Morgunblaðið - 28.02.1973, Síða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 28. FEBRÚAR 1973

Híingl eflii midncelti
M.G.EBERHART
sæi ekki Cal eða þau hin, og
gekk út. Dodson elti hann.
Fremhurðinni var skellt með
dynk og bill Arts fór i gang og
ók niður eftir stignum. Loksins
sagði Pétur: — Þessi ungi mað-
usr skal verða að leita sér að
atvinnu á morgun. Ég vil ekki
láta hann vinna hjá mér fram-
vegis.
— Hann vinnur hjá Art, sagði
Cal. — Og ég býst ekki við,
að hann fari að reka hann.
— Þú trúir þá ekki á þessa
fjarverusönnun, sem Dodson
var að gefa hor.um, hvæsti Pét-
ur.
Cai yppti öxlum. — Dodson
sér um sig. Hann kemur sér vel
við Art og þá hefur hann at-
vinnu eins lengi og hann vill.
En mér gæti kannski skjátlazt.
— Þér skjátiast að minnsta
kosti, ef þú heldur, að Art Fur-
by hafi skotið Fioru, sagði frú
Brown og var hás. Ég veit ekki
hvemig Blanche fór að því, en
hún hefur áreiðanlega skotið Fi
oru. Ég þekki hana. Hún læt-
ur aldrei neinar hindranir
standa i vegi fyrir sér. Þarna
vildi hún losna við Fioru tU
bess að geta gifzt þér, Pétur
Hún var allt i einu orðin náföl.
— Blanche myrti hana, segi ég!
— Ég er búimn að segja þér,
að það gæti hún ekki hafa gert,
æpti Pétur. — Cal sá hana.
Jenny sá hana. Hún gæti alls
ekki hafa gert það.
Frú Brown velti vöngum, og
krullumar hristust. — Og á með
an á öllu þessu stóð, þá vildir
þú fá Jenny aftur.
— Já. . . já, auðvitað vildi
ég fá Jenny aftur. Ég hef alRaf
eliskað hana. . . hef ég ekki gert
það, Jenny? Þú skilur, Jenny. . .
— Jú, sagði Jenny. Þessi nýja
opir.berun var ekki eins
grimmdarleg og búast hefði mátt
við, af þvi að hún var i raún-
inni engin opinberun, en nú
fyrst áttaði hún sig til fulls á
henni. — Vist skil ég þetta. Þú
elskar mig ekki Pétur, heldur
varstu bara viss um, að ég elsk-
að; þig og þú þurftir mín með.
— En ég bað þig að giftast
mér aftur, gerði ég það ekki?
Nú strax. Ég bað þig. . .
— Já, og ég hefði átt að vita,
að til þess lá sérstök ástæða. Þú
þurftir að hafa dálítið gagn af
mér. Fjarvistarsönnun.
— Jenny! Pétur greip eftir
hönd hennar, en hún veik sér
undan.
— Nei, Pétur. Ef þú hefðir
elskað mig, hefðirðu beðið. Þú
hefðir ekki farið að tala um gift
ingu nokkrum klukkustundum
eftir morðið. Nei, þú varst
hræddur um, að ég mundi hefna
min á þér. Þú varst eitthvað að
tala um hefnd. . . en ég hlustaði
bara ekki á það. Nei, þú vildir
bara vera viss um, að ég gæfi
þér fjarverusönnun. Og það
hefði ég gert, án nokkurra lof-
orða af þinni hendi. Mig lengaði
til að hjálpa þér.
— Og þú hjálpaðir mér líka.
Þú komst þegar ég bað þig að
koma.
Önnur bliekkingin til hvarf
nú eins og dögg fyrir sólu. —
Já, ég kom, sagði Jenny, — en
hvers vegna baðstu mig um að
korr.a, Pétur?
Nú, auðvitað af því að ég
þarfnaðist þin, af þvi. . .
— Komdu með sannleikann
Pétur!
Pétur leit upp ögrandi og
horfði í augu henni. — Gott og
vel, það var dálitið, sem þú átt
ir að gera fyrir mig. Ég var þá
orðinn viss um, að Fiora hefði
gert sjálfsmorðstilraun, annað
hvort i alvöru eða af uppgerð.
