir hjartanum í henni, ekki
einu sinni töfralyfturnar í Em-
pire State. En hún hafði ákafan
hjartslátt. Hana langaði mest til
að hoppa og syngja.
Hún hugsaði með sér, um leið
og hún stillti hjá sér göngulag-
ið: Jæja, ég fékk að minnsta
kosti stöðuna!
Hún hafði enga þolinmæði til
að komast heim. Hún fór inn í
tóbaksbúð, og þar stóð hún í þef
illum simaskáp og hringdi heim.
Hún vildi, að foreldrar sínir
heyrðu þessi gleðitíðindi án taf-
ar.
— Ég er ráðin! sagði hún
sigri hrósandi, þegar móðir henn
ar kom í simann.
— Komdu strax heim og segðu
okkur frá því, sagði Marion.
1 neðanjarðarlestinni réð hún
það við sig, hvað hún ætlaði að
segja þeim.
Viðkunnanlegur maður. Hún
kunni vel við hann. Hann var
þver eins og múlasni, en heiðar-
legur eins og sólin sjálf. Hún
þóttist viss um, að hún mundi
kunna vel við starfið.
Nei, þetta var óþarflega lit-
laust og hrifningarlaust. En
sjálf var hún hvorugt. Hún var
einmitt altekin hrifningu, spenn
ingi og eftirvæntingu. Hún hafði
aldrei hitt mann á borð við Pat
Bell. Og annar hvor karlmaður,
sem hún hafði áður kynnzt, var
litlaus og hálfvolgur í saman-
burði við það, sem henni fannst
hann vera, eftir þessa andartaks
kynningu.
Eftir mánudaginn mundi hún
hitta hann á hverjum degi — í
hálfan sjötta dag í viku hverri.
m.
Það var verið að ryðja íbúð
Robertsfjölskyldunnar og koma
innanstokksmunum þeirra í
geymslu. Ibúðin var í einu af
fyrstu samvinnuhúsunum í borg
inni og Lawson Roberts átti
hana sjálfur. Jafnskjótt sem Kat
hleen hafði ákveðið að búa ann-
ars staðar, hafði hann ákveðið að
leigja ekki íbúðina út, heldur
lána hana einum skjólstæðingi
sínum, sem hafði misst allar eign
ir sínar fyrir nokkrum árum, en
var nú smám saman að rétta við.
En þar eð þessi skjólstæðingur
átti þrjá óþæga krakka, lagði
Marion nokkrar hömlur á greið-
vikni eiginmanns síns, með því
að koma undan vandaðasta
postulíninu og einstöku einka-
munum, sem henni voru sérlega
dýrmætir.
Hr. Roberts átti lítið en vand-
að safn bóka, sem geymt var í
sérstöku herbergi út frá hinni
eiginlegu bókstofu. Þetta her-
bergi kæmi Hitchensfjölskyld-
unni ekki að neinum notum,
hvort sem væri og því var það
aflæst og lykillinn fenginn í
hendur Kathleen, sem lofaði að
koma þangað öðru hverju og
þurrka ryk og lofta út og yfir-
leitt sjá um, að bókunum væri
óhætt. Og Hitchenshjónin, sem
voru orðin langþreytt á erfið-
leikum sínum, voru fegin að
losna við þessa ábyrgð.
Þannig hélt undirbúningurinn
áfram, og Kathleen, sem fór í
skrifstofu sína og heim aftur dag
lega, var svo spennt og hrifin að
hún fann minna til skilnaðarins,
en hefði hún ekki haft annað að
gera en núa saman höndum.
Milli verka var hún að flytja
ýmislegt dót sitt heim til Hönnu,
auk þess sem hún hjálpaði móð-
ur sinni og hafði þannig meira
en nóg að gera.
Robertshjónin sigldu af stað
einn laugardag um haustið, og
John og Mary, sem þurftu
að taka móti nýju hjónunum,
ætluðu að leggja af stað til
Englands í næstu viku. Kathleen
sat nú hjá foreldrum sínum í
vistlega skipsklefanum og barð-
ist við grátinn, en reyndi að
hrista það af sér með því að
skrafa um allt og ekki neitt.
Þarna var allt fullt af blómum
bókum, flöskum og hinum
óumflýjanlegu ávaxtakörfum.
Kathleen var að skoða þetta
og rakst þá á heljarstóran
blómvönd með spjaldi við, sem á
stóð: Pat Bell og hún kallaði
upp, steinhissa:—En fallegt af
honum!
—Mjög svo, sagði faðir
hennar, — og ég vona, að þú
þakkir honum vel fyrir það.
Þarna léku lúðrasveitir og
fólk kallaði hvert til annars, og
allir gangar voru fullir af fólki.
Þjónarnir þutu fram og aftur
með farangur og skrafandi fólk