Morgunblaðið - 06.05.1972, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 6. MAÍ 1972
SAGAIM
JVITUG ^
.STULKA
OSKAST.
1 þýðingu Huldu Valtýsdóttur.
hann hafði teygað nægilega
andagift úr listaverkinu, sagði
hann:
„Ég veit nú ekki, hvernig ég
á að koma oiðum að þvi, en seg-
ið mér: Er svo komið, að brezka
þjóðin stefni að algeru siðferðis-
legu stjórnleysi?"
„Nei, ætli það,“ sagði ég óg
reyndi að láta ekki mikið á því
bera, hvað mér létti. „Satt að
segja gef ég mér ekki mikinn
tíma til að velta þeim málum fyr
ir mér. En þó held ég, að gaml-
ar venjur, fjölskyldubönd og
viss agi standi það föstum fót-
um i þjóðlífinu að nægilegt sé til
að fleyta okkur yfir þetta tima-
bil. Þér gerið ef til vill of mik-
ið úr framferði vissra hópa hér
í suðvesturhluta landsins."
„Má vera. Má vera að ég geri
mér óþarfa áhyggjur. Hafið þér
nokkuð hugsað til þess að kvæn
ast Vivví? Ég á ekki við, hvort
þér hafið tekið ákvörðun
um það. Ég hef engan rétt til að
spyrja um það, og mér kemur
það ekkert við. Ég á bara við,
hvort yður hefur dottið það í
hug?“
Ég var viðbúinn þessu. „Nei,
eiginlega ekki. En það er ekki
vegna þess að neitt sé ábóta-
vant við Vivienne. Það er af per
sónulegum ástæðum. Mér finnst
. . . þegar ég hugsa um þau
ósköp, sem fólk getur kallað yf-
ir sig . . .“
„Þér fyrirgefið þótt ég segi
það, en fjarskalega er það
margt, sem þér gefið yður ekki
tíma til að hugsa um. Vísinda-
skáldsögur, trúmál, hvort við
stefnum að siðferðilegu stjórn-
leysi, hvort þér ættuð að kvæn-
ast Vivví eða einhverri annarri,
svo nokkuð sé nefnt. Þér hljót-
ið að vera afar önnum kafinn . . .
1 starfi yðar. Það eru vissulega
til menn, sem hafa gert tónlist-
ina að eina markmiðinu í lífi
sínu . . . jú, jú, Bach, Mozart
og Mendelsohn. En þeir voru
lika allir . . . nú, jæja, þarna
kemur Vivví með kaffið."
Vivienne rétti okkur bollana
án þess að líta í áttina til mín.
Á meðan við drukkum það, fór
Copes að tala um syni sína og
gaf mér um leið nægilegar upp-
lýsingar til þess að ég gæti
fylgzt með. Hann rétti mér
myndir af eldri syninum og fjöl-
skyldu hans og lýsti fyrir Vivi-
enne síðustu heimsókn sinni til
hans. Ég fletti myndaalbúmi með
gömlum myndum úr sumarleyf-
um og lék mér að því að þekkja
Vivienne á ýmsum aldursskeið-
um. Ég sá, að hún var hvorki
lík föður sinum eða bræðrum í
útliti. Henni hlaut þá að kippa
i móðurkynið. Já, því ekki?
Loks sagði Copes, að hann
ætti von á einhverjum yfir-
djáfcna í bítið næsta morgun og
leyfði sér því að reka okkur á
dyr. Því var ekki andmælt. Ég
afþakkaði boð um strætisvagna
miða og bað hann að hringja
fyrir mig í leigubíl. Síðan
kvöddumst við með virktum. 1
leigubílnum var ekkert skilrúm
á milli bílstjórans og farþega og
bílstjórann skorti mjög á ratvísi.
Þess vegna varð lítið úr samræð
um okkar Vivienne á leiðinni.
Klukkan var fimm mínútur yfir
ellefu, þegar við komum heim til
mín. Hún sagðist ætla að laga
té. Ég fór á eftir henni fram í
eldhúsið.
„Ertu reið?"
„Já, dálitið. Eða var það. Ég
er að jafna mig."
„Hvers vegna?"
„Þér fannst lítið til um
pabba."
„Viv, því segirðu þetta? Ég
skal viðurkenna, að hann kom
mér dálítið óþægilega á óvart
einu sinni eða tvisvar, en það
er bara hans máti. Mér fannst
hann mesti prýðismaður. Og
skemmtilegur í viðræðum."
„Prýðismaður. Skemmtilegur."
Hún skellti lokinu á ketilinn og
setti hann í samband. „Já, var
það ekki?"
„Ég skil ekki, hvað þú
átt við.“
„Þetta er hvað þig snertir.
Annað ekki. Þú nenntir ekki að
skiptast á skoðunum við hann."
