Morgunblaðið - 20.02.1973, Blaðsíða 28

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20. FEBRÚAR 1973
Hringl eflir midncelli
M.G.EBERHART
— Hræddur um hana? Pétur
rak upp hlátur,,ef hlátur skyldi
kalla. Ef einhver ætlar að ráð-
ast á frú Brown, ætti hann fyrst
og fremst að vara sig.
— Ég held við ættum samt að
flýta okkur sem allra mest,
sagði Cal.
Frú Brown og bréfin henn-
ar, hugsaði Jenny. . . nei, nei,
ekki bréf Fioru, en frú Brown
gat verið í hættu stödd.
Cal flýtti sér svo mikið, að
hantn þaut áfram á gulu Ijösi.
Pétur sagði: — Svona mifdð
liggur okkur ekki á.
— Langar þig ekki að heyra,
hvað gerðist í dag, Pétur?
— Gerðist? Jú, þú ætlaðir að
segja mér eitthvað um Jenny.
— Já, eitthvað um Jenny,
sagði Cal og sagði svo alla sög-
una. Hann sleppti engu úr, enda
hafði hann lagt hvert smáatriði
á minnið.
Pétur gaf einu sinni eitthvert
hljðð frá sér og svo sagði hann:
— PilJur! ? Þess vegna hefur
Parenti verið að spyrja mig um
pili'ur. Fiora notaði þær, þó að
mér væri illa við það. Þess
vegna faldi hún þær á ólíkleg-
ustu stöðum, svo að ég vissi
ekki að hún tæki þær.
— Hverjir aðrir en þú vissu
um þetta? spurði Cal snöggt.
— Enginn. Nema hún hafi
sagt einhverjum frá þvi.
— Kanmski Blanche?
Pétur hu.gsaði sig um. — Gæti
verið. En það þýðir ekki að
Blanche hafi læðzt inn í íbúð
Jennyar og skilið þar eftir tóm
glös.
— Ne-ei, sagði Cal. — En það
þýðir, að hver, sem það gerði,
hafði aðgang að þessum földu
glösum. Eða hefur fengið þau í
hendur.
— Jæja, haltu áfram. Hvað
gerðist svo fleira? sagði Pétur
eftir nokkra þögn.
Cal hélit áfram og sagði frá
safninu og leiigubíl'stjóranum.
Hótunum Waldo Dodson um fjár-
kúgun. Heimsókn frú Brown til
Jennyar og bréfi Fioru. Og svo
eitt glas í viðbót — fullit. Rödd
ina í símanum. Lásasmiðinn og
svo einn l-ykill í viðbót týndur.
Pétur var reiður — Hvers
vegna sögðuð þið mér þetta ekki
fyrr, sagði hann og var sfcugga-
legur á svipinn.
— Það voru í rauninni tvær
ástæður til þess, sagði Cal. — í
fyrsta lagi vegna þess, að þú
laugst að mér.
— Nei . . . aldrei . . . Pétur
tók að ókyrrast.
— Jú víst. Eftir skilnað ykk-
ar spurði ég þig, hvar Jenny
ætti heima og hvað hún hefðist
að. Ég þurfti að hitta hana. Þú
sagðist ekkert vita um hana. Og
það var lygi.
— Nú . . . til hvers hefðir þú
svo sem þurft að hitta Jenny?
— Var nokkuð því til fyrir-
stöðu ? sagði Cal rólega.
— Þú hefðir getað séð það i
símaskránni, sagði Pétur.
— Það gerði ég liika, sagði
Cal. —, En þú skilur, að ég leit-
aði að henni undir fæð-
ingarnafni hennar. Mér datt ekki
í hug, að hún héldi áfram að
nota þitt nafn.
— Það gerði hún nú samt,
sagði Pétur. — Og ef þú vilt
endilega vita, hvers vegna ég
laug . . . þá liggur það í aug-
um uppi, finnst þér ekki? Því
að um þær mundir Vissi ég, að
ég hafði hlaupið á mig, með þvi
að giftast Fioru. Já, það er satt,
og þvi þá ekki að játa það. Ég
þekkti Jenny . . . nú . . . ég vildi
ekki láta þig taka Jenny
frá mér, það er allt og sumt. Er
það kannski glæpsamlegt?
— Nei, þú vilt aldrei sleppa
hendinni af neinu fyrir fullt og
allt, er það, Pétur? sagði Cal,
dálítið þreytulega. Hin ástæðan
til þess, að ég sagði þér ekki frá
þessu var sú, að Fiora hafði þig
grunaðan um að sitja um lif sitt.
Qg af því að inmst inni grun-
a$i Cal þetta sama hugs-
aði Jenny. Þetta var þá ástæð-
an til þess, að hann hafði ráðið
henni að þegja um þetta við Pét-
ur, en þá ástæðu hafði
Cal aldrei þorað að segja Jenny.
Péturaípti: - Fiora!
-— Af hverju bað hún Jenny
um að vera hjá sér þarna um
nóttina. Hvers vegna ekki þig
. . . eða Blanche?
