Morgunblaðið - 18.10.1972, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 18. OKTÓBER 1972
SAGAIM í frjálsu riki eftir VS. Naipaul
í þýðingu
Huldu Valtýsdóttur.
ur. Ég ætla að fá súpuna. Þeir
komu hingað oft. I hópferðum
frá Frankfurt. En ég varð þvi
miður að hætta að taka á móti
þeim.“
Ætli þeir hafi ekki frekar
hætt að komá, hugsaði Bobby.
„Þeir átu mig út úr húsi,“
sagði ofurstinn. „í bókstaflegri
merkingu. Við höfðum hér hlað
borð um hádegið handa gestum,
sem aldrei skyldi verið hafa. í>að
skyldi enginn bjóða Ungverjum
upp á. Þeir telja það skyldu
sína að borða allt upp til agna
af fötunum. Og hver og einn
heldur að nýsaltaða svinakjöts-
stykkið sé ætlað honum einum.
Það var oft troðningur við borð
ið og einu sinni lentu tvær kon
ur í slag. Nei, nei, burt með hlað
borðið um leið og sést hilla und
ir Ungverja. Svo er ráðlegast að
standa við dyrnar um leið og
þeir koma og segja: „Hér er ná-
kvæmlega skammtað á diskana
í dag, herrar mínir.“
„Þeir eru miklir matmenn,"
sagði Linda.
„Eins og Belgíumennimir.
Það eru nú karlar í krapinu,
iss. Þeir komu hingað oft í hóp
um yfir vatnið. Það má þó segja
þeim til hróss að þeir kunnu
vel að meta gott rauðvín. Að
vísu er það sjaldséð hérna nú
orðið. En það má líka segja
að þeim sé um að kenna, hvern-
ig komið er hérna." Hann band
aði með hendinni í áttina að vír
netinu fyrir gluggunum, myrkr-
inu úti og vatninu. „Þeir héldu
að hingað gætu þeir komið frá
sinu litla landi og ausið hér af
einhverjum allsnægtabrunni og
þyrftu ekki framar að vinna
handtak. Bara njóta lífsins. Ein
konan sem kom hingað rétt fyr-
ir umskiptin sagði til dæmis við
mig: Nú þetta land er okkar
eign. Kóngurinn gaf okkur það.
Þér hefðuð átt að sjá, hvernig
þeir voru búnir að búa um sig
þarna fyrir handan vatnið, stór
einbýlishús höfðu þeir byggt
sér, hallir og einkasundlaugar.
stórkostlegt. Eiginlega skiptast
þeir í tvo þjóðflokka ...“
„Flæmingja og Vallóna," sagði
Linda.
„Já, en réttara væri að þeir
hefðu nafnaskipti. Vallónarn-
ir ættu að vera feitari en þeir
eru frekar holdgrannir og fín-
legir í sér. Flæmingjar ættu
að vera grannir, en eru feitir.
Hafið þér nokkum tíma séð
Flæmingja við matborðið? Þeir
panta matinn klukkan tlu og
koma svo klukkan sjö. Klukk-
an sjö. Þá fara þeir að drekka.
Bara til að verða nógu svang-
ir. Klukkan átta eru þeir orðn-
ir sæmilega hungraðir og narta
velvakandi
Velvakandi svarar i síma
10100 frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
• 20.000.000.000 og
„hin leiðin“
Skattþegn skrifar:
„Þegar vesalingur slettir
skyri á forráðamenn þjóðar-
innar, fyrir augum lögreglunn
ar, er hann réttilega fluttur á
sjúkrahús til geðrannsókn-
ar. En hvað rneð forráðamenn-
ina sjálfa, sem með fögrum lof-
orðum um „hina leiðina" hafa
komizt til vaida? Þurfa þeir
engrar athugunar við? Vita
þeir ekki um fámennið hérlend
is og um hnattstöðu Islands,
þar sem hrakviðri, mánuðum
saman, sumar eða vetur, getur
gert frátafir í allri sjálfsbjarg
arviðleitni. Nú ætlar nýja
stjómin að leggja gjöld á þjóð
ina, sem á árinu 1973 eiga að
nema 20 milljörðum. Þessi tala
fer fyrir ofan garð og neðan
hjá flestum mönnum eins og
fjarlægðimar sem taldar eru i
ljósárum í himingeimnum. 20
milljarðar eru víst 20 þúsund
milljónir eða í tölum
20.000.000.000. Nú er höfðatala
Islendinga um það bil 200.000.