Ég vildi hindra endurtekningu
á slíku. Hún hafði komizt að þvi
að ég hafði verið að hringja til
þín, hún sakaði mig um það og
við rifumst. En þá datt mér í
hug, að ef ég fengi þig til að
koma, þá mundi Fiora spyrja
þig umbúðalaust, hvort ég hefði
hitt þig, og þá mundír þú vitan-
lega neita þvi.
Ó, Pétur hugsaði hún. Og Fi-
ora spurði mig um þetta, og ég
sagði henni eins og satt var.
Pétur sagði: — Þú hefur aHt-
af verið skiin'ngsgóð, Jenny.
Reyndu n.ú að skilja. Ég gat
ekki þoiað neitt hneyksíi. Eng-
inn maður, sem ber ábyrgð
gagnvart hluthöfum sínum, get
ur afborið hneyksli. Ég verð að
varðveita traust þeirra á mér.
Þú hlýtur að sikilja, hvilík
ábyrgð hvilir á mér.
— Jú, ég skil það fulikom
lega, sagði Jenny.
— Já, þú hefur alttaf skilið
al'tt, Jenny og nú verðurðu að
trúa mér.
— Það geri ég ldka, sagði
Jenny. — Og ég skal standa við
þessa fjarverusönnun þína,
vegna þess að hún er sannleik-
ur. Þú þarft engar áhyggjur að
hafa af þvi. En ég vil bara
hvorki sjá þig né heyra framar.
Hún gekk tii dyra, einbeitt á
svip, eins og hún vissi vel, hvað
hún ætlaði nú að gera, en þegar
hún kom að dyrunum, vi'ssi hún
það samt ekki. En þótt undar-
legt væri, fannst henni hún
vera fullkomlegá fær um að
gera hvað sem hana langaði til
— hún var orðin eitthvað svo
sterk og frjáls og laus við ein-
hverja byrði. Ekkert er jafn-
dautt og dauð ást, hugsaði hún,
og tók að velta því fyrir sér,
hver væri höfundur þess spak
mælis. Hún l'agði höndina á
dyrastafinn. Hvað hú? Átti hún
að fara upp í gestaherbergið i
þessu húsi, sem hún hafði einu
sinni elskað svo heitt. Ætti hún
að biðja Cal um að flytja sig aft
ur til borgarinnar? Eða ná i
leigufeíl og reyna að komast í
einhverja lest? Það gilti einu,
þvi að nú fannst henni hún
geta gert hvað sem hún vildi.
Frú Brown stóð upp. Hún stóð
þama með skrítnu krullurnar
og skjannalega sloppinn, glas í
hendi og hátignarleg á svipinn.
— Pétur, þú ert einn þeirra
manna, sem vilja bæða eiga kök
una sína og éta hana. Þú giftist
Fioru, en vildir ekki sleppa
Jenny. Þú hangir fast við
þennan Art Furby, af því að
hann er htuti af jámbrautinni.
Þú hangir við þetta hús, af þvi
að þú átt það. Hefðirðu fengið
skilnað frá Fioru til þess að gift
ast Bianche, þá hefðirðu samt
haldið i Fioru. Þú vilt ekki
sleppa neinu, Pétur. Guð fyrir-
gefi mér að segja það, en þú
ert með bfóðugar hendur. Þótt
þú hafir kannski ekki myrt Fi-
oru sjálfUr, þá er morðið samt
þér að kenna. Blanche var
ákveðin í að giftast þér, hún
trúði hverju orði, sem þú sagðir
og hún myrti Fioru.
Cal gekk tii frú Brown og
sagði rólega. — Við skulum
heldur tala við Blanche, frú
Brown.
— Þið ættuð heldur að katta
á lögregluna, sagði hún og sett-
ist niður. Tvö tár hrundu nið-
ur kinnar hemnar. — Þar fóru
peningarair, sagði hún vesældar
í þýðingu
Páls Skúlasonar.
lega. — Þar fóru peningarnir,
sem Pétur ættaði að l'áta mig
fá. Nú gerir hann það alds ekki.