— Hún hefði . . . hún hefði
aldrei grunað mig sagði Pétur
og rétti úr sér. — En þú hafðir
mig grunaðan, var það ekki,
Cal? Þess vegna vildirðu ekki
segja mér neitt af Jenny og pill-
unum og lyklunum . . . þú hélzt,
að ég hefði staðið fyrir þessu
öllu saman!
— Ég hélt það að vtsu ekki,
en ég varð bara að vera viss,
sagði Cal kuldaliega. Ég hélt, að
ef við leyndum því fyrir öllum
nema Parenti, þá yrði auðveld-
ara að . . .
— að lokka mig í gildru! sagði
Ptéur reiðilega. — Og ég sem
hélt, að þú værir vinur minn!
— Ég er nú líka vinur Jennyar,
sagði Cal snöggt.
Pétur starði á Jenny. — Til
hvers ætti nokkur maður
að sitja um líf þi-tt, Jenny? Hef
urðu nokkra hugmynd um það?
Þetta var nú ekki svaravert,
hugsaði Jenny þreytulega. En Cai
sagði: — Ég er hræddur um að
morðinginn okkar sé orðinn
hræddur um sig.
— Morðinginn okkar? sagði
Pétur. — Heldurðu þá, að sá, sem
var að elta Jenny um allt, sé
morðingi Fioru?
— Láttu ekki eins og asni,
sagði Cal snöggt. — Hver ætti
það að vera annar? Nú jæja,
hvað er það, sem Dodson veit
um þig?
— Ekki nokkurn skapað-
an hlut, sagði Pétur hressilega.
Jenny þekkti Pétur of vel.
Þarna var hann of hressilegur.
Svona hafði hann líka talað við
hana, þegar fyrsti grunur henn-
ar vaknaði um áhuga hans á
Fioru.
En hugsum okkar nú, að hann
hitti seinna aðra Fioru, eða
kannski heilan hóp af Fiorum.
Hún hafði gert ráð fyrir öllu
nema einmitt því. Hún reyndi að
banda þessu frá sér, en það lék
samt um hana eins og köld gola.
Hún hlaut að hafa syeipað káp-
unni fastar að sér, því að Cal
lokaði glugganum hjá henni.
Hann sagði við Pétur. — Þetta
var gott. Eftir langa þögn bætti
hann við, hugsi: — Það yrði
áhættusamt fyrirtæki að fara að
leigja morðingja. Eiginlega ekki
annað en upplögð fjárkúgun!
Pétur varð aftur reiður: — Ég
er ekkert hrifinn af svona dylgj
um!
— Hvað er það, sem Dodson
veit um þig?
— Alls ekki neitt, er ég bú
inn að segja þér. — Jú, kannski
gæti hann hafa séð mig úti með
kvenmanni, eða . . .
— Hvaða kvenmanni ?
Hvaða leyfi hefur þú til að
spyrja mig svona spjörunum úr?
Ekki myrti ég Fioru og átti eng-
an þátt í því. Það getur Jenny
sannað.
— Nú? Cal jók enn hraðann.
19. kafli.
Þegar ökuljósin á bílnum
skinu á stíginn milli trjánna,
sást þar engin hreyfing á neinu.
Og þegar þau komu að tröppun
um stóð húsið frammi fyrir þeim
skuggalegt og þögult.
í þýöingu
Páls Skúlasonar.
Cal drap á ljósun um og vél-
inni. Jenny langaði eiginlega
ekkert til að fara út úr bílnum
en fór samt út á eftir Pétri. Það
var skýjað loft og vindurinn
þaut í trjánum. Einhverjir
blómarunnar voru þegar lifnað
ir við, af þvi að vorið var svo
snemma á ferðinni og það var
þarna blómailmur og saltþefur
frá sjónum.
Pétur opnaði framdyrnar,
skellti ljósunum á og einhver
hvíslaði. — Hægan hægan.
Frú Brown kom innan úr
borðstofunni i glannalega rósótt
um slopp og með krullupinna á
hárinu. — Nú eruð þið búin að
eyðileggja allt saman! sagði
hún. — Það hefur einhver ver-
ið að reyna að brjótast inn í hús
ið.
Eitthvað í svip frú Brown
fékk þau samstundis til að trúa
henni. Cal sagði: — Við ættum
að aðgæta það betur.
— Ég skal ná í vasaljós, sagði
Pétur.
Frú Brown losaði um krullu
pinna, sem hún hafði vafið of
fastan, oig þegar Cal og Pétur
gengu út um dyrnar, sagði hún
önuglega: — Það er orðið of
seint. Þið finnið engan.
Eins og hennar var vandi,
hitti hún þarna naglann á höf
uðið. Frú Brown hafði á réttu
að standa. Þetta varð ekki
vandleg leit og Cal og Pétur
komu fljótlega aftur. Frú
Brown sagði: — En það var nú
einhver þarna.
— Hver? sagði Cal.
Pétur sagði: — Hvers vegna
kölluðuð þér ekki á lögregluna?
— Og fara að fæla hana burt!