Strikum því fimm núll aftan af
hvorri tölu, þá koma út 2 Is-
lendingar með skattabyrði
upp á 200 þúsund krónur, eða
með öðrum orðum eitt hundrað
þúsund krónui á hvert manns-
barn í landinu, að meðtöldum
hvítvoðungum í vöggu, skóla-
bömum og öldruðu fólki, sem
hætt er að vinna, og dvelur
annað hvort í heimahúsum eða
á elliheimilum. Þannig er
hverri fimm manna fjölskyldu
gert að greiða ríkinu litla hálfa
milljón króna á þvi herr-
ans ári, sem nú fer í hönd.
Loksins er komin skýring á
því hvert „hin leiðin" liggur.
Er nokkur furða þótt þjóðin
spyrji, hvort þessir landsfeðui
þurfi ekki rannsóknar við?
Skattþegn."
Velvakanda finnst vanmátt-
ur stjómarherranna vera svo
augljós, að ekki sé þörf
á neinni rannsókn. Slík rann-
sókn myndi m.ö.o. ekki leiða
neitt í ljós, sem ekki var vit-
að áður. Þó má bæta því við,
að upphæð sú, sem fimm
manna fjölskyldu verður gert
að greiða í opinber gjöld á
næsta ári mun nema um
625.000 krónum, en ekki
500.000 krónum, eins og bréf-
ritari segir.
• Biðskýli og gangbrautir
vantar við Reykjavíkur-
veg í Hafnarfirði
„Heil'l og sæll Velvakandi
góður!
Langt er nú um liðið síðan
ég hef sent þér línu,
enda pennalöt með afbrigðum,
en nú er mikið í húfi. Mig lang
ar til að fá birt bænabréf til
forráðamanna strætisvagnanna
okkar hér í Hafnarfirði. Þann
ig er mál með vexti að við er-
um anzi margar sem notum
„strætó“ (innanbæjar) i vinn-
una og vinnustaðurinn er hið
nýja iðnaðarhverfi, sem risið
er upp hér í Hafnarfirði, en
þar vantar tilfinnanlega við-
komustað fyrir vagnana okk-
ar. Þegar Norðurbær byggðist
upp, var sá sem næstur okkur
var færður þangað — nær
bænum en verið hafði, en sá
sem var í Engidalmum er kom-
inn inn á Hraunsholtið. Bæn
in er því: Biðskýli þarna á
milli. Eins og nú er göngum
við frá Norðurbænum á vinnu
stað 5—10 mínútna gang.
Á þessum kafla Reykjavikur-
vegarins er engin gangstétt, að
eins örmjór stígur báðum meg-
in götunnar, en stígurinn er
eins og gömul kúagata, t.d.
geta tvær manneskjur ekki
gengið þar samsíða. ÖðrUm meg
in er stanzlaus bílastraumur,
en á hina hliðina er urð og
grjót og engin gangbraut yfir
götuna. Þama hafa orðið slys.
Við gætum náttúrlega gengið
um og safnað undirskriftum
eins og pósturinn, en vonandi
nægir þetta, — að minnsta
kosti spirar vonin í hjörtum
okkar vinnandi kvenna. Haldi
einhver að þetta séu ýkjur, þá
ætti sá hinn sami að ganga
þennan spöl í roki og rigningu
(íslenzku veðurfari), — rign-
ing ofan að og slettur frá bíl-
unum frá hlið.
Ein af þeim, sem vinna þarna.“
• Kúnstin að skennnta sér
Ágæti Velvakandi.
Mikið hafa íaugardagsböllin
breytzt frá laugardagskvöld
inu á Gili. Hvort það er bind-
inu að kenna, sem menn eru
skikkaðir til að hnýta um sig
áður en stigið er inn í
einhverra fimm fjölmennustu
dansstaða Reykjavíkur, veit ég
ekki. Hitt er annað mál, að
bindiskrafan kemur manni hjá
kátlega fyrir sjónir, þeg-
ar fyrsta flokks dansstað-
ur hvað snertir húsnæði, þjón
ustulið, sem margt hvert hefur
elzt með virðuiegu hóteli, og
hljómsveit í fyrsta klassa,
breytist upp úr hálfeMefu, í
fjósaball af verstu sort — þar
sem borð tolla vart á sama stað
stundinni lengur, manneskjur
eru riðandi á dansgólfi,
slangrandi, dettandi eða lagzt-
ar fyrir. Það er óhægt um vik
fyrir tvo dyraverði að varpa
út fjögur hundruð manns —
enda kemur það engum að
gagni nema ótindum vasaþjóf-
um, séu þeir til í Reykjavík.
