Morgunblaðið - 20.02.1973, Blaðsíða 17

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 20. FERRÚAR 1973
17
Hús Jóns Sigurðs sonar í Höt'n.
Sigurðssonar, er oft eitthvað
um að vera. Hafa Isiendinga-
félagið og Námsmannafélagið
veg og vanda aif rekstri fé-
liagsheimílisins. Það er opið
hús öll föstiudagskvöld að
vetri til, og eru þau nefnd
blaðakvöld, þvi að þá liggja
íslenzku dagblöðiin frammi.
Kemur fólk þá til að líta í
blöðin og spjalla saiman. Af
og til er spiluð félagsvist,
höfð taflkeppni, kvöldvökur,
fundir o. fl. Sveinn Einars-
son, þjóðileikhússtjóri, sem
nú býr í fræðimiannsiítbúðinni
og leggur stuind á rannsókn-
ir á íslenzkri lei'klist, fer með
hóp íslendinga á leikhússýn-
ingar og er slikt mikils virði.
Eftir messur komia flestir
kirkjugestir saman í félags-
lieimilinu til að fá sér kaffi-
sopa. Svo það má segja, að
það eru nokkuð margir, sem
koma hér í húsið sér til
skemmtumar og ánægju, fyr-
ir utam allla ferðamennina,
sem koma til að skoða það,
en það er nú einkum á surnr-
in. Ailar meiri háttar skemmt-
anir, svo sem árshátíðir
o.þ.u.l. fara fraim annars stað-
ar, enda húsrými hér ekki
nsegdilegit fyrir sií'kar sam-
komur.
— Nú er mi'kið talað um
Kaupmanniaihöfn í sambandi
við eiturlyf. Er mikið uYn,
að þú þurfir að hafa aifskipti
af íslenzkum unglingum
vegna óreglu eða neyzlu eit-
urlyf ja ?
— Ekki get ég neitað því,
að það hefur komið fyrir, en
ekki viil ég segja, að mikið
hafi verið um það. Ég held,
að heima á Islandi sé oft of-
sögum sagt af óreglu og ei't-
urefnaneyzlu íslenzkra ungl-
inga hér í Kaupmannahöfn.
Það er þó vitiað, að einn og
einn hefur orðið þessum vá-
gesti að bráð, og þó ekki sé
nema einn þá eir það of mikið.
En í flestum til'vikum hefur
viðkomandi verið „komimn á
bragðið" heimia á Íslandi en
komið hingað, þvi hér er haag-
ara og ódýrara að ná í eitur-
lyf, svo er auðveldam að
hverfa i fjöidiann í milljóna-
borg. Héði3in liigigur svo leið'in
tiil Amsterdam, þvi þar hafa
hinár svo nefndu ,,hippar“
nokkurs konar nýlendu.
Annars vil ég taka fram, að
af minni reynslu hér, þá hafa
lang flestir þeirra íslenzku
ungliiniga, sem ég þekki tU og
komið hafa hingað tdl náms
eða vinnu spjarað sig vel.
Margir hafa sparað saman fé,
jafnvel keypt sér bíl ti-1 að
geta ferðazt suður á bógiinn.
En það er nú einu sinni svo,
að mest er tailað um þá, sem
illa fer fyrir, en ekki miinnzt
á hina, sem eru í miklum
meiri hluta og standa sig vel
og eru landi og þjóð tii
sóma.
Annars er ekki ummt að
loka augunum fyrir því, að
freistingairmar eru margar hér
í Kauptmiaimmahöfin, en hinu
má ekki heldur gleyma, að
hér er margt og mikið gott
og óteljandi möguleikar, bæði
til náms, vinmu og skemmt-
unar. Vandinn er bara sá að
kunna að velja og hafma. En
ég mundi ráða foreildrum frá
þvi að senida óharðnaðan
ungling, sem engan ætti hér
að, himgað til vinnu, ef til viU
á miður góðu hóteli eða veit-
ingastað og þyrft'i viðkom-
and'i unglingur jafnvel að
leigjia sér herbergi eimhvens
staðar „úti í bæ“. Því þar
sem möguleikarnir eru mest-
ir, bæði til góðs og ills, þar
þarf mesta festu og istöðu
til að forðast freisitingarnar
og ganga hinn gulJna meðal-
veg. En það vill stundum
verða ofraum óhörðn'uðu umg-
rmemni.
— Er nokkuð fleira, sem
þú vildir segj'a að lokum?
— Ekki nema það, að mér
Mkar vel að starfa hér, þöfct
starf’ð sé nokkuð erilsamt á
köflum. En það hefur verið
mér mikill stuðnimgur, að
sendiherrahjónin, frú Ólöf og
Sigurður Bjiarnason og starfs-
fólkið i sendiráðinu baifa
verið boði.n og búin tiil að að-
stoða m'lg á alilan hátt, hve-
nær sem ég hef til þeirra
leitað.
Við kveðjum svo séra
Hrein og óskum honium vel-
farnaðar í mikilvægu stiarfi
hans í kóngsins Kaupmanna-
höfn.
St. Pauls-kirkjan í Höfn, þar sem íslenzkar messur eru
luild nar.
Of sögum sagt
af eiturlyf janeyzlu
íslenzkra ungmenna
í Kaupmannahöfn
ingin um það, hvaðan prestur
væri ættaður.
— Ég er ættaður frá Hellis-
samdi á Snæfelllisinesi, sagði
sr. Hreienn, þar er ég fæddur
og uppalimn. Og i Ólafsvik,
sem er eins og aliir vita
næsta þorp við Hellissand,
var ég prestur i sjö ár áður
en ég fluttist hingað til Kaup-
miamnaihafmar. Konan mín
Sigrún HialUdórsdóttir, er aft-
ur á móti ættuð frá Akra-
nesi. Það má geta þess, að
nærri lætur, að tíunda hver
prestskona á ísilandi sé ætt-
uð frá Akranesi.
