Morgunblaðið - 16.04.1971, Blaðsíða 22

22
MORGUNBLAÐHÐ, FÖSTUDAGUR 16. APRÍL 1971
Brandur Þorsteinsson
- Minningarorð
1 dag verður til moldar bor-
inn Brandur Þorsteinsson,
Brandssonar fyrrverandi vél-
stjóra. Brandur var Vesturbæ-
ingur, fæddur 1925. Stúdent
varð hann 1945 og átti því 25-
ára stúdentsafmæli í júní síðast-
liðnum. Brandur er sá þriðji úr
þeim árgangi er látizt hefur á
þessu ári.
Brandur átti æskuláni að
fagna og var góður námsmaður.
Bar hann um margt af jafn-
öldrum sínum, söng ágætlega
og lék í skólaleikritum. Var
hann jafnframt umsjónarmað-
ur bekkjar síns. Líkamlega var
Brandur vel á sig kominn, stóð
flestum framar í hvers kyns
leikjum og íþróttum. Hafði
Brandur lifandi áhuga á vanda-
málum okkar kynslóðar og
stundaði nám sitt af kappi. Tók
hann að nema læknisfræði og
stóðst þar próf öll með prýði.
Ef spá hefði átt fyrir um örlög
þeirra stúdenta sem útskrifuð-
ust 1945 hefði víst engum dottið
annað í hug en að fyrir Brandi
lægi björt og gæfurík framtíð.
Það var á síðari hluta námsins
í læknadeild að sjúkdómur náði
tökum á Brandi. Ágerðist sjúk-
dómur hans, og varð að
lokum ekki við ráðið. Hvarf
Brandur af sjónarsviðinu fyrir
um átján árum, og hefur honum
verið hjúkrað á ýmsum stöðum
síðan. Langt er síðan Ijóst varð,
að Brandur ætti ekki aftur-
kvæmt til lífs og starfs. Allt
um það kom dauði hans nú á
óvart. Munu þó flestir unna
honum hvíldar að lokinni langri
og þungbærri sjúkdómsþraut.
Að leiðariokum verður fátt
sagt sem megnar að bæta harm
þeirrar fjölskyldu sem lostin
var svo átakanlega á vori lífs-
ins. Við skólasystkin Brands
sendum gömlum föður hans,
bróður og systrum fátæklegar
kveðjur okkar og þökkum þeim
liðna tíð. Þetta sómafólk umbar
okkur á unglingsárunum og
sýndi okkur vinsemd og hlýju.
Sá kross sem það hefur borið
er þungur, þann kross báru
fleiri, sem hugsað er til 1 dag.
Vonandi gefst þeim mikið sem
mikið er frá tekið, aðrar óskir
kunnum við engar, þegar
Brandur er kvaddur. Örlög
þessa vinar okkar munu lifa
með okkur siðari helming æví-
skeiðs. j
Brandur verður lagður til
hinztu hvíldar i kirkjugarðinum
gamla við Suðurgötu. Þar í ná-
grenninu lék hann sér drengur
og þar áttum við skólabræður
hans skemmtilegustu stundirnar
við umræður og framtíðarsýnir.
Þegar Brandur hverfur að lok-
um í móðurskaut minnumst við
RÚNAR HAFDAL
HALLDÖRSSON
Kveðja frá deildarbróður
Kæri vinur! Þar sem ég veit
ekki hvenær við munum hitt-
ast aftur, vil ég þakka þér fyr
ir þína allt of stuttu samfylgd.
Hún veitti mér gleði og mun
geymast mér í minni. Oft virð-
ist heimurinn grimmur og snögg
ir sviptibyljir dauðans rífa upp
t
Eigimmaður minn,
Jón Ólafsson,
Hringbraut 111,
andaðist að kveldi hins 14.
þ. m.
Fyrir mína hönd og bama
minna.
Aldis Ósk Sveinsdóttir.
fegurstu lífsins tré, en þessi er
leið mannsins, hvort sem hún
er stutt eða löng.
Þitt líf var bjart. Það er fyr-
ir mestu. Við, sem eftir lifum,
verðum að reyna með Guðs
hjálp að gera þínar glæstu von
ir um betri jarðneskan heim að
veruleíka. Frammi fyrir alvöru
lífs og dauða verðum við þögul,
lítum til himins og biðjum um
styrk. Boðskapinn um það, að
dáinn lifi, Guð sé til og um
bjartari heim áttir þú í hjarta
þínu. Þú ætlaðir að helga
Drottni líf þitt hér á jörðu og
færa heiminum fagnaðarboðskap
inn um Krist, náð Guðs, sem gef
ur öllum mönnmn æðra líf,
sem þiggja vilja. Þú yrkir ekki
fleiri ljóð hér í heimi. Nú sem-
ur þú Guði himneska dýrðar-
söngva.
