Morgunblaðið - 30.12.1970, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 30. DESEMBER 1970
Hrúturiim, 21. marz — 19. apríl.
Frajnundan er erfiSur timi, en gleSilegur. Þú hefur melri starfs-
krafta.
Nautið. 20. apríl — 20. maí.
I»ú segir of margt. vegna þcss, aS þú álitur að fólk viti meira en
t>að í rauninni gerir.
Xvíburamir, 21. maí — 20. júní.
Það er ekki eins gagnlegt að ræða alvarlega saman í dag og a8
taka upp léttara hjal.
Krabbinn, 21. júní — 22. júlí.
í dag verður þér það ljóst, að aUt það fólk, sem þér er kærast' er
ekki endilega fullt áhuga hvað fyrir öðru.
Ljónið, 23. júlí — 22. ágúst.
Gerðu þér grein fyrir þvi, hver matar krókinn mest núna, og
snúðu dyggilega við honum baki.
Meyjan, 23. ágúst — 22. september.
Núna er ekkert að marka eðlisávísunina hjá þér, og tímaskynið úr
sambandi. Reyndu að velja þér rólegt fólk til að umgangast.
Vogin, 23. september — 22. október.
Því meira, sem þú segir, því erfiðara verður þér verk það, sem
þú átt fyrir höndum.
Sporðdrekinn, 23. október — 21. nóvember.
Þú færð aUt fram með prúðmennsku, en ekki ágengni og frckju.
Bogmaðurinn, 22. nóvember — 21. desember.
Þú getur fengið mikilvægasta fólkið til að vera á þínu bandi
Steingeitin, 22. desember — 19. janúar. I
Reyndu að gera þér grein fyrir þvi, að dagar eins og þessi hljóta
að vera nauðsynlegir, þótt fátæklegir séu, því annars væri aldrei
hátíð. Blandaðu þér sem minnst í mál annarra, og gættu hófs.
Vatnsberinn*, 20. janúar — 18. febrúar.
Dómgreind þín cr betri núna, einkum á fjárplógssviðum.
Fiskamir, 19. febrúar — 20. marz.
Fólk sleppir yfirleitt allri yfirborðsmennsku í dag, og gengur
beint að efninu.
Aðalumboð, Austurstræti 6, Reykjavik
Halldóra Ólafsdóttir, Grettisgötu 26, Reykjavík
Hreyfill, bensínsala, Fellsmúla 24, Reykjavík
Skrifstofa SÍBS, Bræðraborgarstíg 9, Reykjavík
Dregið U.janúar
ið virðingu fyrir þér. Það læt-
ur kannski í eyrum eins
og eitthvað gamaldags, en það
vill svo til, að það er satt. Ég
er þannig gerð og get ekki að
því gert.
— En ef ég bara gæti gert
þér skiljanlegt . . .
Hún svaraði kuldalega:
— Þú játar sjálfur, að það
sé eitthvað óhreint í sambandi
við þessa neðanjarðarbraut, að
eí þú undirbýður, verðirðu að
fóma einhverju eða einhverjum,
til þess að geta haft ábata af
þvi.
Hann var orðinn hvítur um var-
imar 'er hann svaraði: — Ég
viðurkenni ekkert og þetta er
ekki þannig . . . þú ert að vaða
reyk . . . það hefur einhver ver-
ið að kjafta einhverju í þig.
Hann reif í öxlina á henni og
sneri henni að sér. — Hver er
það?
Hann hafði nú aldrei treyst
neinum í fyrirtækinu til fulln-
ustu, en samt hefði hann getað
svarið, að allir væru hon-
um trúir.
— Enginn, sagði hún einbeitt.
Ég veit ekki, hvernig þú hefur
fengið þesga flugu, sagði hann.
Svo bætti hann við eftir and-
artaksþögn: — Var það MeClure?
— Vertu ekki með þessa vit-
leysu, sagði hún. — Hvern-
ig gæti hann vitað nokk-
urn hlut um þetta?
— Ég kann ekki við hann,
sagði Pat, — og hann ekki við
mig. Það ganga alltaf einhverj-
ar kjaftasögur um verktakafyr-
irtæki . . . Samkeppnin aflar
þeim fjenda. Hann gæti . . . Já,
einmitt. McClure . . hann hló
. . með öll kokteilsamkvæmin
sín og leikritin! Þetta er ekki
einu sinni hálfur maður
Kathleen! Jú, ég hef heyrt hann
tala og fólk tala um hann. Fall-
egur og fyndinn! Noel Coward
Ameríku! Hann yppti öxlum. —
Jú, einhver kallaði hann það
þegar ég hitti hann hérna i
fyrsta sinn. Hann mundi gera
hvað sem væri til þess að spilla
fyrir mér við þig — hann er
skotinn í þér en ekki í Hönnu,
það getur hver maður séð. Ég
hef alltaf vitað það, og mér var
alveg sama, að minnsta kosti
eftir að þú sagðist elska mig.
Það leyndi sér heldur ekki
þarna á gamlárskvöld. Jú, þetta
leikrit hans, sem þú lofaðir mér
að lesa . . .allt stútfullt af háum
hugsjónum! Og hvað hefur
hann upp úr þessu. Hvað hefur
hann haft gott af þeim? Jú,
hann lifir á þessari óveru, sem
kallinn lét eftir sig, étur á ann-
arra kostnað drekkur hjá öðr-
um, samkvæmisgosi fullur af
hálfköruðum vitleysishugdett-
um. Eins og bezt má sjá af þess-
um leikritum hans.