— Og hvermig líkar ykkur
svo hér í kómgsins Kaup-
manmahöfn ?
— Okkur líkar mjög vel að
vera hér. Það er reyndar mik-
il breyting að komia frá iitlu
sjávairþorpí á Islandi og himg-
að tiil Kaupmamn'ahaifnar. En
það tekur ekki svo langan
tíma að aðlaga sig nýjurn að-
stæðum, ef vilji er fyrir
hendi, sérstakílega eru börnin
fljót aö venjast nýju um-
hverfi og eigmast nýja vini.
— Og í hverju er svo starf
þitt fólgiö, er það ekki mjög
fjölbreytilegit?
— Jú, það er rétt, starfið
er mjög f jölbreytilegt. En það
er fyrst og fremst fóligdð í
þvi að veita þeim Islending-
um sem hér búa aimemna
prestsþjónustu, eimnig þeim
íslenddnguim, sem búa á hin-
um Norðurlömdumum. Og á
ég þar við guðsiþjónustur,
sem fram fara hér í Kaup-
mannaihöfn í St. PauLs-
kiirkju, skímiir, giftingar,
fermingar og greftramir,
Þessu embælti tillheyrir vit-
anilega, eins og öðrum prests-
embættuim, alimennt sáligæzlu-
starf og er til min leitað með
hin óld'klegustu vaindaimál, það
eru fjölskyldiueríiðleikar, á-
hyggjur af unglingum, fjár-
hagsörðugleiikar o. fl. o.fl.
hefur isienzkum sjúklingum
farið mjög fækkandi, sem
betur fer vil ég segja, og
má sjálfsagt þakka það fleiri
sérfræðingum í lækinastétt
heima á Islandi og betri að-
stöðu til að framkvæma
stærri aðgerðir.
— Hafa ekki oftast ein-
hverjir verið með sjúkling-
unum, sem h'ngað hafa verið
sendir? -
— Jú, mjög oft en ekki
alitaf. En til merkis um það,
hve margir Isdendingar eru
búsettir hér og saimband Is-
lendinga og patna er gott, má
geta þess, að í ianig flestum
tilvikum er það þannig, að
sjúkldngamir ei-ga hér ein-
hverja ættimgja eða kunn-
ingja, eru tengdir einhverj-
um, eða eiga vimi sem þekkja
einhverja hér búsetta, ís-
lenzka eða danska. Enda eru
miargir Ísilendingar búnir að
eiga hér heima lemgd, sumir
í áraifcugii. Og heif ég gert mér
far um að heimsækja eldri
íslendinga hér í Kaupmanna-
höfn, eftir því sem tdmi hef-
ur uranizt til. Eiru þær heim-
sóknir mér tdl mikiliar
ánægju, enda er ailtaf tekið
sérstaklega vel á móti mér.
Snýst þá samtalið um Isliand
og rifjaðir eru upp „hinir
góðu gömlu dag®r“ héima á
íslandi.
Auk þess hef ég innt af
hendi margs konar fyriir-
greiöslu og veitt upplýsingar,
sem ekki koma prestsstarf-
inu beiint við. Svo sem að út-
vega húsnæði, leiðbeina fólki
með hvað það á helzt að
skoða og sjá hér i borg, segja
því til um hvar haigkvæmast
er að gera inmkaup o. s. frv.
— Hvað er að segja um
félagsLíf íslendinga hér í
Kaupmann'a'höfn ?
— Ég er kannski ekki rétti
maðurinn til að swana því. En
í féliaigsheimilinu í húsii Jóns
Þá hefur veigamiikiill þáttur
starfs mínis verið fólginn i
því að. annaist um sjúklimga,
sem hingað hafa verið sendir
frá Islandi. Hef ég þá yfir-
leitt tekið á móti þeim úti á
Kastrupflugvelli og komdð
þeim á spítala eða tdl læknis.
Þær eru ófáar ferðirmr, sem
ég hef farið út á flugvöll.
Sjúklin.gama hef ég heimsótt
reglulega, verið túlkur fyrir
þá, sem þess þurftu með og
hjálpað þeim og útréttað fyr-
ir þá eftir þörfum. Annars
má skjótia þvi hér inn i, að
Damir eru undrandii yfir því,
hve margir Islendimgar tala
dí'nsku.
— Hafa margir islenzkir
sjúkiimgar verið sendir hing-
að?
— Árið 1971 og fyrri hluta
s.l. árs komu hingað rraargir
sjúklingar frá Isilandi og voru
þeir flestir lagðir inn á Ríkis-
spítalann, t.d. voru hér um
tima sjö isdenzkir sjúklingar
saimit.ímis, þar af fjórir á
sömu stofu. Flestir islenzku
sjúklinganna hafa verið send-
ir himgað til höfuðaðigerðar
og er mjög misjafnt, hve
lengi þeir hafa dvaldzt hér,
allt frá átta til tólf daga
og upp i sex mánuði. En nú
FRÉTTAMANNI Morgun-
bLaðsims, sem leið átti um
Kajupm’annahöín, nú á dögun-
um, datt í huig að gamga á
fund íslenzka prestsins þar,
séra Hreins Hjartarsonar, til
að spyrja hann um starf hans
og leita hjá honuim frétta.
Að góðum og gö-mlum ís-
lenzkum sið var fyrsta spurn-
Séra Hreinn Hjartarson
sendiráðsprestur.
Samtal við sr. Hrein Hjartarson,
sendiráðsprest í Höfn,