— Ég sagði, að ég ætliaði að
gera það! æpti Pétur.
Cal sagði: — En hvað getum
við sagt lögregl'unni, frú
Brown?
Frú Brown þerraði af sér tár-
in og hugsaði sig um. Þér seg-
ið, að hún gæti ekki hafa skot-
ið Fioru. Þér segizt hafa séð
hana hérna í forstofunni, og ég
skil það, að hefði hún verið í
herbergi Fioru, hlyti hún að
hafa mætt yður eða farið fram
hjá yður áður en hún hefði kom
izt niður í forstofuna. Hún leit
á Jenny. — Þér segið, að hún
hafi al’M i einu failið saman. Þér
sáuð hana. Hún hugsaði sig bet-
ur um og leit á Cal. — Ég veft
ekkert, sem ég get sagt lögregf-
unni. En ég veit bara, að
Blanche gerði það.
— En þú sérð sjálf, að þú get
ur ekki sannað það, sem þú ert
að segja, sagði Pétur.
Cal sagði: — Ég ætla að
hringja til Blanche og sjá, hvort
hún er komin heim.
Þau hiustuðu meðan hann van
að hringja. Pétur starði niður í
teppið og Jenny hefði ekki get-
að imyndað sér hvað hann var
að hugsa. Cal sagði? — Hún er
ekki við.
Frú Brown sagði þvermóðsku
lega: — Hún vildi endilega sjá
þessi bréf. Hún var hrædd um,
að þau kæmu upp um hana, —
upp um hana og Pébur. Hún var
hrædd um, að Fioru væri farið
að gruna margt. Ég segi ykkur,
íbúð
Fullorðin reykvísk hjón óska eftir 3—4 herbergja
leiguíbúð. Aðeins tvö I heimili og reglusemi þolanleg.
Tilboð sendist afgr. Mbl. næstu daga merkt:
,,50 ára — 9070“.
Bifreiðaeigendur athugið
Ryðið er ykkar versti óvinur. Verið á verði og
gleymið ekki endurryðvörninni. Pantið tíma.
BÍLARYÐVÖRN HF.,
Skeifunni 17, símar 81390 og 81397.
velvakandi
Veivakandi svarar í síma
10100 frá mánudegi ti!
föstudags kl. 14—15.
0 Útbúnaður í
björgunarbátum
Isfirðingur skrifar:
„Kæri Velvakandi!
Vegna umræðma í „Sjónauk
anum“ 23. febrúar sl„ vildi ég
leyfa mér að koma með fáein-
ar spumingar og tillögur.
1 sambandi við útbúnað gúm
björgunarbáta, og á ég þar við
talstöðvamar, vildi ég fyrst
spyrja, hvorc ekki væri heppi-
legt að hafa tvöfalt keríi, það
er að segja, að nota sísendi,
sem komið væri fyrir í bátn-
uan og sendi út sífelldan cón
um leið og báturinn færi í sjó-
inn. Einnig ætti að halda áfram
að nota þær stöðvar, sem þeg-
ar eru í notkun, en þá vil ég
einnig spyrja, hvort eigi sé
unmt að koma fyrir varaloft-
neti, ef hitt brygðist, eins og
oft vill verða. Hér á ég við, að
hægt væri að skipta um stöng
m»eð í mes'ta lagi einu til tveim
ur handtökum.
0 Ónóg kynning á
námskeiði reykinga-
fólks
1 sambandi við námskeið fyr
ir reykingafólk, sem haldið hef
ur verið í Reykjavík nú ný-
lega, vil ég spyrja: Hvemig í
ósköpunum stendur á því, að
þessar aðferðir sem þar voru
kenndar eru ekki miklu meira
kynmtar en nú er, til dæmis í út
varpi og/eða b.ööum, þannig
að þetta mætti verða öllum til
góðs á sem ódýrastan hátt, eða
eir það ekki ætlunin?
lsfirðingur.“
'hanh %m Hvfm vm Eia ád títfrA adsievkja'
0 Um ættleiðingu o. fl.
Didda skrifar:
„Heiðraði Velvakandi!