Guð gefi, að sú trúarvissa
megi þerra tár ástvina þinna.
Frater in Christo.
Gunnþór Ingason.
t
Amma okkar og systir,
Þórunn Rögnvaldsdóttir,
Hjallavegi 52,
andaðist i Borgarsjúkrahús-
inu 14. apríl.
Þóriuin Axelsdóttir Kvaran,
Þórir Ólafsson,
■Jón Rögnvaldsson,
Kristinn Rögnvaldsson,
Rögnvaldur R. Gunnlaugsson.
t
Otför eigimmanms mins,
Kristmundar Sverris
Kristmundssonar,
fshússtíg 3, Keflavík,
fer fram frá Keflavíkur-
kirkju laugardaginn 17. apríl
kl. 3,00 e.h.
Fyrir mtoa hönd og annarra
vandamamna,
Sigríður Hjartardóttir.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, sonur og bróðir,
lézt af slysförum 7. aprll 1971.
JÓHANNES ÖRN JÓHANNESSON,
Seljavegi 31, Reykjavík,
Pyrir hönd ættíngja og vina,
Sigríður María Jóhannesdóttir.
Magnús Lýdsson
— Kveðja
Látinn er í Hafnarfirði góð-
kunningi minn Magnús Lýðsson,
49 ára að aldri. Er þar horfinn
af sjónarsviðinu hinn göfuglynd
asti drengur og prúðmenni hið
mesta, sem öllum vildi vei, er á
vegi hans urðu. Skapgerð hans
var þann vag háttað, að hann
heiisaði ávallt með brosi á vör,
enda maðurinn léttur i lund, þótt
veiklynöur viæri og ýmislegt hon
glæsilegs ungs manns með bjart
ar vonir, gáfaðs og glaðs drengs
sem varpaði birtu á líf okkar í
menntaskólanum.
Við drúpum höfði í þögn.
K.P.
um andstreymt i lifinu. Og aldrei
vissi ég til hann reiddist nokíkru.
sinni. Slíkum mönnum, þar sem
góðmennskan ræður ríkjum, er
gott að kynnast. Hins veigar
Magnús V.Magnússon
sendiherra - Minning
April er mánuður vorsins 1
Washington D.C., þegar grænk-
andi gróður jarðar ber vitni um
árstíðaskipti. Eitt fegursta
merki vorkomunnar eru kirsu-
berjatrén, sem standa i röðum
meðfratm Potomacánni, þar sem
springa út í leiftrandi blómum
fyrri hluta apríl. Fyrir þá sem
séð hafa er erfitt að ímynda sér
hugnæmari dýrðaróð til lífsins
en fegurð þessara blóma. Það er
því með trega í hjarta sem að
við horfum á kirsuberjablómin
fölna, og feykjast í burtu fyrir
vindi eða falla til jarðar innan
tveggja vikna. Trén stóðu í full
um blóma sunnudaginn 4. apríl,
þegar einn mætasti fulltrúi Is-
lands á erlendri grund, Magnús
V. Magnússon sendiherra í Was-
hington Iézt. Lát hans bar að
höndum I Arlingtonkirkjugarði
við Potomacána, þar sem trén
loguðu í fögrum blómalitum. Nú
þegar Magnús er lagður til
hinztu hvildar í íslenzka mold,
þá hafa blómin á trjánum föln-
að og óður þeirra til itfsins
hljóðnað. Við erum minnt enn
einu sinni á hina eilifu hringrás,
þar sem skiptast á skin og skúr-
ir, upphaf og endir einstaklings
ins, en þar sem lífið heldur
áfram.
Magnúsi V. Magnússyni hlotn-
aðist sú gæfa að falla frá góðu
dagsverki sem fulltrúi Islands í
ábyrgðarmestu embættum lands-
ins erlendis. Þó að hann væri
enn á bezta starfsaldri þegar
hann féll frá, þá stendur þjóð
hans í þakkarskuld við hann fyr
ir ævistarfið, sem aðrir munu
vafalaust gera gleggri skil. Við
íslendingar og vinir íslands í
Washington og nágrenni fengum
mörg tækifæri til að kynnast
þeim hjónum Magnúsi og Guð-
rúnu eftir að Magnús tók við
embætti sínu hér fyrir tæpum
tveimur árum. Voru þau kynni
öll hin ánægjulegustu, hvort sem
var á heimili þeirra eða utan. í
heimboðum þeirra hjóna var veitt
af heilum huga, og mátti þá
glöggt sjá hversu mikil stoð
Magnúsi var í sinni glæsilegu
eiginkonu, frú Guðrúnu.