„Það er ekki rétt. Við rædd-
um vítt og breitt um marga hluti
og ég ræddi við hann, það sem
hann vildi ræða. Nema um bræð
ur þína, en af eðlilegum ástæð-
um gat ég ekki tekið þátt í þeim
samræðum."
„Þú ræddir ekkert við hann.
Þú lézt hann bara tala og hafðir
gaman af og hugsaðir með þér,
hvað þetta væri skrítinn karl,
furðufugl, skrafskjóða og þorsk
haus. Þú leikur þetta lika við
mig. Þess vegna kannaðist ég við
það.“
„Finnst mér þú skrafskjóða
. . . eða furðufugl? Þú hlýtur
að . . .“
„Ekki kannski það, en þér
finnst ég skrítin, undarleg, af-
brigðileg. Ekki viljandi, heldur
bara végna þess að ég er þann-
ig gerð. Skringileg. Stundum
horfir þú á mig eins og ég sé
skemmtiatriði í sjónvarpinu.
Hlægileg."
Ég tók lokið af tekatlinum.
„Já, stundum finnst mér þú smá-
skrítin. En aldrei hlægileg eða
lítilmótleg. Það er eitt af þvi,
sem mér þykir vænt um í fari
þínu og fylgir þvi, þegar manni
þykir vænt um einhvern. Þú
hlýtur að vita það. Sá,
sem aldrei er smáskrítinn nema
viljandi, er viðundur, en ekki
hinn. Og þetta finnst mér eiga
sérstaklega við um konur. Hvað
segir þú um þetta sjálf? Um
karlmenn? Er ég aldrei smáskrýt
inn, án þess að ég sé það að yf-
irlögðu ráði?"
„Jú."
Mér létti minna við þetta svar
en ég ætlaðist til, en
ákvað strax, að spyrja ekki
hvernig og hvenær ég væri
einna helzt smáskrítinn.
„Jæja, þarna sérðu."
„En mér finnst það ekki vera
neitt höfuðeinkenni þitt.“
„Það finnst mér heldur ekki
um þig. Þú veizt, hvað mér
finnst aðallega til um þig. Ekki
það eitt, en aðallega."
„Og hvað er það?“ Tónninn
var orðinn mildari.
Ég var í miðju kafi að út-
skýra það fyrir henni, þegar suð
an kom upp á katlinum. Hún
sneri sér undan eins og annars
hugar og sagði:
„Doug, stundum verð ég and-
vaka, ef ég drekk te á þessum
tíma sólarhringsins. En þú?“
Hún leit ekki á mig en gekk
út úr eldhúsinu. „Te er líka
drukkið til hressingar, en ekki
til að róa mann.“
„Já, rétt," saj ði ég. Ég féll
strax fyrir þessu nýja tilbrigði í
sambandi við tedrykkjuna. „Það
gerir koffeinið í því.“
„Er það?“
„Já. Það er vist meira koff-
ein í einum tebolla en kaffibolla.
Það er undarlegt en víst satt."
„Elsku Douglas . . .“
Síðar lagaði ég teið og okkur
tókst báðum að sofna, áður en
koffeinið var farið að verka.
8. kafli.
„Pigs-out“-hljómleikarnir.
Næsta kvöld skyldi frum-
flytja „Upphafningu númer 9".
Ég hafði lofað Roy að hitta
hann í Craggs-klúbbnum klukk
an hálf níu. Þar ætluðum við að
fá okkur drykk og síðan átti ég
að fylgja honum í hljómleikasal-
inn, sem þó var enginn hljóm-
leikasalur heldur aflóga
geymsluskáli fyrir sporvagna.
Þar höfðu á síðustu árum farið
fram margs konar fjöldasamkom
ur til að koma á framfæri t.d.
tímamótamarkandi nýjungum,
gera samþykktir gegn ríkjandi
þjóðskipulagi og skipuleggja
óeirðir. Áður fyrr var það föst
venja hjá Roy að snæða kvöld-
verð snemma þann dag sem
hann átti að koma fram opin-
berlega með hljómsveit. Þau
Kitty buðu þá tveimur eða þrem
ur úr hljómsveitinni ásamt kon-
um þeirra og einum eða tveimur
nánum vinum til málsverðarins.
Af skiljanlegum ástæðum varð
ekki af slíku í þetta sinn. Ég sá
það líka, þegar ég kom að hon-
um í skotinu sínu hjá Craggs,
að ekki var neinn kvöldverður
á dagskránni. Fyrir framan
hann á borðinu stóð stórt glas
með mahonílitum vökva. Það var
viskísjússinn, sjálfsagt einn af
fleirum, sem komu í staðinn fyr-
ir þetta eina glas af léttu víni,
sem hann var vanur að veita sér
fyrir hljómleika. Mér létti að
vísu, þegar ég sá fiðlukassann
við hlið hans. Það var líka föst
venja hans að hafa hann í sjón-
máli þann dag. Hann stóð á fæt-
ur um leið og ég kom og ýtti á
bjölluhnapp.