Ég ætlaði nú að fá að vita
vissu mína, en þá þurftuð þið
einmitt að koma.
— Fæla hana? sagði Cal. —
Þér eigið við Blanche ?
Frú Brown kinkaði eimu sinni
velvakandi
Velvakandi svarar i sima
1010C frá mánudegi til
föstudags kl. 14—15.
0 Enn um barnatíma
í útvarpinu
„Læknanemi" skrifar vegna
bréfa, sem hér hafa birzt um
pólitískan áróður og aðra leið-
inlega þvælu, sem flutt hefur
verið í barnatima „hljóðvarps-
’ns“ að undanförnu. Segir
hann það ótækt, að slikt sé
leyft, oig raunar hljóti þar að
vera um lögbrot að ræða. Út-
varpinu sé það mjög hættulegt
að missa tUitrú hliustenda, en
bréfritari kveðst þekkja dæmi
þess frá heimili i nágranna-
byggðarlagi Reykjavikur, að
börnum sé bannað að hlusta á
bamaitímann, ‘ síðan ákveðin
kona fór að koma þar við
sögu og almenningur fór að
tala um frammistöðu hennar.
0 Stofna þarf
hlustendasamtök
Læknaneminn bendir síðan
á, að fyrst ekki sé hægt að
treysta starfsmönnum ríkisút-
varpsins og útvarpsráðsmönn-
um til þess að gæta óhlut-
drægni, kalli það að sjálfsögðu
á srtofnun hlustendasamtaka.
Slík samtök hafi verið stofnuð
í mörgum löndum, þar sem rík
isvaldið hafi einokun á útvörp
un, og hafi þau víðast gefið
ákaflega góða raun, að þvi er
bréfritari segir. Vitnar hann til
dæmis í starfsemi „Aktiv Lytt-
erforening" í Danmörku. Slik
félög hafi fjölmennar nefndir
innan vébanda sinna, sem skipt
ast á um að hlusta á allt út-
varpsefni. Þyki eitthvað at-
hugavert, sé boðað til fundar
eins fljótt og hægt er, og síðan
eru mótmæli sendi, þyki ástæða
til. Með góðu samstarfi við
blöðin, hafi sliik félög sums
staðar orðið mjög áhrifamikil.
— Læknanemi er með fleiri
hugleiðingar um útvarpið og
hefðu þær verið birtar, ef
hann hefði leyft nafnbirtingu.
0 Enn um
sjónvarpsútsendingar
á Austurlandi
„A ustf irðingur", sem er
kona á Esikiifirðd, skritfar:
„Velvakandi góður!
Viljár þú vera svo góðiur að
ljá mér nokkurra orðia rúm i
dálkum þínum, langar mig að
ræða örlítið um sjónvarpið og
réttlætið í þessu landi.
Síðustu þrjá daga höfu.m við
hér á Austurlandi emga sjóm-
varpsútsendingu séð. Því miður
veit ég ekki nákvæmlega hve
marga daga útsemdíimg féll nið-
ur sl. ár hér, ein þeir voru marg-
ir. Auk þess er myndin oft
óskýr og truflanir mikiar. Það
virðist vera sama hve vinsœlt
efni það er, sem við missum af;
það er námast aldrei eindursýnt.
Ætli mörgum Sunnlenddngum
hefðd ekki þótt súrt í broti að
missa af síðasta þætti Sólset-
ursljóðs?
0 Hvers vegna sömu
gjöld?
Nú veit ég vel að tæki þau,
sem þarf til að tryggja sitöðuga
útsendingu um adlt land, eru
dýrari en svo, að hægt sé að
setja þau upp að bragði, en
hvers vegna criun við látin
borga sama afnotagjald og all-
ir aðrir? Það þykir ósvdnna að
selja giaddaða vöru á sama verðd
og heidia. Væri ekki rað að iáta
fyrlrhugaða hækkun atfnota-
gjalda einungis ná til þeirra
svæða, sem njóta sjónvarpsdns
að fullu?
Mér var Mika að detta í hug í
haust, þegar við hér höfðum
engan prest, entgan læknd og
aðeins tvo kennaramenndaða
kennara af 8, hvaða réttlæti
væri í því, að við værum að
borga skatt tii mentamálanna
tii jafns við aðra. Nei, það þarf
samnarlega ekki að furða sdg
á jafnvægisleysimu í byggð
þessa lands.
Kveðja,
Austfirðingur."
Skylt er að geta þess, að síð-
an bréfið er skrifað hefur loka-
þáttur „Sólsetursljóðs" verið
emdurtekiinm, en það var sL
sumnudag.
Ueizlumatur
\

Smurt bruuð
oa
Snittur
SÍLD & FISKUR
röaíA/ííiisfííííös
0
SAFE COMPANYITD.
E N S K I R
PENINGASKÁPAR
þjófheldir — eldtraustir
heimsþekkt —
viðurkennd framleiðsla.
E. TH. MATHIESEN H.F.
SUÐURGÖTU 23 — HAFNARFIRÐI — SÍMI 50152