Hún sagði: — Þetta er ágætt
leikrit, Pat og auk þess heiðar-
legt. En hann á enga sök á
þessu. Hann veit ekkert um
þig eða fyrirtæki þitt.
— Nei, kannski ekki.
En hann mundi ekki þegja yfir
þvi, ef hann vissi eitthvað um
það, og vissi sig geta gert mér
bölvun með því.
— Þér er óhætt að sleppa
Paul alveg í þessu sambandi,
sagði hún þreytulega, það er
eingöngu okkar á milli.
— Hvað viltu þá, að ég geri?
sagði hann snöggt.
— Dragir tilboðið þitt til baka.
— Það er of seint, jafnvel þó
ég tæki það í mál. Ég held þú
sért alveg gengin af göflunum,
Kathleen. Gerirðu þér ljóst allt
fólkið, sem á afkomu sína undir
mér . . . og alla atvinnuna, sem
svona verk hefur í för með sér?
Hún sagði: — Ég var nú að
hugsa um skólahúsið.
Hann sagði reiðilega: — Var
það okkur að kenna? Eftirlitið
var búið að taka það gilt. Og
enginn drapst nema þessi varð-
maður.
— Það var þó að minnsta
kosti eitt mannslif, sagði hún. —
Og er nokkurt verk eins manns-
lífs virði?
— Það verða nú alltaf
slys við hvert einasta verk.
— Ég veit það. En stundum
til óþarfa. Ef þetta lága tilboð
þitt verður tekið og þú græðir ,
á þvi...
— Ég er nú ekki í þessu mér
til heilsubótar, Kathleen.
— Nei, það ertu ekki. Það er
yfirleitt ekki neitt heilsusam-
legt við það. Hún stóð upp og
leit niður á hann. — Við höfum
ekki neitt meira um þetta að
segja, svo að ég held það sé
bezt að þú farir.
Hann reis á fætur og gekk
eitt skref til hennar, og
tók hana í faðm sér. — Þú held-
ur það? sagði hann lágt, um leið
og hann kyssti hana á augun og
munninn.
— Slepptu mér, sagði hún
með erfiðismunum ... — æ,
slepptu mér . . . ég get ekki
almennilega hugsað.
— Það vil ég heldur ekki, að
þú gerir. Hlustaðu nú á. Þú
getur ekki látið mig fara svona.
Þú elskar mig, eins og ég elska
og þrái þig. Gleymdu þessu,
hvað kemur það okkur við?
— Það kemur okkur mjög við.
Hún var orðin náföl. Eftir
fyrsta ákafann hafði hún vanið
sig á að svara ekki atlotum
hans. Hún vildi ekki kyssa hann
á móti. Hún stóð þarna hreyfing
arlaus eins og stytta. Og þá
sleppti hann henni snögglega.
Hann sagði: — Þessu er ekki
hérmeð lokið, eins og þú veizt,
og svo gekk hann burt. Hún
stóð enn kyrr og horfði á hann
taka frakkann sinn í forstof-
stofunni og skella hattinum nið-
ur fyrir augu. Hún horfði
á hann opna dyrnar, án þess að
hreyfa sig.
Og svo lokuðust dyrnar á eft-
ir honum.
XIV.
Næsti dagur var miðvikudag-
ur. Kathleen var tilbúin að fara
í skrifstofuna, og var að drekka
morgunkaffið, þegar Hanna kom
inn til hennar. — Hjálpi mér!
sagði hún. — Hvernig ferðu að
þessu?
— Að hverju?
— Að fara svona snemma
á fætur. Alveg veit ég, að það
dræpi mig.
Kathleen hefði nú getað svar-
að því til, að þar sem hún hefði
sofið, hefði hún verið því fegn-
ust að geta farið á fætur. Hún
brosti. — Ég er nú orðin þessu
vön. Var gaman í samkvæminu.
— O, svona í meðallagi. Þess-
ar venjulegu fyllibyttur. Þessi
venjulegi herra, sem vill ræða
heimspólitikina við þig og dreg-
ur fram sína eigin kosti um leið
og hann athugar, hvað maður
hafi til sins ágætis.
— Var Paul þarna ?
Nei, hann stakk mig af og fór
eitthvað burt í vikutíma —
ætlaði líklega að fara að ráfa
um í skógunum. Hann frýs i hel
eða fær lungnabólgu. En nú
segist hann vera með seinasta
þáttinn og ekki vilja láta trufla
sig. En hann bað að heilsa . . .
En hvernig liður þér?
— Við borðuðum úti en kom-
um snemma heim, sagði
Kathleen. Hanna settist niður og
leit á hana. Hún sagði:
-— Lenti þér eitthvað saman
við þann elskaða?
- - Hvers vegna heldurðu það?
— Þú lítur svo vesældarlega
út. Og þú hefur verið að gráta.
— Já, ég er bjáni, sagði Kath-
leen — Eða er það ekki.
— Það verðurðu sjálf að
ákveða. En ég vona, að ekkert
hafi komið fyrir.
Hún vonaði það líka sjálf.
Hún bað til guðs, að ekkert
gæti komið fyrir til að spilla
samkomulagi þeirra Pats. Og sú
ósk hennar stafaði af ýmsu.
Fyrst og fremst þótti henni
vænt um Kathleen, og óskaði
henni alls hins bezta. En Hönnu
-jc FALLHUFA FLUCELDAR j< ELDFLAUCAR
-jc STJÖRNUFLUCELDAR BLYS
-)< STJÖRNULJÓS ROKELDSPYTUR
Málningaverzlun Péturs Hjaltested
Suðurlandsbraut 12
Sími 82150