„Jæ, Duggers. Hvað segirðu
um kampavínsglas? Þér finnst
það gott, er það ekki? Ef hægt
er þá að segja að þér finnist
nokkuð slíkt gott. Sagðistu vera
búinn að borða? Viltu ekki einu
sinni samloku eða eitthvað?“
DANA-SETTID
dS
Q Simi-22900 Laugaveg 26
velvakandi
£ Að glepjast af
kommúnisma
Mig langar að þakka Stein-
grimi Davíðssyni fyrir grein
ina, sem hann skrifaði i sunnu
dagsbl. Ekki skil ég hvernig Is
lendingar, þessí litla þjóð, læt
ur giepjast af kommúnisma, og
af þessum fámenna hópi æs-
ingaseggja, en þeir vita sem
er, ef hamrað er nógu oft þá
siast þetta smátt og smátt.
Ekki er raunar von á góðu
þegar fjölmiðlarnir eru undir-
lagðir rauðu linunni — útvarp
og sjónvarp. — Það er orðið
alveg sama hvort það eru frétt
ir, erindi, sögur, Ijóð, að mað-
ur tali nú ekki um flytjend-
urna. Obbinn af þessu fólki
fylgir „réttri línu“.
Nú er 1. maí liðinn og viti
menn, í fyrsta skipti sáust eng
in kröfuspjöld. Vinstri stjórn
er við lýði og þeim er fylgt
blint í sjóinn.
Það var skammgóður vermir
að fá sjálfstæði frá Dönum,
þegar Islendingar eru orðnir
svo latir að iáta aðra hugsa
fyrir sig, og láta síðan teyma
sig á asnaeyrunum.
0 Þurrir ostar
Getur einhver svarað því
hvernig stendur á því að allt-
af er þetta undarlega óbragð
af undanrennunni svo-að hún
er nær ódrekkandi. Kemur
þetta úr einhverjum vélum?
Og osturinn — sama hvort
það er 30 eða 45%, hann
er eins og þurrt pappírsblað,
að ég tali nú ekki ógrátandí
um Tilsitterinn og Ambassador
inn, eins og hann er mikið sæl-
gæti, þegar rétta bragðið næst.
En hann er farinn sömu leið.
Þurr og bragðlaus. Að vísu er
hægt að fá sterkan og bragð-
mikinn ost, ef maður gerir sér
ferð inn í Ostasölu. Þetta
finnst mér samt ekki nógu gott,
það er ekki nóg að setja bara
mismunandi nöfn á umbúðirn-
ar og hafa svo sama þurra inni
haidið i þeim.
Ein úr Vestiirbænuni."
0 Erfitt um
unglingavinnu
Mig hefur alltaf langað til
þess að skrifa þér og læt ioks
verða af þvi.
Þannig er mál með vexti að
ég fæ hvergi vinnu. Ég er
15 ára stúlka, sem er að ljúka
skyidunámi núna eftir tæpan
mánuð.
Þar sem ég er 15 ára og vel
fær í ensku hélt ég að ég
fengi nægilega vinnu hjá ein-
hverju fyrirtæki. Um leið og
farið er út í atvinnuleit tekur
fólk eftir þvi að það er í raun
inni hvergi hægt að fá vinnu
nema í gegnum klíku, ekki
einu sinni i frystihúsi. Þar
fékk ég einmitt vinnu, en bara
af því verkstjórinn var í sömu
ætt og eitthvað af mínu skyld-
fólki.
Ég á aðeins tvo vetur eftir
þá er ég búin með gagnfræða-
skólann, þess vegna er ég far
in að hugsa um framtíðina. Ég
hef hugsað mér að verða fóstra
og það hafa 2 af mínum vin-
konum einnig hugsað sér.
Þær komust að á barnaheimili
upp i sveit ásamt 3 öðrum, en
ekki ég. Pabbi einnar stelpunn
ar „reddaði" þeim um þetta.
Lítil börn dýrka ég og hef allt
af gert. En kemst samt ekki að.
Núna er ég ekki talin barna
leg heldur frekar fullorðinsleg
eftir aldri svo það ætti ekki að
vera þess vegna sem ég kemst
hvergi að, þótt ég komist
á flesta skemmtistaði. Ég er al
ger bindindismanneskja svo
ekki skaðar óregla.
Ég er meira að segja búin að
auglýsa og ein kona hringdi til
að vita hvort ég vildi passa
börn rétt undir fermingaraldri.
Jæja að lokum getur þú
nokkuð bætt úr þessu fyrir
mig með því að birta þetta
bréf.
Að lokum er hér nafn mitt
og símanúmer ef einhver væri
svo góðhjartaður að hjálpa
mér úr þessum vanda.
Virðingarfyllst.
Þtiríöur Jóna Kristjáns.
Simi 35896.
Símanájner okkar or 86511
Oliwelll ÖMBOÐIÐ
SKRIFSTOFUTÆKNI HF.,
Laugavegi 178.