Stuttu eftir að Magnús flutti
með fjölskyldu sina til Washing-
ton, var stofnað íslendingafélag
fyrir íslendinga og vini lands-
ins í Washington og nágrenni. Á
stofnfundi félagsins, 9. október
1969, voru þau Magnús og Guð-
rún kosin heiðursfélagar, og
lögðu þau hinu nýstofnaða félagi
lið sitt í hvívetna. Þegar leiðir
skilja, þá er okkur ljúft að minn
ast góðra samverustunda á heim
ili sendiherrahjónanna og utan.
Ein slik stund var aðeins þrem-
ur vikum fyrir fráfall Magnúsar,
þegar þau hjón voru heiðursgest
ir á þorrablóti Islendingafélags-
ins. Þar hélt Magnús ræðu und-
ir borðum og tók fullan þátt I
gleði kvöldsins. En á skammri
stundu skipast veður í lofti,
blómin fölna og lifsþráðurinn
brestur. Fyrir hönd íslendinga-
félagsins í Washington D.C.
kveð ég Magnús V. Magnússon
og færi frú GuÖrúnu, dætrum
þeirra og öðrum vandamönnum
innilegar samúðarkveðjur.
Gunnar Tómasson.
skiptust á skyn og skúrir i lítfi
Magnúsar, eins og reyndar
flestra annarra, sem vafalaust
hafa haft sín áhrif á hans við-
kvæmu liund og skapgerð. Hann
var maður hrekklaus með öllu
og litt fyrir að láta á sér bera
eða trana sér fram í lífimu, eins
og kaiiað er. Og vafalitið hefur
hann liðið eittJhvað fyrir það. En
hjartalagið var gott, og góðhug
bar hann til allra, sem er ekki
minna virði.
Magnús varð fyrir þvö mikla
áfalli og sorg að missa fööur
sinn þegar hann var drengur að
aldri, en hann var einkasomir
foreldra sinna. Var það mikil
harmur, sem efalaust faefur haft
mikil áhrif á ungan dreng með
viðkvæma lund. Hann kvæntist
aldrei og bjó hjá móður sinni,
Guðrúnu, þar til hann lézt. Voru
þau einkar samrýmd, enda
Magnús hennar eina barn og
augasteinn. Hann varð bráð-
kvaddur að heimili þeirra við
Ölduigötu og var jarðsunginn fré
Hainarfjarðarkirkju s.l. þriðju-
dag.
Magnús Lýðsson átti heima í
Hafnarfirði alla tið og gekk þar
í Flensborgarskóla þegar hann
hafði aldur tö. Þá stundaði hann
nám í píanóleik nokkur ár, enda
hafði hann næmt eyra fyrir mús-
ík. Var hann undirieikari fyrr á
árum og lék á píanó við
hin ýmsu tækifæri. Þakka ég
honum nú að ieiðarlolkuim vdnátt
una oig ánsegjustundimar við
píanóið. — Og loks votta ég móð
ur Magnúsar og öðrum ættingj-
um mina innilegustiu samúð. —
Blessuð sé minning hans.
Guðm. Eyþórsson.
SVAR MITT
EFTIR BILLY GRAHAM
ÉG er í söfnuði, þar sem notaður er „bænabekkur". En
ég hef horft á yður í sjónvarpi og tekið eftir, að þér notið
ekki „bænabekk". Er svo að skil.ja, að þér hafið ekki trú
á því, að menn krjúpi á kné í návist Drottins?
ÉG trúi á sanna iðrun og á að krjúpa á kné í návist
Drottins. En á hinum stóru samkomum okkar eru
þeir afar margir, sem koma fram, og það yrði erfið-
leikum bundið að koma fyrir svo stórum „bænabekk",
sem nægði öllum þeim þúsundum. Aðalatriðið er, að
við beygjum „hjartans kné“, og ég trúi því, að það sé
unnt, þó að við séum ekki beinlínis á knjánum. Á hinn
bóginn trúi ég því líka, að menn geti kropið við altari
úr tré, án þess að þeir beygi „hjartans kné“. Þegar
áheyrendur mínir eru hæfilega fáir, bið ég þá oft að
krjúpa. Þannig var t.d. á Heimstrúboðsþinginu í Eerlín
á dögumnm, á lokasamverunni, að ég bað fulltrúana
tólf hundruð að breyta stólum sínum í „b3enabebk“,
játa syndir sínar og helga sig Jesú Kristi að nýju. í>að
var hrífandi sjón — og minnti á hvítajsunnuna — að
sjá kristna leiðtoga frá hundrað þjóðum, krjúpandi
(suma grátandi) saman og biðja þess, að Guð fyllti
þá af anda sínum, svo að þeir mættu vera hæfari vott-
ar Krists í þurfandi heimi Jó, ég hef trú á „bæna-
hekknum“, en það er afstaða hjartans, sem alit veltur á.