Einhver sálarkreppa er komin
í vinmenningu okkar borgar-
búa. — Hún er á hraðri nið-
urleið.
Það er leiðinlegt að sjá eldra
fólk drukkið — sök sér þótt
það geti ekki talað lengur, þvi
það sem vel'tur ósjálfrátt upp
úr þvi, er tóm vitleysa, um það
sjálft eða náungann. — Öllu
verra er, þegar það get-
ur hvorki séð eða staðið leng-
ur. Slíkt forskot út á dauð-
ann er sú generalprufa, sem
æfast mætti í einrúmi. En nóg
með okkur, „gamlingjana“. Það
er unga fól'kið, sem ég vildi
vikja nokkrum orðum að, ung-
mennin, sem fyl'la staði eins og
Klúbbinn, Röðul, Þórskaffi,
Sögu og Hótel Borg. Og þau
tilheyra engum sérhópi innan
samfélagsins, því ég reikna
með, sé tekið meðaltal, að einn
yngri meðlimur annarrar hverr
ar fjölskyldu í Reykjavík
sæki dansstað á laugardags-
kvöldi.
Ég ræddi lítillega við tvær
stúlkur, sem nýlokið hafa
skóla, á einum skemmitistaðn-
um og þær sögðu:
„Það er ekkert hægt að gera
annað en drekka. — Hér eru
allir fulir". Og þær héldu inn
á barinn — sem reyndar er
eina athvarfið, ásamit gangi eða
klósetti þeirra vínlausiu, fyrir
þá, sem vilja hlusta á sjálfa
sig hugsa. Sumar hijómsveitir
ERUÐ ÞÉR EINN ÞEIRRA SEM VILJA
ANNAÐ EN ÞAÐ SEM ALLS STAÐAR FÆST?
GOTT OG VEL:
í dag og á morgun getið þér valið á milii 15
ólíkra svefnherbergissetta, sem aldrei hafa
sést hér á markaðnum fyrr. - Aðalgerðirnar
eru þrjár, og rúmin, snyrtiborðin, spegla-
rammarnir og kommóðurnar koma í eik og
hnotu og máluð hvít, græn og rauð.

TT
r>c3i

1» i

i
Simi-22900 Laugaveg 26
eru með svo háttstillta magn-
ara, að mann grunar, að þær
séu í einhvers konar náttúru-
legu kompaníi við myrkrahöfð
ingjann, um að trylla
mannskapinn.
Það er hörmulegt að horfa
upp á æskuglatt, heilbrigt fólk
missa sálina úr andlitinu á sér
á einni kvöldstund!
Nú er það ekki á minu færi
að finna orsök þeirrar siðlausu
dryífkju, sem tíðkast orðið
í svo ríkum mæil, og er öllum
viðkomandi til meira og minna
tjóns — því að drekka vin-
anda, án þess að kunna að bera
áhrifin, er eins og að aka bíl,
án þess að geta það, eða éta
meira en líkaminn getur borið.
Og vissulega finnur fólkið, sem
heima situr, og ekki má vamm
sitt vita í tóbaki og brennivíni,
enga lausn á vandanum, enda
ekki á færi þeirra meðborgara,
sem svo hafa rammhnýtt sig í
prívatsjálfsvirðingu, að hætta
sér tæpast út fyrir húss-
ins dyr, af ótta við að renna í
slyddunni niður Bankastræti,
nærstöddum til hláturs, og spé
hræðslu sjálfra sín til
ævarandi skelfingar.
Hér þarf áð koma til ein-
róma samstaða hjá þjóðinni,
eins og í landhelgismálinu. Það
er skömm að vera fullur — á
þann óviðurkvæmilega hátt,
sem einkennir alltof sitór-
an hliuta þjóðarpartsdns, sem
neytir áfengis opinberlega,
en er að öðru leyti, dags dag-
iiega, í sínu l'ífi og starfi, sjáltf-
ráfet. Hvernig fólk ber vín imn-
an síns húss, er amnar hand-
leggur. Þar elur hver upp sjálf
an si'g eða sin börn.
Guðrún Jakobsen.
veit hva5 það Viil. í mörgum til-
fellum kostar það peninga. Inn-
stæBa I IðnaSarbankarium getur
ráðið úrslltum á fleiri en einn
hátt