Mig langar til að senda þér
fáeinar línur, og varð umræðu-
þátturinn í sjónvarpinu þriðju
daginn 16. janúar til þess. Þar
kom fram, að það væri bann-
að með lögum í nokkrum lönd-
um, að menn ssm giftast kon-
um, sem eiga böm áður ætt-
leiði ekki börnin. Hér er það
aftur siður, að stjúpfeður ætt-
leiða ekki börn, sem þeir taka
að sér. En veit nokkur ástæð-
una? Ég þekki nokkuð margar
konur. sem hafa átt börn áður
en bær giftust. Séu þær spurð-
ar af hverju þær láti ekki
manninn sinn ættleiða bamið,
svara þær: „Þá fæ ég ekki með
lagið, það er sko ekki of mikið
þótt hann borgi,“ og svo fram
vegis. Þær virðasit vera að
hefna sín á bamsföður sínum,
en athuga ekki, að hefndin
kernur niður á bamimu. Sé síð-
an spurt: „Læturðu þá ekki
meðlagið renna til bamisins “
„Nei, það eru sko mímir pen-
imgar. Maðurinm minn sér fyr-
ir barninu."
Eins og fram kom hjá sál-
fræðingnum í umræddum
þætti, veit enginn hvaða sálar-
stríði böm eiga í, undir þess-
um kringumstæðum. Þau eiga
sinn stjúpföður, sem þau kalla
pabba, en skrifa sig svo nafni
manns, sem þau kannast
kannski ekkert við. Eg hef
horft upp á sálarst.ríð, sem
bam átti i eimmitt út af
þessu, og ég vildi ekki horfa
upp á það hjá mínu eigin barni.
0 Réttindaleysi föðurins
En svo við snúum okkur að
sjálfum föðumum, auðvitað er
sjálfsagt að hann borgi rmeð
baminu á meðan móðirin er
ógift, en hvað er hamn eiftir að
móðirin giítir sig? Þá fær
stjúpfaðirinn umráðaréttinn yf
ir bamimu, og meira að segja,
ef móðirin deyr, þá hefur stjúp
faðirinn umráðairéttinn. Er
hann ekki raunverul'ega að
selja barnsmóður sinni nafnið
sitt?
Lamgi föðurinn til að sjá
barnið sitt eða fá það til sín,
verður hann að spyrja stjúpföð
urinn um leyfi. Svo er veirið
að óskapast yfir því að menn
borgi ekki meðlögin. Það dett-
ur sjáifsagt eingum í hug, að
þessir menn, sem borga með-
lög eigi fjölskyldu. Þeir eiga
konu og sín böm. Þeir þuría
kammski að sjá fyrir stóru heim
il'i, og svo er þeim gert að
borga tugi þúsnnda á ári mieð
bami, S'em í sumum tilvikum
a.m.k. þeir fá ekki að sjá.
0 Þarf að setja ný lög?
Er ekki kominn tími til að
breyta þessum lögum eitthvað?
Mér dettur t.d. í hug, að menn
legðn vissa upphæð á ári inn í
bankabók, sem þeiir hefðu sjáli
ir með höndum, og létu bamið
sitt svo hafa þegar það yrði
fjárráða, þá vita þeir a.m.k.,
að það er bamið sem nýtur
góðs af. En eims og lögin eru
nú, er sjálfur faðirinn ekki
annað en sálarlaus aumingi, í
augum fleistra, sem er nógu
góður tii að borga, en borga
fyrir hvað? Og niú vil ég spyrja
þá, sem með þessi lög hatfa að
gera, hvaða réttlæti þeir sjái 1
þesisu?
Virðin garfyUst,
Diddarf
Árshátíð
Félags matreiðslumanna verður
haldin í Átthagasal Hótel Sögu
þriðjudaginn 6. marz kl. 19.
Aðgöngumiðar seldir í skrifstofu félags ns fimmtu-
dag 1. og 2. marz frá kl. 14—17.
Nefndin.